“Ναι μωρέ, αυτό είναι... εντάξει... η ιεραρχία πώς πήγαινε... Για να κάνεις κάτι παίρνεις πρώτα τον Γιάννη, ο Γιάννης το λέει στον Μεγάλο και αν δώσει το ΟΚ ο Μεγάλος πας...”. Κάπως έτσι περιέγραφε την ιεραρχία, την πειθαρχία και τον τρόπο δράσης της Χρυσής Αυγής ένας από τους 68 κατηγορούμενους στη δίκη της ναζιστικής συμμορίας, ο Αποστόλου, σε τηλεφωνική συνομιλία με τη σύζυγό του, όπως προέκυψε από την απομαγνητοφώνηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων των μελών της. Ο ίδιος ο κατηγορούμενος στην απολογία του, ερωτηθείς, είχε πει πως όταν λέει Μεγάλο εννοεί τον Μιχαλολιάκο.
Είναι μόνο ένα στοιχείο από το συντριπτικό αποδεικτικό υλικό που χαρακτήρισε τα τεσσεράμισι χρόνια της δίκης και που η εισαγγελέας, Αδαμαντία Οικονόμου, δεν αξιολόγησε ή και απέκρυψε, μιλώντας στην πρότασή της για «μεμονωμένα περιστατικά που τελέστηκαν από μέλη της ΧΑ για τα οποία ουδεμία ευθύνη φέρει η ηγεσία της» και προτείνοντας την απαλλαγή των κατηγορούμενων. Σε αυτό το συντριπτικό αποδεικτικό υλικό (ηχητικά, βίντεο, φωτογραφίες, καταθέσεις μαρτύρων κα) στηρίχτηκε ο συνήγορος της Πολιτικής Αγωγής για τους Αιγύπτιους αλιεργάτες Θανάσης Καμπαγιάννης στην αγόρευσή του -που ξεκίνησε στις 14/1, συνεχίστηκε στις 15/1 και ολοκληρώθηκε στις 17/1 (403η-405η συνεδρίαση)- για να θεμελιώσει το κατηγορητήριο κατά της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή.
«Η εισαγγελική πρόταση δεν τοποθετήθηκε επί του πυρήνα του κατηγορητηρίου, του επιχειρησιακού μηχανισμού τέλεσης των αξιόποινων πράξεων», είπε ο συνήγορος, «Το σημαντικότερο όμως είναι ότι συστηματικά σε σκέψεις και συλλογισμούς της η κυρία εισαγγελέας παραχάρασσε το αποδεικτικό υλικό... Είχαμε μια εισαγγελική πρόταση που όχι μόνο δεν διαφώτισε, αλλά ενεργητικά συσκότισε και διέστρεψε το αποδεικτικό υλικό».
Η ασυλία
Από την αρχή της αγόρευσής του, ο Θ. Καμπαγιάννης έκανε σαφές στο δικαστήριο ότι η εισαγγελική πρόταση μπορεί να ερμηνευτεί μόνο ως η προκλητική συνέχεια της πολύχρονης θεσμικής ασυλίας που απολάμβανε η Χρυσή Αυγή. Ως την πιο τρανταχτή απόδειξη αυτής, ο συνήγορος πρόβαλε την απεύθυνση του ίδιου του Ρουπακιά στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν ζητώντας τους να τον καλύψουν: “Είμαι δικός σας, είμαι της Χρυσής Αυγής”.
Στην υπόθεση των Αιγύπτιων αλιεργατών, ο συνήγορος απάντησε στην εισαγγελική πρόταση που δεν είδε καν ανθρωποκτόνο δόλο στην επίθεση. «Έχουμε χτυπήματα πολλαπλά, στοχευμένα στο κεφάλι», είπε αναφερόμενος στο βασικό θύμα της επίθεσης, Αμπουζίντ Εμπάρακ, «Με ρόπαλα, σιδερένια και ξύλινα. Πολλοί δράστες. Και σε μια πάρα πολύ ιδιαίτερη περίσταση: την ώρα που κοιμόταν, την ώρα της μεγαλύτερης αδυναμίας. ... Και με αυτή την ιδιαίτερη περίσταση, του ύπνου, πρέπει εμείς να επιχειρηματολογήσουμε για τον ενδεχόμενο δόλο;».
