Συνεντεύξεις
Λορέτα Μακόλεϋ: “Θα είμαστε εκεί και στις 8 και στις 16 Μάρτη”

Η Λορέτα Μακόλεϋ στην εξέδρα της διαδήλωσης “Αθήνα πόλη αντιφασιστική” στις 19/1/13

Η Λορέτα Μακόλεϋ, από την Οργάνωση Ενωμένες Γυναίκες Αφρικής μιλά στην Λένα Βερδέ και την Εργατική Αλληλεγγύη για τη σημασία που έχουν η απεργία την Διεθνής Ημέρα Γυναικών στις 8 Μάρτη και η παγκόσμια αντιρατσιστική-αντιφασιστική διαδήλωση στις 16 Μάρτη.

«Έχουμε μάθει για την απεργία στις 8 Μάρτη και είναι μια πολύ σωστή κίνηση. Θα συμμετέχουμε μαζί με όλες τις οργανώσεις στη διαδήλωση. Είναι πολύ σημαντική πρωτοβουλία.

Οι Αφρικανές γυναίκες έχουμε πολλά προβλήματα. Φεύγουμε από χώρες με πολέμους, δικτατορίες, φτώχεια. Αυτό ισχύει για όλους τους μετανάστες, αλλά για τις γυναίκες είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα καθώς στους τόπους μας υπάρχει μεγάλη καταπίεση. Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν βιασμούς και βία γενικότερα. Έχουμε το φόβο της κλειτοριδεκτομής που σε πολλές χώρες είναι παράδοση. Έχουμε το φόβο ότι αν αρνηθούμε να παντρευτούμε από πολύ μικρή ηλικία, που επίσης είναι καθιερωμένη πρακτική, θα είμαστε στιγματισμένες και απομονωμένες για όλη μας τη ζωή. Έχουμε το φόβο των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων και της έλλειψης ιατρικής περίθαλψης και παιδείας που υπάρχει σε αυτές τις χώρες. Είναι ευάλωτες οι γυναίκες σε όλα αυτά. Γι' αυτό φεύγουν και έρχονται εδώ. Για να γλυτώσουν και να βρουν μια καλύτερη ζωή.

Πολλοί και πολλές έχουν χάσει τη ζωή τους σε αυτή την προσπάθεια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει συμφωνίες με τους δικτάτορες σε αυτές τις χώρες, τους δίνουν χρηματοδότηση για να κλείνουν τα σύνορα και τις διόδους. Υποτίθεται ότι τους δίνουν λεφτά για να βοηθήσουν τον κόσμο εκεί, για να έχει μια καλύτερη ζωή και να μην αναγκάζεται να φύγει. Αλλά προφανώς αυτά τα λεφτά δεν πάνε στον κόσμο.

Εμπόδια

Κι εδώ όμως όταν ερχόμαστε αντιμετωπίζουμε τεράστια εμπόδια και δυσκολίες σε όλα τα επίπεδα, από την εργασία μέχρι την καθημερινή ζωή. Δεν μας αναγνωρίζουν ούτε σαν πρόσφυγες ούτε σαν μετανάστριες, δεν μας δίνουν άσυλο. Παρόλο που είμαστε εδώ πολλά χρόνια, εγώ είμαι πάνω από τριάντα πια, δυσκολευόμαστε να έχουμε άδεια παραμονής. Αν χάσουμε μια ημερομηνία ή προσθεσμία, χάνουμε το δικαίωμα στα χαρτιά. Αν δεν έχουμε τα χρήματα που χρειάζονται για τις αιτήσεις, πάλι δεν παίρνουμε άδεια παραμονής. Αν δεν έχουμε δουλειά και ένσημα, πάλι δεν παίρνουμε χαρτιά γιατί έχουν συνδέσει τη χορήγησή τους με την εργασία και την ασφάλιση. Και ειδικά τα χρόνια της κρίσης, δουλειά με ένσημα είναι για μας πολύ δύσκολο να βρούμε. Πάντα ήταν, αλλά τώρα ακόμα περισσότερο.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για πολλούς μετανάστες και μετανάστριες που είναι πια πάνω από 60 χρονών. Περιμένουμε χρόνια για να πάρουμε άδεια παραμονής. Αυτοί μπορεί να αργούν τις διαδικασίες, αλλά αν εμείς αργήσουμε ένα χαρτί μια μέρα ή μια ώρα χάνουμε το δικαίωμά μας. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι για τους ηλικιωμένους. Είναι χάος. Τα παιδιά μας δεν έχουν ιθαγένεια. Έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, ζουν εδώ, αλλά με εξαίρεση κάποια λίγα που έχουν πάρει ιθαγένεια, η πλειοψηφία τους δεν έχει γιατί τα κριτήρια που βάζουν και οι κατηγορίες που έχουν κάνει, το απαγορεύουν. Κι όμως αυτά τα παιδιά στις χώρες τους είναι ξένοι, εδώ είναι ντόπιοι.

Έχουμε πάει με τη γυναικεία οργάνωση Το Μωβ στην Πέτρου Ράλλη. Είδαμε να κρατούνται Αφρικανές γυναίκες που όλοι ξέρουν ότι έχουν πολλά προβλήματα στις πατρίδες τους. Την τελευταία φορά που πήγαμε ήταν πέντε γυναίκες, τρεις από το Κονγκό, μία από την Τουρκία και μία από τη Νιγηρία. Τις έχουν εκεί γιατί έχουν χάσει τα χαρτιά τους, δεν έχουν τίποτα.

Αγωνιζόμαστε για χαρτιά, για δουλειές, για να είμαστε νόμιμοι/ες, να έχουμε υπηκοότητα και ιθαγένεια τα παιδιά μας, για όλα τα δικαιώματα. Παλεύουμε ενάντια στο ρατσισμό, ενάντια στις φασιστικές επιθέσεις που δεχόμαστε, όπως όλοι οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Γι’΄αυτό θα είμαστε και στις 16 Μάρτη, στη παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. Η Οργάνωση Ενωμένες Γυναίκες Αφρικής έχουμε συγκροτηθεί από 2005. Προσπαθούμε να οργανώσουμε τις γυναίκες, να παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Οργανώνουμε φεστιβάλ, συζητήσεις, εκδηλώσεις. Συμμετέχουμε κάθε χρόνο στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ μαζί με όλες τις κοινότητες των μεταναστών και των μεταναστριών. Αγωνιζόμαστε μαζί με άλλες οργανώσεις γυναικών, με αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές κινήσεις».