Πολιτισμός
Κινηματογράφος: Νέα ταινία Ταραντίνο - Μια σκληρή κριτική

Η νεά ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο “Μια φορά κι έναν καιρό στο Χόλιγουντ” μοιάζει σαν ερωτική εξομολόγηση του σκηνοθέτη για μια εποχή που όπως δηλώνει ο ίδιος “τον επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλη”.

Πρόκειται για την ιστορία ενός ηθοποιού (Leonardo DiCaprio) που το 1969 ζει δίπλα στην τότε γυναίκα του Ρομάν Πολάνσκι, Σάρον Τέιτ (Margot Robbie), και τον κασκαντέρ του (Brad Pitt). Πολλοί πιστεύουν ότι ο Ταραντίνο είναι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών, όμως η νέα του ταινία επαναφέρει το ερώτημα: Μήπως τελικά ο Ταραντίνο είναι πίσω από την εποχή του; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι ναι.

Η ταινία φαντάζει ακόμα μεγαλύτερη σε διάρκεια από ότι ήδη είναι. Πρόκειται για μια άσκοπη και χωρίς υπόθεση περιφορά στο Λος Άντζελες, με σκηνές που πηγαίνουν στο πουθενά και δεν λένε πολλά.

Είναι γεμάτη με αναφορές ποπ κουλτούρας που μπορεί να ανταμείψουν όποιον έχει εμμονή με τη δεκαετία του '60 όπως ο Ταραντίνο. Για οποιονδήποτε άλλον όμως, υπάρχει ο κίνδυνος να τα χάσετε εντελώς.

Η δεκαετία του '60, όπως απεικονίζεται εδώ, δεν φαίνεται καθόλου σημαντική. Οι χαρακτήρες είναι μισογυνιστικοί και ελαφρώς ρατσιστικοί, όπως μπορεί κανείς για άλλη μια φορά να περιμένει από μια ταινία του Ταραντίνο.

Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει γύρω από την απεικόνιση του Μπρους Λι ως αλαζονικό και απρόσιτο είναι απολύτως δικαιολογημένη. Έχει υποστηριχθεί ότι επειδή το “Μια Φορά και ένα καιρό” είναι μυθιστοριματικό γι'αυτό το ακροατήριο πρέπει να επιτρέψει στον Ταραντίνο την όποια καλλιτεχνική ελευθερία. Όμως εκτός από τις προφανείς ιστορικές ανακρίβειες, η αντιμετώπιση του μοναδικού μειονοτικού χαρακτήρα στην ταινία είναι προσβλητική.

Και αυτή δεν είναι η μόνη αιτία δυσφορίας. Ο Ταραντίνο μιλώντας για το σκάνδαλο Γουαϊνστάιν, απάντησε ότι είχε μια μικρή επίγνωση του τι συνέβαινε αλλά επέλεξε να μην δράσει. Αυτό κάνει την αναπαράσταση της Σάρον Τέιτ ακόμη πιο ενοχλητική. Η υποκριτική της Μαργκότ Ρόμπι σπαταλιέται εντελώς σε έναν κενό και δισδιάστατο χαρακτήρα. Έπειτα, υπάρχει και αυτή η ενοχλητικά ανατριχιαστική έλξη ανάμεσα στον Μπραντ Πιτ και ένα νέο μέλος της οικογένειας του Τσαρλς Μάνσον.

Δεν είναι όμως όλα άσχημα. Η απεικόνιση του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο σαν ανασφαλή περιφερόμενο οδηγεί σε διασκεδαστικές αλληλεπιδράσεις. Όπως και το εξωφρενικό, αν και ελαφρώς προβλέψιμο, τέλος με τις πολλές αναγνώσεις. Επίσης το soundtrack ακολουθεί τη φήμη όλων των ταινιών του Ταραντίνο.

Ο Τάραντινο τόνιζε πάντα ότι θα κάνει συνολικά δέκα ταινίες. Με την δική του καταμέτρηση έχει να κάνει ακόμα μία. Όμως μάλλον μοιάζει σαν να έπρεπε να σταματήσει στην όγδοη. Το “Μια φορά κι έναν καιρό” είναι ίσως η ταινία του πάθους του, αλλά δείχνει τόσο περιττή.

Αυτό που λέει με αυτή την ταινία είναι ότι τα καλύτερα της δεκαετίας του '60 συντελούνταν από λευκούς άνδρες και στερεοτυπικές γυναίκες. Ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να είναι η ταινία αν ο Ταραντίνο ήταν παθιασμένος με κάτι πραγματικά αληθινό και ενδιαφέρον.

Αν, όπως και ο Τάραντινο, θεωρείτε ότι η δεκαετία του 1960 είναι η "χρυσή εποχή του σινεμά" τότε ίσως βρείτε πολλά που να σας αρέσουν σε αυτή την ταινία. Αν όμως ψάχνετε για υπόθεση, ή μια ταινία δράσης στυλ Pulp Fiction τότε μπορείτε να εξοικονομήσετε στον εαυτό σας πολύ χρόνο παρακολουθώντας μόνο το τελευταίο μισάωρο της ταινίας.

Ή καλύτερα ακόμα, απλά παρακολουθήστε μια από τις προηγούμενες ταινίες του Ταραντίνο από τη δεκαετία του '90. Θα είναι σίγουρα πιο ικανοποιητική.

Από την εφημερίδα Socialist Worker του Λονδίνου