Κατά την 417η συνεδρίαση (17/2) ξεκίνησε η υπεράσπιση να βαδίζει στο ναρκοθετημένο από τα συντριπτικά στοιχεία και τις αγορεύσεις πολιτικής αγωγής πεδίο της «αποδόμησης» του κατηγορητηρίου. Από τα πρώτα ήδη λεπτά της αγόρευσης του συνηγόρου του Α. Αναδιώτη ακούστηκαν γελοιότητες (όπως για παράδειγμα ότι ο Παύλος Φύσσας αν ήταν στοχοποιημένος θα εμφανιζόταν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής να …ρωτήσει τι θέλουν, ή ότι «δεν έχει γίνει κάποιο μαζικό συμβάν κατά αλλοδαπών»).
Κάθε απόπειρα αποδόμησης του κατηγορητηρίου από την υπεράσπιση ενός κατηγορούμενου είναι και χαντάκωμα των υπόλοιπων κατηγορούμενων. Όταν ο συνήγορος του Αναδιώτη χρησιμοποιεί σαν υπερασπιστική γραμμή ότι ο κατηγορούμενος δεν φαίνεται σε φωτογραφίες στη Νέδα (εθνικιστική κατασκήνωση με στρατιωτική εκπαίδευση και ιδεολογική κατήχηση) ή στην Πάρο (επίθεση τάγματος εφόδου της ΧΑ σε αντιφασίστες/τριες με τη συμμετοχή της Νίκαιας, καθώς και των τότε βουλευτών Μίχου, Λαγού, Παναγιώταρου) παραδέχεται ότι αυτά συνδέονται με την εγκληματική δράση της ναζιστικής συμμορίας.
Ενδεικτικό της δύσκολης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η υπεράσπιση είναι το γεγονός ότι αγόρευσε πολύ νωρίς ο μόνος συνήγορος της Χρυσής Αυγής που έχει παρακολουθήσει ολόκληρη τη δίκη και έχει μελετήσει το αποδεικτικό υλικό, Χ. Τσάγκας. Η αγόρευσή του για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα ως συνήγορος υπεράσπισης του Α. Μιχάλαρου ήταν περισσότερο μια προσπάθεια να μαζέψει προκαταβολικά τα ασυμμάζευτα από τις συγκρούσεις στις υπερασπιστικές γραμμές που αδιαμφισβήτητα η Χρυσή Αυγή περιμένει, ενώ μίλια απέχει από το να είναι μια πειστική εξήγηση για τα όσα κατηγορούνται οι χρυσαυγίτες. Χαρακτηρίστηκε επίσης από την υποχώρηση σε μια σειρά ισχυρισμούς που είχε η υπεράσπιση στη διάρκεια της δίκης.
Ήδη από το σχολιασμό που έκανε για τα αναγνωστέα έγγραφα ο συνήγορος υπεράσπισης το 2018 είχε αναγκαστεί να αποδεχτεί πολλά στοιχεία που η υπεράσπιση αρνιόταν αρχικά, όπως η παρουσία κάποιων φίλων του Παύλου Φύσσα των οποίων τις καταθέσεις ήθελε να διαψεύσει εντελώς, η επίθεση πολλών ατόμων σε βάρος του, το ότι φαίνεται στις κάμερες πομπή μηχανών, η ώρα ολοκλήρωσης της επίθεσης κ.ά. Με την αγόρευσή του αποδέχτηκε επιπλέον και τη συντεταγμένη άφιξη των χρυσαυγιτών στο σημείο της επίθεσης λέγοντας ότι πράγματι οι χρυσαυγίτες έφτασαν εκεί με 6-7 μηχανές και 1-2 αυτοκίνητα.
Αποσιώπηση
Ακόμα, ο συνήγορος υπεράσπισης αποσιωπά εντελώς οποιοδήποτε στοιχείο αφορά τα γεγονότα που εξελίχθηκαν πέρα από το επίμαχο οικοδομικό τετράγωνο. Από τα αποδεικτικά στοιχεία είναι καθαρό ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξεκίνησε μακριά από την Τσαλδάρη: με τηλεφωνικές επικοινωνίες και μηνύματα που κάλεσαν το τάγμα εφόδου, με τη συγκρότηση του τάγματος έξω από τα «γραφεία» ορμητήρια της τοπικής Νίκαιας, με τα λεγόμενα των χρυσαυγιτών εκεί («πάμε για μάχη»). Αλλά και η συγκάλυψη, μια οργανωμένη και ιεραρχημένη διαδικασία που έβαλε σε εφαρμογή η ναζιστική οργάνωση αμέσως μετά τη δολοφονία, έχει αποδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία και εξελίσσεται τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο: τηλεφωνικές συνεννοήσεις μετά, άδειασμα σπιτιών των χρυσαυγιτών από όπλα, συνάντηση της ηγεσίας με τα στελέχη της Νίκαιας στα κεντρικά της Μεσογείων την επόμενη μέρα, συναντήσεις των μελών της Νίκαιας στα «γραφεία» του Πειραιά το επόμενο διάστημα κλπ. Όλα αυτά τα στοιχεία τα απέφυγε επίμονα ο Χ. Τσάγκας στην αγόρευσή του –δεν τόλμησε καν να αποπειραθεί να τα εξηγήσει.
Το δικαστήριο παρακολουθεί αυτό που ο συνήγορος πολιτικής αγωγής Α. Βρεττός χαρακτήρισε «την αδυναμία της ανταπόδειξης του κατηγορητηρίου από τους υπερασπιστές». Την ίδια στιγμή η κρίση στη Χρυσή Αυγή είναι τέτοια που σε ανακοίνωση στην επίσημη σελίδα της η ναζιστική οργάνωση παραδέχεται ότι πλήρωνε από την κρατική επιχορήγηση τους υποστηρικτές της, ζητώντας τους τα ρέστα σε μια προσπάθεια να ρίξει σε αυτούς την ευθύνη της κατάρρευσής της. Είναι σε όλους και όλες ξεκάθαρο ότι την κατάρρευση της ΧΑ την οφείλουμε στις πολύχρονες μάχες του αντιφασιστικού κινήματος και στη σκληρή δουλειά της πολιτικής αγωγής και όχι στο σαμποτάζ κάποιων υποστηρικτών. Αλλά ότι ο μηχανισμός της ΧΑ χτίστηκε, εκτός από τη βία, και με τα λεφτά του κράτους δείχνει πόσο δίκιο είχε το κίνημα που ποτέ δεν αποδέχτηκε τη Χρυσή Αυγή ως «νόμιμο πολιτικό κόμμα».