Συνάντηση των “7 της Μεσογείου” στην Κορσική
Ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν είναι “φίλος της Ελλάδας”. Είναι ένας από τους πιο μισητούς προέδρους της Γαλλίας. Είναι εχθρός των εργατών, εχθρός των μεταναστών και των προσφύγων, εχθρός των νέων. Δεν έχει περάσει σχεδόν ούτε μια μέρα στην προεδρία χωρίς μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους του Παρισιού και των άλλων μεγάλων πόλεων της Γαλλίας, διαδηλώσεις που η κυβέρνησή του έχει αντιμετωπίσει με την πιο άγρια καταστολή.
Η Γαλλία δεν είναι “ισχυρός σύμμαχος”, όπως διατείνεται ο Μητσοτάκης. Η σύνοδος της Κορσικής δεν είχε σαν στόχο να προστατέψει τα “ελληνικά και ελληνοκυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα” από την “τουρκική επιθετικότητα”. Η Γαλλία ήταν μια από τις μεγαλύτερες αποικιοκρατικές δυνάμεις του πλανήτη. Η επικράτειά της εκτεινόταν από την Βόρεια Αφρική μέχρι το μακρινό Βιετνάμ. Από όλες σχεδόν τις παλιές της αποικίες έφυγε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κυνηγημένη από μαζικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Η γαλλική άρχουσα τάξη, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να διεκδικεί τον ρόλο του “πάτρωνα” στις πρώην αποικίες της.
Ανατολική Μεσόγειος
Η Συρία και ο Λίβανος, που ανήκαν μέχρι τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, πέρασαν με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνθήκη των Σεβρών κάτω από την κυριαρχία της Γαλλίας -προσωρινά υποτίθεται στο όνομα της Κοινωνίας των Εθνών, έως ότου οι “καθυστερημένοι πληθυσμοί” τους θα αποκτούσαν την ικανότητα να διαφεντεύουν μόνοι τους τις τύχες τους. Για να αντιμετωπίσουν την αντίσταση των πληθυσμών, που μόνο σαν απελευθερωτές δεν τους αντιμετώπισαν, οι Γάλλοι χώρισαν την περιοχή σε έξι διαφορετικές επαρχίες με βάση το θρήσκευμα και τη γλώσσα -και ύστερα άρχισαν να καλλιεργούν συστηματικά τον θρησκευτικό σεχταρισμό και το μίσος σε μια προσπάθεια να διαιωνίσουν με το “διαίρει και βασίλευε” την παρουσία τους. Και παρόλο που η Συρία είχε ανακηρυχθεί από το 1941 κιόλας ανεξάρτητο κράτος χρειάστηκε να περάσουν άλλα πέντε χρόνια μέχρι να αποχωρήσουν τελικά τα γαλλικά στρατεύματα από την χώρα.
“Υπήρχαν διαδηλώσεις ενάντια στην αργή Γαλλική αποχώρηση το 1945”, γράφει η διαδικτυακή Ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού. “Οι Γάλλοι απάντησαν στις διαδηλώσεις αυτές με το πυροβολικό. Σε μια προσπάθεια να σταματήσουν το κίνημα προς την ανεξαρτησία γαλλικά στρατεύματα κατέλαβαν τον Μάιο του 1945 το Συριακό Κοινοβούλιο και έκοψαν το ρεύμα σε ολόκληρη τη Δαμασκό. Στρέφοντας τα όπλα τους ενάντια στην παλιά πόλη οι Γάλλοι σκότωσαν 400 Σύριους και κατέστρεψαν εκατοντάδες σπίτια”.
Οι Γάλλοι έφυγαν το 1946 αλλά συνέχισαν να διεκδικούν τον ρόλο του “προστάτη” σε ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ο Μακρόν επισκέφθηκε τον Λίβανο λίγες μόνο μέρες μετά τη φονική έκρηξη της 4ης Αυγούστου -όχι φυσικά για να προσφέρει κάποια βοήθεια στον πληθυσμό αλλά για να πιέσει την πολιτική ηγεσία να εγκαταστήσει μια “τεχνοκρατική” κυβέρνηση της αρεσκείας του στη Βηρυτό. “Ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν”, γράφει το πρακτορείο Reuters επικαλούμενο τις επίσημες γαλλικές ανακοινώσεις, “ασκεί πίεση στους Λιβανέζους πολιτικούς να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους να σχηματίσουν μια νέα κυβέρνηση αυτή την εβδομάδα...