Η λεπτομερής περιγραφή του για την επίθεση ήταν συγκλονιστική καθώς ξεδίπλωνε όλα τα χαρακτηριστικά της εγκληματικής οργάνωσης. «Είναι σαφές ότι υπάρχει πολιτική και οικονομική διάσταση στο συγκεκριμένο έγκλημα», είπε. «Το να κάνει κουμάντο η ΧΑ στην Ιχθυόσκαλα ήταν κρίσιμο. Τι σας είπε ο Πανταζής; Δολάρια βγάζανε τα μάτια του Πατέλη όταν ξεφόρτωνα τα ψάρια. Αλλά το κυρίαρχο κίνητρο ήταν το ρατσιστικό».
Δεν παρέλειψε επίσης να μιλήσει για τις αστυνομικές ευθύνες στη συγκάλυψη της επίθεσης ή για την αντιμετώπιση που είχε ο πυρηνάρχης Περάματος στη συνέχεια από την ηγεσία της ΧΑ: «Όχι μόνο δεν εκδιώχθηκε από την οργάνωση αλλά ανέλαβε πόστο στο 5μελές της, όχι μόνο δεν εκδιώχθηκε μετά την επίθεση στο ΠΑΜΕ, αλλά τρεις μέρες πριν τη σύλληψή του συζητά με δικηγόρο ο οποίος του λέει ότι η συζήτηση για το τι γραμμή θα ακολουθηθεί πρέπει να γίνει με τον Λαγό. Και αν αναρωτηθεί κανείς γιατί να μιλήσει με τον Λαγό ο Πανταζής για μια προσωπική του υπόθεση, είναι γιατί ο Λαγός είναι ο εντολέας. Και των δικηγόρων και των επιθέσεων».
Με τον ίδιο αναλυτικό τρόπο στάθηκε στις επιθέσεις στο ΠΑΜΕ και τη δολοφονία Φύσσα, που αποτέλεσαν την κορύφωση αυτού που «ένα παλιό στέλεχος της ακροδεξιάς και φίλος του Μιχαλολιάκου, ο Θανάσης Καρακατσάνης» χαρακτήριζε σε μήνυμά του στις 17/9/13 προς τον Μιχαλολιάκο ως «“Ελληνικός Σεπτέμβριος”, δίνοντας και μια συγκροτημένη ονομασία στην κλιμάκωση της βίας του Σεπτεμβρίου του 2013», όπως είπε.
Το πιο σημαντικό στοιχείο που ανέδειξε ήταν το πώς λειτουργεί το τάγμα εφόδου στα πλαίσια της εγκληματικής οργάνωσης. Για την επίθεση στο ΠΑΜΕ: «Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που, λόγω της πόρωσης και του μίσους που τους είχαν ενσταλάξει οι ανώτεροί τους, δρούσαν με τρόπο που ο μέσος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να καταλάβει και να κρίνει λογικό. Ο μέσος άνθρωπος θα ρώταγε: “ρε Χατζιδάκη, ο Πουλικόγιαννης δεν σε βοήθησε όταν είχες πρόβλημα με τον εργοδότη σου;”. Όμως ο Χατζιδάκης παινευόταν ότι ήταν επικεφαλής τάγματος εφόδου και ήταν το δεξί χέρι του Λαγού. Και ως τέτοιος έδρασε εκείνο το βράδυ. Ως στρατιώτης. Ως δράστης που είχε υποτάξει τη βούλησή του!»
Και για τη δολοφονία Φύσσα: «Τα άτομα συγκροτήθηκαν, εξοπλίστηκαν, ενημερώθηκαν για το σκοπό – γι’ αυτό λέει ο Κομιανός “πάμε για μάχη”! Είχαν απόλυτη συναίσθηση ότι θα συγκρουστούν και ότι θα κάνουν χρήση των αντικειμένων που έφεραν στην κατοχή τους: αυτό έκανε ο Ρουπακιάς. Η δράση του Ρουπακιά ήταν η φυσιολογική συνέπεια της συγκρότησης και του σκοπού της ομάδας, όχι η αντίθεσή της, γιατί πώς να το κάνουμε κυρία πρόεδρε, στο τέλος μιας μάχης, υπάρχουν νεκροί. Και όποιος πηγαίνει σε μια μάχη οπλισμένος, στην καλύτερη περίπτωση αποδέχεται αυτό το ενδεχόμενο».
Από τη δεκαετία του 1990 η εγκληματική οργάνωση
Ο συνήγορος είχε ήδη αναφερθεί στις πρώτες επιθέσεις της Χρυσής Αυγής τη δεκαετία του ’90, αποδεικνύοντας από τότε τη συγκρότηση των ταγμάτων εφόδου με ένα κοινό modus operandi: Πολλοί δράστες εναντίον λίγων ή ενός θύματος. Θύματα που στοχοποιούνται με κριτήριο την αντίθετη ιδεολογία με τη Χρυσή Αυγή (χωρίς δηλαδή να έχουν προσωπική γνωριμία ή προσωπικά προηγούμενα με τους δράστες) και βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, σωματικά, αριθμητικά ή σε επίπεδο οπλισμού. Ομοιόμορφη ενδυμασία. Οπλισμός. Επιθέσεις εκ των προτέρων σχεδιασμένες.
