Κριστίνε Μπούχολτς. Die Linke, Γερμανία

Μπάμπα Άι. SWL, Νιγηρία

Ιάννης Δελατόλας. MARX 21, US

Τζόζεφ Τσουνάρα. SWP, Βρετανία

Με επιτυχία και συμμετοχή αγωνιστών και αγωνιστριών από όλο τον πλανήτη έγινε η διαδικτυακή εκδήλωση της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης με τίτλο “Η πανδημία Covid-19 και ο παγκόσμιος αγώνας ανάμεσα στις ζωές και στα κέρδη” στις 13/6. 

Τη συζήτηση άνοιξε η Κριστίνε Μπούχολτζ, βουλεύτρια με το Die Linke και το Marx 21 στη Γερμανία, μιλώντας για την κατάσταση στην Ευρώπη: 

“Η πανδημία κάνει τις ήδη υπάρχουσες αδικίες πιο ορατές, αυτό ισχύει και στη Γερμανία. Τα προβλήματα που προϋπήρχαν λόγω των ιδιωτικοποιήσεων στην Υγεία τώρα μεγεθύνθηκαν. Τα συνδικάτα ζητούν τη στελέχωση 150.000 θέσεων νοσηλευτών/τριών εδώ και 10 χρόνια. Η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη σε άλλες χώρες της ΕΕ, όπως η Ιταλία που το σύστημα Υγείας κατέρρευσε εξ αιτίας των πολιτικών λιτότητας που προωθούσε και η γερμανική κυβέρνηση. Για να μη μιλήσουμε για την φρικτή κατάσταση των στρατοπέδων στα οποία ζουν οι πρόσφυγες στην περιφέρεια της Ευρώπης-φρούριο”, τόνισε, προσθέτοντας ότι η ουσία των μέτρων που πάρθηκαν ήταν για να σώσουν το κεφάλαιο: “Η σωτηρία της Λουφτχάνσα με τη διπλάσια τιμή από την αξία της επιχείρησης στο χρηματιστήριο το δείχνει αυτό καθαρά. Η Λουφτχάνσα μόλις ανακοίνωσε 20.000 απολύσεις”, ενώ συνέχισε περιγράφοντας το βάθος στο οποίο πρόκειται να φτάσει η κρίση στη Γερμανία. 

“Τα μέτρα αυτά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση του κεφάλαιου. Πέρα λοιπόν από τα μέτρα, η αύξηση της εκμετάλλευσης θα είναι κεντρικός στόχος για τους καπιταλιστές, προκειμένου να διατηρήσουν τα κέρδη τους. Η εθνική ένωση εργοδοτών της βιομηχανίας μετάλλου συνόψισε το τι είναι από τη δική τους πλευρά απαραίτητο. Σε εμάς ακούστηκε σαν μια κοινωνική και πολιτική κήρυξη πολέμου. Τέλος στην εξ ημισείας χρηματοδότηση της ασφάλισης υγείας, επίθεση στις συντάξεις, ανεξέλεγκτα ελαστικές εργάσιμες ώρες, τεράστιες φοροαπαλλαγές και κανένα μοίρασμα του κόστους του κοινωνικού κράτους, το κράτος να μην αγγίζει τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Παρόλο που αυτό το σχέδιο τώρα δεν τους περνάει, είναι σημαντικό να το δούμε για να ξέρουμε τι σχέδια έχουν. 

Η Αριστερά και οι ηγεσίες των συνδικάτων χρειάστηκαν τον χρόνο τους για να προσανατολιστούν στις νέες συνθήκες. Κι ακόμα έχουμε το πρόβλημα, ειδικά στα συνδικάτα, της πολιτικής της εκεχειρίας. Προσπάθησαν να κερδίσουν κάτι με συμφωνίες με την κυβέρνηση και όχι με μάχες ενάντια στα αντικοινωνικά και άδικα μέτρα. Οι περιορισμοί έκαναν δύσκολη την αντίσταση, αλλά έχουν οργανωθεί διαδηλώσεις από νοσηλευτές/τριες για καλύτερο μισθό, ενάντια στις φρικιαστικές συνθήκες σε σφαγεία στα οποία δουλεύουν κυρίως εργάτες από την Ανατολική Ευρώπη και που έγιναν σημεία διάδοσης του κορονοϊού. Θέλουμε αυτές τις μεμονωμένες αντιστάσεις να τις ενώσουμε σε μια γενικευμένη αντίσταση και διεκδίκηση ότι οι ζωές μας πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη.

