Κλιμάκωση της σύγκρουσης και στη Συρία και στη Λιβύη βρίσκεται σε εξέλιξη παρά τα μεγάλα λόγια που ακούστηκαν στις συνόδους και τα στρογγυλά τραπέζια όλο το τελευταίο διάστημα. Το καθεστώς του Άσαντ σε συνεργασία με τη Ρωσία συνεχίζουν να σφυροκοπούν περικυκλώνοντας όλο και στενότερα το Ίντλιμπ. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν βρεθεί στο δρόμο, πολλοί από αυτούς όχι για πρώτη φορά πρόσφυγες, ψάχνοντας για διέξοδο διαφυγής. Τα σύνορα προς την Τουρκία όμως είναι κλειστά. Δεν φεύγουν πλέον άνθρωποι. Μπαίνουν μαζικά τανκς και πύραυλοι από όλες τις κατευθύνσεις.
Βόμβες
Δίπλα στους 15 χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες που ήδη βρίσκονται στη βορειοδυτική Συρία, έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες ακόμη που περιμένουν να περάσουν τα σύνορα. Την ίδια στιγμή η ρώσικη κυβέρνηση τροφοδοτεί τον Άσαντ με όσο εξοπλισμό χρειάζεται για να καθυποτάξει και το τελευταίο σημείο που ελέγχει η αντιπολίτευση και να κηρύξει την τελική του επικράτηση σε όλη τη Συρία. Οι βόμβες χτυπάνε νοσοκομεία και καταυλισμούς προσφύγων. Ο Ερντογάν καλεί σε τετραμερή συνάντηση στις αρχές Μάρτη τη Ρωσία, τη Γαλλία και τη Γερμανία για το Ίντλιμπ. Όμως κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν μια αφορμή θα οδηγήσει σε συνολικότερη σύγκρουση με τη Ρωσία πριν ή μετά τις συνομιλίες. Ήδη ρωσικές εφημερίδες αναφέρουν ότι η Τουρκία εμπόδισε δύο μεταγωγικά και δύο βομβαρδιστικά αεροσκάφη να προσγειωθούν στη Συρία, ενώ κυκλοφορεί και το σενάριο να κλείσει ο Βόσπορος για τα ρωσικά πλοία που από εκεί φτάνουν μέχρι το συριακό λιμάνι της Ταρτούς που “φιλοξενεί” ρωσική ναυτική βάση.
Καμιά από τις δύο πλευρές δεν δίνει δεκάρα για τους απλούς ανθρώπους. Οι δυνάμεις του καθεστώτος και η Ρωσία θέλουν να σπείρουν το θάνατο και τον τρόμο για να επιβάλουν την “τάξη”. Η Τουρκία θέλει να κρατήσει στον έλεγχό της τουλάχιστον το κέντρο του Ίντλιμπ για να μπορεί να διαπραγματευτεί από καλύτερη θέση το καθεστώς στη μεθόριο που την ενδιαφέρει. 250 χιλιάδες πρόσφυγες από το Ίντλιμπ έχουν μέχρι στιγμής κατευθυνθεί στις ζώνες που ελέγχει η Τουρκία. Σε κάθε σημείο στη διάρκεια του πολέμου που έφτασαν σε σύγκρουση τα συμφέροντα Ρωσίας και Τουρκίας, οι μοιρασιές έγιναν πάντα σε βάρος των άμαχων. Περισσότεροι βομβαρδισμοί από το καθεστώς σε αντάλλαγμα για περισσότερο κυνηγητό σε βάρος των Κούρδων από πλευράς Τουρκίας και “εκκαθαρίσεις” στα σύνορα.
Eμπάργκο φιάσκο
Την ίδια στιγμή, οι συνομιλίες κατέρρευσαν και για τον πόλεμο στη Λιβύη. Το υποτιθέμενο εμπάργκο όπλων και η διαδικασία διαλόγου που αποφασίστηκε στη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ στο Βερολίνο αποδείχθηκε γρήγορα φιάσκο. Μετά το “εμπάργκο” η ροή όπλων αυξήθηκε αντί να μειωθεί. Τα Εμιράτα και η Αίγυπτος συνέχισαν να τροφοδοτούν ασταμάτητα τον στρατηγό Χάφταρ με όπλα. Η Τουρκία συνέχισε να στέλνει στρατό σε βοήθεια της κυβέρνησης της Τρίπολης. Η πολιορκία της Τρίπολης από τον Χάφταρ συνεχίζεται. Η κυβέρνηση της Τρίπολης τον κατηγορεί πλέον δημόσια για εγκλήματα πολέμου, καταγγέλλει ότι τα στρατεύματά του βάζουν στο στόχαστρο σχολεία και νοσοκομεία. Πλέον το υποτιθέμενο τραπέζι που είχε στηθεί στη Γενεύη διαλύθηκε. Και οι δύο πλευρές απέσυραν τη συμμετοχή τους από τα δωμάτια στα οποία βρίσκονταν και μεταξύ των οποίων πηγαινοερχόταν ο επιτετραμμένος του ΟΗΕ.
Και ενώ οι δύο πόλεμοι αναζωπυρώνονται, στο Μόναχο έγινε η ετήσια διάσκεψη για ζητήματα Ασφάλειας με συμμετοχή υψηλόβαθμων πολιτικών και ηγετών από όλο τον κόσμο. Υποτίθεται πως η διάσκεψη (εδώ και σχεδόν 50 χρόνια) γίνεται για να “αποφεύγονται οι πόλεμοι”, αλλά οι ΗΠΑ αξιοποίησαν την ευκαιρία για να εντείνουν την πίεση κατά της Κίνας, απαιτώντας από την Ευρωπαϊκή Ένωση να συντονιστεί μαζί τους, ιδιαίτερα στα ζητήματα της ηλεκτρονικής “ασφάλειας”, των επενδύσεων και του εμπορίου. Έφτασαν στο σημείο να πουν πως ο κορονοϊός είναι μια ευκαιρία “για να στραφεί ο κινέζικος λαός κατά της κυβέρνησής του”.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αρκετά δικά της ανοιχτά μέτωπα για να ενταχθεί στη συμμαχία του Πομπέο. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που θύμισαν πως ο εμπορικός πόλεμος του Τραμπ δεν εξελίσσεται μόνο κατά της Κίνας αλλά και κατά της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και εξάλλου κάθε ευρωπαϊκή πρωτοβουλία στην κατεύθυνση του εμπορικού πολέμου κινδυνεύει να ανοίξει τις αντιπαραθέσεις μέσα στο ίδιο το εσωτερικό της ΕΕ. Τα μέτωπα της ιμπεριαλιστικής κρίσης απλώνονται και βγαίνουν όλο και περισσότερο εκτός ελέγχου.