Αναβάλλεται η απεργία στις 19 Μάρτη που είχαν κηρύξει πρωτοβάθμια σωματεία και σωματεία βάσης. Η Εύα Ηλιάδη, εργαζόμενη σε ΜΚΟ και μέλος του ΣΒΕΜΚΟ μίλησε στην ΕΑ για την απεργία αλλά και για όλα τα ζητήματα που άνοιξε η συζήτηση για την αναβολή της εν μέσω πανδημίας.
“Η συγκεκριμένη απεργία στις 19 Μάρτη έπρεπε να γίνει γιατί είχε σαν βασικά αιτήματα τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τη σταθερή δουλειά για όλους. Αιτήματα που αποδεικνύεται στην πράξη εν μέσω πανδημίας πόσο σημαντικά είναι. Το βλέπουμε άλλωστε και από τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που κάνουν και άλλα κομμάτια της εργατικής τάξης.
Και στο δικό μας σωματείο έγινε μεγάλη κουβέντα για την απεργία και για το αν πρέπει να την κρατήσουμε ή όχι. Τελικά αποφασίστηκε η αναβολή της στο πλαίσιο της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων. Παρόλα αυτά, από τη δική μας μεριά, από το σωματείο των εργαζόμενων στις ΜΚΟ, μπαίνουν πάρα πολύ δυνατά και πιεστικά τα ζητήματα όλων όσων συμβαίνουν μέσα στα καμπς. Τί κάνουμε με τους πρόσφυγες;
Είναι ξεκάθαρο ότι το να βρίσκεσαι σαν εργαζόμενος σε ένα στρατόπεδο εν μέσω πανδημίας του κορονοϊού ανοίγει μια σειρά από ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την υγεία τη δική μας σαν εργαζόμενοι αλλά και με τους ίδιους τους πρόσφυγες. Με τους ανθρώπους για τους οποίους και με τους οποίους δουλεύουμε μαζί. Στο κάτω κάτω της γραφής αν εμείς έχουμε κάποιο σπίτι να πάμε αυτοί δεν έχουν τίποτα.
Το περιβόητο “Μένουμε σπίτι” της κυβέρνησης, για αυτόν τον κόσμο σημαίνει να μένουν σε σκηνές και δωμάτια των 8 τετραγωνικών ανά 5 ή 8 άτομα. Άρα ουσιαστικά αυτό που παίζει στα στρατόπεδα είναι το ακριβώς ανάποδο από αυτό που βγαίνει και λέει, τελείως υποκριτικά, το υπουργείο υγείας. Μην συνωστίζεστε, μη συναθροίζεστε, να πλένετε τα χέρια σας: Όλα αυτά δηλαδή που πραγματικά δεν μπορεί να κάνει κάποιος σε κανένα καμπ. Στη Μαλακάσα έτσι και μπεις μέσα στο στρατόπεδο αυτή τη στιγμή μπορείς να δεις πως πίσω από την “Ανοιχτή Δομή”, στο τέλος του οικοπέδου, έχουν φτιάξει μια κλειστή δομή, μια φυλακή, που πάνε τους υπόλοιπους ανθρώπους που φέρνουν από τα νησιά.
Πραγματικά σαν εργαζόμενοι τρέμουμε τι θα γίνει έτσι και σκάσει ο κορονοϊός μέσα σε κάποιο στρατόπεδο. Όλοι αυτοί που μίλαγαν για υγειονομικές ωρολογιακές βόμβες πριν λίγα χρόνια φτάνουν σήμερα με τις πολιτικές τους και τους τρόπους που χειρίζονται το ζήτημα των προσφύγων να δημιουργούν πραγματικές ωρολογιακές βόμβες.
Γι' αυτό και νομίζω ότι πιο οργισμένα και πιο προσηλωμένα από ποτέ πρέπει να κρατήσουμε την κινητοποίηση στις 21 Μάρτη – Διεθνή Μέρα Δράσης ενάντια στο ρατσισμό και του φασίστες, σαν καμπάνια και σαν ορόσημο. Για να διεκδικήσουμε πως αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να έρθουν μέσα στις πόλεις μας, σε ανθρώπινες συνθήκες, και να μην πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο στα στρατόπεδα. Πρέπει να κλείσουν τα στρατόπεδα. Όλα. Όχι μόνο η Μόρια και η Βιάλ στα νησιά, αλλά όλα τα στρατόπεδα. Στη Μαλακάσα, στην Κόρινθο, στη Ριτσώνα. Παντού”.