Επίσης η απάντησή μας δεν πρέπει να αφήνει περιθώριο στους ρατσιστές να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους για την κρίση. Το AfD κατηγόρησε τους πρόσφυγες ότι έφεραν τον ιό και ζήτησε κλείσιμο των συνόρων. Όταν συνειδητοποίησε ότι αυτό το αφήγημα έχει κοντά ποδάρια ξεκίνησε κινητοποιήσεις ενάντια στο lockdown. Ούτε αυτό λειτούργησε καλά οπότε προς το παρόν οι φασίστες και οι εθνικιστές παλεύουν για την επιρροή τους στο AfD. Θα είναι κρίσιμο να οργανώσουμε τη μάχη ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, να στηρίξουμε το κίνημα BLM που κινητοποίησε 100 με 200 χιλιάδες ανθρώπους στη Γερμανία”.

Καθώς προχωρούσε η συζήτηση, χαιρέτιζαν αγωνίστριες και αγωνιστές από Μπανγκλαντές, Νότια Κορέα, Σουηδία, Κένυα, Ρωσία, Αργεντινή, Νότια Αφρική, Βραζιλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και αλλού. 

Τον λόγο πήρε ο Μπάμπα Άι, εκδότης της εφημερίδας Socialist Worker και μέλος του Socialist Workers League στη Νιγηρία. “Πολλά μπορούμε να διαπιστώσουμε για τον πολιτισμό, όχι μόνο από τη φροντίδα των αρρώστων αλλά και από την αντιμετώπιση απέναντι σε όσους φροντίζουν τους αρρώστους. Η αντιμετώπιση των εργατών/τριών της Υγείας, ιδιαίτερα τις τελευταίες δυο δεκαετίες δείχνει πόσο βάρβαρος είναι ο καπιταλισμός και ειδικά ο νεοφιλελευθερισμός. Οι κυβερνήσεις ακολουθούν τους λαούς στην εξύμνηση των εργατών/τριών αυτών αλλά δεν τολμούν να πουν ότι οι ελλείψεις στον χώρο της Υγείας οφείλονται στις περικοπές. Και έχουν να κάνουν και με προτεραιότητες: για παράδειγμα ο εξοπλισμός ενός και μόνο ματατζή στις Ηνωμένες Πολιτείες που βλέπουμε τώρα τα γεγονότα, θα μπορούσε να καλύψει το κόστος υγειονομικού εξοπλισμού για πολλούς εργαζόμενους.

Η κατάσταση στην Αφρική, κάποιοι λένε, είναι λιγότερο σοβαρή γιατί επηρεάστηκε λιγότερο. Ωστόσο υπήρξε τεράστιος φόβος μην εξαπλωθεί η πανδημία. Δεκαετίες νεοαποκιοκρατίας, ιδιωτικοποιήσεων, επίθεσης του κεφάλαιου έχει αφήσει τα συστήματα Υγείας κουρέλια. Πολύ περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Όπως και στη Νότια Ασία, η καραντίνα σήμαινε μια μεγάλη συμφορά από πολλές απόψεις. Η πλειονότητα των εργατών/τριών δουλεύουν σε ανεπίσημο καθεστώς. Αλλά ήταν συμφορά όχι μόνο για αδήλωτους/ες εργαζόμενους/ες: στη Νιγηρία οι μεγάλες επιχειρήσεις προχωρούν σε φοβερές περικοπές σε προσωπικό και μισθούς. 

Όλες αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να καλύψουν το κόστος της φροντίδας. Οι πέντε πλουσιότεροι Αφρικανοί έχουν τόσο πλούτο όσο το 50% του πληθυσμού της ηπείρου. Τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις έχουν προωθήσει ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους. Διαδηλώσεις και απεργίες είχαμε ήδη και είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ήταν οργανωμένες από τα κάτω, πολλές φορές αψηφώντας τις επίσημες ηγεσίες. Αυτή η εργατική αντεπίθεση πρέπει να στραφεί ενάντια στο σύστημα”. 

Δεκάδες κοινοποιούσαν το βίντεο της εκδήλωσης, το οποίο έχει ήδη φτάσει τις 8 χιλιάδες προβολές, ενώ την ώρα που μιλούσαν οι ομιλητές, υποβάλλονταν ερωτήσεις στο τσατ από συντρόφους και συντρόφισσες σε όλο τον κόσμο. 

