Η αδυναμία των κομμάτων που βρίσκονται στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσουν από την δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβερνητική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση της “πρώτης φοράς αριστερά”, εκφράστηκε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο στα ποσοστά της ΛΑΕ. Σαν μια δύναμη προερχόμενη από τους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ και έχοντας τις καλύτερες προσβάσεις στη βάση του κόμματος, η ΛΑΕ “πέτυχε” από 2,86% και 155.320 ψήφους στις βουλευτικές του 2015 να έχει τη μεγαλύτερη πτώση στο 0,56% και στις 31.674 ψήφους στις πρόσφατες ευρωεκλογές.
Tην πολιτική ευθύνη για το “οδυνηρό αποτέλεσμα” ανέλαβε στην εισήγησή του στην Κ.Ε της ΛΑΕ ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παραιτούμενος από τη θέση του Γραμματέα. Στην εισήγηση ανέπτυξε και τους λόγους του κακού αποτελέσματος της ΛΑΕ προτείνοντας περισσότερο “ρεαλισμό” και “πατριωτισμό”. Όπως ανέφερε ανάμεσα σε άλλα:
“Η Αριστερά στην χώρα μας και μέσα σε αυτήν και η ΛΑΕ, οφείλει να επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων και χωρίς αναστολές … αναζητώντας νέους αποτελεσματικούς και βιώσιμους δρόμους μετασχηματισμού, χωρίς τα δογματικά βαρίδια και στερεότυπα του παρελθόντος... Η Αριστερά ή θα καταξιωθεί εκ νέου ως η κατ΄εξοχήν βαθιά πατριωτική δύναμη της εθνικής μας ζωής ή θα πνιγεί βαλτωμένη στην αναξιοπιστία και σε μύριες ανεπίλυτες αντιφάσεις.
Η αναφορά της Αριστεράς στον πατριωτισμό δεν μπορεί να είναι αισχυντηλή και ενοχική, δεν μπορεί να θεωρείται ολίσθημα, αν όχι και παρέκκλιση από τις αρχές μας... όταν προσωπικά διαρκώς εκφωνούσα μια άποψη εναντίον αυτής της Συμφωνίας (Πρεσπών) μια άποψη που είχε αρχή, μέση και τέλος, δεχόμουνα καταιγιστικά πυρά και εύκολες κατηγορίες για εθνικισμό, οι οποίες συχνά έφταναν από επαγγελματικά αριστερόμετρα σε πρωτοφανείς συκοφαντικές κατηγορίες, οι οποίες, δυστυχώς, έβρισκαν έδαφος στις γραμμές των άλλων συνιστωσών της ΛΑΕ αλλά ακόμα και του Αριστερού Ρεύματος. Λυπάμαι ειλικρινά”.
Η εξήγηση γι' αυτό το αποτέλεσμα βρίσκεται ακριβώς στους αντίθετους λόγους από αυτούς τους οποίους εντοπίζει ο Π. Λαφαζάνης. Η αντίθεση από εθνικιστική σκοπιά στη Συμφωνία των Πρεσπών, ακόμη χειρότερα η αμφιλεγόμενη στάση του απέναντι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το μακεδονικό αλλά και η ανοχή απέναντι σε ακροδεξιές πρωτοβουλίες που καλύπτονταν από το μανδύα του “πατριωτισμού” απομάκρυνε κόσμο της αριστεράς από την ΛΑΕ. Το ίδιο πέτυχαν και οι καταγγελίες για “υποχωρητικότητα” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα ελληνοτουρκικά, την ίδια στιγμή που αυτή όξυνε με επιθετικές πρωτοβουλίες τους επικίνδυνους ανταγωνισμούς στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Αν προσθέσει κανείς δίπλα σε αυτήν την δεξιά στροφή της ΛΑΕ τη σεχταριστική στάση της ηγεσίας της απέναντι στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ (από καταγγελία σε καταγγελία χωρίς ποτέ να πάρει έστω και μια κινηματική πρωτοβουλία που να τραβήξει τη βάση στο δρόμο και να ανοίξει το διάλογο μαζί της) αλλά και την εναλλακτική που πρότεινε απέναντι στα μνημόνια (μια άλλη “πατριωτική” πολιτική διαχείρισης και συνεργασιών στα πλαίσια του ελληνικού καπιταλισμού) μπορεί να δει τους λόγους για το εκλογικό της αποτέλεσμα.
Είναι λόγοι που τους μοιράζεται με τον Μελανσόν στη Γαλλία ή την Βάγκενεχτ στη Γερμανία, ηγέτες της αριστεράς που επίσης είχαν πτώση στις πρόσφατες ευρωεκλογές αναζητώντας “ρεαλιστικές” λύσεις στα πλαίσια των “υπαρκτών συσχετισμών”, ενώ από την άλλη υποκύπτουν στις “πατριωτικές” πιέσεις ή στις κυρίαρχες αντιμεταναστευτικές ατζέντες.
Τα “βαρίδια” και τα “στερεότυπα” του παρελθόντος που θέλει να ξεφορτωθεί ο Π.Λαφαζάνης δίνουν ένα σαφές στίγμα της πολιτικής κατεύθυνσης που θέλει να χαράξει. Γι' αυτό και η προοπτική για τους αγωνιστές-τριες και εκείνες τις δυνάμεις που συγκρούστηκαν με τις δεξιόστροφες επιλογές της ηγεσίας της ΛΑΕ είναι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι στο μέτωπο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.