Εργατικό κίνημα
Aπεργιακή 8 Μάρτη: “Θέλουμε το Ψωμί, θέλουμε και τα Τριαντάφυλλα”

Γυναίκες απεργοί, όλες μαζί στην εξέδρα της απεργιακής συγκέντρωσης στις 8 Μάρτη στην Αθήνα

Δυνατό χειροκρότημα κέρδισε η Αργυρή Ερωτοκρίτου, από το ΔΣ του Συλλόγου Εργαζόμενων στο νοσοκομείο Γεννηματάς και την Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη, που με την ομιλία της συμπύκνωσε την επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης. “Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα για το εργατικό κίνημα της χώρας”, είπε, “Οι γυναίκες της εργατικής τάξης κατάφεραν να μετατρέψουν αυτή τη μέρα σε απεργία και πρέπει να είμαστε πολύ περήφανες και χαρούμενες γι' αυτό. Γιατί μπορούμε να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε για να καταλήξουμε να μπορούμε να γιορτάζουμε. 

 Ενάντια στην κανονικότητα της ανισότητας στην αμοιβή, των απολύσεων εγκύων, των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στους χώρους δουλειάς, βάζουμε μπροστά την πιο μεγάλη δύναμη που έχουμε, τη συλλογική μας οργάνωση μέσα στους χώρους δουλειάς. Δεν τελειώνουμε σήμερα, σήμερα ξεκινάμε. Διεκδικούμε από τις Ομοσπονδίες και τα συνδικάτα μας, όπως παλεύουν για ΣΣΕ, να παλεύουν για παιδικούς σταθμούς με 24ωρη λειτουργία στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, για εστιατόρια και πλυντήρια, γιατί έτσι παλεύουμε τη γυναικεία καταπίεση. Θέλουμε το Ψωμί, θέλουμε και τα Τριαντάφυλλα”.


Τις επιθέσεις που δέχονται οι εργαζόμενες γυναίκες σήμερα, τους μεγάλους αγώνες που δίνουν στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο, τα αιτήματα που έχουν και παλεύουν για να τα κερδίσουν, ανέδειξαν όλες οι ομιλίες και οι χαιρετισμοί με τους οποίους ξεκίνησε η απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα. Οι συνδικαλίστριες και αγωνίστριες που πήραν το λόγο, ανέβηκαν όλες μαζί στην εξέδρα και κάτω από το γιγαντοπανό της “Κίνησης για την απεργιακή 8 Μάρτη” με κεντρικό σύνθημα “Παλεύουμε, Διεκδικούμε, Απεργούμε” ξεσήκωσαν τις απεργούς και τους απεργούς.

Την παρουσίασή τους και όλης της συγκέντρωσης έκαναν εκ μέρους της Κίνησης η Ξένη Κεσίνη, δικαστική επιμελήτρια και η Ζαννέτα Λυσικάτου, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζόμενων στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας. Από νωρίς το πρωί οι δύο εργαζόμενες και συνδικαλίστριες καλωσόριζαν τις διαδηλώτριες και τους διαδηλωτές με ανακοινώσεις που ανάμεσα σε άλλα ανέφεραν: “Σήμερα η απεργία μας ενώνεται με τις κινητοποιήσεις των γυναικών, παντού, σε όλο τον κόσμο. Αγωνιζόμαστε μαζί με τις γυναίκες στην Ισπανία που απεργούν κι αυτές, με τις γυναίκες στις ΗΠΑ που διαδηλώνουν ενάντια στο σεξιστή Τραμπ, με τις γυναίκες στη Βραζιλία που παλεύουν ενάντια στο δολοφόνο Μπολσονάρο, με τις γυναίκες στη Τουρκία που συμπαραστέκονται στις απεργούς της Flormar, με τις γυναίκες της Ουγγαρίας που αντιστέκονται στην ακροδεξιά και τον Όρμπαν.

