Κορονοϊός
Στέγη και Βοήθεια στο Σπίτι για όλους

18/2, Πανεργατική απεργία. Φωτο: Κυριάκος Μπάνος

Mέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες της καραντίνας οι Δήμοι βρίσκονται μαζί με τα νοσοκομεία στην πρώτη γραμμή της μάχης για την αντιμετώπιση της πανδημίας καλύπτοντας μια τεράστια γκάμα αρμοδιοτήτων. 

Η καθαριότητα και η απολύμανση των δημόσιων χώρων, η στήριξη των ηλικιωμένων και όλων των ευπαθών ομάδων, η στέγαση των αστέγων σε αξιοπρεπείς χώρους, η σίτιση των πεινασμένων, η στήριξη των οικονομικά αδύναμων, τα δημοτικά ιατρεία είναι μόνο μερικές από αυτές τις αρμοδιότητες. Ανάγκες που στις συνθήκες του “Μένουμε σπίτι” δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν στο κέντρο τους το “Βοήθεια στο Σπίτι”.

Πόσο πραγματικά καλύπτονται αυτές οι ανάγκες σήμερα; Τι κάνει η κυβέρνηση και οι δημοτικές αρχές για να τις καλύψουν και ποια είναι η πρόταση και τα αιτήματα των ίδιων των εργαζομένων στου ΟΤΑ; Πόσο άμεσα συνδέoνται αυτές οι ανάγκες με τα νέα καθήκοντα που καλούνται να επωμιστούν οι γυναίκες στην “κανονικότητα” του “Μένουμε Σπίτι”;

Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθούμε να απαντήσουμε σε αυτό το δισέλιδο συζητώντας με τους ίδιους τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ και αξιοποιώντας την εμπειρία, τις προτάσεις και τη δράση των αντικαπιταλιστικών δημοτικών σχημάτων. 

Τι πρέπει να γίνει

Δύο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προτάσεις, για το “Βοήθεια στο Σπίτι για όλους όσους έχουν ανάγκη” και για την  “Άμεση στέγαση στο Δήμο Αθήνας 30.000 αστέγων από τους δρόμους, προσφύγων από τα καμπ και Ρομά”  κατέθεσε η Ανταρσία στις Γειτονιές της Αθήνας στο διαδικτυακό δημοτικό συμβούλιο της 13ης Απρίλη - από τις οποίες εδώ παρουσιάζουμε τα βασικά σημεία:   

“Η πανδημία και η αύξηση της φτώχειας μεγαλώνει τον πληθυσμό των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από άμεση φροντίδα στην κατοικία τους. Μεγαλώνει ο αριθμός των  μη αυτοεξυπηρετούμενων ηλικιωμένων καθώς αρκετοί έχασαν τους φροντιστές τους  λόγω της καραντίνας. Μετανάστριες χωρίς χαρτιά  που εργάζονταν για αυτούς αδυνατούν να μεταβούν φοβούμενες την σύλληψη και την απέλαση. Άτομα με αναπηρίες που διαβιούν μόνοι τους με χαμηλό εισόδημα πιέζονται ακόμη περισσότερο. Μεγάλος αριθμός απόρων, που στέκονταν στην ουρά των συσσιτίων του ΚΥΑΔΑ, που έχουν διακοπεί, στην οδό Σοφοκλέους αδυνατούν να βρούν τροφή. Η διακοπή της παροχής σχολικών γευμάτων σε μαθητές είναι ένα άλλο ζήτημα που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί άμεσα. Με την πανδημία, προστίθενται νέοι άνεργοι που έχουν ανάγκη: ρακοσυλλέκτες, μουσικοί και ηθοποιοί δρόμου, χειροτέχνες, μικροπωλητές και πλανόδιοι. Είναι αναγκαίο στην περίοδο της καραντίνας, να συνεχιστεί η παροχή φαγητού στο σπίτι με τη λειτουργία των μαγειρείων του Δημοτικού Βρεφοκομείου. 

