H ώρα της ανατροπής

Οικονομικά, η χρεοκοπία του Μνημόνιου επισημοποιήθηκε και με τη βούλα των υπουργών της ευρωζώνης που μαζεύτηκαν στο Λουξεμβούργο την περασμένη Παρασκευή. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στη διπλανή σελίδα, επιβεβαιώθηκε αυτό που φωνάζαμε από την πρώτη στιγμή: οι μαύρες τρύπες των τραπεζιτών δεν έχουν πάτο, ακόμη και οι πιο βάρβαρες περικοπές δεν καταφέρνουν να τις βουλώσουν. Όλες οι λεηλασίες που έκαναν οι υπουργοί του Παπανδρέου κόβοντας τα «δώρα» σε μισθούς και συντάξεις, απολύοντας χιλιάδες συμβασιούχους, αφήνοντας νοσοκομεία, πανεπιστήμια, δήμους να ρημάζουν χωρίς χρηματοδότηση, αποδεικνύονται ανίκανες να σταματήσουν την κρίση.

Δίπλα στο οικονομικό αδιέξοδο, έρχεται να προστεθεί και το πολιτικό αδιέξοδο των διαχειριστών της κρίσης. Ακόμα και οι πιο πιστοί φίλοι του Παπανδρέου στα διεθνή ΜΜΕ και στα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ, αυτοί που πέρσι παίνευαν ως τον ουρανό το «θάρρος» αυτής της κυβέρνησης με το πριόνι, τώρα μιλάνε για «μεταρρυθμιστική κόπωση» της κυβέρνησης. Βλέπουν υπουργούς σαν τον Ρέππα να αλληλοκατηγορούνται για «τζιτζιφιόγκοι» και άλλους υπουργούς σαν τον Λοβέρδο να αυτοπροβάλλονται σαν νέοι ηρακλείς της λιτότητας μέχρι το τέλος. Ο Παπανδρέου ψάχνει τρόπους για να συσπειρώσει δυνάμεις συναίνεσης για να συνεχίσει να κυβερνάει.

Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι αυτόματο αποτέλεσμα της οικονομικής αποτυχίας. Είναι καρπός της εργατικής αντίστασης που δεν έπαψε ούτε στιγμή όλο αυτό το διάστημα. Όλα τα παπαγαλάκια της άρχουσας τάξης αλλά και οι κασσάνδρες που παριστάνουν ότι ανήκουν στην αριστερά δεν χάνουν ευκαιρία για να πουν ότι η αντίσταση είναι ματαιοπονία, ότι οι αγώνες δεν φέρνουν αποτέλεσμα, ότι οι απεργίες το μόνο που προκαλούν είναι ζημιά στην οικονομία και ταλαιπωρία για το κοινό.

Τώρα ξέρουμε ότι ισχύει το αντίθετο, ότι αν καταφέραμε να μην κλείσουν περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία, αν σώσαμε τις δουλειές συμβασιούχων σε κάποιες περιπτώσεις όπως στο Δήμο της Αθήνας, αν δεν ξεπουλήθηκαν εργοστάσια της ΔΕΗ ή το νερό της Θεσσαλονίκης, αυτό το χρωστάμε στις πανεργατικές και στις άλλες απεργίες που φρενάρησαν τους υπουργούς του ΓΑΠ και τους έκαναν να αρχίσουν να φοβούνται. Οι αγώνες περιόρισαν τις μάταιες θυσίες και φέρνουν όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά αποτελέσματα.

Οι πανικόβλητοι υπουργοί προσπάθησαν ξανά και ξανά, χέρι- χέρι με τον Καρατζαφέρη, να αποπροσανατολίσουν την εργατική αγανάκτηση, να την στρέψουν ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, άλλοτε με «φράχτες» στα σύνορα και άλλοτε με ρατσιστικές υστερίες κατά των απεργών πείνας που διεκδικούσαν το αυτονόητο, ότι ζουν και κινούνται ελεύθερα ανάμεσά μας. Όμως η αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων αποδείχθηκε πιο δυνατή από τις αδιαλλαξίες του κάθε Ραγκούση και τις κραυγές του κάθε Πάγκαλου.

Ετοιμόρροπη

Έτσι έφτασε η κυβέρνηση να είναι ετοιμόρροπη και έτσι μπορούμε να την αναγκάσουμε να πάρει το Μνημόνιο και την Τρόικα και να φύγουν. Η νέα Πανεργατική απεργία αυτής της Τετάρτης μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία για να κατακτήσουμε δυο στόχους: και να μην περάσουν τα νέα μνημόνια που μαγειρεύουν οι τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης σε βάρος των εργατών όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, και να αρχίσουμε να παίρνουμε πίσω αυτά που μας άρπαξαν μέχρι τώρα.

Το πρώτο βήμα είναι σίγουρα η επιτυχία της ίδιας αυτής της κρίσιμης πανεργατικής. Να ακουστεί δυνατά η φωνή της εργατικής αντίστασης, να σπάσει τα αυτιά όλων αυτών που επιμένουν ότι θα επιβάλουν τα νέα μέτρα «αγνοώντας το πολιτικό κόστος». Αλλά από κει και πέρα μετράει η οργάνωση της συνέχειας ώστε να επιβάλλουμε με τη συλλογική δράση του εργατικού κινήματος όλο το οικονομικό και πολιτικό κόστος εκεί που πρέπει, στους καπιταλιστές και στους πολιτικούς που τους υπηρετούν.

Γι’ αυτό χρειαζόμαστε πιο γερή οργάνωση της βάσης μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς αλλά και πιο δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά. Τα επόμενα βήματα απαιτούν και τα δυο αυτά σκέλη. Γιατί θα χρειαστεί να στηρίξουμε σκληρές απεργίες διαρκείας για να μην ξεπουληθούν δημόσιες επιχειρήσεις και να μην ξεκληριστούν κοινωνικές υπηρεσίες. Αλλά και να αναδείξουμε τα αιτήματα για διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών, απαγόρευση των απολύσεων και ανάκαμψη των μισθών και των συντάξεων.

Αν οι εργάτες της Αιγύπτου, μέσα στο κύμα των εξεγέρσεων που ξεκίνησε στην Τυνησία, κατάφεραν να ανατρέψουν τον Μουμπάρακ, ένα στυγνό καθεστώς που τους είχε καθήσει στο σβέρκο με τις πλάτες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των ισραηλινών, δεν πρέπει να έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι μπορούμε να ανατρέψουμε τους χρεοκοπημένους υπηρέτες των τραπεζιτών και των μνημονίων.

Η Εργατική Αλληλεγγύη και το ΣΕΚ στέκονται σταθερά σε αυτή τη γραμμή και αυτή την προοπτική και καλούν κάθε απεργό της πανεργατικής να βαδίσουμε μαζί για τη συνέχεια. Μια βδομάδα μετά, ξεκινάει το τετραήμερο του Μαρξισμού 2011 όπου θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για όλα αυτά και να προετοιμαστούμε για τις μάχες που έρχονται. Είναι το πρώτο από τα βήματα της συνέχειας που πρέπει να βάλει στην ατζέντα του ο καθένας και η καθεμιά από μας.