Εργατικό κίνημα
Καθαρίστριες νοσοκομείου Έλενα: Απαιτούμε τα δικαιώματά μας

Καταπάτηση δικαιωμάτων και άσχημες συνθήκες εργασίας καταγγέλει ομάδα συμβασιούχων καθαριστριών/ών στο νοσοκομείο Έλενα. Η ομάδα απευθύνθηκε στο Συντονιστικό Νοσοκομείων ζητώντας τη στήριξη και παρέμβασή του προκειμένου να υπάρξει απάντηση σε σειρά επιθέσεων που δέχονται. Συγκεκριμένα επικοινώνησε με τον Χρίστο Αργύρη, μέλος του Συντονιστικού και του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, ενώ μίλησε και στην Εργατική Αλληλεγγύη.

Οι καθαρίστριες/ές μας εξήγησαν ότι προσλήφθηκαν στις 18 Νοέμβρη του 2019 με 12μηνη σύμβαση και δικαίωμα ανανέωσης έως 24 μήνες. Περίπου 45 άτομα, στην πλειοψηφία τους γυναίκες, ανάμεσά τους και μετανάστριες, υπέγραψαν μια σύμβαση που περιλαμβάνει κυλιόμενο 8ωρο, αργίες, επίδομα τέκνων, ανθυγιεινό, γονικές και άλλες άδειες κ.α. Όμως όλα παραβιάζονται και καταστρατηγούνται συστηματικά.

Η συζήτησή μας ξεκίνησε από το εργασιακό καθεστώς. «Η καθαριότητα ενός νοσοκομείου είναι αναγκαία κάθε μέρα και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας, δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε», μας είπαν, «Κι όμως οι εργαζόμενες/οι στο συγκεκριμένο τομέα, παρότι καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, συνεχίζουμε να είμαστε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και όχι μόνιμες/οι. Μιλάμε για μια δύσκολη και απαιτητική δουλειά, που όσο απαραίτητη είναι άλλο τόσο κακοπληρωμένη είναι. Για πλήρες ωράριο ο μισθός μας κυμαίνεται ανάμεσα στα 700 με 800 ευρώ, κι αυτά με τα επιδόματα τέκνων μέσα για όσες έχουν παιδιά. Πώς μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος, ειδικά αν έχει ένα ή δύο παιδιά, με αυτά τα λεφτά; Υπάρχουν επίσης κάποιες κρατήσεις που δεν ξέρουμε καν γιατί γίνονται και κανείς δεν μας λέει βέβαια».

Όταν ρωτήσαμε για τις συνθήκες δουλειάς πχ για τα Μέσα Ατομικής Προστασίας, ξέσπασαν σε ειρωνικά γέλια. Η απάντησή τους αναδεικνύει τις τεράστιες περικοπές στη δημόσια υγεία και τις συνέπειές τους. «Τι να σας πούμε; Για τα γάντια; Τα ψάχνουμε κάθε μέρα. Πολλές φορές “τσακωνόμαστε” μεταξύ μας για το ποια/ος θα τα πάρει. Για τις σακούλες σκουπιδιών; Συνήθως έχουμε δύο σακούλες για έναν ολόκληρο όροφο. Όταν γεμίζουν τις αδειάζουμε σε μια πιο μεγάλη και τις χρησιμοποιούμε ξανά. Τις σερβιέτες από τις λεχώνες -γιατί όταν μιλάμε για το Έλενα μιλάμε για ένα γυναικολογικό νοσοκομείο- τις ξεκολάμμε με τα χέρια... Και χωρίς ατομικό βιβλιάριο υγείας ή χωρίς να έχουμε εμβολιαστεί κατάλληλα, πώς μπορούμε να αποδείξουμε μια πιθανή αρρώστια ότι δεν την είχαμε από πριν και ότι την αποκτήσαμε στη δουλειά; Δεν μπορούμε. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, μπορούν άνετα να μας πουν ότι δεν είναι λόγω της δουλειάς μας στο νοσοκομείο», μας είπαν.

