Την 5η γενική απεργία ενάντια στην κυβέρνηση Μάκρι οργάνωσαν τα εργατικά συνδικάτα στην Αργεντινή στις 29 του Μάη. Ήταν μια επίδειξη δύναμης της εργατικής τάξης απέναντι στην κυβέρνηση, το ΔΝΤ και το πρόγραμμα που εφαρμόζουν από κοινού. Σε μια χώρα που ο πληθωρισμός τρέχει με 50%, εργοστάσια κλείνουν, απολύουν, κάνουν λοκ-άουτ και οι συντάξεις και τα επιδόματα δεν βγαίνουν ούτε μέχρι τα μισά του μήνα, η απεργία ήταν συντριπτική. Τα πάντα παρέλυσαν, δεν κινήθηκε σχεδόν τίποτα.
Ο Μάκρι και η κυβέρνησή του βλέπουν το τέλος τους να έρχεται. Οι δημοσκοπήσεις για τις εκλογές στις 27 του Οκτώβρη δίνουν το προβάδισμα στο κόμμα της Κίρτσνερ, αν και η ίδια δεν θα είναι τελικά υποψήφια για την προεδρία. Οι αγορές έχουν ήδη δηλώσει την ανησυχία τους για το τι θα ακολουθήσει μετά τον Μάκρι. Αν υπάρχει περιθώριο τα πράγματα να γίνουν χειρότερα, υπολογίζεται ότι από τον Οκτώβρη, αλλά κυρίως μέσα το 2020, η κατάσταση θα φτάσει σε κρίσιμο σημείο όπου θα χρειαστεί να στείλουν για άλλη μια φορά στα σκουπίδια την υπάρχουσα συμφωνία και να διαγραφεί ένα μέρος του χρέους. Οι κιρτσνεριστές κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να καθησυχάσουν τις αγορές και τα αφεντικά.
Η συνδικαλιστική ηγεσία ακολουθεί την ίδια λογική, περιμένοντας τις εκλογές του Οκτώβρη. Γι’αυτό και συνέχισε την πρόσφατη τακτική της να μην καλέσει καμία διαδήλωση στη διάρκεια της απεργίας. Φοβάται ότι με το παραμικρό άνοιγμα που θα κάνει για να βγει η οργή στους δρόμους, δεν θα μπορεί να τη σταματήσει. Μία από τις αιτίες αυτού του φόβου είναι ότι βρίσκονται σε εξέλιξη εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μάχες που δεν έχουν σταματήσει στη διάρκεια της κυβέρνησης Μάκρι. Στα εργοστάσια που κλείνουν ή γίνονται απολύσεις οργανώνονται καταλήψεις, οι οποίες κλείνουν μόνο όταν η γραφειοκρατία βρει μια μέση λύση. Η γραφειοκρατία δεν θέλει να χάσει τη σύνδεση με τον κόσμο που παλεύει γι’ αυτό και συνεχίζει να καλεί απεργίες και οι απεργίες έχουν επιτυχία. Οι συντονισμοί της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για άλλη μια φορά προσπάθησαν να καλύψουν το κενό, οργανώνοντας συγκεντρώσεις και κλεισίματα των κεντρικών αρτηριών προς το Μπουένος Άιρες, την Κόρδοβα και άλλες πόλεις, και μετατρέποντας την απεργία σε 36ωρη όπου μπορούσαν.
Το κίνημα έχει μπροστά του τη μάχη για να διώξει το ΔΝΤ και να διαγράψει το χρέος, δίνοντας λύση στην ανεργία και τον πληθωρισμό από τα κάτω, με εργατικό έλεγχο. Η απεργία ήταν υπενθύμιση για το ότι η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να το κάνει.