Ταξική η εξέγερση

Τη συζήτηση συνέχισε ο Ιάννης Δελατόλας, μέλος του Marx 21 US, περιγράφοντας την ταξικότητα της εξέγερσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στις ΗΠΑ. Συνέχισε τονίζοντας τι έχει ήδη καταφέρει το κίνημα: “Αυτά που ήταν αιτήματα της άκρας αριστεράς φαίνονται να έχουν γίνει μέινστρημ: αφοπλισμός της αστυνομίας ή ακόμα και διάλυσή της. Πολιτικοί -κυρίως δημοκρατικοί- τρέχουν να προλάβουν το ρεύμα με υποσχέσεις μεταρρύθμισης. Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης δήλωσε ότι θα μειώσει τη χρηματοδότηση της αστυνομίας. Θυμίζει μια καμπάνια της δεκαετίας του '90 στην οποία ένα από τα αιτήματά μας ήταν αυτό. Τόσο δυνατό έγινε αυτό το κίνημα μέσα σε μόλις λίγες εβδομάδες. 

Την περασμένη εβδομάδα σε ένα κέντρο κράτησης του ICE [σ.σ: αντιμεταναστευτική ομοσπονδιακή αστυνομική δύναμη] στο Ελ Πάσο έγινε απεργία πείνας σε αλληλεγγύη για τον Τζορτζ Φλόυντ από τους πρόσφυγες που είναι προς απέλαση. Είναι μια φοβερή κίνηση αλληλεγγύης και διεθνισμού και επιπλέον δείχνει άλλους τρόπους με τους οποίους βαθαίνει η εξέγερση, συνδεόμενη με το κίνημα για τα δικαιώματα των προσφύγων και την καμπάνια ενάντια στο ICE”. Συνέχισε λέγοντας ότι το κίνημα αυτό έχει βαθιές ρίζες σε αγώνες των μαύρων για χειραφέτηση στις ΗΠΑ, από το κίνημα για τα κοινωνικά δικαιώματα μέχρι τις επαναστατικές οργανώσεις όπως οι Μαύροι Πάνθηρες. “Το BLM ήταν ένα κίνημα που ξέσπασε το 2013 σαν απάντηση στην απροθυμία της κυβέρνησης Ομπάμα να αντιμετωπίσει τις ρατσιστικές δολοφονίες της αστυνομίας. Ο σημερινός αντιρατσιστικός ξεσηκωμός είναι πιο εξεγερσιακός και πιο συγκρουσιακός.

Η συμμετοχή της οργανωμένης εργατικής τάξης είναι ιδιαίτερα σημαντική. Δηλώσεις αλληλεγγύης από τα συνδικάτα των νοσηλευτών, των αεροσυνοδών και άλλα. Η είσοδος των οργανωμένων εργατών μπορεί να εξασφαλίσει τη συνέχεια αυτού του κινήματος. Είδαμε από την αρχή ταχυδρόμους να διαδηλώνουν στη Μινεάπολις ζητώντας δικαιοσύνη, οδηγούς λεωφορείων να αρνούνται να μεταφέρουν συλληφθέντες, λιμενεργάτες να ψηφίζουν το κλείσιμο 29 λιμανιών στη δυτική ακτή και εκπαιδευτικούς σε όλη τη χώρα να πετάνε μπάτσους έξω από τις τάξεις. Η άρχουσα τάξη ανησυχεί πολύ. Έχουν υπάρξει διασπάσεις στους από πάνω, με κυβερνήτες να διαφωνούν ανοιχτά με τις πολιτικές του Τραμπ που κατεβάζει την εθνοφρουρά, και κομμάτια του στρατού να αντιμετωπίζουν πρόβλημα μπροστά στην άρνηση σωμάτων να κινηθούν ενάντια στους διαδηλωτές.

Δεν είναι μικρής σημασίας που η εξέγερση ξέσπασε μέσα σε μια πανδημία. Η πανδημία στη Νέα Υόρκη χτύπησε κυρίως τις εργατικές περιοχές Κουήνς και Μπρονξ. Εκεί ζει η φτωχολογιά κυρίως μαύρων και λατίνων καθώς και πολλοί αδήλωτοι/ες εργάτες/τριες που δεν πήραν το επίδομα των 1200 δολαρίων και δεν μπορούσαν να ‘μείνουν σπίτι'. Εκεί ζουν και οι εργαζόμενοι/ες της πρώτης γραμμής που κρατούσαν όρθια την πόλη στη διάρκεια αυτής της κρίσης. Ο κυβερνήτης έδρασε πολύ αργά. Ήταν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών που ανάγκασαν την κυβέρνηση να κλείσει τα σχολεία. Ακόμα πιο εξοργιστικά, στο αποκορύφωμα της κρίσης έγινε περικοπή στο MedicAid, ένα πρόγραμμα από το οποίο επωφελούνται οι πιο φτωχοί με χρόνια προβλήματα. Όλα αυτά, μαζί με την αύξηση της ανεργίας, τροφοδότησαν ακόμα περισσότερο την οργή και την εξέγερση. Η ήττα της καμπάνιας του Μπέρνι Σάντερς έπαιξε κι αυτή ρόλο. Μπορεί να ήταν μια σοσιαλδημοκρατική καμπάνια, αλλά ήταν η μεριά προς την οποία κοιτούσε πάρα πολύς κόσμος, και αυτοί πιστεύω τώρα κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις”.

