Συνεντεύξεις
Αργυρή Ερωτοκρίτου: Να κλιμακώσουμε την Πάλη των Γυναικών

Αθήνα, 23 Οκτώβρη, Απεργιακή διαδήλωση εργαζόμενων στα νοσοκομεία. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Αργυρή Ερωτοκρίτου

 

H Αργυρή Ερωτοκρίτου από την Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη μίλησε στη Λένα Βερδέ

 
 

Ποια η σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας Γυναικών στις 8 Μάρτη 2020; Μέσα σε ποια περίοδο έρχεται;

Το 2019 είναι η χρονιά που σηματοδοτεί την επιστροφή των μαζικών κινημάτων. Από τη Χιλή, την Καταλονία, τη Βολιβία μέχρι το Χονγκ-Κονγκ, το Λίβανο και το Ιράκ, οι εξεγέρσεις μπαίνουν ξανά στην ημερήσια διάταξη. Μέσα σε αυτά τα κινήματα οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Δείτε για παράδειγμα τις γυναίκες στο Λίβανο που μαζί με τα αιτήματα ενάντια στη διαφθορά του πολιτικού συστήματος βάζουν το ζήτημα της ανεργίας που αντιμετωπίζουν, του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους, του θεσμοθετημένου σεξισμού και οργίζονται όταν προσπαθούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ να υποτιμήσουν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση με σεξιστικά σχόλια. 

Εδώ, η κυβέρνηση της ΝΔ, εκτός από κυβέρνηση που τα χαρίζει όλα στα αφεντικά, είναι και κυβέρνηση του σεξισμού. Οι επιθέσεις της, που θέλουν να απολύσουν τους συμβασιούχους, να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή να χτυπήσουν το ασφαλιστικό, στρέφονται πολύ περισσότερο ενάντια στις γυναίκες της εργατικής τάξης αφού σε μεγάλους κλάδους -όπως πχ τα νοσοκομεία όπου δουλεύω- οι συμβασιούχοι είναι κατά πλειοψηφία γυναίκες. Επιπλέον, η ίση αμοιβή για ίση εργασία, οι άδειες μητρότητας κλπ συγκεκριμενοποιούνται κάθε φορά στις ΣΣΕ. Με την κατάργησή τους τίποτε δεν είναι αυτονόητο. Τριανταπέντε χρόνια μετά την θεσμοθέτηση της ίσης αμοιβής στην Ελλάδα, οι καπιταλιστές είναι σήμερα βουτηγμένοι μέσα στη χειρότερή τους κρίση και προσπαθούν να βάλουν χέρι σε αυτές τις κατακτήσεις. Τέλος το χυδαίο σεξιστικό και ρατσιστικό μέτρο για επίδομα μόνο στις ελληνίδες γυναίκες που γεννάνε πριν τα 30 τους είναι επίθεση στις κατακτήσεις του κινήματος, όπως και η μετατροπή της Γραμματείας Ισότητας σε Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής.

Από την άλλη μεριά όμως πρέπει να δούμε ότι στις μεγάλες μάχες αυτού του διαστήματος οι γυναίκες ήταν καθοριστικό συστατικό στοιχείο. Είτε μιλάμε για τους αγώνες για να μην απολυθούν οι 4000 συμβασιούχοι του ΟΑΕΔ και οι άλλοι συμβασιούχοι στα νοσοκομεία, είτε ενάντια στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των Δήμων, οι γυναίκες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Τα ίδια τα επίσημα στοιχεία της ΕΕ μαρτυρούν ότι η ανισότητα καλά κρατεί και είναι αντικειμενικός παράγοντας που ξεσηκώνει αντιδράσεις. Ένα μόνο αριθμιτικό παράδειγμα: 9 εκατομμύρια γυναικών (έναντι 600.000 αντρών) δουλεύουν σε καθεστώς μερικής απασχόλησης λόγω των υποχρεώσεών τους στον τομέα της φροντίδας. Έχοντας αυτά κατά νου μπορούμε να πούμε ότι η 8 Μάρτη του 2020 και η οργάνωσή της είναι ακόμα πιο αναγκαία αλλά και με μεγαλύτερες δυνατότητες να αγκαλιάσει πιο πλατιά κομμάτια εργαζόμενων γυναικών και αντρών αλλά και νεολαίας. 

Πέρσι η 8 Μάρτη μετατράπηκε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε απεργία. Πώς οργανώθηκε και τι παρακαταθήκες άφησε;

Η περσινή 8 Μάρτη κατέληξε σε απεργία διότι οργανώθηκε από τα κάτω. Αγκάλιασε την ανάγκη ενός κινήματος -“ενός καζανιού που έβραζε” όπως χαρακτηριστικά είχε περιγράψει τις γυναίκες μία νοσηλεύτρια- να παλέψει με την οργανωμένη δύναμη της απεργίας το σεξισμό και τις ανισότητες. Τι εννοώ με αυτό: ξεκινήσαμε με αφορμή την έκδοση του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου “Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών” της Μ. Στύλλου ένα γύρο εκδηλώσεων-συζητήσεων στους χώρους δουλειάς που ήταν πραγματικά αποκάλυψη. Αποκάλυψη και στο κομμάτι της συμμετοχής -που ήταν μεγάλη- αλλά και της πλούσιας συζήτησης που έγινε. Έτσι συγκροτήσαμε την “Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη” με τη συμμετοχή αγωνιστριών από πολλούς και διαφορετικούς χώρους και βάλαμε μπροστά την οργάνωση της απεργίας.