“Αγωνιζόμαστε”

Αγωνιζόμαστε πλάι πλάι με τις γυναίκες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, με τις αδελφές και τους αδελφούς μας που αντιστέκονται στους φράχτες, το πνίξιμο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έχουμε κοινό αγώνα ενάντια στο σεξισμό και το ρατσισμό και θα βρεθούμε ξανά μαζί στα διεθνή συλλαλητήρια στις 16 Μάρτη”. Στην εξέδρα μαζί με όλες τις απεργούς ανέβηκαν φορώντας τις μαντήλες τους η Ιλχάμ και η Ιμάν, από το στρατόπεδο των Σύρων προφύγων στους Αγίους Θεοδώρους.

“Είμαστε σε συνεχείς απεργίες γιατί έχουν αποφασίσει να μας διώξουν, μας θεωρούν αναλώσιμα είδη”, είπε η Φιλιώ Σεϊτανίδου, απεργός καθαρίστρια από τον Άγιο Σάββα που ξεκίνησε τις ομιλίες, “Εμείς τους λέμε ότι αυτό δεν θα περάσει, δε θα δεχτούμε να χαθεί το ψωμί των παιδιών μας. Οι περισσότερες από μας είναι πολύτεκνες μάνες, μομογονεϊκές οικογένειες και έχουμε απόλυτη ανάγκη τη δουλειά. Διεκδικούμε και απαιτούμε το δικαίωμα στη συνεχή και απρόσκοπτη εργασία”.

Η Φρόσω Σκλαβάκη, από το ΔΣ του Συλλόγου Εφοριακών Αθήνας, αφού μίλησε για όσα βιώνουν οι εργαζόμενες γυναίκες στο χώρο της, θύμισε τις σκληρές μάχες που έχουν δοθεί. “Στο ίδιο υπουργείο είχαμε και το φωτεινό παράδειγμα του 24μηνου αγώνα των καθαριστριών, ενός κλάδου αμιγώς γυναικείου, που έδειξε ότι οι εργαζόμενοι, όταν θέλουν, μπορούν να έχουν αγώνες και μακράς διάρκειας και νικηφόρους. Σήμερα, ας ακολουθήσουμε τα βήματα αυτών των γυναικών, των καθαριστριών των νοσοκομείων, των αγωνιζόμενων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη”.

Με τις ρίζες της 8 Μάρτη, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ξεκίνησε η Μαρία Χαρχαρίδου, από το ΔΣ του Συλλόγου Εργαζόμενων στο νοσοκομείο Γεννηματάς. Και ανέδειξε τους αγώνες των εργαζόμενων γυναικών σε όλους τους χώρους: “Οι γυναίκες δεν το βάζουμε κάτω”, είπε, “Σε όλα τα χρόνια των μνημονίων αγωνιστήκαμε για να κρατήσουμε τις δουλειές μας, για να σταθούμε όρθιες. Αυτό φαίνεται καθαρά στα νοσοκομεία, στο Βοήθεια στο Σπίτι, στις υπηρεσίες καθαριότητας, στις αναπληρώτριες, που πάλεψαν με συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις, με μικρές ή μεγαλύτερες νίκες και συνειδητοποίησαν ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος της απεργιακής διεκδίκησης”.

Στο βιβλίο της Μαρίας Στύλλου “Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών” αναφέρθηκε η Μαρία Αμπελιώτη, εργαζόμενη στην καθαριότητα του Δήμου Αθήνας, τονίζοντας το ρόλο του στην οργάνωση της απεργιακής 8 Μάρτη στο χώρο. “Η παρουσίασή του στο Γκαράζ μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε την ταξική μας θέση, να δώσουμε όλες και όλοι μαζί τον αγώνα μας, να κερδίσουμε τη στήριξη από τρία σωματεία του χώρου που ανδροκρατείται και δεν υπάρχει ακόμα εκπροσώπηση γυναικών”, είπε και συνέχισε: “Τα αιτήματά μας είναι: ίση αμοιβή για ίση εργασία, κατά του τράφικινγκ, δικαίωμα στη μόνιμη εργασία, κατάργηση των ελαστικών σχέσεων, προστασία της μητρότητας, αυτοδιαχείριση του σώματός μας, δικαίωμα στην έκτρωση, μαζικές προσλήψεις, υγεία και παιδεία για τα παιδιά μας, σεβασμός στις σεξουαλικές επιλογές, παροχές αξιοπρεπούς φροντίδας και στέγασης σε μητέρες, λήψη μέτρων για την ασφάλεια των γυναικών σε κάθε τομέα”.