Ο Τζόζεφ Τσουνάρα, μέλος του Socialist Workers Party στη Βρετανία και διευθυντής του περιοδικού International Socialism μίλησε για τη συσσωρευμένη οργή που προκάλεσε τον παγκόσμιο ξεσηκωμό μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ: “Όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στη Βρετανία οι μαύροι είναι πολύ πιο πιθανό να πεθάνουν στα χέρια της αστυνομίας. Αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει γίνει καμία πετυχημένη δίωξη αστυνομικού για ρατσιστική δολοφονία από το 1969, για πάνω από μισό αιώνα δηλαδή, καταλαβαίνει ότι δεν μιλάμε για εξαιρέσεις αλλά για τον κανόνα. Αυτή η οργή φουντώνει ακόμα περισσότερο εξ αιτίας των συνεπειών της πανδημίας. Το σύνθημα του κινήματος BLM 'Δεν μπορώ να ανασάνω' ισχύει και για τα θύματα της πανδημίας. Νοσηλευτές/τριες, οδηγοί λεωφορείων, εργαζόμενοι/ες στα σούπερ μάρκετ, πέθαναν με τις χιλιάδες στη Βρετανία. Και είναι κατά πλειονότητα μαύροι/ες και φτωχοί/ές. Οι μαύροι και οι ασιάτες έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πεθάνουν από τον κορονοϊό. Υπήρξε συζήτηση για το αν είναι βιολογικοί οι παράγοντες αλλά δεν χρειάζονται καν τέτοιες υποθέσεις. Οι μαύροι είναι ασύγκριτα πιο πιθανό να δουλεύουν στις δουλειές 'πρώτης γραμμής', πιο πιθανό να αντιμετωπίζουν συνωστισμό στη στέγασή τους, πιο πιθανό να αντιμετωπίζουν στρες και άγχος εξ αιτίας του ρατσισμού.

Βλέπουμε να ξεπηδάει το μοτίβο των ΗΠΑ στη Βραζιλία με τον Μπολσονάρο, στην Ινδία με τον Μόντι: ενεργοποίηση του ρατσισμού και του εθνικισμού για να απαντηθεί η κρίση. Κι όσο η κρίση βαθαίνει τόσο θα βλέπουμε αυτό το μοτίβο να εμφανίζεται και σε άλλα σημεία του πλανήτη. Βλέπουμε όμως και κάτι άλλο: μερικές μέρες μαζικών διαδηλώσεων μπορούν να καταφέρουν περισσότερα από όσα κατάφεραν δεκαετίες διαπραγματεύσεων και εκλογικών εκστρατειών”. 

Συνέχισε περιγράφοντας τις ευθύνες του καπιταλιστικού συστήματος για την πανδημία, από τη διείσδυση του κεφάλαιου στη φύση με τη βιομηχανία τροφίμων και την περιβαλλοντική καταστροφή, μέχρι τη διάλυση των συστημάτων Υγείας από τις περικοπές και την παγκόσμια πίεση για ξανάνοιγμα, τυφλά, των αγορών. 

Συνέλευση 20.000 ατόμων

“Η κυβέρνηση στη Βρετανία αποφάσισε το άνοιγμα των σχολείων για να μπορέσουν οι γονείς να επιστρέψουν στη δουλειά. Το κύριο συνδικάτο εκπαιδευτικών πήρε ξεκάθαρη θέση: θα γυρίσουμε στη δουλειά μόνο αν τηρηθούν τα μέτρα ασφαλείας που χρειάζονται. Οργανώθηκε διαδικτυακή συνέλευση συνδικαλιστών με τη συμμετοχή 20.000 ατόμων, τη μεγαλύτερη συμμετοχή στην ιστορία. Όταν άνοιξαν τα δημοτικά μόνο το 1/4 των μαθητών/τριών επέστρεψε. Χρειάζεται να μετατοπίσουμε το σημείο του ελέγχου στους εργατικούς χώρους, ώστε να αποφασίζεται εκεί αν θα ανοίξουν και πώς θα λειτουργήσουν. Όπως χρειαζόμαστε τους οργανωμένους εργατικούς χώρους να μπαίνουν στο κίνημα BLM, έτσι χρειαζόμαστε και το πνεύμα αυτής της εξέγερσης να μπαίνει στους πολυφυλετικούς εργατικούς χώρους.

