Η κυβέρνηση προσπαθεί ξεδιάντροπα να αξιοποιήσει την απόφαση Ερντογάν για μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και να την εντάξει στο κάδρο της «τουρκικής προκλητικότητας». Ο Βορίδης φτάνει σε εθνικιστικές κορώνες για μετατροπή του μουσείου Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη σε «μουσείο της ελληνικής γενοκτονίας». Όλοι τους όμως, από τον Ιερώνυμο που μιλά για «βέβηλη» πράξη, μέχρι τον Μητσοτάκη και τη Σακελλαροπούλου, είναι αναγκασμένοι να κάνουν λόγο για προσβολή της διεθνούς πολιτιστικής κληρονομιάς καθώς η Αγία Σοφία έχει χαρακτηριστεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Η προκλητική υποκρισία τέτοιων δηλώσεων αποκαλύπτεται από την διαχρονική στάση του ελληνικού κράτους -με τις ευλογίες της εκκλησίας- για τα αντίστοιχα μνημεία στη χώρα μας. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ροτόντα στην Θεσσαλονίκη που αποτελεί επίσης μνημείο UNESCO από το 1988. Χτίστηκε το 304 μ.Χ περίπου και με την πάροδο του χρόνου μετατράπηκε από ρωμαϊκός ναός σε χριστιανική εκκλησία και στη συνέχεια σε τζαμί. Κάθε μετατροπή της προσέθετε νέα αρχιτεκτονικά στοιχεία που την καθιστούν σήμερα μοναδικό μνημείο πολυπολιτισμικότητας.
Πρόσφατα, μόλις το 2015 και μετά από δεκαετίες έργων, αφαιρέθηκαν οι σκαλωσιές που είχαν τοποθετηθεί μετά τον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης το 1978. Αμέσως κορυφώθηκε η προσπάθεια της Μητρόπολης, ξεκινημένη πολλά χρόνια πριν, για την εκκλησιαστική ιδιοποίηση του χώρου και την μόνιμη μετατροπή του σε ναό, συναντώντας τις αντιδράσεις από τοπικές πρωτοβουλίες πολιτών και επιστήμονες.
Η Ροτόντα ως μνημείο διατήρησε το μουσειακό της χαρακτήρα ήδη από το 1917 και δεν παραχωρήθηκε για λατρευτική χρήση, παρά μόνο περιστασιακά και μετά από άδεια. Όταν όμως το 1995 το Υπ. Πολιτισμού οριοθέτησε την απόδοση του μνημείου για «λατρευτική χρήση» έως 3 φορές το χρόνο, οι κύκλοι τις εκκλησίας ξεσηκώθηκαν, με αποκορύφωμα την επίθεση ρασοφόρων και πλήθους πιστών στο χώρο κατά τη διάρκεια προετοιμασίας ρεσιτάλ μουσικής (που είχε αδειοδοτηθεί από το Υπ. Πολιτισμού), οι οποίοι ξέσπασαν την οργή τους στους παρευρισκόμενους, στον φύλακα και... σε ένα πιάνο!
Το υπουργείο έδωσε στη συνέχεια την άδεια στη Μητρόπολη για 12 λειτουργίες το χρόνο (όσες και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που επιτράπηκαν παράλληλα) χωρίς όμως να τοποθετούνται μόνιμες κατασκευές. Η απόφαση αυτή άλλαξε και πάλι το 2015, οπότε μεταφέρθηκε και πακτώθηκε μόνιμα στο μνημείο ιερά τράπεζα για την τέλεση λειτουργιών, ενώ δόθηκε άδεια για την προσθήκη σταυρού στην κορυφή του. Αυτή η απόφαση ήρθε μάλιστα για να μετριάσει τις φωνές που ζητούσαν να κατεδαφιστεί ο μιναρές της Ροτόντας, ο μοναδικός μιναρές της πόλης που διασώθηκε από τις μαζικές κατεδαφίσεις της δεκαετίας του 1920 (ακόμα και μιναρέδων που χαρακτήριζαν οθωμανικά μνημεία της πόλης). Έκτοτε και μέχρι σήμερα, τελούνται τακτικά λειτουργίες στον «Ιερό Ναό του Αγ. Γεωργίου» (Ροτόντα).
Όπως φαίνεται, ο διαπολιτισμικός χαρακτήρας της Ροτόντας στη σημερινή του μορφή διασώθηκε από μια σειρά συμπτώσεων χάρη στις οποίες ποτέ δεν πέρασε σε λατρευτική χρήση, παρά τις συνεχείς προσπάθειες της εκκλησίας να την μετατρέψει de facto σε ναό του Αγίου Γεωργίου. Δεν είχαν την ίδια τύχη άλλα ιστορικά μνημεία της πόλης.
Το Χαμζά Μπέη Τζαμί, το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης το 1468, έμεινε γνωστό στην πόλη ως Αλκαζάρ, αφού με αυτό το όνομα λειτούργησε ως κινηματογράφος από το 1932 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80' που το κτίριο κρίθηκε ακατάλληλο για κάθε χρήση. Ακόμα κι έτσι, αποτελεί μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο σωζόμενο οθωμανικό τζαμί στη χώρα. Βέβαια, κανένας από τους όψιμους υπερασπιστές της πολιτιστικής κληρονομιάς δεν ενοχλήθηκε με τις ταινίες πορνό που παίζονταν σε αυτόν τον χώρο.