Σε αυτό το δισέλιδο μπορείτε να διαβάσετε την ομόφωνη απόφαση της συνέλευσης και τη νέα οργανωτική επιτροπή που εκλέχτηκε στο τέλος, καθώς και σημεία από επιλεγμένες τοποθετήσεις που έγιναν στις δύο πρώτες συζητήσεις.

Είμαι αναπληρωτής εκπαιδευτικός από το 2010. Όταν λέμε ότι κάποιος είναι αναπληρωτής σήμερα, μιλάμε για έναν εργαζόμενο ο οποίος για χρόνια γυρνάει όλη τη χώρα διδάσκοντας, με συνεχείς μετακομίσεις, έξοδα κλπ. Συνάδελφοί μας πέρυσι έφτασαν στο σημείο να κατασκηνώνουν στις παραλίες γιατί δεν μπορούσαν να νοικιάσουν σπίτι. Ταυτόχρονα, μιλάμε για εργαζόμενους χωρίς τους οποίους τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Αν αύριο έφευγαν οι αναπληρωτές, θα κατέρρεε όλη η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Όχι απλά καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες αλλά χωρίς εμάς δεν δουλεύει τίποτα. Αυτό το γεγονός έχει τροφοδοτήσει την οργή τόσο των αναπληρωτών αλλά και των μόνιμων συναδέλφων, για την αδιοριστία όλων αυτών των χρόνων. 

Η εκπαίδευση δέχεται επίθεση για πολλά χρόνια. Θα έλεγα ότι βρισκόμαστε στον 15ο χρόνο συνεχούς σφοδρής επίθεση.  Όσα χρόνια επιτίθενται άλλα τόσα παλεύουμε για να τους σταματήσουμε. Αλλά οι απεργίες της τελευταίας βδομάδας ήταν ακόμα πιο μεγάλο προχώρημα. Όχι μόνο για το γεγονός ότι μέσα σε μια βδομάδα είχαμε τρεις 24ωρες απεργίες, ενώ τα προηγούμενα χρόνια η ομοσπονδία περιοριζόταν σε καμιά στάση εργασίας, αλλά και για το ότι κατεβήκαμε στο κέντρο της Αθήνας, ξεδιπλώνοντας μια τεράστια δυναμική. Προσπάθησαν με το προσοντολόγιο να διασπάσουν τον κλάδο ανάλογα με τις ειδικότητες κι έφαγαν τα μούτρα τους. Αυτό έγινε γιατί συσπειρώθηκε όλος ο κλάδος γύρω από το αίτημα για μαζικούς μόνιμους διορισμούς. Γίνανε βήματα συνειδητοποίησης. Συντονιστήκαμε αναπληρωτές και μόνιμοι σε βαθμό που δεν είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια. Και οι μόνιμοι συνάδελφοι καταλαβαίνουν ότι το προσοντολόγιο αποτελεί επίθεση για τους αναπληρωτές, αλλά έρχεται και η δική τους σειρά. Οι απολύσεις αφορούν και τους μόνιμους, όχι γιατί θα τελειώσει η χρονιά και δεν θα ξαναπροσληφθούν αλλά γιατί απειλούνται μέσα από τη διαδικασία της αξιολόγησης.

Ήταν σημαντικό το ξεκαθάρισμα που έγινε σχετικά με το ρόλο που παίζουν τα συνδικάτα. Μέχρι τώρα υπήρχε η αντιμετώπιση ότι η ΔΟΕ είναι πουλημένη και δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε μαζί τους. Τώρα που μπήκαν πιο συγκεκριμένα και πρακτικά τα ζητήματα της απεργιακής κλιμάκωσης, έγινε καθαρό ότι αυτό το πετυχαίνεις μέσα από τα σωματεία, ξεσηκώνοντας τα σχολεία και βάζοντας την πίεση από τα κάτω. Έτσι θα συνεχίσουμε. Έχουμε το συλλαλητήριο στις 26 Γενάρη και παλεύουμε για νέα απεργία. Υπάρχει η οργή, η εμπειρία και η μαχητικότητα για να το κερδίσουμε.

Στο Δήμο Αμπελοκήπων Μενεμένης, εργαζόμαστε 400 άτομα μόνιμοι και συμβασιούχοι με πολυετείς συμβάσεις ή ανανεώσεις και άλλοι 400 με 8μηνες συμβάσεις. Αυτή η επισφάλεια φέρνει μεγάλα κέρδη στα αφεντικά και την κυβέρνηση. Ένας συνάδελφος 8μηνίτης στοιχίζει τα μισά από έναν μόνιμο. Κι εκτός από το οικονομικό έχουν και πολιτικό όφελος, καθώς έτσι διασπούν τους εργαζόμενους σε πολλές κατηγορίες ανάλογα με τις συμβάσεις τους. Προσπαθούν να περνούν επιθέσεις, διαιρώντας την αντίσταση γιατί “αυτό δεν αφορά εσένα, αφορά την άλλη κατηγορία”. Έτσι έλεγαν σε εμάς όταν απέλυαν του σχολικούς φύλακες, έτσι έλεγαν στους μόνιμους όταν χτύπαγαν εμάς του Βοήθεια στο Σπίτι. 