“Οι φοιτητές που δώσαμε τη μάχη ενάντια στο νόμο Γαβρόγλου, είμαστε οι ίδιοι εδώ ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις και την γυναικεία καταπίεση. Με απόφαση του συλλόγου μας δίνουμε τις μάχες για να σταματήσουν οι επιθέσεις στις γυναίκες “, είπε η Ελίνα Φιδοπιάστη, από το Φοιτητικό Σύλλογο ΣΤΕΦ του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Ενώ η Γεωργία Σακελλάρη, από το Φοιτητικό Σύλλογο Μεταλλειολόγων συμπλήρωσε: “Συμμετέχουμε στη σημερινή κινητοποίηση μέσα σε μια συγκυρία που η νεολαία δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση και συνεπώς κρίνεται αναγκαίο να δώσουμε ηχηρή απάντηση... Στην Ελλάδα του 2019 οι γυναίκες οφείλουν με τη συμβολή τους στους αγώνες να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις τους που χτυπήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τα αιτήματα για ΣΣΕ, αυξήσεις, ίση αμοιβή, προσλήψεις, σταθερή και μόνιμη εργασία, προστασία της μητρότητας είναι αιτήματα όλης της εργατικής τάξης”.

“Ως εκπρόσωπος του ΠΣΕΦΑ, των εργολαβικών εργαζόμενων δηλαδή στις ιδιωτικές πλέον εταιρείες ενέργειας, χαιρετίζω τη σημερινή πρωτοβουλία και σας μεταφέρω το αγωνιστικό κλίμα των συναδέλφων και κυρίως των γυναικών εκείνων που βρίσκονται παρούσες σε όλες τις κινητοποιήσεις μας διεκδικώντας την ένταξή μας στο τακτικό προσωπικό του ΔΕΣΦΑ, αναγνωρίζοντας τόσα χρόνια προϋπηρεσίας, υπογράφοντας συμβάσεις δίμηνες και εξάμηνες”, είπε η Μαρία Τσέλιου, από το ΔΣ του σωματείου των εργολαβικών στη ΔΕΣΦΑ, “Εργαζόμενες, μητέρες, σύντροφοι, φίλες, ανεξάρτητες, δυναμικές, χειραφετημένες, πάνω από όλα γυναίκες, όλες δίνουν το δυναμικό παρόν τους”.

Με δύο απεργούς της καθαριότητας, η μία εκ των οποίων είχε στο πλευρό της τη μικρή κόρη της, ανέβηκε στην εξέδρα η Κατερίνα Πατρικίου, γραμματέας του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζόμενων στο Νοσοκομείο Άγιος Σάββας, καλώντας όλες κι όλους να πάρουν αποφάσεις συμπαράστασης στις απεργούς καθαρίστριες, να στηρίξουν τον αγώνα τους με κάθε τρόπο, να ενισχύσουν οικονομικά το απεργιακό τους ταμείο.

“Επανάσταση”

“Πριν πενήντα χρόνια στο Stonewall έγινε η επανάσταση του ομοφιλοφυλικού κινήματος”, είπε ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου, από τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, που συγκίνησε και ταυτόχρονα ενέπνευσε με το μαχητικό του χαιρετισμό όλες και όλους τους συγκεντρωμένους. “Δεν ξεχνάμε ότι το γυναικείο κίνημα στάθηκε δίπλα στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα από την πρώτη μέρα”, είπε, “Το πρώτο άτομο που στάθηκε απέναντι στις δυνάμεις καταστολής ήταν μία μαύρη τρανς γυναίκα. Σήμερα δεν υπάρχουν γυναίκες και άντρες, γκέι, λεσβίες, τρανς, κουίρ. Σήμερα είμαστε όλοι γυναίκες και είμαστε όλοι στο δρόμο. Η Ελλάδα για πρώτη φορά φέτος απεργεί για τα δικαιώματα των γυναικών. Θα συνεχίσουμε κάθε χρόνο να αγωνιζόμαστε. Πριν μερικούς μήνες η Zackie δολοφονήθηκε λίγο πιο κάτω. Δεν το ξεχνάμε, ζητάμε δικαιοσύνη, ζητάμε ισότητα, όχι στους αποκλεισμούς. Σήμερα είμαστε όλοι γυναίκες. Γιατί όπως είπε κάποιος: μία γυναίκα που φωνάζει είναι τρελή, δύο είναι επικίνδυνες, τρεις είναι επανάσταση. Καλό αγώνα!”.