Για όλους αυτούς τους λόγους απαιτείται μια ριζική τομή στη στελέχωση της υπηρεσίας Βοήθεια στο Σπίτι. Η προσφυγή στην Taxi Beat, μια ιδιωτική εταιρία που αντιστρατεύεται τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζόμενων, είναι μια υποκατάσταση αυτής της ανάγκης που επιφέρει σπατάλη πόρων και μη επαρκή κάλυψη των αναγκών. Διεκδικούμε μαζικές προσλήψεις σε όλες τις απαιτούμενες ειδικότητες και εξασφάλιση μέσων για τις επισκέψεις στα σπίτια με προμήθεια αυτοκινήτων και μηχανών. Χρειάζεται το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας να απαιτήσει την απόδοση πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό”.

“Αναδεικνύεται περίτρανα πόσο πολύτιμες είναι σήμερα κοινωνικές δομές όπως το Βοήθεια στο Σπίτι, το Κοινωνικό Παντοπωλείο ή το Κοινωνικό Συσσίτιο που τις είχαν απαξιωμένες όλα αυτά τα χρόνια. Οι εργαζόμενοι στο Βοήθεια στο σπίτι είναι πάνω από 15-20 χρόνια όμηροι αυτής της διαδικασίας χωρίς να τους μονιμοποιούν, καθώς είναι δομές που αφορούν προγράμματα που ανανεώνονται. Αντίστοιχα υποβαθμισμένα έχουν αφήσει τα δημοτικά ιατρεία και την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας” δήλωσε στην Εργατική Αλληλεγγύη ο Χρίστος Ευθυμίου, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Αγίου Δημητρίου. “Από την πλευρά μας σαν σωματείο πήραμε την απόφαση και συμμετέχουμε σε ένα δίκτυο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που έχει δημιουργηθεί στο δήμο για να στηρίξουμε κόσμο που χρειάζεται βοήθεια αυτή τη στιγμή”. 

Στέγη για όλους

“Η πανδημία και η νέα ύφεση της οικονομίας απειλεί να οδηγήσει πολύ κόσμο στην αστεγία. Η λαϊκή στέγη κινδυνεύει καθώς η ΕΚΤ επιμένει στην έναρξη των πλειστηριασμών. Οι βραχυχρόνιες μισθώσεις τύπου AirBnB, η χρυσή βίζα σε “επενδυτές” έχουν εκτοπίσει κατοίκους από παραδοσιακές συνοικίες εγκατάστασης και έχουν τινάξει τα νοίκια στα ύψη. Πρέπει να απαιτήσουμε ένα μαζικό πρόγραμμα στέγασης όλων εδώ και τώρα” τονίζει η Ανταρσία στις Γειτονιές της Αθήνας.

“Η εξασφάλιση των κατοικιών και των κτιρίων χρειάζεται να προχωρήσει με συμβάσεις παραχώρησης της χρήσης (ή και της ιδιοκτησίας) για μεγάλο χρονικό διάστημα προς το Δήμο της Αθήνας. Το κράτος και η κυβέρνηση να επαναφέρουν τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας. Προτείνουμε ένα ενδεικτικό κατάλογο έντεκα διαθέσιμων κτιρίων, ιδιοκτησίας Υπουργείου Εργασίας- ΕΦΚA. Επίταξη ξενοδοχείων που δεν λειτουργούν. Άμεση μεταστέγαση στα παραπάνω κτίρια των προσφύγων του Ελαιώνα, των ανηλίκων των παιδικών κατασκηνώσεων του Αγίου Ανδρέα και των Ρομά. Απαγόρευση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας. Απαγόρευση της ανεξέλεγκτης λειτουργίας του AirBnB και της βραχυχρόνιας μίσθωσης. Να ανοίξουν ξανά οι καταλήψεις  στέγης που εκκένωσε η Αστυνομία. 

Να περάσει τώρα το Γηροκομείο της Αθήνας στο Δημόσιο. Προσλήψεις μονίμων τώρα στην καθαριότητα και επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων συμβασιούχων”.

“Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι στα καμπ, δεν είναι δυνατή η τήρηση ούτε των στοιχειωδών μέτρων πρόληψης. Η δημόσια υγεία ΔΕΝ είναι ατομική ευθύνη και προπαντός ΔΕΝ είναι προνόμιο των λίγων. Μετά τα κρούσματα κορονοϊού στα καμπ Μαλακάσας και Ριτσώνας, χρειάζεται να βάλουμε σε καραντίνα το ρατσισμό και να φροντίσουμε να στείλουμε τους πρόσφυγες σε σπίτια και ξενοδοχεία” αναφέρει η πρόταση της Δημοτικής Κίνησης Νίκαιας-Ρέντη “Ανταρσία στην Κοκκινιά της Προσφυγιάς και της Αντίστασης”. 

“Οι Δήμοι της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά δεν μπορούν να κλείνουν τα ματιά σε αυτή τη ρατσιστική βαρβαρότητα. Να επιταχθούν τα ξενοδοχεία χιλιάδων κλινών που βρίσκονται στην πόλη του Πειραιά και παραμένουν κλειστά. Να ανοίξουν κλειστά δημοτικά κτίρια που διαθέτουν οι Δήμοι της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά. Ειδικά για το Δήμο Νίκαιας-Ρέντη ζητάμε να ανοίξουν κλειστά διαμερίσματα που βρίσκονται στις εργατικές πολυκατοικίες του Ρέντη. Να εφαρμοστεί η απόφαση που είχε ψηφιστεί ομόφωνα στη συνεδρίαση της 5ης Απριλίου 2016, για την εξεύρεση κατάλληλου χώρου φιλοξενίας προσφύγων στην πόλη μας”.



18/2, Πανεργατική απεργία. Φωτο: Κυριάκος Μπάνος

Οι εργαζόμενοι στους δήμους δίνουν μάχες

Δ­ιαδικτυακή σύσκεψη πραγματοποίησε την Παρασκευή 10 Απρίλη η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στους ΟΤΑ η «Σκουπιδιάρα» για να συζητήσει την κατάσταση που επικρατεί στους δήμους και την ανάγκη να παρθούν πρωτοβουλίες δράσης. 

«Στο Βοήθεια στο Σπίτι στο δήμο που εργάζομαι παρακολουθούμε 200 άτομα σταθερά και τώρα έχουν προκύψει άλλοι τόσοι. Αλλά τα προγράμματα έχουν γεμίσει και οι καινούργιες περιπτώσεις δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Προσωπικά αυτή τη στιγμή έχω 53 άτομα και 15 ακόμη στη λίστα αναμονής» τόνισε ο Νίκος Χατζάρας, μέλος του  ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων Αμπελοκήπων-Μενεμένης και του ΔΣ Συλλόγου Εργαζόμενων Βοήθεια στο Σπίτι Κ. Μακεδονίας. 

«Οι δήμαρχοι έχουν βρει με τις ΠΝΠ την ευκαιρία να καταργήσουν τα σαββατοκύριακο, να καταργήσουν τα ωράρια, να περάσουν από το παράθυρο ιδιωτικοποιήσεις, να καταργήσουν τις ειδικότητες. Αντί να γίνονται προσλήψεις γίνονται μπαλαντέρ οι εργαζόμενοι. 

Είχαμε πολύ λιβάνισμα από τον Θεοδωρικάκο για το Βοήθεια στο Σπίτι, μέχρι που ήθελε να καλέσει και εθελοντές της ΟΝΝΕΔ. Οι συνάδελφοι δεν είχαν φυσικά καμιά διάθεση να μπουν σε τέτοιους είδους σχέδια. αντίθετα άρχισε να μπαίνει το ζήτημα, πως είναι δυνατόν να δουλεύουμε τόσα χρόνια με σύμβαση; Να δουλεύει η μισή Ελλάδα απλήρωτοι όλους τους μήνες τους 2020 μέχρι τον Απρίλη εν μέσω πανδημίας;! 

