Σύμφωνα με τα παραμύθια της κυβέρνησης, τα οποία φρόντισε να προβάλει ο ίδιος ο Μητσοτάκης με φόντο το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, η πολιτική της αντιμετώπισε επιτυχημένα και τον κοονοϊό και την οικονομική κρίση. Γι' αυτό, λένε, η Ελλάδα ανοίγει τις πύλες της ως ασφαλής προορισμός ταυτόχρονα και για τους τουρίστες και για τους επενδυτές. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία μπορούν να τρέξουν να τους υποδεχτούν.
Η αλήθεια, όμως, δεν κρύβεται. Η προοπτική για έναν δεύτερο γύρο της πανδημίας ορθώνεται απειλητική, η βουτιά στην οικονομία αποδεικνύεται μακρόσυρτη και η εργατική τάξη δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια.
Ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το πιο ηχηρό μήνυμα για την επιμονή του κορονοϊού έρχεται από εκεί όπου ξεκίνησε, δηλαδή από την Κίνα. Έξι μήνες μετά το ξέσπασμα της πανδημίας στην πόλη Γουχάν και ενώ η καραντίνα υποτίθεται ότι πέτυχε το στόχο της και άρχισε να χαλαρώνει, νέα κρούσματα εμφανίζονται, αυτή τη φορά στο Πεκίνο, την πόλη που φυλάσσεται πιο αυστηρά από κάθε άλλη. Οι αρχές αναγκάστηκαν να επιβάλουν νέα καραντίνα σε ολόκληρα τμήματα του Πεκίνου.
Προειδοποίηση
Η προειδοποίηση είναι ξεκάθαρη. Όσοι βιάζονται να ανοίξουν τις τουριστικές επιχειρήσεις για χάρη του κέρδους, ετοιμάζουν ένα μεγάλο αυτογκόλ.
Ταυτόχρονα, το αυτογκόλ της κυβέρνησης στην οικονομία είναι ήδη ξεκινημένο.
Το βασικό χαρακτηριστικό της κρίσης παγκόσμια είναι η μείωση των επενδύσεων. Όσα δισεκατομμύρια και να μοιράζουν οι κυβερνήσεις ως κίνητρα και επιδοτήσεις στις επιχειρήσεις, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μεγαλώνουν τις φούσκες της κερδοσκοπίας. Οι καπιταλιστές παίρνουν τα λεφτά και τα μετατρέπουν σε κάθε λογής τζόγο εκτός από επενδύσεις. Οι περιουσίες των πιο πλούσιων δισεκατομμυριούχων αυξάνονται με τρελούς ρυθμούς, αλλά οι επενδύσεις δεν λένε να ξεκολλήσουν και η οικονομία σέρνεται στον πάτο.
Ευτυχώς, αυτό που δεν σταματάει είναι η δράση του κόσμου της δουλειάς. Όσες φορές και να επικαλείται η κυβερνητική προπαγάνδα τις δημοσκοπήσεις για να ισχυριστεί ότι ο Μητσοτάκης είναι “κυρίαρχος του παιχνιδιού”, οι απεργοί και οι διαδηλωτές τη διαψεύδουν καθημερινά. Η απεργία των εργαζόμενων στα Νοσοκομεία την Τρίτη 16 Ιούνη επιβεβαίωσε αυτή την εικόνα πανηγυρικά και δείχνει το δρόμο για όλους τους εργαζόμενους στη συνέχεια.
Μπορούμε και πρέπει να γενικεύσουμε αυτό το “μοντέλο” παντού: οργάνωση των απεργιών από τη βάση, χώρο τον χώρο, πιέζοντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να φύγουν από τους διαδρόμους των υπουργείων και να βγουν στο δρόμο. Οργάνωση της συμπαράστασης, ώστε το “χειροκρότημα”, δηλαδή η συμπάθεια για τους απεργούς να μετατρέπεται σε δράση. Έμπνευση από το μεγάλο διεθνές ξέσπασμα που συγκλονίζει την Αμερική και όχι μόνο.
Ο αντιρατσισμός αφοπλίζει τους απατεώνες που κυβερνάνε από ένα μόνιμο εργαλείο που χρησιμοποιούν για να διασπούν και να αποπροσανατολίζουν την οργή του κόσμου. Τα συλλαλητήρια αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στις 26 Ιούνη είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του κύκλου αγώνων καθώς ο Μητσοτάκης στριμώχνεται στα αδιέξοδά του. Εμπρός να κλιμακώσουμε τους αγώνες, να τους δώσουμε τη δύναμη να νικάνε!