Διεθνή
Ιράν: Οι φτωχοί στους δρόμους

Και στο Ιράν οι γυναίκες μπροστά

Μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις έχουν ξεσπάσει στο Ιράν εδώ και δέκα μέρες. Ο άμεσος λόγος που έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο είναι η δραματική αύξηση των τιμών των καυσίμων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Οι αυξήσεις 150% εώς πάνω από 200%, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα δώσουν τα απαραίτητα έσοδα για ενισχύσεις προς τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού. Κι όμως, είναι ακριβώς οι πιο φτωχοί, στις πιο χτυπημένες γειτονιές της περιφέρειας της Τεχεράνης και κυρίως άλλων πόλεων που βγήκαν στο δρόμο. Οι κινητοποιήσεις μετατράπηκαν γρήγορα σε μάχες οδοφραγμάτων και συγκρούσεις με την αστυνομία και άλλα κατασταλτικά σώματα.

Ο πόλεμος προπαγάνδας συσκοτίζει τις πραγματικές διαστάσεις και αιτίες της οργής του κόσμου στο Ιράν. Οι ΗΠΑ δηλώνουν τη στήριξή τους στον ξεσηκωμό και θέλουν να τον παρουσιάσουν σαν κομμάτι της περικύκλωσης του καθεστώτος που οργανώνουν οι ιμπεριαλιστές. Το καθεστώς από τη μεριά του, αξιοποιεί ακριβώς αυτήν την προπαγάνδα για να πει πως δεν πρόκειται για λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά για βάνδαλους που βρίσκονται στην υπηρεσία ξένων δυνάμεων. Με αυτή τη λογική, εξαπολύει όλη του τη βαναυσότητα για να σταματήσει τις κινητοποιήσεις πριν γενικευτούν.

Ο κόσμος έχει πάρα πολλούς λόγους για να ξεσηκώνεται στο Ιράν. Και το ιρανικό καθεστώς δείχνει εδώ και μήνες με όλους τους τρόπους την ανησυχία του να μην επεκταθούν  στη χώρα οι μαζικές διαδηλώσεις από το γειτονικό Ιράκ και το Λίβανο. Όμως είναι παραπάνω από υποκρισία, σκέτη προσβολή, να κάνουν οι ιμπεριαλιστές ότι νοιάζονται για τη φτώχεια που διαλύει τις ζωές των απλών ανθρώπων στο Ιράν. Είναι το εμπάργκο που προκαλεί οικονομική ασφυξία στο Ιράν εδώ και δεκαετίες, μαζί με την τακτική της “μέγιστης πίεσης” που ακολουθεί ο Τραμπ μετά την απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για την πυρηνική ενέργεια.

Πολιτικά, οι εκβιασμοί των ιμπεριαλιστών, αντί να βοηθήσουν το κίνημα, δίνουν χέρι βοήθειας στο καθεστώς. Στη μεγάλη έκρηξη του κινήματος το 2009 και στη συνέχειά του το 2011-12, οι πιέσεις ήταν παρόμοιες, όμως τότε κυβερνούσε ο Αχμαντινετζάντ και επικρατούσε στο Ιράν η σκληρή γραμμή για το πυρηνικό πρόγραμμα. Στις πλάτες αυτού του κινήματος κέρδισε σαρωτικά ο Ρουχανί, που σήμερα κυβερνάει, τις προεδρικές εκλογές το 2013 και ξανά το 2017. Στο πρόσωπο του Ρουχανί, οι μεταρρυθμιστές ξαναήρθαν στην εξουσία και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το 2015, υπογράφηκε και η συμφωνία για τα πυρηνικά που θα έφερνε υποτίθεται την ομαλότητα στις σχέσεις Ιράν - Δύσης. Όμως τώρα, η γραμμή του Τραμπ σε συνδυασμό με την αποσταθεροποίηση σε όλη την περιοχή κάνουν τον Ρουχανί να πιέζεται μόνο από τα δεξιά του, για πιο σκληρή γραμμή. Αυτή τη σκληρότητα την εφαρμόζει προς το παρόν κυρίως κατά του κόσμου που τόλμησε να βγει στο δρόμο. Το κενό επιτρέπει σε επικίνδυνες ομάδες, σαν τους νοσταλγούς του βασιλικού καθεστώτος, να εμφανίζονται στα ΜΜΕ ως πολιτική έκφραση των διαδηλώσεων.

Ο απλός κόσμος στο Ιράν, οι εργάτες, η νεολαία, οι γυναίκες, οι φτωχοί, οι μειονότητες βγαίνουν στο δρόμο για τους ίδιους λόγους που το κάνουν τα αδέρφια του στο Ιράκ, το Λίβανο, την Αίγυπτο, το Κουρδιστάν. Η σύνδεση των αγώνων μεταξύ τους, η κοινή μάχη ενάντια στα καθεστώτα και τον ιμπεριαλισμό, είναι αυτή που δεν θα επιτρέψει στους από πάνω να εκμεταλλευτούν την αυτοθυσία των απλών ανθρώπων.