Τίποτα από τη ζωή των απλών ανθρώπων δεν μένει ανέγγιχτο από τη μανία των καπιταλιστών και της κυβέρνησής τους να ξεπεράσουν την κρίση τους σε βάρος της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από την προπαγάνδα για το “ιστορικό ρεκόρ” στα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων που έπεσαν κάτω από το 1%”.

“Τίποτα δεν μένει ανέγγιχτο από τη μανία των καπιταλιστών”, έγραφε η “Άποψή μας” στο φύλλο 1410 της Εργατικής Αλληλεγγύης, ανήμερα της πανεργατικής απεργίας ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Βρούτση στις 18 Φλεβάρη. Η ίδια η απεργία ήταν μια από τις πιο πετυχημένες των τελευταίων χρόνων:  

“Χιλιάδες απεργοί γέμισαν το κέντρο της Αθήνας εκείνη τη μέρα. Ολόκληρη η Αττική παρέλυσε από την απεργία των συγκοινωνιών, πολλές γειτονιές θύμιζαν Κυριακή και τα λεωφορεία που είχαν ναυλώσει σωματεία και συλλογικότητες γέμιζαν απεργούς. Εκατοντάδες σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις έκλεισαν. Τα καράβια στο λιμάνι του Πειραιά παρέμειναν δεμένα χάρη στην καθολική συμμετοχή των ναυτεργατών, ενώ μαζικά απήργησαν και περιφρούρησαν την απεργία και οι εργάτες στους προβλήτες της COSCO. Οι απεργοί σιδηροδρομικοί που προχώρησαν και σε κατάληψη του σταθμού στου Ρέντη. Χαρακτηριστική του πλήθους των διαδηλωτών ήταν η εικόνα του Συντάγματος όταν οι διαφορετικές απεργιακές συγκεντρώσεις συναντήθηκαν. Τα μπλοκ των απεργών εκτείνονταν και στους τέσσερις δρόμους γύρω από την πλατεία και απλώνονταν στην Πανεπιστημίου”. Αυτό ήταν το ρεπορτάζ του Στέλιου Μιχαηλίδη από την απεργία στην Αθήνα εκείνη τη μέρα. 

Η εικόνα των πιο σκληρών αντεργατικών επιθέσεων που κλιμακώθηκαν εν μέσω πανδημίας ήρθε να δικαιώσει όσους απεργούσαν και να επιβεβαιώσει με ακόμη πιο σκληρό τρόπο την εκτίμηση ότι “τίποτε δεν θα μείνει ανέγγιχτο”. Όσον αφορά δε στην “επιστροφή στην κανονικότητα” και τα “ιστορικά ρεκόρ” της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αυτά έχουν γίνει ήδη στάχτη και μπούρμπερη - φέρνοντας στην επιφάνεια την εικόνα μιας άρχουσας τάξης και μια κυβέρνησης που μόλις τρεις βδομάδες πριν σκάσει η επιδημία και στην Ελλάδα δεν μπορούσαν να δουν πέρα από τη μύτη τους.  

Δίκιο

Η επιδημία ήρθε επίσης να αποδείξει το δίκιο των εργαζόμενων στα νοσοκομεία που όλα τα τελευταία χρόνια -και καθόλη τη διάρκεια της τωρινής διακυβέρνησης Μητσοτάκη- έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή των αγώνων με αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις διεκδικώντας προσλήψεις εργαζομένων και σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων που προχωρούσε μέσα στο χειμώνα το υπουργείο Υγείας. 

“Στην Ελλάδα είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που εξαπλωθεί η νόσος να την αντιμετωπίσουμε; Κατά τη γνώμη μου όχι, Εχουμε ελάχιστα και υποστελεχωμένα κλειστα τμήματα αντιμετωπίσης της λοίμωξης, με προσωπικό ήδη κουρασμένο από τα περιστατικά λοιμώξεων που αντιμετωπίζουν” έγραφε τη μέρα της πανεργατικής απεργίας η γιατρός πνευμονολόγος Μαρία Ντάσιου στο άρθρο της “Κορονοϊός, αγώνας όχι φόβος” στην Εργατική Αλληλεγγύη. “Δεν έχουν οριστεί νοσοκομεία που να δέχονται μόνο ύποπτα περιστατικά και όχι μαζί με άλλους εκατό ασθενείς, που περιμένουν στη σειρά για να εξεταστούν...