Κάτω από αυτήν την πίεση το υπουργείο αναγκάστηκε να επισπεύσει τη διαδικασία προκήρυξης προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ. Eίναι ευκαιρία να τα βάλουμε σαν εργατικό κίνημα τώρα όλα στο τραπέζι. Χρειάζεται να απαιτήσουμε μονιμοποίηση όλου του προσωπικού και άμεσο διπλασιασμό του με μαζικές προσλήψεις για να καλυφθούν οι ανάγκες. Από τη δική μας πλευρά προτείναμε στο σωματείο κάποιες δράσεις σαν και αυτές που έγιναν στα νοσοκομεία, για δύο ώρες να σταματήσουμε τις δουλειές, να ανοίξουμε πανό πλακάτ και να στείλουμε το μήνυμα ότι θέλουμε άμεση μετατροπή των συμβάσεων».  

«Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κόσμος. Δουλεύω στην οικονομική υπηρεσία. Ήμασταν που ήμασταν υποστελεχωμένοι, τώρα με τις άδειες ειδικού σκοπού, έχουμε μείνει ελάχιστοι που μετά βίας καταφέραμε να βγάλουμε τη μισθοδοσία προσωπικού, να μη μείνει κανένας απλήρωτος τις μέρες του Πάσχα» τόνισε ο Κώστας Μεγαγιάννης, εργαζόμενος στο δήμο Αγίας Παρασκευής. «Με παρέμβαση του σωματείου, καταφέραμε και πέρασε τελικά στο δημοτικό συμβούλιο δια περιφοράς, να μην επιβάλλονται προσαυξήσεις στον κόσμο που δεν έρχεται να πληρώσει ή να κάνει τις ρυθμίσεις στις δόσεις του, κάτι που δεν ήταν ξεκάθαρο αρχικά από τις ΠΝΠ» 

«Οι υπηρεσίες υπολειτουργούν, ο δήμος είναι κλειστός. Αυτό που δουλεύει πραγματικά είναι η καθαριότητα και οι κοινωνικές υπηρεσίες. Οι συνάδελφοι στην καθαριότητα δουλεύουν από το πρωί μέχρι του βράδυ», τόνισε ο Κώστας Φοινινής, εργαζόμενος στο Δήμο Βριλησσίων. «Στις υπηρεσίες εξυπηρετούνται κυρίως περιστατικά που έχουν να κάνουν με γεννήσεις, θανάτους και δημοτολόγιο όπου οι συνάδελφοι έρχονται ένας-ένας. Εγώ είμαι κάθε μέρα εκεί και προσπαθώ όσο μπορώ να βοηθήσω στην διεκπεραίωση των διοικητικών υποθέσεων, συμπληρώνω αιτήσεις έξω από το δημαρχείο, τις πηγαίνω μέσα» προσθέτει η Ρούλα, εργαζόμενη στον ίδιο δήμο.

Ενδεικτικό του τι σημαίνουν οι συνθήκες ελαστικότητας και ανακύκλωσης ανέργων που επιβάλει η κυβέρνηση είναι η ενημέρωση που έκανε η Χαρά, πρώην συμβασιούχος ΟΑΕΔ στο Δήμο της Αθήνας, για το γεγονός ότι όσοι εργάστηκαν τα χρόνια 2017, 2018, 2019 δεν δικαιούνται να συμμετέχουν στις προσλήψεις των 8μηνιτών που ανακοίνωσε η κυβέρνηση.

Στο τέλος της συζήτησης συμφωνήθηκε η ανάγκη να προταθούν συνελεύσεις εργαζομένων όπου αυτό είναι δυνατό. Θετική ήταν ανταπόκριση στο κείμενο υπογραφών που διακινείται στους δήμους με το αίτημα «Να γίνουν οι δημοτικές υπηρεσίες ασπίδα προστασίας» που ανάμεσα σε άλλα απαιτεί:  

