Ιστορία
Tο Ολοκαύτωμα των Εβραίων: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

Η 27 Γενάρη έχει οριστεί από τον ΟΗΕ σαν παγκόσμια μέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος. Εκείνη τη μέρα το 1945 ο ρωσικός στρατός απελευθέρωσε το Άουσβιτς, το στρατόπεδο εξόντωσης που έχει γίνει σύμβολο της ναζιστικής θηριωδίας. 

Το Άουσβιτς βρίσκεται στη νότια Πολωνία και στην πραγματικότητα ήταν ένα συγκρότημα σαράντα στρατοπέδων που συνδύαζαν διαφορετικούς σκοπούς. Το Άουσβιτς Ι ξεκίνησε το 1940 ως στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για χιλιάδες Πολωνούς κρατούμενους. Το Άουσβιτς ΙΙ-Μπιρκενάου κατασκευάστηκε το 1941 και την επόμενη χρονιά οι θάλαμοι αερίων και τα κρεματόρια που περιλάμβανε μπήκαν σε πλήρη λειτουργία. 

Την ίδια χρονιά, το 1941 ξεκίνησε να λειτουργεί το Άουσβιτς ΙΙΙ-Μόνοβιτς. Χτίστηκε για να προσφέρει σκλάβους-εργάτες στην IG Farben, με σκοπό την κατασκευή ενός εργοστασίου παραγωγής συνθετικών ελαστικών. Τα Ες-Ες χρέωναν την IG Farben, τη δεύτερη μεγαλύτερη χημική βιομηχανία στον κόσμο, τρία μάρκα την ώρα για κάθε ανειδίκευτο «εργάτη», τέσσερα για τους ειδικευμένους και ενάμιση για τα παιδιά. Η Siemens και η Krupp είχαν τα δικά τους «παραρτήματα».

Στο Άουσβιτς δολοφονήθηκαν 1.1 εκατομμύριο άνθρωποι από το 1940 μέχρι το 1945. Από αυτούς οι 960.000 περίπου ήταν Εβραίοι. Το Άουσβιτς δεν ήταν το μοναδικό τέτοιο στρατόπεδο. Οι ναζί έχτισαν και άλλα στρατόπεδα θανάτου στο έδαφος της Πολωνίας. Το Σέλμνο, το Μπιλζέκ, τη Τρεμπλίνκα το Σόμπιμπορ, το Μάιντανεκ.  Περίπου 3 εκατομμύρια Εβραίοι συνολικά εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα θανάτου. 

Οι αριθμοί από μόνοι τους είναι εφιαλτικοί αλλά δεν μπορούν να αποδώσουν το μέγεθος της φρίκης. Αυτό που σοκάρει είναι η βιομηχανική οργάνωση της γενοκτονίας που δεν σταμάτησε ακόμα και όταν ήταν ξεκάθαρο ότι οι ναζί έχαναν τον πόλεμο. Αντίθετα, κλιμακώθηκε. Το 1944, μισό εκατομμύριο Εβραίοι οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων μόνο του Άουσβιτς. 

Τα τρένα του θανάτου έφταναν με ακρίβεια στην ώρα τους, ξεφόρτωναν, η διαλογή -ποιοι θα πήγαιναν κατευθείαν για εξόντωση και ποιοι να δουλέψουν μέχρι θανάτου ώσπου να φτάσει η σειρά τους, κρατούσε μερικά λεπτά. Τα Ες-Ες χρέωναν εισιτήρια και τα απέδιδαν με τάξη και μεθοδικότητα στους γερμανικούς σιδηροδρόμους: για τους ενήλικες ολόκληρο εισιτήριο, για τα παιδιά κάτω των 10 ετών μισό και για τα παιδιά κάτω των 4 ετών «δωρεάν». 

Το Ολοκαύτωμα δεν εκτυλίχτηκε μόνο στα στρατόπεδα θανάτου. Όταν οι ναζί εισέβαλαν στη Ρωσία τον Ιούνη του 1941 πίσω από τις μονάδες της Βέρμαχτ ακολουθούσαν οι «ομάδες δράσης» των Ες-Ες, οι Einsatzgruppen, με μοναδικό σκοπό την εξόντωση των Εβραίων. Πριν ακόμα ξεκινήσουν οι θάλαμοι αερίων, είχαν δολοφονήσει συστηματικά εκατοντάδες χιλιάδες. Για παράδειγμα ανάμεσα στον Ιούνη και τον Νοέμβρη του 1941, 177.000 Εβραίοι της Λιθουανίας δολοφονήθηκαν. Τον Σεπτέμβρη του 1941, 33.771 Εβραίοι οδηγήθηκαν στο χώρο του Μπάμπι Γιάρ κοντά στο Κίεβο της Ουκρανίας και δολοφονήθηκαν από αποσπάσματα. Η σφαγή κράτησε δυο μέρες. 