Δεν διακυβεύεται μόνο το αν θα επιβιώσουμε από την πανδημία, αλλά το πόσο δυνατοί/ες θα μπούμε στις μάχες που έρχονται. Το σύστημα, μετά την κρίση του 2008-09, επιβιώνει χάρη στη φτηνή πίστωση και τις ‘διασώσεις'. Οι επιχειρήσεις-ζόμπι που επιβίωσαν με αυτόν τον τρόπο αρχίζουν ξανά να χρεοκοπούν. Τα κράτη καλούνται να παρέμβουν προσφέροντας όλο και μεγαλύτερες βοήθειες. Θα έρθουν αναμφισβήτητα μεγάλοι αγώνες στο άμεσο μέλλον μπροστά στο ερώτημα ποιος θα πληρώσει το δίχτυ ασφαλείας που περιμένουν οι καπιταλιστές”.

Στη συζήτηση που ακολούθησε, με αφορμή τις ερωτήσεις, αναδείχθηκαν και μια σειρά ακόμη ζητήματα. Η Κ. Μπούχολτζ αναφέρθηκε στο φαινόμενο του ρατσισμού στη Γερμανία με το πρόσφατο παράδειγμα ισλαμοφοβικής δολοφονικής επίθεσης με 9 θύματα και την παράδοση του αντιρατσιστικού κινήματος, καθώς και στην αδράνεια των ηγεσιών των συνδικάτων μπροστά στους περιορισμούς των συγκεντρώσεων. Ο Μπ. Άι θύμισε τις κινητοποιήσεις στις οποίες βγαίνουν οι Αβορίγινες στην Αυστραλία αλλά και το ότι το 2019 ήταν μια χρονιά παγκόσμιου ξεσηκωμού με τη Νιγηρία να μπαίνει σε αυτή τη μάχη τον Αύγουστο με τεράστιες διαδηλώσεις. Ο Τζ. Τσουνάρα εξήγησε πως, ενώ είναι δικαιολογημένες οι ανησυχίες για τη διάδοση του ιού όταν οργανώνονται οι κινητοποιήσεις, ή οι φόβοι προβοκάτσιας όταν βγαίνουν οι φασίστες, δεν πρέπει να βγάζουμε από το μυαλό μας ότι ο τρόπος για να παλέψουμε αποτελεσματικά εξακολουθεί να είναι η μαζική δράση της εργατικής τάξης. Στη συζήτηση μπήκε και ο ρόλος της κινέζικης εργατικής τάξης, η οποία, όπως τόνισε ο Τζ. Τσουνάρα, είναι ο μεγαλύτερος γίγαντας που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός και αποτελεί μια τεράστια δύναμη για τους εργάτες παγκοσμίως. Ο Ι. Δελατόλας επισήμανε ότι η παραδοσιακή Αριστερά στις ΗΠΑ δεν χτίζει ένα δίκτυο που να μπορεί να συνδεθεί με τους εργάτες και τις εργάτριες που παλεύουν. Την προσπάθεια αυτή κάνει ενιαιομετωπικά το Marx 21 US το οποίο, όπως τόνισε, μεγαλώνει γρήγορα μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Συζητήθηκε επίσης η συμμετοχή των επαναστατών στις εκλογές, το αν η κρίση θα σημάνει το τέλος του νεοφιλελευθερισμού, το πόσο βαθιά μέσα στο σύστημα βρίσκονται οι ρίζες του ρατσισμού κ.ά.

Και οι τέσσερις ομιλητές έκλεισαν τονίζοντας ότι οι εργάτριες και οι εργάτες που ξεσηκώνονται μπορούν να στραφούν ενάντια στο σύστημα που δημιουργεί φτώχεια, πανδημίες και ρατσισμό για να το γκρεμίσουν εκ θεμελίων. Υπογράμμισαν ότι όλα τα κινήματα που έχουν βγει στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια -αντιρατσιστικό/αντιφασιστικό, περιβαλλοντικό, κίνημα ενάντια στην καταστολή, κίνημα ενάντια στη λιτότητα- προσφέρουν μεγάλες δυνατότητες παρέμβασης στην Αριστερά. Η δυναμική τους βάζει ταυτόχρονα κι ένα μεγάλο καθήκον στους επαναστάτες, να χτίσουν τις οργανώσεις που θα μπορέσουν να παίξουν ρόλο. Κάλεσαν όλες και όλους να οργανωθούν στις οργανώσεις της ΔΣ Τάσης που υπάρχουν στις χώρες τους.