Είχε ήδη περιγράψει τις δολοφονικές επιθέσεις στον Κουσουρή το 1998 και στο στέκι Αντίπνοια το 2008 στις οποίες «Το modus operandi είναι το ίδιο, αλλά εδώ το πλήγμα είναι συντριπτικό και ο σκοπός ανθρωποκτόνος». Και είχε ήδη εξηγήσει πώς το σχέδιο της εγκληματικής οργάνωσης «δοκιμάστηκε» από το 2010 στον Άγιο Παντελεήμονα με κλιμάκωση της ρατσιστικής βίας και κορυφαία στιγμή αλλά και σημείο καμπής το πογκρόμ του Μάη του 2011. Αναφερόμενος δε στο τελευταίο, είχε χαρακτηρίσει το ανατριχιαστικό έγγραφο του ΕΚΑΒ με τα δεκάδες ανοιγμένα κεφάλια μεταναστών ως τη συμπύκνωση του “Ό,τι κινείται, σφάζεται”, πριν ακόμα το διατυπώσει ο Πατέλης στο γνωστό βίντεο. Όλη αυτή η δράση ενισχύθηκε μετά την είσοδο της ΧΑ στη Βουλή το 2012.
Και βέβαια δεν είχε παραλείψει να εξηγήσει γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός, η ναζιστική ιδεολογία, αποτελεί το κίνητρο όλων των επιθέσεων και της εγκληματικής δράσης της οργάνωσης, μέσα από τη συγκρότηση δολοφονικών ομάδων -ό,τι όνομα κι αν τους έδωσαν οι μάρτυρες: “τάγματα εφόδου”, “ομάδες ασφάλειας”, “ομάδες κρούσης”, “στρατιωτικά αγήματα”, “τάγματα ασφάλειας”, “διμοιρίες”, “φάλαγγα”, “πολιτοφυλακή” κλπ. «Το συμπέρασμα είναι ότι η ύπαρξη μιας διπλής δομής, αφενός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος, αφετέρου μιας παραστρατιωτικής δομής, είναι βγαλμένη από το εγχειρίδιο του Ναζιστικού Κόμματος Γερμανίας. Είναι μια στρατηγική την οποία ο Μιχαλολιάκος ξεπατίκωσε από τον Χίτλερ», είπε χαρακτηριστικά, έχοντας κάνει αναδρομή στην πορεία της οργάνωσης για να αποδείξει ότι αυτή η ιδεολογία διατρέχει όλη την ιστορία της μέχρι σήμερα.
Έτσι μόνο μπορούσε να καταλήξει: «Ο Μιχαλολιάκος συνέλαβε το σχέδιο της οικοδόμησης μιας οργάνωσης που θα έχει ταυτόχρονα πολιτικό και επιχειρησιακό σκέλος με κοινή ιεραρχία. Βέβαια αυτό το σχέδιο δεν θα μπορούσε να το φέρει σε πέρας μόνος του, αν δεν είχε τον κύκλο των στενών συνεργατών του, που ο ίδιος επέλεγε. Χωρίς τον Λαγό, τον Κασιδιάρη, τον Γερμενή, τον Παναγιώταρο, τον Παππά που διηύθυναν, εκπαίδευσαν, επόπτευσαν τις ομάδες κρούσης, τις οργάνωσαν, δίδαξαν πειθαρχία και συγκάλυψαν, το σχέδιο θα έμενε επί χάρτου. Χωρίς όμως τον Μιχαλολιάκο, δεν θα υπήρχε καν εγκληματικό σχέδιο. Αυτός είναι ο ιθύνων νους».
Και έτσι μόνο μπορούσε να ζητήσει από την έδρα «μια απόφαση που να κάνει πάταγο»: «Την καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή και των κατηγορουμένων κατά τα αποδιδόμενα σ' αυτούς στο παραπεμπτικό βούλευμα», τη μόνη δικαίωση τόσο για τα θύματα όσο και για τους αυτόπτες μάρτυρες, όπως τις δύο φοιτήτριες στη δολοφονία Φύσσα, που στάθηκαν όρθιοι σε αυτή τη δίκη και απέδειξαν ότι απέναντι στον «κόσμο των λύκων» αυτός που θα νικήσει είναι «κόσμος της αλληλεγγύης».