«Να γίνουν άμεσα μαζικές προσλήψεις. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Επιστροφή όλων των απολυμένων συμβασιούχων. Όχι πισωγύρισμα στις εργασιακές σχέσεις, Όχι εκχώρηση των υπηρεσιών στους ιδιώτες. Να χορηγηθούν όλα τα απαραίτητα Μέσα Ατομικής Προστασίας. Ενίσχυση του «Βοήθεια στο Σπίτι. Ενίσχυση των υπηρεσιών συσσιτίου Να περάσουν οι δομές φροντίδας ηλικιωμένων στο δημόσιο. Να γίνουν δωρεάν Τεστ για κορονοϊό στα ΤΟΜΥ και στα δημοτικά ιατρεία και σε κινητές μονάδες. Να χρησιμοποιηθούν τα 35 δις ευρώ που βγήκαν από την μνημονιακή λεηλασία, από τα ματωμένα πλεονάσματα, δηλαδή από τις θυσίες των εργαζόμενων, για να εξασφαλίσουμε ότι οι ζωές κάθε εργατικής οικογένειας είναι πάνω από τα κέρδη και τα συμφέροντα των τραπεζιτών».



8/3, Διαδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών. Φωτο: Κυριάκος Μπάνος

Όχι τα βάρη στις Γυναίκες

Αυτό που έχει αποδειχτεί περίτρανα μέσα στις συνθήκες της επιδημίας του κορονοϊού και της καραντίνας είναι ο απόλυτα κρίσιμος ρόλος της εργατικής τάξης όχι μόνο για να παράγει κέρδη μέσα στον καπιταλισμό αλλά και για να κρατήσει όρθια την κοινωνία σε μια κρίση. Μόνο που για να συμβεί αυτό απαιτείται ένας ολόκληρος στρατός: οι Γυναίκες της εργατικής τάξης που καλούνται να καλύψουν ακόμη περισσότερες δουλειές από το συνηθισμένο. 

Και χωρίς τον κορονοϊό,  ένα μεγάλο μέρος της φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων, όλων των μελών της οικογένειας και του σπιτιού πραγματοποιείται, χωρίς κόστος για το σύστημα, από τις γυναίκες. Αυτή η κατάσταση δεν είναι ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα βιολογικών διαφορών μεταξύ ανδρών και γυναικών αλλά αποτέλεσμα του τρόπου οργάνωσης των ταξικών κοινωνιών και συγκεκριμένα του καπιταλισμού σήμερα. Οι γυναίκες δεν είναι βιολογικά προκαθορισμένες να φροντίζουν, με τον ίδιο τρόπο που οι άνδρες δεν είναι βιολογικά προκαθορισμένοι να είναι βίαιοι. 

Πρόκειται για στερεότυπα που δημιουργήθηκαν καθώς το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στο θεσμό της οικογένειας προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη αναπαραγωγή της εργατικής τάξης με το ελάχιστο κόστος για την άρχουσα τάξη, φορτώνοντας όλο το βάρος της φροντίδας της εργατικής οικογένειας στις γυναίκες. Η ιδέα ότι οι γυναίκες είναι πολύ καλές στο να φροντίζουν τους άλλους είναι μια ιδέα που εκφράζει την κυρίαρχη ιδεολογία της άρχουσας τάξης.

Μέσα στην κρίση του Covid-19 με το «μένουμε σπίτι» αυτός ο ρόλος μετατρέπει τις γυναίκες κυριολεκτικά σε λάστιχο καθώς ένα κομμάτι γυναικών εξακολουθεί να παίζει ταυτόχρονα κεντρικό ρόλο στην εργασία του – πχ στα νοσοκομεία ή στα σούπερ μάρκετ. Αποτέλεσμα περισσότερες ώρες και στη δουλειά και στο σπίτι. 

Αυτή η εμπειρία δεν είναι ομοιόμορφη για όλες τις γυναίκες. Και στις κανονικές συνθήκες, πλουσιότερες γυναίκες μπορούν να πληρώσουν άλλες γυναίκες της εργατικής τάξης για να μαγειρέψουν, να καθαρίσουν και να φροντίσουν τα παιδιά τους. Αλλά αυτή η ταξική ανισότητα αυξάνεται κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του κλειδώματος σε ένα στενό διαμέρισμα, «7 νομά σε ένα δωμά» που λέει και το τραγούδι, στα Πατήσια και σε μια πολυτελή ευρύχωρη μονοκατοικία με κήπο στην Κηφισιά. 