Άλλο πρόβλημα που θα μπορούσε να ευνοήσει την ανάπτυξη και μετάδοση της νόσου, είναι το ότι η κοινωνία είναι σε κρίση. Πολλά νοικοκυριά αδυνατούν να τηρήσουν τους κανόνες υγιεινής. Οι συνθήκες επίσης που υπάρχουν στα προσφυγικά στρατόπεδα όπως: υγρασία, στάσιμα νερά, συνωστισμός, σκουπίδια στον περιβάλλοντα χώρο, έλλειψη ζεστού νερού, κακή και συχνά βρώμικη και σάπια τροφή είναι συνθήκες που κάνουν την εξάπλωση της νόσου πιθανή. Ο φόβος δεν αρκεί, ο ρατσισμός που ξεσηκώνουν τα ΜΜΕ πρέπει να πολεμηθεί. Πρέπει να παλεύουμε για την γρήγορη στελέχωση όλων των βαθμίδων των δομών Υγείας και την ανάληψη πρωτοβουλιών από τις δομές Υγείας με σωστό προγραμματισμό, σχεδιασμό και πλαίσιο”.

Από τις αρχές Φλεβάρη προειδοποιούσαν οι εργαζόμενοι στην Υγεία απαιτώντας δημόσια υγεία και όχι ρατσισμό, αλλά ποιος τους άκουγε; Σίγουρα όχι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, καθώς το μόνο που την ενδιέφερε εκείνες τις μέρες ήταν να κάνει επίδειξη πυγμής και να αλλάξει την ατζέντα που έβαλε η πανεργατική καλλιεργώντας το “φόβο και τον ρατσισμό”. Συγκεκριμένα, επιχειρώντας στις 22 Φλεβάρη την απόβαση των ΜΑΤ στα νησιά της Λέσβου και της Χίου με στόχο τη δημιουργία κλειστών στρατοπέδων. 

Φιάσκο

Αυτή η επίδειξη πυγμής κατέληξε σε φιάσκο. Η τριήμερη απεργία στη Λέσβο και η μαζική συμμετοχή στα μπλόκα τσάκισε το σχέδιο καταστολής. “Την τρίτη μέρα φαινόταν πλέον ότι τα ΜΑΤ ηττούνταν”, δήλωνε ο Στέφανος από το Μανταμάδο στη συνέντευξή του στην Εργατική Αλληλεγγύη. “Η αποχώρησή τους ήταν κάτι το απίστευτο. Πλήθος κόσμου από το δρόμο και από το βουνό να τους ακολουθεί από πίσω. Την επόμενη μέρα που έφυγαν έβλεπες όλα τα πρόσωπα να είναι χαρούμενα. Ήταν μια νίκη που μπορεί να δώσει πνοή για άλλες νίκες. Ο κόσμος κινητοποιήθηκε γιατί είναι αγανακτισμένος για τις τιμές στο γάλα και στο λάδι που πέφτουν για τους παραγωγούς και ανεβαίνουν στα ράφια των σουπερμάρκετ, για τις συντάξεις που πετσοκόβονται στο ασφαλιστικό - και περνάει στο ντούκου από τα ΜΜΕ που χύνουν ρατσιστικό δηλητήριο”. 

Αυτή ήταν η εικόνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη μετά την πανεργατική απεργία και την απόβαση στη Λέσβο. Η εικόνα μιας κυβέρνησης που ο κόσμος την παίρνει με τις πέτρες – ακριβώς τις μέρες που η κρίση της επιδημίας ήταν έτοιμη να σκάσει μπροστά στα μούτρα τους: “Η Δευτέρα 24/2 έκλεισε με μια ακόμα παγκόσμια πρωτιά: Το χρηματιστήριο της Αθήνας είχε τη χειρότερη πτώση από όλα τα χρηματιστήρια του πλανήτη. Ο πανικός, διεθνώς, πυροδοτήθηκε από τα νέα για την εξάπλωση του κορονοϊού στην Ιταλία. Διακόσια περίπου περιστατικά έχουν καταγραφεί μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο στην Ιταλία. Το Μιλάνο, η “οικονομική πρωτεύουσα” της Ιταλίας παρέλυσε. Ο ΠΟΥ φοβάται ότι η επιδημία μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες και δραματικές διαστάσεις” έγραφε χαρακτηριστικά ο Σωτήρης Κοντογιάννης στις 26/2.

Τις αγνόησαν όλες αυτές τις εξελίξεις στην κυβέρνηση. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να αντιστρέψουν το κλίμα από την ήττα στα νησιά μέσα από μια νέα ρατσιστική κλιμάκωση -κινητοποιώντας ξανά τον κρατικό μηχανισμό στον “πόλεμο” ενάντια στην “εισβολή” των προσφύγων στα σύνορα του Έβρου. Με τις ευλογίες, μάλιστα, της Επιτρόπου Φον Ντερ Λάιεν που στις αρχές Μάρτη -ακριβώς τι μέρες που η επιδημία του κορονοϊού άρχιζε να μετράει τριψήφιο αριθμό στη Βόρειο Ιταλία- επισκέφθηκε σαν πιο “καυτό” σημείο τον Έβρο για να πει στο Μητσοτάκη ότι είναι η “ασπίδα” της Ευρώπης. Η “ασπίδα” δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον κορονοϊό να σαρώσει την Ευρώπη ούτε να αποδείξει τους ηγέτες της ΕΕ λιγότερο στραβούς από το Μητσοτάκη. 

Πέτυχε να αφήσει  πίσω της τουλάχιστον 2 νεκρούς πρόσφυγες ξεσηκώνοντας την οργή σε διεθνές επίπεδο- με χιλιάδες διαδηλωτές να ξεχύνονται στους δρόμους της Γερμανίας και άλλων χωρών και βέβαια στην Ελλάδα. Παρά τον ορυμαγδό της ρατσιστικής προπαγάνδας στα ΜΜΕ. Και παρά τη συναίνεση που έδωσαν στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ (ο πρώτος με την στάση του ότι θα έκανε τα ίδια “χωρίς τυμπανοκρουσίες” και το δεύτερο υιοθετώντας τα περί “ασύμμετρης απειλής” της κυβέρνησης). Στις 5 Μαρτίου το αντιρατσιστικό κίνημα ξεχύθηκε κατά δεκάδες χιλιάδες στην Αθήνα και σε πολλές άλλες πολεις για να καταγγείλει τις ρατσιστικές επιχειρήσεις της κυβέρνησης στον Έβρο και τις φασιστικές επιθέσεις ναζί και ακροδεξιών στον Έβρο και στα νησιά. 

Τρεις μόλις μέρες μετά ακολούθησε η απεργιακή 8 Μάρτη την παγκόσμια μέρα της Γυναίκας, μια μαζικότατη κινητοποίηση -παρά το γεγονός ότι έγινε Κυριακή και μέσα σε συνθήκες που άρχιζαν τα καλέσματα για περιορισμό του συγχρωτισμού: “Χιλιάδες διαδηλώτριες και διαδηλωτές συμμετείχαν την Κυριακή 8 Μάρτη στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος. Με συνθήματα όπως «Κλείστε τα στρατόπεδα τα ρατσιστικά, κάτω τα μέτρα τα σεξιστικά» έγινε η υποδοχή των εκατοντάδων προσφυγισσών και προσφύγων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μαλακάσας, του Σχιστού, του Ελαιώνα και της Κορίνθου που συμμετείχαν στην κινητοποίηση μαζί με τα παιδιά τους. Παρουσία με πανό είχαν οι Σύλλογοι Εργαζόμενων στα νοσοκομεία Γεννηματάς και Άγιος Σάββας, η ΠΟΣΠΕΡΤ, εργαζόμενες/οι του ΥΠ.ΠΟ, εκπαιδευτικοί μέλη Συλλόγων Δασκάλων και ΕΛΜΕ, εργαζόμενες/οι στην Επιθεώρηση Εργασίας και το Υπουργείο Οικονομικών, η Aurora-Ενωτική δράση εργαζόμενων Ιντρακόμ. Δίπλα στα μπλοκ από τα στρατόπεδα διαδήλωσε η ΚΕΕΡΦΑ. «Είμαστε σαν σε φυλακή», μας είπε η Λέιλα Μοχάμεντ από τον Ελαιώνα «Δεν θέλουμε πολλά, μια δουλειά για να έχουμε ένα σπίτι και για να ζήσουμε»”. (Εργατική Αλληλεγγύη 11/3).