Ανατριχιαστικοί αριθμοί

Ο ιστορικός Ρίτσαρντ Έβανς παρουσιάζει τους εξής ανατριχιαστικούς αριθμούς στο βιβλίο του Το Τρίτο Ράιχ σε Πόλεμο:

«Συνολικά στη διάρκεια του πολέμου περίπου 3 εκατομμύρια Εβραίοι εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα θανάτου, 700.000 εξοντώθηκαν σε φορτηγά αερίων, και 1,3 εκατομμύριο εκτελέστηκαν από τις Ομάδες Δράσης των Ες-Ες, μονάδες της αστυνομίας και συμμαχικές δυνάμεις ή βοηθητικές πολιτοφυλακές. Περίπου ένα εκατομμύριο Εβραίοι πέθαναν από πείνα, ασθένειες ή την κτηνωδία των Ες-Ες και τις εκτελέσεις σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ιδίως στα γκέτο που είχε δημιουργήσει το Τρίτο Ράιχ στα κατεχόμενα εδάφη».

Προπολεμικά στην Ευρώπη κατοικούσαν περίπου 9.700.000 Εβραίοι. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος τα 6 εκατομμύρια από αυτούς ήταν νεκροί. 

Ο αντισημιτισμός είχε ιστορία αιώνων στην Ευρώπη, το ίδιο οι διακρίσεις και οι διωγμοί ενάντια στους Εβραίους, ιδιαίτερα στην ανατολική Ευρώπη και στα εδάφη της παλιάς Τσαρικής Αυτοκρατορίας. Όμως, ο αντισημιτισμός των ναζί διέφερε. Γι’ αυτούς οι «εβραίοι» ήταν κυριολεκτικά ένα μικρόβιο που μεταφέρεται στο αίμα και έπρεπε να εκδιωχθεί για να ζήσει η «γερμανική φυλή». 

Είναι αλήθεια ότι οι γενοκτονικές προθέσεις των ναζί δεν αφορούσαν μόνο τους Εβραίους. Το «Σχέδιο Πείνα» που κατάρτισαν οι ναζί γραφειοκράτες και η διοίκηση της Βέρμαχτ την παραμονή της εισβολής στην ΕΣΣΔ, πρόβλεπε ότι δεκάδες εκατομμύρια «υπάνθρωποι» θα πέθαιναν από την πείνα για να τραφεί ο γερμανικός στρατός. Το «Γενικό Σχέδιο Ανατολή» των Ες-Ες πρόβλεπε την εκδίωξη δεκάδων εκατομμυρίων (και το θάνατό τους) πέρα από τα Ουράλια, για να ανοίξει ο «ζωτικός χώρος» για τον εποικισμό της «Ανατολής». Στα στρατόπεδα εξόντωσης δολοφονήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Ρομά, Πολωνοί και Ρώσοι κρατούμενοι.

Όμως, αυτό που κάνει το Ολοκαύτωμα τόσο ξεχωριστό σαν μαζικό έγκλημα είναι η προσπάθεια να εξοντωθεί βιολογικά και ο τελευταίος Εβραίος ως προϋπόθεση κάθε άλλου σχεδίου των Ναζί. 

Για να κατανοήσουμε το Ολοκαύτωμα χρειάζεται να κατανοήσουμε το ναζισμό και τη σχέση του με τον καπιταλισμό. Οι ναζί ήταν ένα μαζικό, αντεπαναστατικό κίνημα. Η γερμανική άρχουσα τάξη τους έδωσε την εξουσία το 1933, όταν όλα τα παραδοσιακά εργαλεία που εξασφάλιζαν την κυριαρχία της είχαν αποτύχει. Δεν την πήραν με εκλογές και φυσικά όχι λόγω της απλής αναλογικής, όπως μας είπε ο Γεραπετρίτης.