Στις επιθέσεις σε βάρος των γυναικών και στο κίνημα για την ανατροπή τους αναφέρθηκε και ο Χρήστος Βαγενάς, μέλος ΔΣ Ομοσπονδίας Ασφαλιστικών Ταμείων. Ενώ η Σοφία Κάντα, από τη γραμματεία γυναικών της ΟΤΟΕ δήλωσε τη συμμετοχή των τραπεζοϋπαλλήλων στην απεργία: “Ενώνουμε τις φωνές μας με όλες τις εργαζόμενες γυναίκες του κόσμου, για μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης, για ίσα δικαιώματα. Είμαστε εδώ να βροντοφωνάξουμε ότι δεν ανεχόμαστε την ανισότητα, την έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες που έχουν πάρει τεράστιες δραματικές διαστάσεις. Μέσα από τα συνδικάτα και τις οργανώσεις που πλαισιώνουν την απεργία σήμερα, θα γίνουμε ακόμα πιο δυνατές”.

Το ψήφισμα της απεργιακής συγκέντρωσης που παραδόθηκε στον πρόεδρο της Βουλής διάβασε η Κατερίνα Θωίδου, συμβασιούχος του ΟΑΕΔ και μέλος της Κίνησης για απεργιακή 8 Μάρτη. Το ψήφισμα έκλεινε με κάλεσμα για κλιμάκωση του αγώνα: “Στη φετινή 8 Μάρτη ενώσαμε τη φωνή μας με τα εκατομμύρια των γυναικών που βγήκαν στους δρόμους απεργιακά σε όλο τον κόσμο. Και έτσι θα συνεχίσουμε μέχρι την απελευθέρωση όλων από το σύστημα του σεξισμού, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης”.


Η “Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη” έπαιξε κεντρικό ρόλο τόσο στην προετοιμασία της απεργίας τους τελευταίους δυο μήνες για να πάρει πανεργατικά χαρακτηριστικά όσο και στην οργάνωσή της την ίδια τη μέρα της διαδήλωσης. Από την εξέδρα και τις ομιλίες μέχρι τη μουσική που συνόδεψε την απεργιακή συγκέντρωση, οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές της Κίνησης έδωσαν όλες τις δυνάμεις τους για την επιτυχία της 8 Μάρτη.

“Είχα αναλάβει εκ μέρους της Κίνησης την επιλογή της μουσικής της απεργιακής διαδήλωσης”, μας είπε η Παναγιώτα Ζιντίλη, φοιτήτρια κοινωνικής ανθρωπολογίας στο Πάντειο, “Ήταν μια προσπάθεια να συμπεριλάβουμε καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες που έχουν ταυτιστεί με το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών, αλλά και με κοινωνικά ζητήματα γενικότερα ενάντια στην αδικία, την καταπίεση, για υπεράσπιση ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες πιο παλιούς, όπως η Νίνα Σιμόν, μια μαύρη γυναίκα που οι στίχοι της είναι το αποτύπωμα της ζωής της και μιλάνε για τον πόνο, την καταπίεση, το ρατσισμό, ή η Τζόαν Μπαέζ που συμμετείχε στο αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ και ήταν μαζί με τους μετανάστες και τους απεργούς, μέχρι τραγούδια από το νέο άλμπουμ των Στοίχημα, ένα σύγχρονο ελληνικό ραπ συγκρότημα με πολιτικό στίχο. Ήταν ένα διεθνιστικό playlist από αγωνίστριες, τρανς, κάθε εθνικότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες, που μέσα από τη μουσική τους στέλνουν μήνυμα για το πώς θα αλλάξει η κοινωνία”.

Φοιτητικό μπλοκ, Αθήνα 8 Μάρτη