Μόρια

Το Σάββατο 14 Μάρτη ενώ ήδη είχαν ληφθεί τα πρώτα μέτρα καραντίνας (και οι πιέσεις της κυβέρνησης για να σταματήσει ό,τι προγραμματισμένη κινητοποίηση υπήρχε, δυνάμωναν) πάνω από 800 άτομα διαδήλωσαν στη Λέσβο απαιτώντας να εκκενωθεί η Μόρια στη μεγαλύτερη κινητοποίηση που έγινε στο νησί μετά τον τριήμερο ξεσηκωμό του Φλεβάρη. 

Στις 21 Μάρτη η ΚΕΕΡΦΑ πραγματοποίησε μια ιστορική συμβολική συγκέντρωση στο Σύνταγμα -σπάζοντας την απαγόρευση των συγκεντρώσεων πάνω από 10 άτομα που είχε επιβάλλει η κυβέρνηση λίγες μέρες πριν- και έχοντας στην πρώτη γραμμή τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, εστιάζοντας στο αίτημα εκκενώστε τώρα όλα τα στρατόπεδα -ενώ την ίδια μέρα έγιναν εξορμήσεις σε συνοικίες και συμβολικές συγκεντρώσεις και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.  

Από τις 23 Μάρτη και μετά, οπότε επιβάλλεται και η απαγόρευση κυκλοφορίας, δίπλα στην προπαγάνδα περί “ατομικής ευθύνης” για τυχόν εξάπλωση της επιδημίας, η κυβέρνηση προσπαθεί να απαγορεύσει με πρόστιμα τις όποιες κινητοποιήσεις. Η συνδικαλιστική ή όποια άλλη κινηματική δράση δεν περιλαμβάνονται στη λίστα των αδειών μετακίνησης μέσα στη γενικευμένη καραντίνα άρα τιμωρούνται με 150 ευρώ πρόστιμο. Τα αφεντικά μπορούν να απολύουν, να αφήνουν απλήρωτους ή να στοιβάζουν τους εργαζόμενους στους χώρους εργασίας χωρίς μέτρα προστασίας, η κυβέρνηση μπορεί να μαντρώνει τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα αλλά το να απεργείς ή να διαδηλώνεις θεωρείται “ανευθυνότητα” και τιμωρείται.

Κάτω από τέτοιες είδους πιέσεις οι ηγεσίες στα συνδικάτα -ακολουθώντας και το παράδειγμα συναίνεσης του Τσίπρα που καλούσε “να βάλουμε όλοι πλάτη”- είχαν ακυρώσει προγραμματισμένες κινητοποιήσεις όπως η απεργία της ΠΟΕΔΗΝ για τις 5 Μάρτη. Αναβλήθηκε με ένα δελτίο τύπου για τις 7 Απρίλη με το Συντονιστικό των Νοσοκομείων να τοποθετείται “ότι η αναστολή της απεργίας είναι λάθος, ακριβώς εξαιτίας του κορονοϊού” και ότι χρειάζεται συνέχιση των αγώνων για να πιεστεί η κυβέρνηση για άμεσες προσλήψεις και στήριξη του ΕΣΥ.  

Μέσα από μια σειρά βήματα, η κινητοποίηση της βάσης κατάφερε να ξεπεράσει την αδράνεια της ηγεσίας. Μέσα από τις συνελεύσεις και τις συμβολικές διαμαρτυρίες που άρχισαν να πραγματοποιούνται στον Άγιο Σάββα, στο Αττικό και άλλα νοσοκομεία, η ΟΕΝΓΕ αρχικά αποφάσισε και υλοποίησε διαμαρτυρία στο υπουργείο Υγείας ενώ στήριξε και την πρόταση για κινητοποίηση στις πύλες των νοσοκομείων στις 7 Απρίλη. Πρόταση που έβαλε το Συντονιστικό των Νοσοκομείων -ήδη από τις 12 Μάρτη- και στη συνέχεια και το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή στις ομοσπονδίες των εργαζομένων στην Υγεία. (Η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ παρότι δεν έβγαλε κάλεσμα, κάλεσε τα σωματεία να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις). 