Ο επιλεγμένος υποψήφιος πρωθυπουργός Μουσταφά Αντίμπ αναμένεται να παρουσιάσει το υπουργικό του συμβούλιο στον Πρόεδρο Μισέλ Αούν τη Δευτέρα...”. Λεπτομέρεια: ο στρατηγός Αούν, ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του εμφυλίου πολέμου που διέλυσε τον Λίβανο τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Ήταν ο αρχηγός της χριστιανικής 8ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας που πολεμούσε ενάντια στις φιλοσυριακές και φιλοπαλαιστινιακές δυνάμεις. Το 1990, με την ήττα του, εγκατέλειψε τη χώρα και ζήτησε άσυλο -που αλλού, στην σύμμαχό του Γαλλία.
Τον ίδιο βρώμικο ρόλο έπαιξε -και συνεχίζει να παίζει- η Γαλλία στην Βόρεια Αφρική. Ο Μακρόν διαλαλεί ότι η χώρα του ενδιαφέρεται μόνο για την αποκατάσταση της ειρήνης και της νομιμότητας στην Λιβύη (μια παλιά ιταλική αποικία που συνορεύει όμως με την Αλγερία και τις άλλες παλιές γαλλικές κτήσεις της περιοχής). Στην πραγματικότητα, όμως, η Γαλλία στήριζε όλα τα τελευταία χρόνια τον διαβόητο “στρατάρχη Χαφτάρ” -έναν πολέμαρχο που είχε την έδρα του στην Ανατολική Λιβύη και προσπαθούσε να ανατρέψει την (αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ) κυβέρνηση της Τρίπολης.
Προστάτης
Από την Κορσική ο Μακρόν “απηύθυνε μήνυμα αλληλεγγύης προς την Ελλάδα”, χαρακτήρισε “παράνομες τις ενέργειες της Τουρκίας” και απείλησε τον Ερντογάν με νέες ευρωπαϊκές κυρώσεις αν συνεχίσει τις “προκλήσεις”. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που την στηρίζουν (δηλαδή σχεδόν όλα) έτρεξαν να προβάλλουν με πηχιαίους τίτλους την “εθνική αυτή επιτυχία”.
Η γαλλική “προστασία”, όμως δεν είναι επιτυχία. Είναι συμφορά. Η εμπλοκή μιας ακόμα ισχυρής στρατιωτικής δύναμης στους ανταγωνισμούς της Ανατολικής Μεσογείου ρίχνει λάδι στη φωτιά της αντιπαράθεσης και πολλαπλασιάζει τους κινδύνους ενός “θερμού επεισοδίου” με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Και δεν χρειάζεται καν να φτάσουμε σε ένα θερμό επεισόδιο για να πληρώσουμε τις συνέπειες.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μητσοτάκης μόλις επέστρεψε από τη σύνοδο των Μεσογειακών Ευρωπαϊκών Χωρών στην Κορσική ήταν να ανακοινώσει τα σχέδιά του για μια νέα “αγορά του αιώνα”. Δέκα χρόνια τώρα οι εργάτες και οι φτωχοί βλέπουν τις ζωές τους να καταστρέφονται στο όνομα της “βιωσιμότητας του χρέους” και ξαφνικά η κυβέρνηση της ΝΔ τα ξεχνάει όλα και ετοιμάζεται να ξοδέψει 10 δισεκατομμύρια -όχι για τα νοσοκομεία, τα σχολεία ή την ανεργία, αλλά για πολεμικά αεροπλάνα, φρεγάτες και πυραύλους.
