Διεθνή

Για όποιον ακόμη πιστεύει πως στις ΗΠΑ δεν υπάρχει Αριστερά και αν υπάρχει δεν παίζει κανένα ρόλο, μια ματιά στα αμερικάνικα πρωτοσέλιδα των τελευταίων βδομάδων θα αποτελέσει σοκ. Η Αριστερά βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Ο Τραμπ στοχοποίησε ανοιχτά τις τέσσερις αριστερές βουλευτίνες: Ιλχάν Ομάρ, Αλεξάντρια Οκάζιο Κορτέζ, Ρασίντα Τλάιμπ και Αγιάνα Πρέσλεϊ, ως τον κατεξοχήν πολιτικό του αντίπαλο: “Είναι εξτρεμίστριες της Αριστεράς, που απορρίπτουν όλα όσα εκφράζει το έθνος μας”.

Οι τέσσερις βουλευτίνες έχουν μετατραπεί σε σύμβολα των κινημάτων και της αντίστασης. Η Οκάζιο Κορτέζ σύμφωνα με έρευνες είναι η προσωπικότητα με δεύτερη μεγαλύτερη επιρροή μετά τον Τραμπ στις ΗΠΑ. Έχει 5 εκατομμύρια ακόλουθους στο twitter και οι προτάσεις της που ξεσήκωσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν η κατάργηση της ιδιωτικής ασφάλισης, η διάλυση της αντιμεταναστευτικής υπηρεσίας των ΗΠΑ και το “Πράσινο Νιου Ντιλ” για τη μαζική δημιουργία θέσεων εργασίας που μπορεί να εξασφαλίσει την στροφή της αμερικάνικης οικονομίας μακριά από τους υδρογονάνθρακες που προκαλούν την κλιματική αλλαγή.

Δεν ήταν ο Τραμπ που ξέσπασε πρώτος ενάντια στις τέσσερις βουλευτίνες. Είχε προηγηθεί η ηγεσία των Δημοκρατικών που είδε αυτή τη νέα γενιά ακτιβιστριών σαν κίνδυνο απέναντι στη “σοβαρότητα” του κόμματος. Πριν από ένα μήνα, οι τέσσερις ήταν οι μόνες βουλευτίνες των Δημοκρατικών που ψήφισαν ενάντια στην έκτακτη χορήγηση 4,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την “κρίση” στα σύνορα με το Μεξικό. Η Ιλχάν Ομάρ είπε πως “δεν είναι λύση να ρίξουμε κι άλλα λεφτά στους ίδιους μηχανισμούς που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα”.

Το τελευταίο φιτίλι όμως το άναψε ο Τραμπ, τιτιβίζοντας ότι οι τέσσερις βουλευτίνες πρέπει “να γυρίσουν και να βοήθήσουν να φτιαχτούν τα διαλυμένα και κατακλυσμένα απ’το έγκλημα μέρη από όπου ήρθαν”. Από πού ήρθαν όμως οι τέσσερις γυναίκες; Οι τρεις από τις τέσσερις είναι γεννημένες στις ΗΠΑ. Η Πρέσλεϊ είναι Αφροαμερικανίδα, η Οκάζιο Κορτέζ με καταγωγή από το Πουέρτο Ρίκο και η Τλάιμπ κόρη Παλαιστίνιων μεταναστών. Μόνο η Ιλχάν Ομάρ έφτασε μικρό παιδί στις ΗΠΑ, πρόσφυγας από τη Σομαλία. Όταν ο Τραμπ ανέφερε το όνομά της σε μια πρόσφατη συγκέντρωσή του, οι οπαδοί του άρχισαν να φωνάζουν: “Στείλτε την πίσω”. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το αντιρατσιστικό κίνημα βγήκε να την υποστηρίξει, το ίδιο και ο κόσμος που την εξέλεξε στη Μινεσότα. Η ηγεσία των Δημοκρατικών αναγκάστηκε να πάρει θέση ενάντια στο ρατσισμό του Τραμπ και τελικά ο ίδιος ο Τραμπ, σαν σιχαμένος υποκριτής ζήτησε μια μισο-συγγνώμη λέγοντας ότι δεν επικροτεί το σύνθημα των οπαδών του.

Οι εξελίξεις φέρνουν στο φως το εύρος των αντιστάσεων που απλώνονται στις ΗΠΑ, ενάντια στο ρατσισμό, την ισλαμοφοβία, τη λιτότητα, την καταστολή, την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αλλά φέρνουν στο φως και μια πολιτική αλλαγή: είναι πλέον οι τολμηρές και ριζοσπαστικές προτάσεις από πλευράς της Αριστεράς που μπορούν και προκαλούν πολιτική αναταραχή. Είναι οι υποτιθέμενες απαγορευμένες λέξεις: σοσιαλισμός, κρατικοποίηση, ανοιχτά σύνορα που κινητοποιούν τον κόσμο που συνήθως μένει έξω από το δικομματικό παιχνίδι. Η ηγεσία των Δημοκρατικών επιχειρεί να τρομοκρατήσει πως αν το κόμμα παρασυρθεί από το ριζοσπαστισμό θα χάσει τους “κεντρώους ψηφοφόρους” και ο Τραμπ θα επανεκλεγεί. Όμως το επιχείρημα είχε ήδη γίνει σκόνη από την αποτυχία της “πιο κεντρώα δεν γίνεται” Χίλαρι Κλίντον. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως ο αριστερός υποψήφιος Μπέρνι Σάντερς θα είχε καλύτερα αποτελέσματα ενάντια στον Τραμπ.

Και προετοιμαζόμενοι για ανάλογες εξελίξεις, οι Ρεπουμπλικάνοι, διά στόματος του επικεφαλής της κοινοβουλευτικής τους ομάδας, λένε πράγματα σαν κι αυτά: “Οι εκλογές του χρόνου θα είναι επιλογή μεταξύ σοσιαλισμού και ελευθερίας. Στο Κογκρέσο υπάρχει η κατ’όνομα πρόεδρος Νάνσι Πελόζι και η ντε φάκτο πρόεδρος, Αλεξάντρια Οκάζιο Κορτέζ. Πρόκειται για έναν Κόκκινο Στρατό. Δεν είναι μια ομάδα, είναι ένας στρατός σοσιαλιστών”.