Υγεία

Τελικά στις 7 Απρίλη στις πύλες των νοσοκομείων όλης της χώρας ξεσκεπάστηκε η υποκρισία της κυβέρνησης και μίλησαν οι ίδιοι οι απεργοί εργαζόμενοι της Υγείας. Η ημέρα δράσης για την Υγεία μετατράπηκε παντού σε μαζικές συγκεντρώσεις εργαζόμενων και συμπαραστατών που απαίτησαν την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων των υγειονομικών για την αντιμετώπιση της πανδημίας εδώ και τώρα! Η προκλητική παρουσία της αστυνομίας σε πολλά νοσοκομεία αντί να τρομοκρατήσει όπως θα ήθελε η κυβέρνηση τους συγκεντρωμένους, τους εξόργισε ακόμα περισσότερο. 

Τα νοσοκομεία δεν ήταν ο μόνος χώρος που οι εργαζόμενοι έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις απαγορεύσεις τις κυβέρνησης. Είδαμε τις τελευταίες 3 εβδομάδες απεργίες και διαμαρτυρίες στο Ωνάσειο και άλλες ιδιωτικές κλινικές, στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, στον όμιλο Ελλάκτωρ, στον ΑLPHA, στους ντελιβεράδες, στον κλάδο των επιστημόνων, στην Υπηρεσία Ασύλου, στα σούπερ μάρκετ, στις φοιτητικές εστίες, στην Τελπερφόρμανς, στο Βοήθεια στο Σπίτι, στη ΛΑΡΚΟ, στον επισιτισμό-τουρισμό, στους ναυτεργάτες, στον Παπαστράτο, στην BEAT, στους λιμενεργάτες – για να αναφέρουμε μερικές από αυτές. Στις 14 Απριλίου μια σειρά σωματεία πραγματοποίησαν διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Εργασίας και ακολούθησαν οι εκπαιδευτικοί στο υπουργείο Παιδείας στις 16 Απρίλη και η μαζική τους συγκέντρωση στη Βουλή στις 24 Απρίλη.

Τα μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας δεν σταμάτησαν ούτε τις δράσεις ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό. Πέρα από την πραγματοποίηση διαδυκτιακών εκδηλώσεων, συνεντεύξεων τύπου και τις καμπάνιες υπογραφών με αίτημα την εκκένωση των στρατοπέδων, κλιμακώθηκαν μια σειρά από δράσεις της ΚΕΕΡΦΑ: Διαμαρτυρίες και επισκέψεις στη Μαλακάσα, στην Κόρινθο, στον Ελαιώνα, στο Σχιστό, στην Αμυγδαλέζα, στα Διαβατά στη Θεσσαλονίκη, στον Κατσικά στα Γιάννενα. Διαμαρτυρίες έξω από τα αστυνομικά τμήματα Περιστερίου και Βουλιαγμένης όπου οι ίδιοι οι κρατούμενοι προχώρησαν σε απεργία πείνας. Ενώ στην ΒΙΑΛ, στη Μόρια, στην Κόρινθο, στην Μαλακάσα και στο Παρανέστι Δράμας, ήταν οι ίδιοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στις συνθήκες διαβίωσης και στις συνθήκες κράτησης.

Τα μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας δεν σταμάτησαν ούτε τις δράσεις για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, πχ ενάντια στην εξάπλωση της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά ή τη μαζική καμπάνια υπογραφών ενάντια στον Χατζηδάκη και το περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο που  επιμένει να ψηφίσει μέσα στην πανδημία. 

Πηγαίνοντας προς την Εργατική Πρωτομαγιά η εργατική άνοιξη για την οποία μιλάγαμε δύο μήνες πριν βρίσκεται ήδη εδώ, παρά την καραντίνα, παρά τις απαγορεύσεις και παρά την απειλή της επιδημίας. Η φετινή Πρωτομαγιά είναι το νήμα που μας συνδέει με όλους αυτούς τους  αγώνες και ακόμη περισσότερο το νήμα που μας ενώνει με τους πιο δύσκολους που είναι μπροστά μας.