Τρομοκρατία

Για την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους μας κατήγγειλαν τα εξής: «Δεν μπορεί να μας ασκείται ασφυκτικός έλεγχος ακόμα και στα διαλείμματά μας, όταν κάνουμε ένα τσιγάρο ή πότε πάμε στην τουαλέτα. Έλεγχος πρέπει να γίνεται στη δουλειά μας, αν καθαρίσαμε ένα δωμάτιο ή ένα χώρο σωστά, το άλλο είναι τρομοκρατία. Δεν μπορεί να αμφισβητούνται επίσημα χαρτιά γιατρών τα οποία πιστοποιούν μια ασθένειά μας και ουσιαστικά να υποννοείται ότι λέμε ψέματα και ότι τεμπελιάζουμε. Δεν μπορεί να παραβιάζεται το ωράριό μας ή να δίνεται σε μια μητέρα δυο παιδιών η απογευματινή βάρδια για έναν ολόκληρο μήνα σερί, είναι απαράδεκτο, τί θα κάνει με τα παιδιά της. Και επιπλέον να υπάρχει άρνηση διευκόλυνσής της όταν ζητά αλλαγή για τέτοιο λόγο. Σε κανένα χώρο δουλειάς δεν συμβαίνουν αυτά, παντού υπερισχύει μια κατανόηση σε τέτοιου είδους ζητήματα.

Δεν μπορεί τα ρεπό που δικαιούμαστε να μην τα καθορίζουμε και εμείς, με βάση τις ανάγκες μας, αλλά να μας δίνονται ως εντολή. Δεν ευθυνόμαστε εμείς για τις ελλείψεις προσωπικού, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση το κριτήριο δεν είναι πάντα πώς θα καλυφτεί η καθαριότητα του νοσοκομείου, αλλά η υποτιμητική και εκδικητική στάση απέναντί μας. Δεν μπορεί να μας λένε ότι δεν δικαιούμαστε γονικές και δίωρες άδειες. Δεν μπορεί το πρόγραμμα της ημέρας να είναι ένα πρόχειρο χαρτί, χωρίς υπογραφές ή σφραγίδες, στο οποίο κάποιες φορές δεν αναγράφονται καν τα ονόματά μας. Πώς θα αποδείξουμε εμείς ότι ήμασταν στη δουλειά και εργαστήκαμε μια μέρα όταν δεν υπάρχουμε στο πρόγραμμα; Όλα αυτά συνιστούν αυθαιρεσία και κατάχρηση εξουσίας. Στην πραγματικότητα το ότι έφυγε ο εργολάβος από το νοσοκομείο, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα».

Σε όλα τα παραπάνω προστίθεται η αρνητική στάση του Σωματείου απέναντί τους. Συνδικαλιστικά, οι εργαζόμενες/οι είναι ακάλυπτες/οι και δεν μπορούν να απαντήσουν συλλογικά. «Το Σωματείο μας αγνοεί, δεν μας γράφει σαν μέλη του παρόλο που απευθυνθήκαμε στην ηγεσία του», μας είπαν, «Ζητάμε το αυτονόητο, να μας δεχτεί το σωματείο ως εργαζόμενες/ους στο νοσοκομείο και να μην μας αντιμετωπίζει ακόμα ως συνεργείο. Γιατί σε άλλα νοσοκομεία οι συμβασιούχοι να είναι μέλη των σωματείων και όχι κι εμείς;».

Οι εργαζόμενες/οι κατέληξαν: «Απαιτούμε συναδελφική, ανθρώπινη συμπεριφορά. Κανείς δεν μπορεί να μας αντιμετωπίζει και να μας προσβάλει με αυτό τον τρόπο επειδή είμαστε καθαρίστριες. Απαιτούμε τα δικαιώματά μας, να σταματήσει η τρομοκρατία. Απαιτούμε να γίνουμε μέλη του σωματείου. Γι' αυτό απευθυνθήκαμε στο Συντονιστικό των Νοσοκομείων».

Τις επόμενες μέρες, μέλη του Συντονιστικού Νοσοκομείων σε συνεννόηση με το ΕΚΑ θα πραγματοποιήσουν περιοδεία στο νοσοκομείο για όλα αυτά τα ζητήματα.