Εκπαίδευση και Νεολαία
Άσυλο: Κατάκτηση των αγώνων
Η κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια είναι ένας πόθος δεκαετιών για τις κυβερνήσεις. Μια κατάκτηση που έχει βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο, αλλά κάθε κυβέρνηση που το προσπαθούσε έσπαγε τα μούτρα της.
Το άσυλο, δηλαδή η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ο φοιτητικός συνδικαλισμός, η οργάνωση αγώνων μέσα στα πανεπιστήμια, άτυπα υπάρχει αρκετά χρόνια πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το φοιτητικό κίνημα της μεταπολίτευσης μαζί με την άνοιξη των εργατικών αγώνων οδήγησε και στη θεσμική κατοχύρωσή του στην πρώτη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1982. Ο νέος νόμος πλαίσιο τότε 1268 απαγορεύει την εισβολή της αστυνομίας σε όλους τους χώρους των πανεπιστημίων.
Η κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη με υπουργό τον Κοντογιαννόπουλο προσπαθεί με νομοσχέδιο το 1991 να επιτεθεί στα δικαιώματα της νεολαίας και να περιορίσει τις κατακτήσεις των φοιτητών και των μαθητών. Καταλήψεις και μεγάλα συλλαλητήρια τα οποία μετατρέπονται σε ανοιχτή εξέγερση μετά την δολοφονία του Τεμπονέρα από ακροδεξιούς της Νέας Δημοκρατίας, τον οδηγούν σε παραίτηση και σε μπλοκάρισμα των σχεδίων του.
Η κατάργηση του ασύλου ξαναέρχεται στο προσκήνιο το 2006 με την τότε υπουργό παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου και κυβέρνηση πάλι της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Καραμανλή. Τα σχέδια της κυβέρνησης είναι η αναθεώρηση του άρθρου 16 και η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και η αλλαγή του νόμου πλαισίου που περιλαμβάνει την κατάργηση του ασύλου, την εμπλοκή των επιχειρήσεων στον έλεγχο των σχολών, την διαγραφή των φοιτητών μετά από κάποιο χρόνο σπουδών. Μια βαθιά αντιδραστική μεταρρύθμιση.
Ξεσπάει ένα σαρωτικό κίνημα καταλήψεων με 400 σχολές στον αγώνα και με τεράστια συλλαλητήρια κάθε Πέμπτη στην Αθήνα και σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Η απάντηση της κυβέρνησης είναι η καταστολή και οι επιθέσεις των ΜΑΤ χωρίς ωστόσο να τολμάνε να μπουν στις κατειλημμένες σχολές. Οι καταλήψεις συνεχίστηκαν και την επόμενη χρονιά και τον Γενάρη το φοιτητικό κίνημα πανηγυρίζει μια μεγάλη νίκη, τον τερματισμό της αναθεώρησης του άρθρου 16. Ο νέος νόμος πλαίσιο τελικά ψηφίζεται μέσα στην Βουλή αλλά είναι πλήρως απονομιμοποιημένος και συναντά τεράστιες δυσκολίες στην εφαρμογή του.
Τα σχέδια της Γιαννάκου ναυάγησαν πάνω στην ξέρα των φοιτητικών καταλήψεων και η εξέγερση του Δεκέμβρη του '08 δίνει την χαριστική βολή. Στη συνέχεια το κίνημα αντιμετώπισε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα σχέδια της Άννας Διαμαντοπούλου που ήθελε να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε η Γιαννάκου. Ξανά η απάντηση ήταν συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις και στο τέλος υποχώρηση των από πάνω. Μέσα στους αγώνες της περιόδου των μνημονίων, η τότε κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων με τότε Πρύτανη Φορτσάκη επιχείρησαν να φέρουν τα ΜΑΤ μπροστά από τη Νομική αλλά κάθε φορά έβρισκαν απέναντί τους το φοιτητικό κίνημα και όχι μόνο.
Έτσι, σήμερα οι σχόλες παραμένουν κέντρα αγώνων, συζήτησης, ιδεών, εκδηλώσεων και αυτό είναι που θέλουν να τσακίσουν. Παραμένουν κέντρα οργάνωσης όχι μόνο του φοιτητικού συνδικαλισμού αλλά και του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού αγώνα, της πάλης ενάντια στην καταπίεση και τον σεξισμό, της σύνδεσης των φοιτητών με το εργατικό κίνημα. Κέντρα ριζοσπαστικοποίησης με εκατοντάδες πολιτικές συζητήσεις, εκδηλώσεις με καθηγητές, φεστιβάλ ιδεών όπως ο Μαρξισμός και άλλα.
Τα σχέδια της Κεραμέως θα πέσουν στο κενό. Την Τρίτη 23/7 γίνεται η αρχή και θα συνεχίσουμε για να βρεθεί και η νέα υπουργός εκεί που βρέθηκαν και οι προηγούμενοι με τέτοιες φιλοδοξίες, στην παραίτηση και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.