Οι συνέπειες δεν είναι μόνο οικονομικές. Από το βήμα της έκθεσης της Θεσσαλονίκης (ή ότι απέμεινε από αυτήν) ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση μελετάει δυο μέτρα για την ενίσχυση του στρατεύματος: την αύξηση της θητείας στον στρατό ξηράς από τους εννιά (σήμερα) στους δώδεκα μήνες και την υποχρεωτική κατάταξη στον στρατό στα 18. Στη συνέντευξή ο Μητσοτάκης υποστήριξε ότι η κατάργηση της αναβολής στράτευσης λόγω σπουδών είναι “δημοκρατικό” μέτρο γιατί καταργεί αυτή τη “ανισότητα” ανάμεσα σε αυτούς που πάνε σε ανώτερες σχολές και αυτούς που δεν πάνε. Το μέτρο άλλωστε εφαρμόζεται ήδη από δυο χώρες, φάρους της προόδου, της δημοκρατίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: το Ισραήλ και την Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι ελληνικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τη λογική, ούτε με το δίκιο. Αν η διαμάχη φτάσει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ελλάδα θα χάσει. Η ελληνική διπλωματία ισχυρίζεται ότι χάρη στο Καστελόριζο η ελληνική υφαλοκρηπίδα φτάνει στα μέσα της Μεσογείου, ενώ η τουρκική περιορίζεται σε μια στενή περιοχή μερικών μιλίων. Το Ορούτς Ρέις βρισκόταν σχεδόν 200 μίλια νότια του Καστελόριζου όταν “παραβίασε” για πρώτη φορά την ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Υδρογονάνθρακες
Η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται εδώ και πολλές δεκαετίες σε σύγκρουση για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Η ανακάλυψη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή έχει οξύνει τα τελευταία χρόνια τη διαμάχη -παρόλο που με τις σημερινές τιμές των υδρογονανθράκων μάλλον κανένα από αυτά δεν είναι εκμεταλλεύσιμο.
Υπάρχει όμως μια σημαντικότερη αιτία πίσω από την σημερινή όξυνση: η υποχώρηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Οι ΗΠΑ ρίχτηκαν στις αρχές του 2000 στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” όχι γιατί ο Μπους ήθελε να τιμωρήσει τους ενόχους της 11ης Σεπτέμβρη αλλά γιατί ήθελε να στείλει ένα μήνυμα σε φίλους και εχθρούς ότι η Αμερική είναι αήττητη. Οικονομικά οι ΗΠΑ μπορεί να μην ήταν πλέον τόσο ισχυρές όσο ήταν στα μέσα του 20ου αιώνα. Παρόλα αυτά ο 21ος αιώνας θα ήταν αμερικανικός, όχι χάρη στην αμερικανική βιομηχανία, αλλά χάρη στα αμερικανικά όπλα. Αλλά οι ΗΠΑ ηττήθηκαν στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Το Ιράκ πέρασε κάτω από τον έλεγχο της Τεχεράνης. Στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ προσπαθούν τώρα να έρθουν σε διάλογο με τους Ταλιμπάν. Αντί να επιδείξουν τη δύναμή τους, οι ΗΠΑ επέδειξαν την αδυναμία τους.
Το κενό έτρεξαν αμέσως να το καλύψουν οι ισχυροί -τοπικοί και μη. Η Συρία μετατράπηκε χάρη στις επεμβάσεις της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας (και πολλών άλλων ακόμα) σε σωρό από ερείπια. Τώρα που οι κάθε λογής “προστάτες” τέλειωσαν το έργο τους μεταφέρουν τη δράση τους στα νερά και τα “οικόπεδα” της Ανατολικής Μεσογείου.
Είναι βαθιά γελασμένος ο Μητσοτάκης αν πιστεύει ότι η εργατική τάξη και η νεολαία θα αποδεχτεί τις “θυσίες” που ζητάει. Ο αγώνας δεν είναι “υπέρ βωμών και εστιών”. Κανένας βωμός και καμιά εστία δεν υπάρχει στο μέσο της Μεσογείου.
Διαβάστε επίσης