Δυστυχώς και η ΠΟΕ ΟΤΑ τσιμπάει πολλές φορές σε αυτή την παγίδα. Π.χ παρουσίασαν σαν επιτυχία την υπογραφή ΣΣΕ “μόνο για τους μόνιμους”. Ή όταν την περασμένη βδομάδα όλοι απεργούσαν και διαδήλωναν στο πλευρό των εκπαιδευτικών, η ΠΟΕ ΟΤΑ έκανε ημερίδα για την υγιεινή κι ασφάλεια. Ή η αντιμετώπιση που είχε απέναντι στον μεγάλο αγώνα των παρατασιούχων και όπου αποδέχτηκε την προκήρυξη 3Κ του ΑΣΕΠ, που ουσιαστικά πέταξε χιλιάδες συναδέλφους απ'έξω. Αυτό δεν σημαίνει ότι την αφήνουμε απ'έξω. Διεκδικούμε να έχουμε μαζί μας την ομοσπονδία και τα πρωτοβάθμια σωματεία, γιατί άλλη είναι η δύναμη 3.000 εργαζόμενων του ΒσΣ κι άλλη η δύναμη 80.000 εργαζόμενων στους δήμους συνολικά. 

Εμπειρία

Η 3Κ είχε κι ένα καλό. Άνοιξε τα μάτια σε εμάς που ακολουθήσαμε. Κάναμε τον τελευταίο χρόνο μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Είχαμε την εμπειρία και δεν αποδεχόμασταν ανάλογα τερτίπια του Υπουργείου, που μας υποσχόταν προκήρυξη, αντίθετα διεκδικούσαμε την άμεση μετατροπή των συμβάσεών μας σε αορίστου.

Το Υπουργείο έφερε τελικά προκήρυξη, πολύ διαφορετική όμως από την 3Κ. Αυτή τη στιγμή  συνεχίζοντας τον αγώνα μας, μπορούμε να κερδίσουμε τη μονιμοποίησή μας. 

Είναι κρίσιμο το θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων για όλη την εργατική τάξη.  Στην Ελλάδα είχαμε ένα σύστημα συλλογικών συμβάσεων που καταργήθηκε από νομοθετικές παρεμβάσεις στο πλαίσιο του 2ου μνημονίου. Τώρα υποτίθεται ότι το καθεστώς των ΣΣΕ επανέρχεται σε ισχύ, αλλά στην ουσία αυτό δεν ισχύει. Τον Ιούνιο της περασμένης χρονιάς η κυβέρνηση έβγαλε μιαν εγκύκλιο που εξηγούσε πως θα γίνεται η επέκταση των ΣΣΕ, η οποία αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των εργοδοτών και των οργάνων τους. Αφήνει το περιθώριο στις εργοδοτικές οργανώσεις ακόμα και τις συμβάσεις που συμφωνούν να μην τις εφαρμόζουν. 

Το παράδειγμα των εκπαιδευτικών αφορά όλη την εργατική τάξη. Σαν παράταξη στο ΕΚΑ, προτείναμε την κήρυξη απεργίας την Πέμπτη 17/1, ως συμπαράσταση στους εκπαιδευτικούς, παρότι δεν πέρασε από την πλειοψηφία του Δ.Σ. Το ζήτημα των εκπαιδευτικών – και των συμβασιούχων γενικότερα - συνδέεται με αυτό των συμβάσεων, καθώς με το σπάσιμο των ΣΣΕ έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση που διαφοροποιεί τους παλιότερους εργαζόμενους από τους νέους. Παλιοί εργαζόμενοι πληρώνονται, με μειώσεις μεν, αλλά πάνω στις παλιές συμβάσεις, ενώ οι νεότεροι δεν καλύπτονται από καμία σύμβαση. Δημιουργείται δηλαδή ένα καθεστώς εργασίας δύο ταχυτήτων, συμπιέζοντας προς τα κάτω τα δικαιώματα όλης της εργατικής τάξης. 

