Το πρωί της Δευτέρας 18 Νοέμβρη εκατοντάδες πάνοπλοι αστυνομικοί της ειδικής μονάδας «τα αρπακτικά», έκαναν έφοδο στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο του Χονγκ Κονγκ. Η επίθεση αποκρούστηκε από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Την Κυριακή 17 Νοέμβρη την ίδια τύχη είχε η έφοδος της αστυνομίας σε μια γέφυρα που οδηγεί στο Πολυτεχνείο, με μια «αύρα» να τυλίγεται στις φλόγες. 

Οι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ μετράνε ήδη έξι μήνες, και όλες οι απόπειρες της τοπικής κυβέρνησης, που έχει την στήριξη του κινέζικου κράτους, να διαλύσουν το κίνημα πέφτουν στο κενό. Την προηγούμενη βδομάδα οι εκπρόσωποι της αστυνομίας του δήλωσαν σε μια συνέντευξη Τύπου ότι «το κράτος του νόμου βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης». 

Η αστυνομία πλέον δεν διστάζει να πυροβολεί τους διαδηλωτές. Η έκρηξη οργής στα πανεπιστήμια του Χονγκ Κονγκ προκλήθηκε από το βαρύ τραυματισμό από σφαίρα ενός 22χρονου φοιτητή. Ακόμα και η ηγεσία της αστυνομίας αναγκάστηκε να θέσει σε διαθεσιμότητα μπάτσους που πατούσαν με τις μηχανές τους διαδηλωτές πεσμένους στο δρόμο. 

Τράπεζες

Οι φοιτητές δεν είναι μόνοι τους. Χιλιάδες «χαρτογιακάδες», εργαζόμενοι στη Σέντραλ, την γειτονιά που βρίσκονται συγκεντρωμένες οι τράπεζες και το Χρηματιστήριο, όταν κάνουν το μεσημεριανό τους διάλειμμα αντί να ξεκουραστούν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις. 

Η αφορμή για το ξεκίνημα των διαδηλώσεων το καλοκαίρι ήταν ένας νόμος που έκανε πιο εύκολες τις διαδικασίες έκδοσης από το Χονγκ-Κονγκ στην κυρίως Κίνα. Τον Σεπτέμβρη, μετά από τρεις μήνες διαδηλώσεων και δυο γενικές απεργίες, η τοπική κυβέρνηση και η πρόεδρός της, η Κάρι Λαμ, ανακοίνωσαν την απόσυρση του νόμου. 

Όμως, το κίνημα δεν εκτονώθηκε. Αντίθετα, πήρε νέα φόρα όταν η Λαμ προσπάθησε να χρησιμοποιήσει μετά το «καρότο» το «ραβδί»: έναν «κουκουλονόμο» που «έλυνε τα χέρια της αστυνομίας» (για να θυμηθούμε τα δικά μας). Πριν λίγες μέρες το ανώτερο δικαστήριο αναγκάστηκε να κηρύξει άκυρο και αυτό το νόμο. 

Το υπόβαθρό του είναι ίδιο με εκείνο που τροφοδοτεί το κύμα των εξεγέρσεων σε όλον τον κόσμο. Το Χονγκ-Κονγκ είναι παγκόσμιο σύμβολο και «παράδεισος» της ελεύθερης αγοράς και μια από τις πιο άνισες κοινωνίες στον κόσμο. Το 1997 αυτή η πρώην βρετανική αποικία πέρασε στον έλεγχο της Κίνας με τη φόρμουλα «μια χώρα δυο συστήματα». Στην πραγματικότητα, το πολιτικό καθεστώς στο Κονγκ-Κονγκ δεν ήταν ποτέ δημοκρατικό, απλά οι κάτοικοί του είχαν κάποιες περισσότερες ελευθερίες. 

Το κίνημα που επιμένει να δίνει τις μάχες του, διεκδικεί ριζικές αλλαγές. Μια ανεξάρτητη δικαστική επιτροπή που θα εξετάσει τη αστυνομική βαρβαρότητα, και ακόμα πιο σημαντικό, γνήσιες, ελεύθερες εκλογές για την ανάδειξη του νομοθετικού σώματος και της εκτελεστικής επιτροπής που διοικούν το Χονγκ Κονγκ και μέχρι τώρα εκλέγονται ουσιαστικά από μερικές εκατοντάδες επιχειρηματίες και γραφειοκράτες. 

Το κινέζικο καθεστώς εκτοξεύει σκοτεινές απειλές και υπονοούμενα για την ανάγκη να επιβληθεί ο «νόμος και η τάξη» στο όνομα της απειλής στην «εθνική ασφάλεια». Αυτό που φοβούνται δεν είναι ο «ξένος δάκτυλος» -τα «μαύρα χέρια» της Δύσης. Άλλωστε ο Τραμπ και η κυβέρνησή του είναι όλο ευγένειες και διπλωματία όταν πρόκειται να σχολιάσουν τις εξελίξεις στο Χονγκ Κονγκ. 

Αυτό που φοβάται η άρχουσα τάξη της Κίνας είναι ότι το μικρόβιο της εξέγερσης θα μεταδοθεί στα εργοστάσια και τα λιμάνια της «ηπειρωτικής» χώρας. Το 2013 οι λιμενεργάτες στο Χονγκ Κονγκ κατέβηκαν σε απεργία 40 ημερών. Ο τύπος που ελέγχεται από το Πεκίνο έγραφε άρθρα που υμνούσαν τις συνθήκες εργασίας και τα μεροκάματα στο γειτονικό λιμάνι του Γιαντιάν, στην επαρχία της Καντόνας. Εκεί οι εργάτες δεν έχουν ανάγκη να κάνουν απεργίες έγραφαν οι εφημερίδες. Δυο μήνες μετά το λιμάνι του Γιαντιάν παρέλυσε από μια απεργία χειριστών γερανών και οδηγών.