Απειλητικά ηχούν τα τύμπανα που βαράει ο Τραμπ στον Περσικό Κόλπο με τα γεράκια που ακούν στο όνομα Τζον Μπόλτον και Μάικ Πομπέο να κράζουν ασταμάτητα από πάνω του, “πόλεμο-πόλεμο”.
Ήδη στον Περσικό συγκροτείται υπό αμερικανική ηγεσία στόλος στον οποίο συμμετέχουν μέχρι στιγμής με πολεμικά πλοία οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, η Βρετανία και το Μπαχρέιν με στόχο τον έλεγχο των στενών του Ορμούζ, ενός σημείου από το οποίο διέρχεται το 20% του παγκόσμιου εφοδιασμού πετρελαίου.
Έχει κλείσει πάνω από ένας χρόνος από την επιβολή των κυρώσεων των ΗΠΑ πάνω στο Ιράν. Ο Τραμπ αποσύρθηκε από τη συμφωνία για τα πυρηνικά με το Ιράν, ερχόμενος σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, και στη συνέχεια επέβαλε ξανά τις κυρώσεις που ίσχυαν μέχρι το 2015.
Το καλοκαίρι στο παραλίγο ο Τραμπ δεν διέταξε βομβαρδισμό στο Ιράν, ενώ η προθέρμανση είχε ξεκινήσει. Ανά πάσα στιγμή τέτοια περιστατικά μπορούν να οδηγήσουν σε ανάφλεξη.
Πού οφείλεται και τι επιδιώκει όμως μέσα από αυτήν την κλιμάκωση ο Τραμπ και το επιτελείο του; Στόχος του είναι να καταστήσει σαφές σε όλους τους ανταγωνιστές ότι ανακτάται ο έλεγχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε μια κρίσιμη περιοχή που οι ΗΠΑ για ένα μεγάλο διάστημα θεωρούσαν δεύτερη πίσω αυλή τους μετά τη Λατινική Αμερική.
Για το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, η Βρετανία έλεγχε το πετρέλαιο του Ιράν μέσω της BP. Οι σάχηδες κυβερνούσαν με τον βούρδουλα. Η αντι-αποικιακή εξέγερση έφερε στην θέση του πρωθυπουργού το 1951 τον Μοσαντέκ που εθνικοποίησε την Αγγλοϊρανική εταιρεία πετρελαίου. Οι ΗΠΑ, όμως, ανέτρεψαν με πραξικόπημα τον Μοσαντέκ, κάνοντας το Ιράν αμερικάνικη βάση. Αυτές ήταν οι συνθήκες που οδήγησαν στην ιρανική επανάσταση το 1979 που γκρέμισε τους σάχηδες και έδιωξε τις ΗΠΑ, αλλά κυρίαρχη εξουσία στη συνέχεια αναδείχτηκαν οι μουλάδες.
Πόλεμος
Ο τρόπος με τον οποίο επιχείρησαν οι ΗΠΑ να επανακτήσουν τον έλεγχο στο Ιράν και στην περιοχή οδήγησε σε έναν πολυετή φονικό πόλεμο Ιράν-Ιράκ την δεκαετία του '80. Ο Πόλεμος του Κόλπου το 1991 που εξαπέλυσε ο μπαμπάς Μπους στο Ιράκ και οι κυρώσεις που ακολούθησαν δεν έφεραν τον επιζητούμενο έλεγχο. Με αφορμή την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους του 2001, το επιτελείο του Μπους του νεότερου θεώρησε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για μια μεγάλης κλίμακας πολεμική προσπάθεια στην περιοχή, που θα έφερνε τις ΗΠΑ σε κυρίαρχη θέση.
Όμως τα χρόνια της κατοχής που ακολούθησαν τις πολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν το 2001 και στη συνέχεια στο Ιράκ το 2003, έφεραν τελικά την απόλυτη αποσταθεροποίηση - αφήνοντας την περιοχή σε χάος.
Αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν στην αναβάθμιση του Ιράν, σαν παράγοντα στην περιοχή μέσω της ισχυρής παρουσίας των σιιτών στο Ιράκ και σε άλλα σημεία στη Μ. Ανατολή.
Η πρόθεση του Τραμπ είναι τώρα να ανασκευάσει αυτήν την εικόνα αδυναμίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού βγάζοντας βόλτα τον στόλο στον Περσικό στέλνοντας μηνύματα στο Ιράν και κάθε ενδιαφερόμενο από τη Ρωσία και την Κίνα μέχρι την ΕΕ, ότι οι ΗΠΑ είναι εδώ. Ο Τραμπ ίσως θα επιθυμούσε μερικά συμβολικά χτυπήματα που να ανεβάσουν το κύρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ίδιου - αν και οι σύμβουλοί του θα ήθελαν κάτι παραπάνω – σαν μοχλό πίεσης άσκησης διπλωματίας.
Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίσσονται βάση σχεδίου. Το Ισραήλ είναι αναφανδόν για έναν πόλεμο με το Ιράν. Η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της χάνουν στον δολοφονικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει στην Υεμένη και θα ήθελαν να δουν τις ΗΠΑ να χτυπάνε τον βασικό τους ανταγωνιστή στην περιοχή, το Ιράν.
Αυτοί και άλλοι παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν σε πολεμικές εμπλοκές με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να υψώσει στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο ένα δυνατό ΟΧΙ στον πόλεμο και να ακυρώσει, όπως έχει ξανακάνει στο παρελθόν, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ του Τραμπ και της πολεμοχαρούς συμμορίας του.