Αντεπαναστατικό κίνημα 

Η «ιδεολογία» των ναζί ήταν ένα εμετικό μείγμα των πιο αντιδραστικών ιδεών που είχαν γεννηθεί στην πορεία των ταξικών κοινωνιών και του καπιταλισμού. Η ιδέα ότι υπάρχει μια φυσική ιεραρχία αρχηγών και υποτακτικών, ότι υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές, ότι οι γυναίκες είναι για το σπίτι και για να γεννάνε, το μίσος για την οργανωμένη εργατική τάξη, τα συνδικάτα και την Αριστερά. Οι ναζί γεννήθηκαν και διαμορφώθηκαν ως κίνημα μέσα στο πλαίσιο της «δεκαετίας αντεπαναστατικών προσπαθειών» της γερμανικής άρχουσας τάξης μετά την επανάσταση του 1918, όπως έγραφε ο Τρότσκι, και έφτασαν αυτές τις ιδέες σε δολοφονικό παροξυσμό. 

Ο καπιταλισμός μετατρέπει τους εργάτες/τριες σε «εξάρτημα της μηχανής» και αντιμετωπίζει όλη την κοινωνία σαν μια μηχανή που παράγει εμπορεύματα και κέρδος. Αυτή ήταν η «λογική» των ναζί όταν ξεκίνησαν το πρόγραμμα Τ4, τη θανάτωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. Ήταν «περίσσια στόματα» που «επιβάρυναν την κοινότητα» και έπρεπε να εξοντωθούν. Η «τεχνογνωσία» του Τ4 (φορτηγά-κινητοί θάλαμοι αερίων από τις εξατμίσεις που συνδέονταν με την καρότσα του φορτηγού) χρησιμοποιήθηκε στις πρώτες φάσεις του Ολοκαυτώματος. 

Ο αντισημιτισμός ήταν η συγκολλητική ουσία του σκληρού πυρήνα του ναζισμού και όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο «ριζοσπαστικός». Από τους αντισημιτικούς «νόμους της Νυρεμβέργης» του 1936, στη «Νύχτα των Κρυστάλλων» το 1938 μέχρι τον εγκλεισμό των Εβραίων της Πολωνίας στα γκέτο το 1939-40. Όμως, η αποφασιστική κορύφωση ήρθε στο δεύτερο μισό του 1941. 

Η εισβολή στην Ρωσία τον Ιούνη και ο πόλεμος με τις ΗΠΑ τον Δεκέμβρη του 1941 ήταν μεγάλες καμπές του ναζιστικού καθεστώτος. Στη διεστραμμένη λογική του Χίτλερ και των ναζί, οι «Εβραίοι» κινούσαν τα νήματα όλου του κόσμου. Για να κερδίσουν τον πόλεμο, έπρεπε να εξοντώσουν τους Εβραίους. Αυτό ήταν το υπόβαθρο της απόφασης για την «Τελική Λύση». Κι όταν ο πόλεμος δεν πήγαινε καλά, η εξόντωση των Εβραίων γινόταν πιο επιτακτική. 

Οι Γερμανοί καπιταλιστές συνεργάστηκαν με το Ολοκαύτωμα: η IG Farben, η Κρουπ, η Ζήμενς και πολλοί άλλοι έβγαλαν λεφτά από τα στρατόπεδα και τους σκλάβους τους. Αλλά το Ολοκαύτωμα δεν έγινε για οικονομικούς λόγους. Ο βασικός λόγος ήταν ότι οι καπιταλιστές χρειάζονταν τους ναζί, για να «κρατάνε την τάξη» και να υλοποιήσουν τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους. Και οι ναζί χρειάζονταν το Ολοκαύτωμα. 

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά, το Άουσβιτς και η μνήμη του Ολοκαυτώματος δεν είναι τυπικές ημερομηνίες που μπορεί κάθε «μπουμπούκος» Γεωργιάδης να τις χρησιμοποιεί σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να νομίζει ότι ξεπλένει τα ρατσιστικά, ακροδεξιά (και αντισημιτικά) αίσχη του. Δεν ξεχνάμε τα εγκλήματα του φασισμού και δεν επαναπαυόμαστε ότι οι κληρονόμοι του δεν θα τα ξανακάνουν αν τους δοθεί η ευκαιρία. Το «ποτέ ξανά» μπορεί να το εξασφαλίσει μόνο το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα.