Είμαι δεκαοχτώ μήνες σε διαφορετικά στρατόπεδα. Πιστέψτε με, έχω ξεχάσει πώς είναι ένα σπίτι. Πιστέψτε με, πολλές φορές το παιδί μου είναι άρρωστο και δεν μπορώ να βρω ένα φάρμακο να του δώσω. Όλοι σας έχετε παιδιά. Ξέρετε ότι οι πατεράδες είναι ήρωες για τα παιδιά τους. Όπως κι εσείς είστε ήρωες για τα παιδιά σας. Μπορείτε να φανταστείτε το παιδί σας να είναι άρρωστο και να μην υπάρχει γιατρός ή ασθενοφόρο και να ψάχνετε τι να κάνετε και να μην βρίσκετε. Σας ευχαριστώ πολύ, όλους εσάς και όσους πρόσφεραν αυτό το συνέδριο. Σας παρακαλώ, δεχτείτε τη συγνώμη μου εκ μέρους αυτών των ανθρώπων που είμαστε εδώ. Σας αγαπάμε. Αγαπάμε τον ελληνικό λαό. Και ξέρουμε ότι έχετε ένα Θεό φιλοξενίας. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα το ξεχάσετε ποτέ. Να είστε καλά.

Ρεζά
πρόσφυγας στο στρατόπεδο της Μαλακάσας

Είμαι από το Αφγανιστάν και ζω στο καμπ του Ελαιώνα. Από τη στιγμή που πήγε η κόρη μου στο σχολείο, κάποιοι πέρασαν το βράδυ και άφησαν ένα κομμάτι κρέας απ’ έξω και είπαν στο διευθυντή και τους δασκάλους ή να κλείσει το σχολείο που παίρνει προσφυγόπουλα ή θα τα κάνουμε όλα τα παιδιά όπως αυτό το κρέας, θα τα κάνουμε κομμάτια. 

Τί νομίζετε εσείς ότι είμαι; Οικονομική μετανάστης; Πρόσφυγας; Να σας πω για το καμπ που μένουμε. Κάποιες γυναίκες μένουν εκεί μόνες τους με τα παιδιά τους, οι συζυγοί τους βρίσκονται σε νησιά. Εχουμε προσφυγόπουλα τεσσάρων και πέντε χρονών που οι γονείς τους είναι μακριά. Στο καμπ μένουμε σε κοντέινερ με τρύπες και κατσαρίδες, ακόμα και στο μπάνιο. Δεν υπάρχει γιατρός να πάμε τα παιδάκια μας όταν αρρωσταίνουν για να ρωτήσουμε τι έχουν και τι πρέπει να κάνουμε. Δυστυχώς, αυτές είναι οι συνθήκες ζωής εδώ. Στη χώρα μας είχαμε ένα σπίτι και κάποια βασικά πράγματα. Εδώ δεν έχουμε ούτε σπίτι, ούτε τίποτα, ούτε πρώτες βοήθειες. Παλεύουμε μόνοι μας και σας ζητάμε να παλέψουμε μαζί να υπάρχουν δικαιώματα. Θέλουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι εδώ. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε από τη χώρα μας λόγω του πολέμου.