Πολιτισμός
ΤHEMROC - σoυβλίζοντας τους μπάτσους

Στο προηγούμενο φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης αποχαιρετούσαμε τον σπουδαίο ηθοποιό Μισέλ Πικολί με τον τίτλο «Αντίο Themroc». Ποιος είναι ο Themroc;

Ο Τhemroc είναι ένας μεσήλικας εργάτης που δουλεύει σε μια οικοδομική εταιρία ως μπογιατζής. Ο Themroc ζει μέσα στην καταπίεση. Τον καταπιέζει το αφεντικό, το ρολόι, η μάνα του, οι σεξουαλικές συμβάσεις, η επανάληψη της καθημερινότητας, ακόμα και οι ηλίθιοι διαχωρισμοί με τους συναδέλφους του. Μια μέρα θα απολυθεί. Απολύεται γιατί έπιασε στα πράσα το αφεντικό να βάζει χέρι στη γραμματέα του. Το αφεντικό τον χτυπάει και τον διώχνει από τη δουλειά. Η έκρηξη του Themroc θα είναι πρωτότυπη, μα πάνω απ’όλα απελευθερωτική. 

Φαινομενικά ο Themroc θα κάνει βήματα πίσω όσον αφορά την ίδια την ανθρώπινη εξέλιξη. Ο Τhemroc θα πάρει μια βαριά και θα μετατρέψει το σπίτι του σε κάτι σαν σπηλειά. Δεν μιλάει πια παρά μόνο βγάζει κραυγές. 

Κι αν αυτά σαν περιγραφή φέρουν αρνητικό φορτίο, ο Φαραλντό, ο δημιουργός του Themroc έχει διαφορετική άποψη και την αποτυπώνει άψογα –με την συγκλονιστική ερμηνεία του Πικολί στον ομώνυμο ρόλο. 

Ο Τhemroc επιτέλους μπορεί και ευχαριστιέται τον έρωτα χωρίς τους κανόνες που του επιβάλλονται (ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τον αμοιβαίο έρωτα με τη μικρή του αδερφή, αλλά και το ομαδικό σεξ με τις γειτόνισσες). Πλέον δεν έχει ούτε το αφεντικό, ούτε το ρολόι, ούτε τη μάνα να τον πρήζουν. Όταν πεινάει ο Themroc βγαίνει και κυνηγάει μπάτσους, που τους φέρνει πίσω στη σπηλιά και τους τρώει σουβλιστούς μαζί με την παρέα του. Παρέα του είναι η γειτονιά. Γιατί η άγρια απελευθέρωση του Themroc είναι μεταδοτική και μία προς μία οι γειτονικές οικογένειες ακολουθούν το παράδειγμά του.

Το κράτος προσπαθεί να καταστείλει τον Themroc και τους γειτόνους. Αλλά μάταια. Τα δακρυγόνα που τους ρίχνουν τα CRS (τα γαλλικά ΜΑΤ) έχουν ευφορικές ιδιότητες κι όταν πάνε –με το ζόρι- να του ξαναχτίσουν τα γκρεμισμένα ντουβάρια του σπιτιού, ο οικοδόμος που βάζει τα τούβλα ξελογιάζεται από τα χάδια των κατοίκων της «σπηλιάς» κι ενώνεται μαζί τους σε ένα ερωτικό όργιο που οι ήχοι του αντηχούν στο Παρίσι.

Η σατιρική ταινία του Φαραλντό «Τhemroc» κυκλοφόρησε τον Μάρτη του 1973. Η έκρηξη του Μάη προ πενταετίας, πλέον ετοιμαζόταν  να εμφανιστεί σε άλλες χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Αλλά στη Γαλλία το καθεστώς κάνει την αντεπίθεσή του. Παρ’ όλα αυτά, τα ζητήματα που άνοιξε ο Μάης είναι παρόντα. Για τα αφεντικά και την αυθαιρεσία τους, για την ίδια τη φύση της αλλοτριωτικής εργασίας στον καπιταλισμό, για την καθημερινότητα της εργατικής τάξης, για τον κομφορμισμό και τις ψεύτικες ανάγκες, για το θεσμό της οικογένειας, για το κράτος, για τα όργανα καταστολής και το αν είναι ανίκητα, όλα σχολιάζονται από τον Φαραλντό με διάθεση που αργότερα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πανκ.

Κραυγή

Η καμπή του κινήματος του Μάη κάνει το σχολιασμό του διαφορετικό. Δεν έχει κόκκινες σημαίες, διαδηλώσεις, συνελεύσεις και κατειλημμένα εργοστάσια. Έχει όμως άπειρη οργή κι άλλο τόσο χιούμορ. Οι ήρωες δεν μιλάνε γαλλικά. Δεν μιλάνε καμία πραγματική γλώσσα. Μάλλον γιατί δεν έχει σημασία. Τα προβλήματα του Τhemroc είναι ίδια με κάθε εργάτη κι εργάτρια σε όλο τον κόσμο και η κραυγή της απελευθέρωσής του είναι διεθνής.

Το Themroc είναι από τις λιγότερο αναγνωρισμένες ταινίες με πρωταγωνιστή τον Πικολί και γι’αυτό δύσκολα θα παίξει σε επετειακές προβολές και αφιερώματα και σπάνια θα αναφερθεί δίπλα στο Mepris, στην Κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας ή στο Μεγάλο Φαγοπότι. Ωστόσο παραμένει απολαυστικά αιχμηρή.

«Το έναυσμα για να γραφτεί το σενάριο ήταν η δολοφονία ενός εφήβου από ένα νεοδιορισμένο μπάτσο σε περίοδο κιόλας που δεν υπήρχε κοινωνική αναταραχή», είχε δηλώσει ο Φαραλντό, γεγονός που από μόνο του την ξαναφέρνει στην επικαιρότητα.  Μπορεί να μην τρώγονταν με τίποτα αλλά ποιος δεν θα θελε να δει τους φονιάδες του Floyd στη σούβλα του Τhemroc;