Στην ΕΥΔΑΠ κερδίσαμε την υπογραφή συμπληρωματικής ΣΣΕ που πάει το βασικό μισθό για όλους – νέους και παλιούς εργαζόμενους – στα 970 ευρώ. Για εμάς είναι η καλύτερη σύμβαση που υπογράψαμε από το 2009.  Είναι η πρώτη νίκη εργαζομένων απέναντι στο μεγαλύτερο εργοδότη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα, το Υπερταμείο. Είναι μια ΣΣΕ σε μια μεγάλη ΔΕΚΟ που θα προκαλέσει πιέσεις τόσο στη ΓΣΕΕ όσο και σε άλλες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Δίνει ένα παράδειγμα στον κόσμο της εργασίας να βγει και να διεκδικήσει ανάλογα. 

Μη φανταστείτε ότι στην ΕΥΔΑΠ έχουμε κανένα αντικαπιταλιστικό συνδικάτο που παλεύει για το σοσιαλισμό. Η αριστερά είμαστε μια μειοψηφία μεν, με πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία δε. Αν δουλεύεις από τα κάτω και βάζεις τον κάθε συνάδελφο συμμέτοχο στη διεκδίκηση, δημιουργείς πίεση και στις άλλες παρατάξεις και τους φέρνεις όλους στη γραμμή “να τα πάρουμε όλα πίσω”.

Το πλαίσιο της κυβέρνησης για τις ΣΣΕ είναι μια απάτη. Βάζει πάνω απ' όλα την κερδοφορία των μετόχων. Μόνο τότε επιτρέπει αυξήσεις. Καταφέραμε  να κερδίσουμε την πλειοψηφία στη διεκδίκηση για ενσωμάτωση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, μιας παλιότερης κατάκτησης, στο βασικό μισθό.  Μετά από πολλές κινητοποιήσεις και πιέσεις στη διοίκηση κερδίσαμε την υπογραφή της συγκεκριμένης ΣΣΕ που δίνει αύξηση κατά μέσο όρο 250 ευρώ σε κάθε εργαζόμενο. Μπορούμε να το κάνουμε παντού, αρκεί να οργανώνουμε στη βάση και να βάλουμε όλους τους συναδέλφους, ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας, στη λογική “πάμε τώρα να κερδίσουμε το αίτημά μας. Όχι μετά”. Προφανώς η μάχη δεν έχει τελειώσει. Τώρα είναι ο αγώνας για να υλοποιηθεί η ΣΣΕ. Μπορούμε όμως να κερδίσουμε και αυτό ισχύει σε όλους τους χώρους. 

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 20 Γενάρη η πανελλαδική συνέλευση του Συντονιστικού των Νοσοκομείων και του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια. Βρεθήκαμε μαζί, αγωνιστές από κλάδους και χώρους που παλεύουν για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας στέρησαν τα μνημόνια. Από τους εργαζόμενους στα Νοσοκομεία, τους Δήμους και τα Σχολεία που παλεύουν για μαζικές προσλήψεις, μέχρι τους εργαζόμενους της ΔΕΣΦΑ, της ΕΥΔΑΠ και τους χώρους του ιδιωτικού τομέα που διεκδικούν συλλογικές συμβάσεις και συγκρούονται καθημερινά με τις επιθέσεις των αφεντικών. Συζητήσαμε για τα μέτωπα που ανοίγονται μπροστά μας που ξεκινάμε να τα οργανώνουμε με την αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να νικάμε και να στηρίξουμε τους αγώνες που διεκδικούν να τα πάρουμε όλα πίσω. 

Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να διεκδικούν, να αγωνίζονται και να επιμένουν στη συλλογική διεκδίκηση και στην αναζήτηση προς τα αριστερά. Οι δεκάδες εργατικές κινητοποιήσεις της «μεταμνημονιακής» περιόδου, δεν έχουν καταλαγιάσει, αντίθετα αποκτούν νέα ορμή μέσα στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Το πολιτικό κλίμα καθορίζεται από τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους ενάντια στις πολιτικές των «υπερπλεονασμάτων» της κυβέρνησης Τσίπρα διεκδικώντας ανατροπή της λιτότητας και της μνημονιακής λεηλασίας. Αυτοί οι αγώνες είναι που μπορούν να σπάσουν την  «κανονικότητα» που διακηρύσσει η κυβέρνηση και που στην ουσία είναι μια κανονικότητα της φτωχοποίησης. Μια κανονικότητα που αφήνει τα περιθώρια στα αφεντικά και στη Νέα Δημοκρατία να φιλοδοξούν ότι θα συνεχίσουν και θα κλιμακώσουν την επίθεση από εκεί που την έφτασε η διαχείριση του Τσίπρα. 