Πήραμε αποφάσεις από μία σειρά πρωτοβάθμια σωματεία για απεργιακή κινητοποίηση στις 8 Μάρτη έχοντας στο κέντρο τα συγκεκριμένα αιτήματα που ήταν συμπεράσματα των συζητήσεων και των μαχών που δόθηκαν: ίση αμοιβή για ίση εργασία, μαζικές και μόνιμες προσλήψεις για να έχουμε παιδικούς σταθμούς, γηροκομεία, κράτος πρόνοιας, να σταματήσουν οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και οι σεξιστικές επιθέσεις. Ακριβώς επειδή αυτή η πρωτοβουλία είχε τεράστια απήχηση αναγκάστηκαν ακόμα και η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ να καλέσουν στην απεργία. Όλα αυτά οδήγησαν στην επιτυχία της με τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζόμενων εκείνη τη μέρα στην απεργιακή διαδήλωση.

Νομίζω ότι η παρακαταθήκη που άφησε είναι τεράστια. Πρώτον, οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι κέρδισαν ότι τα σωματεία μας χρειάζεται να βάλουν μαζί με όλες τις άλλες διεκδικήσεις και αυτές χωρίς υποτιμήσεις. Δεύτερον, ανέδειξε ότι η συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης είναι αυτή που συνδέει και γενικεύει και ισχυροποιεί αυτή τη μάχη διεκδικώντας ότι το κράτος θα αναλάβει τις ανάγκες της αναπαραγωγής που σήμερα καλύπτονται ατομικά μέσα στην οικογένεια. Και τρίτον, έδειξε ότι είμαστε κομμάτι ενός διεθνούς κινήματος που βάζει στο στόχαστρο την ανισότητα και το σεξισμό.

Τι πρωτοβουλίες παίρνει η Κίνηση για την 8 Μάρτη του 2020;

Ετοιμάζουμε καινούριο υλικό, με προκήρυξη και οργανώνουμε ξανά γύρο εκδηλώσεων σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σχολές. Μετά την περσινή εμπειρία εκτιμούμε ότι η πρωτοβουλία μας μπορεί να φτάσει σε πολλαπλάσια σημεία. Ήδη στην “Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη” συμμετέχουν νέες συντρόφισσες που εμπνεύστηκαν από την περσινή επιτυχία. Θα συμμετέχουμε στη φετινή διαμαρτυρία για την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών και σε όλες τις μάχες που θα προκύψουν μέχρι τις 8 Μάρτη. Επιπλέον ένα στοίχημα που βάζουμε από την πλευρά μας είναι να γίνουν κινητοποιήσεις σε πολλές περισσότερες πόλεις στις 8 Μάρτη, αλλά και να συντονιστούμε με τα κινήματα στον υπόλοιπο κόσμο.

Θα αναδείξουμε επίσης μια ακόμα σημαντική πλευρά της ημέρας. Το 2020 κλείνουν 110 χρόνια από το Συνέδριο Γυναικών στην Κοπεγχάγη που πήρε την απόφαση, ύστερα από πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν, να καθιερωθεί η 8 Μάρτη ως Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών. Το ιστορικό αυτό συνέδριο είχε γίνει ακριβώς δύο χρόνια μετά τη μεγάλη απεργία των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη που κατάφεραν να φτιάξουν ένα ισχυρό συνδικάτο και να κερδίσουν μια σειρά δικαιώματα. Ήταν η περίοδος που σε Ευρώπη και Αμερική ξεσπούσαν μεγάλες απεργίες στις οποίες πρωτοστάτησαν γυναίκες. Ακόμα περισσότερο στα χρόνια του Α’ΠΠ, όταν οι γυναίκες έμπαιναν πιο μαζικά στην παραγωγή, δόθηκαν σκληρές μάχες για να γράφονται οι γυναίκες στα συνδικάτα, για την καλυτέρευση των συνθηκών δουλειάς, για τα πολιτικά τους δικαιώματα. Φυσικά το κορυφαίο παράδειγμα είναι ο ρόλος των γυναικών στη ρώσικη επανάσταση, η οποία ξεκίνησε με μία μαζική από τα κάτω απεργία στις 8 Μάρτη του 1917 που οδήγησε στην έφοδο στον ουρανό.

Είναι μια μεγάλη επέτειος που αξίζει να γιορταστεί με μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις στις 8 Μάρτη, αλλά και με βάθεμα της συζήτησης μέσα στο γυναικείο κίνημα για το ποιά είναι η δύναμη που μπορεί να ξεφορτωθεί το σύστημα που ξερνάει κρίση, πολέμους, ρατσισμό, σεξισμό μια και καλή. Σίγουρα βρισκόμαστε σε μια περίοδο που ένας κόσμος είναι σε αναβρασμό και μέσα σ’ αυτές τις μάχες η πάλη για την απελευθέρωση είναι απαραίτητο συστατικό.