Κλείστε τις Βάσεις, όχι Σχολεία και Νοσοκομεία

Η αμερικάνικη και ευρωπαϊκή επίθεση στη Λιβύη έχει ξεκάθαρους στόχους: από τη μια να στείλει μήνυμα στην αραβική εργατική τάξη - που από το Μαρόκο και την Αλγερία μέχρι τη Συρία και την Υεμένη, εμπνευσμένη από τα παραδείγματα της Τυνησίας και της Αιγύπτου, επαναστατεί ενάντια στους τύραννους-μαριονέτες της Δύσης - ότι δεν μπορεί να ελπίζει σε δικές της λύσεις. Και από την άλλη, να υπερασπίσει συγκεκριμένα πετρελαϊκά συμφέροντα που έχουν οι πρωταγωνιστές αυτής της επέμβασης στην περιοχή. Και ο φόβος των ιμπεριαλιστών είναι δικαιολογημένος.

Αυτές οι επαναστάσεις απειλούν σε λίγους μήνες να γκρεμίσουν όλους τους σταθερούς συμμάχους τους στην περιοχή. Ο Μπεν Αλι, ο άνθρωπος του ΔΝΤ στην Τυνησία, που βύθισε το λαό στην φτώχεια, προκειμένου να μαζεύουν λεφτά οι τράπεζες, έφυγε πρώτος. Ο Καντάφι, ο μέχρι πρότινος κραταιός τύραννος της Λιβύης, ο άνθρωπος που επανειλημμένα είχε περηφανευτεί ότι είναι ο καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ και της Ευρώπης (πουλώντας πετρέλαιο, μαντρώνοντας τους επίδοξους μετανάστες προς την Ευρώπη και καταπιέζοντας το λαό της χώρας του) δεν μπορεί πλέον να παίζει αυτό το ρόλο. Πάνω απ’ όλους ο Μουμπάρακ, ο νο1 σύμμαχος των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή, ο εγγυητής της ασφάλειας του Ισραήλ και της βεβαιότητας ότι οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια και οι βιασμοί θα συνεχίζονται εις βάρος των δεκάδων εκατομμυρίων του αιγυπτιακού λαού, έπεσε και σέρνεται στα δικαστήρια.

Οι διάδοχες καταστάσεις που θα ήθελαν οι ιμπεριαλιστές σ’ αυτές τις χώρες προκειμένου να επανακτήσουν τον έλεγχο, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Στην Αίγυπτο, ο στρατός βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κίνημα που είναι αποφασισμένο να πάει μέχρι το τέλος. Στη Λιβύη, οι πρώην στρατηγοί και υπουργοί του Καντάφι και η «βοήθεια της δύσης» που συνεχώς επικαλούνται, δεν μοιάζουν να έχουν την υποστήριξη του λαού που πολεμάει ενάντια στον Καντάφι. Οι βομβαρδισμοί – πλέον και στα δύο στρατόπεδα – δείχνουν με ωμό τρόπο προς πάσα κατεύθυνση ότι αυτό που ενδιαφέρει τους «συμμάχους» δεν είναι η «δημοκρατία», αλλά η επίδειξη δύναμης, ότι ο έλεγχος της περιοχής ανήκει σε αυτούς και μόνο σε αυτούς.

Στην πραγματικότητα είναι μια βάρβαρη επίδειξη αδυναμίας. Δέκα χρόνια από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και την κήρυξη του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Οι πόλεμοι που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003 έχουν βαλτώσει. Αποτέλεσαν κόλαφο για τις κυβερνήσεις Μπους και Μπλερ που έπεσαν, εν μέρει, κάτω από το βάρος του αντιπολεμικού κινήματος. Και οι διάδοχοί τους, είναι σήμερα αντιμέτωποι με ένα αντιπολεμικό αίσθημα που μετατρέπεται σε εργατική κατάληψη του Καπιτωλίου στο Γουισκόνσιν και σε φοιτητικό και εργατικό κίνημα που διαδηλώνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο για χρόνια νεκρωμένο από αγώνες Λονδίνο.

Την ίδια στιγμή, στη Μέση Ανατολή, η περίοδος της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας του Ισραήλ ανήκει στο παρελθόν. Στις αποτυχημένες προσπάθειες, παρά τις κτηνωδίες, να ελέγξουν στρατιωτικά την κατάσταση στο Λίβανο και τη Γάζα, έρχεται τώρα να προστεθεί η κατάρρευση των πιο πιστών του συμμάχων στην περιοχή. Τα εκατομμύρια της εργατικής τάξης των αραβικών χωρών αποδεικνύονται πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος σε σχέση με τους ηγέτες που τους κυβερνούν τόσα χρόνια.

Κι όμως σε αυτήν ακριβώς την περίοδο, η Ελλάδα συνεχίζει να είναι το πιο πιστό μαντρόσκυλο των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Είτε συμμετέχοντας άμεσα στην επίθεση στη Λιβύη, είτε σαν κέντρο ανεφοδιασμού στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, το λιμάνι και η βάση της Σούδας έχει εξελιχθεί στην πιο σημαντική για τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή – χώρια τις ελληνικές φρεγάτες που περιπολούν από τη Μεσόγειο μέχρι το Αντεν.

Κοινές ασκήσεις

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ΓΑΠ πρωτοστατεί ξεδιάντροπα στη δημιουργία ενός άξονα Ελλάδας-Κύπρου–Ισραήλ, προκειμένου να ελέγξουν από κοινού την Ανατολική Μεσόγειο και τα κοιτάσματά της, οξύνοντας τους ανταγωνισμούς με την Τουρκία και κάνοντας κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ.

Για να μπορεί να παίξει η Ελλάδα αυτό το ρόλο του μαντρόσκυλου των ΗΠΑ, δισεκατομμύρια συνεχίζουν να δαπανώνται κάθε χρόνο για τους εξοπλισμούς, για υποβρύχια που μπατάρουν ή δεν μπατάρουν, χαρίζουν αυτόν τον πλούτο στις πολεμικές βιομηχανίες, την ίδια στιγμή που ο λαός γονατίζει κάτω από το βάρος του μνημονίου.

Γι’ αυτό στη φετινή Πρωτομαγιά για ακόμα μια φορά θα βροντοφωνάξουμε: Να ηττηθούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Καμιά συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε αυτές. Να κλείσουν οι βάσεις. Λεφτά για την Παιδεία, την Υγεία και όχι για βόμβες. Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Νίκη στις αραβικές επαναστάσεις!