Μέσα στις συνθήκες της αβεβαιότητας και του άγχους που γεννάει η επιδημία και η απομόνωση -σε συνδυασμό αναλόγως με την υποχρεωτική ανεργία ή την υποχρεωτική εργασία- χωρίς τη βοήθεια των φίλων και καθόλου βοήθεια από το κράτος, τελικά  το «σπίτι» παύει να είναι το «ιερό καταφύγιο» και γίνεται εφιάλτης για ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης, κυρίως τις γυναίκες της.

«Tις ημέρες της καραντίνας έχει αυξηθεί κατακόρυφα, η ενδοοικογενειακή βία και εδώ στην Ελλάδα όπως δείχνουν οι καταγγελίες αλλά και γενικότερα όπως δείχνει η 120% αύξηση στα κρούσματα της ενδοοικογενειακής βίας στην Μ. Βρετανία. Η καθεστωτική αφήγηση των ημερών το παρουσιάζει αυτό ως απλά ένα φυσικό επακόλουθο της “κλεισούρας” και της “απομόνωσης”, που έχουμε υποστεί όλοι μας εξαιτίας του COVID-19,  ότι αυτό που αυξάνεται “γενικά” και “αόριστα” είναι η βία» τονίζει στην Εργατική Αλληλεγγύη η Μαρία Αμπελιώτη, εργαζόμενη στο Δήμο Αθήνας και μέλος της Κίνησης για την Απεργιακή 8 Μάρτη. 

«Η κανονικότητα του καπιταλισμού, να εξασφαλίζει το δικό του κέρδος, συνδέεται με την καθημερινή ζωή των εργατών και των εργατριών. Σε συνθήκες καραντίνας σήμερα, με τα σχολεία κλειστά, ποιος θα μείνει στο σπίτι με τα παιδιά, ποιος θα τα διαβάσει; H μάνα που θα στερηθεί την πρόσβαση στην εργασία, που θα της απαγορεύσουν να έχει χρόνο για τον εαυτό της και που θα τριγυρίζει μέσα στο σπίτι, σαν σβούρα για να προλαβαίνει τις ανάγκες και τις απροσεξίες των μικρών, ανυπότακτων και φυλακισμένων παιδιών της. Αυτή θα μαγειρέψει, θα απολυμάνει, θα πλύνει, θα σιδερώσει και εάν έχει και τους γέροντες γονείς, τότε δεν φτάνουν οι ώρες του 24ώρου. Αυτές τις επιπλέον ανάγκες έρχονται να καλύψουν και οι Άδειες Ειδικού Σκοπού, 3+1 -τρεις μέρες καλύπτει το κράτος και μια αφαιρεί από την κανονική τους άδεια! 

Η πλήρης αποδιάρθρωση των βασικών κοινωνικών υπηρεσιών στο όνομα της λιτότητας έχει σαν αποτέλεσμα την συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού της κοινωνικής αναπαραγωγής με αποτέλεσμα αυτή να πέφτει στην πλάτη των γυναικών στο σπίτι. Η εκστρατεία του «Μένουμε στο σπίτι» επαληθεύει την αποσάθρωση των κοινωνικών παροχών. Τρέχουν τώρα οι Δήμοι να προλάβουν. Αυξάνονται οι αρμοδιότητες τους, αλλά χωρίς κονδύλια, χωρίς την δυνατότητα μόνιμων προσλήψεων.

Και αυτά ισχύουν για όσες γυναίκες έχουν σπίτι ή έχουν εργασία. Για τις μετανάστριες, τους πρόσφυγες, τις κρατούμενες γυναίκες υπάρχουν μόνο τα κλειστά σύνορα, οι κλειστές φυλακές, θάνατοι στις γυναικείες φυλακές, καμένες γυναίκες στη Μόρια…

Τα μέτρα εγκλεισμού ανέδειξαν τις σοβαρές συνέπειες που έχει υποστεί η ανθρωπότητα από το καπιταλιστικό σύστημα. Η καραντίνα έρχεται να «κουμπώσει» και να αναδείξει περίτρανα την ανάγκη για τα δικαιώματα των γυναικών και ειδικότερα των διεκδικήσεων που θέσαμε στις 8 Μαρτίου 2020».