ΛΙΒΥΗ: Η ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν φέρνει “λύση”

Η μόνη κατεύθυνση στην οποία κινούνται για να γλιτώσουν από το αδιέξοδο είναι η κλιμάκωση της επιθετικότητάς τους. Ο Ομπάμα έδωσε την έγκρισή του για να ξεκινήσουν βομβαρδισμοί από μη-επανδρωμένα αεροσκάφη. Πριν από μερικές βδομάδες οι ΗΠΑ υποτίθεται θα κάθονταν “στο πίσω κάθισμα” παραδίδοντας σε ευρωπαϊκές δυνάμεις το πάνω χέρι στις επιχειρήσεις. Τώρα το ΝΑΤΟ παραδέχεται την αποτυχία μιας τέτοιας στρατηγικής, ξαναστρεφόμενο προς τις ΗΠΑ.

Η χρήση των μη-επανδρωμένων αεροσκαφών δείχνει και άλλες πτυχές των πιέσεων που δέχεται το ΝΑΤΟ. Τα αεροσκάφη αυτά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επίθεση στο Ιράκ και συνεχίζουν να βομβαρδίζουν καθημερινά στα σύνορα Πακιστάν-Αφγανιστάν. Πολλοί ήταν αυτοί που συμβούλευαν τις ΗΠΑ να μην χρησιμοποιηθούν στη Λιβύη καθώς κάθε άλλο παρά ταιριάζουν με την περιγραφή του πολέμου ως “υποστήριξη σε εξεγερμένους”. Παράλληλα όμως, υπάρχει ο φόβος για το τι θα σήμαινε για την εξέλιξη των επιχειρήσεων πιθανός θάνατος ή σύλληψη Αμερικανών πιλότων μετά από κατάρριψη αεροσκαφών.

Ο Μπερλουσκόνι, από τη μεριά του, έδωσε το ΟΚ για να προχωρήσουν και ιταλικά αεροσκάφη σε βομβαρδισμούς. Η Ιταλία είχε ως τώρα παραχωρήσει τις βάσεις της για να απογειώνονται τα βομβαρδιστικά, αλλά πλέον μπαίνει και άμεσα στις επιθέσεις.

Αδιέξοδος δρόμος

Η άλλη πλευρά που καταγράφεται στις εξελίξεις είναι πόσο αδιέξοδος ήταν ο δρόμος που διάλεξε η ηγεσία των εξεγερμένων στη Βεγγάζη, υποστηρίζοντας τους βομβαρδισμούς. Οι άνθρωποι που αρχικά είχαν διαλέξει ως σύμβολο της εξέγερσης τον Ομάρ Μουχτάρ, τον ηγέτη της αντίστασης κατά της ιταλικής κατοχής στη Λιβύη τις δεκαετίες του '20 και του '30, τώρα πανηγυρίζουν επειδή οι Ιταλοί θα ξαναβομβαρδίσουν τη χώρα για πρώτη φορά μετά τον Μουσολίνι. Οι εξεγερμένοι της Μισράτα που είχαν αφεθεί αβοήθητοι να σφάζονται από τον Καντάφι, επειδή δεν χωρούσαν στους “υπολογισμούς” της ηγεσίας της Βεγγάζης, τώρα αναγκάζονται να ζητάνε ακόμα μεγαλύτερους βομβαρδισμούς για να γλιτώσουν από το σφυροκόπημα.

Η τροπή που παίρνει ο πόλεμος προετοιμάζει μεγαλύτερο μακελειό. Τα στρατεύματα του Καντάφι, καθώς βρίσκονται σε υποχώρηση, βρίσκουν καταφύγιο μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Τα χτυπήματα των ΝΑΤΟϊκών δεν φημίζονται για τη “χειρουργικότητά” τους. Η επίθεση σε μια από τις κατοικίες του Καντάφι είναι ένα ακόμα σημάδι στροφής προς πολιτικούς στόχους. Ολα αυτά σε μια επίθεση που δεν έχει καν στις επίσημες στοχεύσεις της την “αλλαγή καθεστώτος”.

Εξάλλου, η στρατιωτική νίκη των ΝΑΤΟϊκών, όταν έρθει, δεν θα είναι παρά η αρχή του προβλήματος. Οι συζητήσεις για την επόμενη μέρα ήδη προκαλούν πανικό. Η εξέλιξη του πολέμου έχει διασπάσει ακόμη περισσότερο ό,τι υπήρχε ως πολιτική ηγεσία στην πλευρά των εξεγερμένων. Κανείς δεν είναι σίγουρος ότι ελέγχει το παραμικρό, αφού όλοι είτε γνήσιοι αντικαθεστωτικοί, είτε πρώην κολλητοί του Καντάφι που πέρασαν στην μεριά του ισχυρού, έχουν πλέον εξαρτηθεί πλήρως από τις σχέσεις που έχουν με το ΝΑΤΟ, κι όχι από τη σχέση που έχουν με τον κόσμο που εξεγέρθηκε.

Αν το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αποφασίσει ακόμα σε ποιον θέλει να παραχωρήσει οπλισμό και ποιον αναγνωρίζει ως επίσημο στρατιωτικό διοικητή των χερσαίων επιχειρήσεων, σίγουρα δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να αποφασίσει σε ποιον θα εμπιστευτεί τη μετάβαση στο επόμενο καθεστώς. Σίγουρα οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να έχουν τον πρώτο ρόλο σε μια τέτοια διαδικασία, που θα τριτώσει τους πολιτικούς γρίφους μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Στο μεταξύ, το ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών έρχεται όλο και περισσότερο στο προσκήνιο. Το πρώτο μεγάλο ρεύμα φυγής από τη Λιβύη είχε να κάνει με τους ξένους εργάτες που δούλευαν στη χώρα. Κι ενώ αυτό το ρεύμα συνεχίζεται, έχουν αρχίσει να φεύγουν κατά κύματα και οικογένειες ντόπιων, ιδιαίτερα προς την Τυνησία. Οι 250 χιλιάδες άνθρωποι, προερχόμενοι από την Τυνησία, που υπολογίζεται ότι έχουν φτάσει σε ιταλικές ακτές τις τελευταίες βδομάδες προκάλεσαν κρίση στις σχέσεις Σαρκοζί-Μπερλουσκόνι. Τώρα και οι δύο μαζί παίρνουν πρωτοβουλία για να σφίξουν κι άλλο τα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο και να αναθεωρηθεί η συνθήκη Σένγκεν.

Οι δύο χώρες που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στους βομβαρδισμούς κατά της Λιβύης οργανώνουν ακόμα μεγαλύτερο ξέσπασμα κατά των περισσότερο χτυπημένων, όσων αναγκάστηκαν να μπουν σε μια βάρκα και να διασχίσουν τη Μεσόγειο για να ξεφύγουν. Ολα τα στοιχεία δείχνουν ότι η επίθεση στη Λιβύη όχι μόνο δεν θα έχει σύντομο τέλος, αλλά μετατρέπεται σε εστία μιας συνολικότερης αποσταθεροποίησης.

Διαβάστε επίσης

Συρία: Μεγάλη μάχη

Υεμένη: Ο Σάλεχ πέφτει ο αγώνας συνεχίζεται