Η υπόθεση της 53χρονης καθαρίστριας από το Βόλο που καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια κάθειρξη γιατί πριν είκοσι και πλέον χρόνια παραποίησε το απολυτήριο δημοτικού της προκειμένου να πιάσει δουλειά σε κρατικό παιδικό σταθμό, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Λάρισας έφερε μαζική κατακραυγή για το πώς είναι δυνατόν να ποινικοποιείται και μάλιστα με την αυστηρότερη των ποινών η απεγνωσμένη προσπάθεια μίας φτωχής εργάτριας να βρει δουλειά.
Όπως ανέφερε η ανακοίνωση του Σωματείου Καθαριστριών Νομού Μαγνησίας: «Η αστική δικαιοσύνη, αφού εξάντλησε όλη την αυστηρότητά της σε μια φτωχή εργαζόμενη, καταδίκασε μια γυναίκα που αγωνιζόταν να ζήσει την οικογένειά της σε 10 χρόνια φυλακή! Διορίστηκε το 1996 σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ δηλώνοντας ότι είναι τελειόφοιτη της ΣΤ΄ δημοτικού για να μπορέσει να βρει δουλειά να ζήσει τα παιδιά της και να βοηθήσει τον σύζυγό της που είχε 67% αναπηρία… Δεν έκλεψε! Δεν καταχράστηκε τα δημόσια χρήματα!».
Η ίδια η καθαρίστρια, μέσα από τις φυλακές του Ελαιώνα Θήβας στις οποίες βρίσκεται από τις 5 Νοέμβρη εκτίοντας την άδικη ποινή της, συγκλονίζει με τις περιγραφές της ζωής της -παιδί πολύτεκνης οικογένειας που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο- και του πώς έφτασε, προκειμένου να συντηρήσει τα παιδιά και το σύζυγό της, να αλλάξει το απολυτήριό της. «Ήθελα μια δουλειά», δήλωσε στον τοπικό τύπο, «Δεν είχα δουλειά, ερχόταν η Πρόνοια.... Έμενα σε ένα χαμόσπιτο και δεν ήθελα να μου πάρουν τα παιδιά. Έτσι έκανα αυτό το έγκλημα που έκανα. Για μια τάξη... Δούλεψα όμως. Ούτε τα έκλεψα, πρόσφερα στο κράτος, ούτε πλούτη έκανα».
Η καταδίκη της δεν είναι μια τυχαία, μεμονωμένη απόφαση. Η πραγματικότητα είναι ότι σαν την καθαρίστρια από το Βόλο υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες που ζουν και εργάζονται στις ίδιες άθλιες συνθήκες. Στις 19 και 20 Νοέμβρη οι σχολικές καθαρίστριες προχώρησαν σε 48ωρη απεργία με κύρια αιτήματα τη μονιμοποίησή τους και την ένταξή τους στα ΒΑΕ καταγγέλλοντας τις συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, με συμβάσεις έργου, με 37 ευρώ μεικτά το μήνα για κάθε αίθουσα χωρίς να υπολογίζονται οι άλλοι χώροι (τουαλέτες, σκάλες, αυλές, γυμναστήρια, γραφεία), με εξαντλητικά ωράρια που φτάνουν το 8ωρο και όχι το 4ωρο για το οποίο πληρώνονται, με ανασφάλεια κάθε Ιούνη αν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις, με αξιολογήσεις όχι μία αλλά πλέον τρεις φορές το χρόνο (!).
Στη θέση της 53χρονης καθαρίστριας λοιπόν θα μπορούσε να είναι κάθε εργαζόμενη. Αυτό είναι και το νόημα της τερατώδους αυτής ποινής. Η επιβολή της σε μία από αυτές τις γυναίκες στοχεύει σε όλες. Στέλνει το μήνυμα της πειθαρχίας και της υπακοής στο σύστημα.
Το γεγονός ότι αυτή η προσπάθεια από τα πάνω συναντά τόσο μεγάλη οργή, όπως φάνηκε από το τεράστιο κύμα συμπαράστασης στην καθαρίστρια, είναι πολύ ελπιδοφόρο. Αυτή η οργή και η ριζοσπαστικοποίηση είναι που ανάγκασε και την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου να κινηθεί κατά της καταδικαστικής απόφασης με το αίτημα αναστολής εκτέλεσης της ποινής της καθαρίστριας να εξετάζεται την Τετάρτη 28 Νοέμβρη και να ακολουθεί κι αυτό της αναίρεσης της απόφασης.
Το κρίσιμο είναι η αλληλεγγύη που εκφράστηκε να απλωθεί εκεί που μετράει, μέσα στους χώρους δουλειάς, να γίνει υπόθεση των συνδικάτων και της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να κερδίσει την αποφυλάκιση της καθαρίστριας, να επιβάλει την επιστροφή της στη δουλειά (κομμάτι της εξοντωτικής ποινής της είναι, όπως αποκαλύπτει η ίδια, η διαγραφή της από το μητρώο σαν να μη δούλεψε ποτέ αυτά τα είκοσι χρόνια) και να παλέψει ενάντια σε όλες τις επιθέσεις στις γυναίκες.
Διαβάστε επίσης:
Περί «αξιοκρατίας» και «δικαιοσύνης»