Ο ενθουσιασμός που προκαλεί η πρωτοβουλία για την απεργιακή 8 Μάρτη σε όλες τις δυνάμεις του κινήματος ήταν έκδηλος στις τοποθετήσεις που έγιναν στη σύσκεψη της Δευτέρας 4 Φλεβάρη στα γραφεία της ΑΔΕΔΥ.

Από μια σειρά χώρους έγιναν παρεμβάσεις. Τη στήριξη της “Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας” μετέφερε η Τάνια Βρυζάκη, δείχνοντας ότι η απεργία στις 8 Μάρτη μπορεί να γίνει κέντρο για όλες τις δημοτικές κινήσεις που παλεύουν ενάντια στη διάλυση των δημοτικών υπηρεσιών, επίθεση που, όπως είπε, επιβαρύνει όλες τις γυναίκες και τις οικογένειές τους.

“Πρωτόγνωρη για το δήμο Αθήνας” χαρακτήρισε την απεργία στις 8 Μάρτη ο πρόεδρος του Σωματείου Οδηγών Αυτοκινήτων του δήμου που έχει ήδη πάρει απόφαση μαζί με άλλα δύο σωματεία του χώρου. Την ταξική διάσταση του γυναικείου ζητήματος ανέδειξε με την τοποθέτησή του ο Μιχαήλ Ζερβός, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Εκτάκτων ΥΠ.ΠΟ, φέρνοντας παραδείγματα επιθέσεων σε εργαζόμενες του κλάδου του, τις οποίες έκαναν άλλες γυναίκες με ανώτερες θέσεις και αξιώματα.

Τη δυνατότητα να πάρουν αποφάσεις όλα τα σωματεία, ανεξάρτητα από τη σύνθεση του ΔΣ τους, ανέδειξε με την τοποθέτησή της η Θένια Ασλανίδη, ειδικευόμενη γιατρός στο νοσοκομείο Ερυθρός. Ο Σύλλογός της είχε την ίδια μέρα πάρει απόφαση για στάση εργασίας και συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση. “Δεν είναι ένας Σύλλογος που έχει την πλειοψηφία η Αριστερά, αλλά πήρε απόφαση για συμμετοχή στην απεργία, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά”, είπε, “Όχι μόνο γιατί το θέμα είναι πια τόσο μεγάλο σε όλο τον πλανήτη και τους πιέζει όλους, αλλά και γιατί συνδέεται με όλα τα εργατικά αιτήματα. Προφανώς δεν ήταν κάτι που έγινε αυτόματα. Η εκδήλωση που οργανώσαμε για το βιβλίο, η διακίνησή του στις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους, όλη η συζήτηση και η δουλειά που κάναμε, ήταν ένα τρομερό γεγονός για το νοσοκομείο. Πλειοψηφικά οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι το θέλουν”.

Πρωτοβουλία

Στην προσπάθεια να απλωθεί η πρωτοβουλία της απεργίας στο Σύλλογο Διοικητικών και την ΕΛΜΕ της Σιβιτανιδείου, αναφέρθηκε ο Παναγιώτης Ζαρίδας, διοικητικός στο χώρο. Ενώ μίλησε και για την απόπειρα του Διοικητικού Συμβουλίου της σχολής να μπλοκάρει την εκδήλωση για το βιβλίο “Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών” που προγραμμάτιζε η ΕΛΜΕ. 

Αντίθετα με τις συνήθεις συμβολικές ανακοινώσεις του Εργατικού Κέντρου Αθήνας κάθε χρόνο στις 8 Μάρτη, φέτος το θέμα της απεργίας έχει τεθεί στα όργανά του. Αυτή την εικόνα μετέφερε ο Βασίλης Συλαϊδής, μέλος του ΔΣ του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας. “Το θέμα”, όπως είπε, “θα συζητηθεί στην επόμενη συνεδρίαση του ΔΣ στα μέσα Φλεβάρη και σίγουρα οι νέες αποφάσεις, από περισσότερα σωματεία και συνδικάτα, θα βοηθήσουν, θα κάνουν την πίεση μεγαλύτερη να προχωρήσει κι αυτό στην απόφαση της απεργίας”.

Το πόση σημασία έχει οι ίδιες οι εργαζόμενες να μπαίνουν μπροστά και να πιέζουν τα σωματεία να αποφασίσουν την απεργία, ανέδειξαν οι τοποθετήσεις του Μιχάλη Βερβέρη, εργαζόμενου στο νοσοκομείο Αγία Όλγα και του Κώστα Πίττα, από το ΔΣ της Ομοσπονδίας Εργαζόμενων Υπουργείου Ανάπτυξης, που περιέγραψαν τον καθοριστικό ρόλο συναδελφισσών τους στο να προχωρήσουν τα συνδικάτα τους στην απόφαση. “Στο χώρο μας το 60% των εργαζόμενων είναι γυναίκες, ενώ στο ΔΣ του Συλλόγου υπάρχουν μόνο άντρες” ήταν ένα καταλυτικό επιχείρημα υπέρ της ανάγκης για απεργία στις 8 Μάρτη ενάντια στις ανισότητες.

Από τις γυναικείες και LGBTQI+ κινήσεις έγιναν τρεις παρεμβάσεις. Την απόφαση της Ομάδας Γυναικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να στηρίξει την απεργιακή 8 Μάρτη, μετέφερε η Μαρία Μαυρομάτη. “Η Ομάδα μας συναντήθηκε την περασμένη Τετάρτη 30 Γενάρη”, είπε, “Χαιρετίζουμε αυτή την πρωτοβουλία και καλούμε όλα τα όργανα και τις τοπικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να την στηρίξουν. Η 8 Μάρτη πρέπει να είναι η μαχητική αντίσταση σε όλα αυτά που βιώνουν οι γυναίκες, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, την αύξηση των παρενοχλήσεων. Αποφασίσαμε ότι παντού υπερασπιζόμαστε την πρωτοβουλία για την απεργία. Αυτό κάναμε την επόμενη μέρα, στη συνάντηση που είχε καλεστεί στο Πνευματικό Κέντρο Αθήνας”. Τέλος τόνισε ότι όλες οι φεμινιστικές οργανώσεις πρέπει να βάλουν στο κέντρο τους την εργατική τάξη και να μην επαναλάβουν λάθη του παρελθόντος όπως τις δεκαετίες του '70 και του '80 που δεν έκαναν αυτές τις κρίσιμες συνδέσεις.

Στις σχολές