Κεντρική στη δράση του Συντονιστικού των Νοσοκομείων και του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια γίνεται η πρωτοβουλία για μετατροπή της φετινής 8 Μάρτη, της Διεθνούς Ημέρας Γυναικών, σε απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων. Η τελευταία συζήτηση της κοινής Πανελλαδικής Συνέλευσής τους την Κυριακή 20 Γενάρη με θέμα «STOP στις σεξιστικές επιθέσεις. Εμπρός για απεργιακή 8 Μάρτη» ήταν αφιερωμένη σε αυτή τη μεγάλη μάχη.

Στο πάνελ βρέθηκαν αγωνίστριες που πρωτοστατούν για να γίνει πράξη η απεργία στις 8 Μάρτη στα σωματεία τους. Όλες αναφέρθηκαν σε αυτή την προσπάθεια, που ξεκίνησε από τις πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις παρουσίασης του νέου βιβλίου του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου “Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών” στους χώρους δουλειάς τους και πλέον φτάνει να κατατίθεται -και να κερδίζει- σαν αίτημα μια σειρά συνδικάτα. “Είμαστε πολύ χαρούμενες και χαρούμενοι για την πρωτοβουλία μας η φετινή 8 Μάρτη να είναι απεργιακή. Τα ζητήματα που έχουν ανοίξει σχετικά με τη θέση της γυναίκας στην Ελλάδα είναι πάρα πολλά”, είπε η Θένια Ασλανίδη, συνδικαλίστρια στο νοσοκομείο Ερυθρός που συντόνισε τη συζήτηση. 

Με τη μεγάλη νίκη των εργαζόμενων γυναικών στη Γλασκώβη που κατέβηκαν σε απεργία διεκδικώντας ίση αμοιβή για ίση εργασία και κέρδισαν 500 εκατομμύρια λίρες αναδρομικά για 12 χρόνια, ξεκίνησε την ομιλία της η Αργυρή Ερωτοκρίτου, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζόμενων στο νοσοκομείο Γεννηματάς, δίνοντας μόνο ένα παράδειγμα της δύναμης των γυναικών όταν παλεύουν σαν κομμάτι και με τα όπλα του εργατικού κινήματος. Συνεχίζοντας με μια περιγραφή των μαζικών αντιδράσεων ενάντια στις σεξιστικές διακρίσεις και επιθέσεις σε όλο τον πλανήτη -από τις ΗΠΑ και τη Βραζιλία μέχρι την Ιρλανδία και την Ισπανία- στάθηκε στις αιχμές της απεργιακής κινητοποίησης στις 8 Μάρτη: ενάντια στα χτυπήματα των κοινωνικών υπηρεσιών που επιβαρύνουν την εργατική οικογένεια και κύρια τις γυναίκες μέσα σε αυτή, ενάντια στις περικοπές δικαιωμάτων όπως άδειες, επιδόματα, λειτουργία παιδικών σταθμών και εστιατορίων στους χώρους δουλειάς που επίσης επιβαρύνουν τις γυναίκες εργαζόμενες, ενάντια στη κυρίαρχη σεξιστική ιδεολογία που ανοίγει το δρόμο για επιθέσεις, παρενοχλήσεις και βία κατά των γυναικών. “Οι παρουσιάσεις του βιβλίου στους χώρους δουλειάς είναι εντυπωσιακές τόσο για τη συμμετοχή όσο και για την πολιτική συζήτηση που ανοίγουν”, είπε.

Από τη δύναμη του γυναικείου κινήματος που “από τις ατομικές αντιδράσεις έχει προχωρήσει στη μαζική συλλογική οργάνωση απέναντι στην προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης και του νεοφιλελευθερισμού να τσακίσουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που κερδήθηκαν μετά το '68, όχι μόνο μέσα από τους νόμους αλλά και έχοντας όλη την ιδεολογική δύναμη να το επιβάλλουν”, ξεκίνησε και η Μαρία Αλιφιέρη, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζόμενων στο νοσοκομείο Αγλαΐα Κυριακού. Και συνέχισε: “Οι γυναίκες είναι πάνω από το μισό της εργατικής τάξης, επιβαρύνονται όμως πολύ περισσότερο με τη δουλειά στο σπίτι, λόγω  της διάλυσης των υπηρεσιών. Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου άνοιξε έντονη πολιτική συζήτηση. Στο Αγλαΐα Κυριακού συγκέντρωσε τον περισσότερο κόσμο από κάθε άλλη εκδήλωση. Η συζήτηση ξεκίνησε με τις εργαζόμενες να περιγράφουν με οργή την καταπίεση που νιώθουν. Αρκετές συμβασιούχες είχαν την αγωνία για το τι θα γίνει αύριο και με ποιο τρόπο πρέπει να αντιδράσουμε”.

Κοινός αγώνας

“Κοινό συμπέρασμα ότι ο μόνος δρόμος είναι ο κοινός συλλογικός αγώνας. Ούτε ο συνάδελφός μας, ούτε ο σύντροφός μας είναι εχθρός μας. Εχθρός μας είναι το καπιταλιστικό σύστημα που εκμεταλλεύεται όλη την εργατική τάξη. Την επόμενη μέρα της εκδήλωσης, όσες συναδέλφισσες είχαν παρακολουθήσει και δεν ήταν γραμμένες στο σωματείο, ήρθαν να γραφτούν. Έφτιαξαν μόνες τους κείμενο στο οποίο μάζεψαν υπογραφές για τη δημιουργία παιδικού σταθμού στο νοσοκομείο. Οι συμβασιούχες χτύπησαν την πόρτα του σωματείου με αγωνιστική διάθεση για να ενημερωθούν και να μας πουν να πιέσουμε για μόνιμη δουλειά και προσλήψεις. Η πρόταση για απεργία στις 8 Μάρτη βρήκε μεγάλη απήχηση και η επιτυχία της θα κριθεί στην οργάνωσή της από τα κάτω, στο να γίνει υπόθεση κάθε εργαζόμενης και εργαζόμενου”.

Για τις μάχες των εργαζόμενων γυναικών στο δήμο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην υπηρεσία καθαριότητας όπου εργάζεται μίλησε η Μαρία Αμπελιώτη, συνδικαλίστρια στο χώρο, κόντρα στη σεξιστική αντιμετώπιση που είχαν από επιστάτες και διοίκηση σε όλα τα επίπεδα: από τις μετατάξεις σε ανώτερες θέσεις, μέχρι τις υπερωρίες και από τα διπλά προγράμματα μέχρι το κουκούλωμα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων. Και περιέγραψε πως η πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου στο αμαξοστάσιο καθαριότητας, με πάνω από 60 εργαζόμενες και εργαζόμενους, ήταν σταθμός. “Μου έδωσε την αφορμή να κάνω κάλεσμα σε όλους και να βρω μεγάλη ανταπόκριση. Η επιθυμία του αντιδημάρχου να προλογίσει και των διαμερισματαρχών να συμμετέχουν και να μιλήσουν αλλά και πολλών κοριτσιών που άφησαν τις βάρδιες τους για να έρθουν, ήταν σημαντικά. Και ξαφνικά είδα να ανοίγει μια ομάδα γύρω μου και να γίνεται κοινή επιθυμία η δημιουργία μιας ένωσης γυναικών που θα κάνουμε κουβέντα για τις 8 Μάρτη και να είναι επιθυμία όλων, και των αντρών, να συμμετέχουν”. Και έκλεισε: “Στους 5.000 εργαζόμενους του δήμου Αθήνας, πάνω από το 60% είναι γυναίκες. Είμαστε λοιπόν μια ισχυρή δύναμη για να προχωρήσουμε ομαδικά στην απεργία”.

Στις απόπειρες της ΔΑΚΕ στο Συλλόγο Εργαζόμενων στο νοσοκομείο Γεννηματάς να σαμποτάρει την απόφαση για απεργιακή 8 Μάρτη με τα κλασικά αντιδραστικά επιχειρήματα ότι αυτή η ημέρα είναι απλά μια γιορτή στην οποία οι γυναίκες βγαίνουν έξω το βράδυ να διασκεδάσουν, αναφέρθηκε η Μαρία Χαρχαρίδου, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου. Και περιέγραψε πώς κόντραραν την παράταξη της δεξιάς: “Να γιορτάσουμε τι; Το γεγονός ότι οι μισθοί μας δεν μας φτάνουν να επιβιώνουμε αξιοπρεπώς; Το γεγονός ότι δουλεύουμε σκληρά οι γυναίκες και ειδικά στο νοσοκομείο οι νοσηλεύτριες πιο εντατικά από τα προηγούμενα χρόνια για να καταφέρουμε, αν το καταφέρουμε, στα 67 μας χρόνια να πάρουμε συντάξεις πείνας; Ή ότι η ανεργία είναι τόσο μεγάλη και χτυπάει περισσότερο τις γυναίκες; Ή μήπως να πάρουμε τις συμβασιούχες που δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν δουλειά να γιορτάσουμε; Η 8 Μάρτη είναι μέρα για να απεργήσουμε, για να βγούμε στο δρόμο και τότε θα την κάνουμε γιορτή... Καταφέραμε τελικά και πήραμε απόφαση του Συλλόγου ότι η 8 Μάρτη πρέπει να είναι απεργιακή κινητοποίηση”. Και ενημέρωσε για την κατάθεση του αιτήματος τόσο στην ΠΟΕΔΗΝ, η οποία θα συζητήσει το θέμα στο επόμενο Γενικό Συμβούλιό της τέλος του μήνα, όσο και στην ΑΔΕΔΥ (βλέπε διπλανή σελίδα).

Από την παρουσίαση του βιβλίου στην ΕΡΤ ξεκίνησε και η Ειρήνη Φωτέλλη, μέλος του ΔΣ της ΠΟΣΠΕΡΤ, ενημερώνοντας ταυτόχρονα με τη σειρά της ότι η πρόταση για απεργία στις 8 Μάρτη έχει ήδη κατατεθεί στην Ομοσπονδία. “Στην εκδήλωση κάναμε κάποιες διαπιστώσεις”, είπε, “Στην ΕΡΤ η πλειοψηφία των υπαλλήλων είναι γυναίκες αλλά αυτό δεν αντικατοπτρίζεται στις θέσεις της ιεραρχίας της διοίκησης, είναι πολύ λιγότερες από τους άντρες. Ούτε μέσα στα σωματεία: στην ΠΟΣΠΕΡΤ, για παράδειγμα, σε σύνολο 19 μελών του ΔΣ, οι γυναίκες είναι μόλις τρεις. Από την εκδήλωση βγήκαν επίσης οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Παλιότερα η ΕΡΤ έδινε επίδομα βρεφονηπιακού σταθμού. Αυτό καταργήθηκε με το κλείσιμο της ΕΡΤ και έτσι ούτε επίδομα παίρνουν, και επιφορτίζονται με το να κρατάνε τα παιδιά στο σπίτι. Συναδέλφισσες βγαίνουν στο δελτίο και τις ακούω να λένε στα παιδιά τους «ήσυχα τώρα». Με τι άγχος αυτή η γυναίκα προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της. Γιατί μια δημοσιογράφος, μια ρεπόρτερ είναι από το πρωί ως το βράδυ, δεν έχει ωράριο, όπως δεν έχει ωράριο και στη φύλαξη των παιδιών”.

Η πρωτοβουλία για απεργιακή κινητοποίηση στις 8 Μάρτη απλώνεται παντού και κερδίζει μαζικά ανταπόκριση. Από εργατικούς χώρους, όπως ο δήμος Αγίας Παρασκευής την περασμένη βδομάδα (βλέπε Εργατική Αλληλεγγύη Νο 1357), μέχρι σχολές και γειτονιές, η πρόταση ενθουσιάζει εργαζόμενους/ες, φοιτητές/τριες, μαθητές/ίτριες, αγωνιστές/ίστριες των κινημάτων και της Αριστεράς.