ΣΥΡΙΑ: Μεγάλη μάχη

Μόνο την περασμένη Παρασκευή 22 Απρίλη σκοτώθηκαν περίπου εκατό άνθρωποι. Αυτό το ξέσπασμα βίας από την πλευρά του κράτους οδήγησε σε μαζικοποίηση το κίνημα που ως τότε παρέμενε αρκετά διάσπαρτο. Πλέον, έχει ανοίξει ο κύκλος των κηδειών για αυτές τις εκατοντάδες ανθρώπους που σκοτώθηκαν και οι κηδείες μετατρέπονται σε διαδηλώσεις που συνήθως ξαναδέχονται επίθεση.

Διαδηλώσεις την Παρασκευή οργανώθηκαν σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα. Στη Δαμασκό, όπου ο έλεγχος του κρατικού μηχανισμού είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από την υπόλοιπη χώρα, οργανώθηκαν μεγάλες κινητοποιήσεις στις εργατογειτονιές και στις φτωχές περιοχές των περιχώρων. Όμως, αναβρασμός επικρατεί και στο Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας με φοιτητές να οργανώνουν κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστολή και σε αλληλεγγύη με τον κόσμο που ξεσηκώνεται.

Η Συρία παραμένει ο μεγάλος άγνωστος στην περιοχή. Από τη μια μεριά, οι καλές σχέσεις που διατηρεί με το Ιράν και η σύνδεση που έχει με τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ, είχαν φέρει το καθεστώς Άσαντ ακόμη και στη λίστα του “άξονα του κακού” σύμφωνα με τον Τζορτζ Μπους. Ωστόσο και οι ΗΠΑ και οι ντόπιοι σύμμαχοί τους, ιδιαίτερα το Ισραήλ δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μια πιθανή κατάρρευση του καθεστώτος. Ούτε έτοιμη εναλλακτική λύση υπάρχει, αλλά και οι επιπτώσεις δεν θα περιορίζονταν στα συριακά σύνορα. Θα απλώνονταν άμεσα στο εσωτερικό του Λιβάνου και του Ιράκ. Παρά την αντι-ιμπεριαλιστική του ρητορική, το καθεστώς Άσαντ ήταν πάντα προβλέψιμο.

Διαφορετικές πτέρυγες

Ο άλλος παράγοντας που παρέμενε άγνωστος ήταν τι στάση θα κρατήσει ο ίδιος ο Άσαντ απέναντι στο κίνημα. Το καθεστώς της Συρίας είχε και έχει διαφορετικές πτέρυγες. Ο ίδιος ο Άσαντ και η σύζυγός του θεωρούνταν τμήμα της μεταρρυθμιστικής πτέρυγας. Τις πρώτες μέρες των κινητοποιήσεων φαινόταν αυτή η τάση να παίρνει το πάνω χέρι. Ο Άσαντ έδωσε ξαφνικά πολιτικά δικαιώματα στους Κούρδους, κατάργησε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τα ειδικά δικαστήρια και υποσχέθηκε κι άλλες μεταρρυθμίσεις.

Όμως, την τελευταία βδομάδα επέστρεψε η τακτική “Χαμά”. Η Χαμά είναι η πόλη στην οποία το 1982 είχε γίνει η μεγαλύτερη εξέγερση υπό την ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ο Χάφεζ αλ-Ασάντ, πατέρας του σημερινού προέδρου είχε στείλει το στρατό που εξολόθρευσε όχι μόνο τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης αλλά και τις οικογένειές τους, ανεξάρτητα από τη συμμετοχή τους στα γεγονότα. Δολοφονήθηκαν σχεδόν 20 χιλιάδες άνθρωποι και η Μουσουλμανική Αδελφότητα, όπως και οποιαδήποτε άλλη αντιπολιτευτική δύναμη, δεν μπόρεσε να ξαναχτίσει σοβαρές δυνάμεις στη χώρα.

Το καθεστώς την περασμένη βδομάδα έβγαλε τα τανκς γύρω από την Νταράα, με τις κάννες τους να σημαδεύουν την πόλη. Αναπτύχθηκαν 5000 στρατιώτες την ώρα που η πόλη έμενε χωρίς ρεύμα, χωρίς τηλεπικοινωνίες και χωρίς νερό. Η επιχείρηση δεν είναι της κλίμακας της Χαμά, αλλά η κατεύθυνση στην οποία προσανατολίζεται το καθεστώς φαίνεται να είναι η ωμή βία.

Οι διαδηλώσεις της επόμενης Παρασκευής θα είναι μια μεγάλη μάχη. Το σίγουρο είναι πως ο κόσμος στη Συρία έσπασε το πρώτο φράγμα του φόβου απέναντι σε ένα καθεστώς που είχε επιβάλει την απόλυτη σιωπή εδώ και δεκαετίες.

Διαβάστε επίσης:

Λιβύη: Η ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν φέρνει "λύση"

Υεμένη: Ο Σάλεχ πέφτει ο αγώνας συνεχίζεται