Οι μάχες των τελευταίων ημερών από τους εκπαιδευτικούς, ενάντια στις απολύσεις αναπληρωτών και για μαζικές προσλήψεις στην Παιδεία, έρχεται να αθροίσει νέες δυνάμεις στο μεγάλο μέτωπο για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, για μονιμοποίηση και όχι απολύσεις των συμβασιούχων. Τώρα η δυνατότητα να απλώσουμε ένα πλατύ απεργιακό μέτωπο σε όλο το δημόσιο ανοίγεται μπροστά μας και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων και ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να στηρίξουν, να απλώσουν και να γενικεύσουν αυτήν τη μάχη. Το αίτημα που ενοποιεί όλους είναι η απαίτηση για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, «χωρίς όρους και προϋποθέσεις», και η καθαρή εκτίμηση ότι ο κοινός αγώνας μονίμων και συμβασιούχων είναι που μπορεί να φέρει τις νίκες. 

Η μάχη για συλλογικές συμβάσεις είναι μπροστά μας. Σε κάθε χώρο δουλειάς έχει ξεκινήσει ο αγώνας για να κερδίσουμε πίσω τους μισθούς, τις συντάξεις και τις συνθήκες εργασίας που μας στέρησαν τα μνημόνια. Οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να στηρίξουν τέτοιους αγώνες, αποδέχονται τις ιδιωτικοποιήσεις και συμβιβάζονται με συλλογικές συμβάσεις χωρίς κατακτήσεις. Να βοηθήσουμε να οργανωθούν οι χώροι για να επιβάλλουν ότι θα ανοίξουν αυτές οι μάχες, θα διεκδικήσουν πραγματικές αυξήσεις και θα στηρίξουν τους εργαζόμενους που συγκρούονται καθημερινά με την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. 

Απεργιακή 8 Μάρτη

Κεντρικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια παίζει η σύγκρουση με τις σεξιστικές διακρίσεις και επιθέσεις σε βάρος των γυναικών. Οργανώνουμε έτσι ώστε η παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη να γίνει απεργιακή. Σήμερα οι γυναίκες αποτελούν κάτι περισσότερο από το 50% της εργατικής τάξης και πέρα από την ανισότητα και τις παρενοχλήσεις μέσα στους χώρους δουλειάς, επιβαρύνονται πολύ περισσότερο με την δουλειά στο σπίτι. Η πολιτική των μνημονίων, δέκα χρόνια τώρα έχει οδηγήσει σε πλήρη διάλυση το κράτος πρόνοιας στην Ελλάδα. Η κατάρρευση των νοσοκομείων, η διάλυση των γηροκομείων, των βρεφονηπιακών σταθμών, της Παιδείας, φορτώνει βάρη στις πλάτες των γυναικών.  Όλοι και όλες εμείς που παλεύουμε για προσλήψεις, αυξήσεις, δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία για όλους, στις 8 του Μάρτη καλούμε για απεργία και διαδήλωση. Διεκδικούμε αποφάσεις από όλα τα σωματεία και συγκροτούμε παντού ομάδες οργάνωσης της απεργίας. 

Χέρι με χέρι με τη σύγκρουση για να τα πάρουμε όλα πίσω είναι και η μάχη για να μην αφήσουμε περιθώρια στην ακροδεξιά να σηκώσει κεφάλι.  Είναι και ο αγώνας ενάντια στην Ευρώπη Φρούριο, για ανοιχτά σύνορα, χωρίς φράκτες και Φρόντεξ, για πόλεις σχολεία και νοσοκομεία ανοιχτά στους πρόσφυγες. Για να καταδικαστούν οι δολοφόνοι νεοναζί της Χρυσής Αυγής που προσπαθούν να ξαναεμφανιστούν παρόλο που η δίκη πλησιάζει στο τέλος της και έχει αποδείξει τη δολοφονική τους δράση. Στηρίζουμε τη διεθνή κινητοποίηση ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό στις 16 Μάρτη στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις και δίνουμε τις δυνάμεις μας για να οργανωθεί η μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων και των συνδικάτων σε αυτές. 

Εκτιμούμε ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την κρίση του χρεοκοπημένου καπιταλισμού πέρα από την πάλη για να επιβάλλουμε το δίκιο των εργατών με τον εργατικό έλεγχο στην οικονομία και στην κοινωνία. Και αυτό σημαίνει ότι στην προμετωπίδα των διεκδικήσεων να βάλουμε τη διαγραφή του χρέους. Να πάψουμε να αποπληρώνουμε δις ευρώ κάθε χρόνο για να γεμίζουν τα σεντούκια των τραπεζιτών ντόπιων και Ευρωπαίων. Να φύγουμε από τον έλεγχο του Ευρώ και της Ε.Ε. και να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες και όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων.