Αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα
H μάχη της Δίκης της Χρυσής Αυγής: Θανάσης Καμπαγιάννης - “Αυτή τη δουλειά την κάναμε συλλογικά”

Θανάσης Καμπαγιάννης

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, τα έφερε έτσι η συγκυρία και κάνουμε την εκδήλωσή μας έχοντας την δικαστική απόφαση επί της ενοχής και επί των ποινών, αλλά με εκκρεμή την απόφαση για την αναστολή, απόφαση που είναι κρίσιμη για το αν θα πάνε τώρα οι καταδικασμένοι νεοναζί φυλακή. Έχουμε πει ότι η απόφαση για την αναστολή θα είναι κρίσιμη για το αν θα μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο αποτέλεσμα σε αυτή τη δίκη. Ωστόσο, η απόφαση αυτή θα μας πει λιγότερα πράγματα για τη Χρυσή Αυγή και περισσότερα πράγματα για το κράτος.  Το βασικό πόρισμα έχει ήδη προκύψει. Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση με τη βούλα πλέον μιας δικαστικής απόφασης: η βασική μας μάχη κερδήθηκε.

Για να κερδίσουμε αυτή τη μάχη χρειάστηκε να αμφισβητήσουμε τη νομιμότητα της ναζιστικής οργάνωσης, τον ισχυρισμό της ότι αποτελεί ένα “νόμιμο πολιτικό κόμμα” όπως όλα τα άλλα. Τη μάχη αυτή τη δώσαμε επι πεντέμισυ χρόνια μέσα στη δικαστική αίθουσα. Η μάχη αυτή όμως είχε μια μεγάλη ιστορία έξω από το δικαστήριο, πολύ πριν ξεκινήσει η δίκη.

Ήδη από τη δεκαετία του '90, από το μακρινό 1996, μιλούσαμε και ζητούσαμε να διωχθεί η Χρυσή Αυγή με τις διατάξεις περί συμμορίας, το τότε άρθρο 187. Από το 2009, που δημιουργήθηκε η ΚΕΕΡΦΑ, η καμπάνια αυτή απέκτησε μόνιμα και διαρκή χαρακτηριστικά και ένα σημαντικό οργανωτικό κέντρο. Επιμείναμε στη γραμμή αυτή και μετά το 2012, όταν η ναζιστική εγκληματική οργάνωση μπήκε στη Βουλή. Στην πορεία αυτού του αγώνα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε από πολλές πλευρές τα αντεπιχειρήματα που ξεκίναγαν από το “πολύ νωρίς” και κατέληγαν στο “πολύ αργά”. Πριν το 2012, ήταν “πολύ νωρίς” να μιλάς για τη Χρυσή Αυγή: “τη διαφημίζετε”, “της δίνετε αξία”, “αποπροσανατολίζετε τον κόσμο από τον βασικό εχθρό, ασχολούμενοι με φαντάσματα”. Μετά το 2012, ήταν “πολύ αργά” να μιλάς για τη Χρυσή Αυγή: “τώρα έγινε κοινοβουλευτικό κόμμα”, “πώς είναι συμμορία μια οργάνωση με 500 χιλιάδες ψηφοφόρους;”, “μην ανησυχείτε, τώρα θα βάλουν γραβάτες”, “αν μπουν στους θεσμούς, όπως η Λεπέν, θα στρώσουν”. Χρειάστηκε να κοντράρουμε βήμα βήμα αυτές τις απόψεις, να επιμείνουμε, να εξηγήσουμε υπομονετικά, μέχρι να φτάσουμε στη νίκη της 7ης Οκτωβρίου.

Για να γίνει αυτό χρειάστηκε μια ιδεολογική και πολιτική καθαρότητα, που ακονίστηκε μέσα από δεκαετίες ιδεολογικής προετοιμασίας και πολιτικής σύγκρουσης με τον φασισμό. Όμως, οι ιδέες δεν κάνουν τίποτα, δεν γράφουν την ιστορία, όσο σημαντικές και αν είναι. Χρειάζονται άνθρωποι που θα τις κάνουν πράξη και γι' αυτούς τους ανθρώπους θέλω λίγο να μιλήσω σήμερα.

Μέσα στη δικαστική αίθουσα, συμπορευτήκαμε και συνεργαστήκαμε αρμονικά με τους συναδέλφους της πολιτικής αγωγής των άλλων δύο ομάδων, της οικογένειας Φύσσα και των κομμουνιστών συνδικαλιστών. Ήμασταν τυχεροί που στη μάχη αυτή βρήκαμε συντρόφους με την ίδια επιμονή και στοχοπροσήλωση που είχαμε κι εμείς, και τους ευχαριστούμε γι' αυτό. Όμως, δεν θα με παρεξηγήσει κανείς αν ξεχωρίσω τους ανθρώπους της δικής μας ομάδας. 

Ο Δημήτρης Ζώτος είχε βαδίσει την πορεία της δικαστικής δίωξης των νεοναζί από την πρώτη στιγμή, από τη δεκαετία του '90. Η ίδια η σύλληψη της “πολιτικής αγωγής του αντιφασιστικού κινήματος” τον Οκτώβριο του 2013 ήταν δική του.  Στην περιπέτεια αυτής της δίκης, ο Δημήτρης ήταν η άγκυρά μας. 

Ο Κώστας Παπαδάκης ήταν ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών, ήταν ο καταδρομέας μας: ήταν εκεί όταν χρειαζόμασταν τις γνώσεις του, όταν χρειαζόταν κάποιος να βγει θαρρετά και να διατυπώσει άποψη. Αλλά ήταν και ακούραστος στη μάχη των εκδηλώσεων, της αρθρογραφίας, της ενημέρωσης. 

Και ο Κώστας Σκαρμέας, ο βενιαμίν μας, ήταν το λαχείο μας. Πού να το πούμε και ποιός να μας πιστέψει ότι κάποιος μας χτύπησε την πόρτα βλέποντας ένα αφισάκι και κατέληξε να δώσει τη μάχη επί πεντέμισυ χρόνια, προσφέροντας απίστευτο κόπο και ασύλληπτη δουλειά σ' αυτή την υπόθεση. 

Αυτή τη δουλειά την κάναμε βέβαια συλλογικά, μαζί με τις συνάδελφισσες και τις συντρόφισσες μας, την Μαριάνθη Γκαβαϊσέ και την Ευγενία Κουνιάκη. Και μάλιστα η Ευγενία χτυπήθηκε από τους φασίστες, γιατί έχει το γνωστό συνήθειο να μην αντέχει την αδικία και να παρεμβαίνει όταν τη βλέπει να εξελίσσεται μπροστά της.

Αυτά μέσα στο δικαστήριο. Έξω από αυτό, ήταν χιλιάδες ο κόσμος που στάθηκε όρθιος και εμπόδισε τους φασίστες και αξίζουν εύσημα σε οργανώσεις και συλλογικότητες που το τρέξανε. Κι εδώ όμως, νομίζω ότι δεν θα με κατηγορήσει κανείς, αν ξεχωρίσω τις συντρόφισσες και τους συντρόφους του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Είμαι μέλος του ΣΕΚ από το 1997, όταν με βρήκαν οι σύντροφοι πρωτοετή φοιτητή Νομικής στη Θεσσαλονίκη. Και από τότε είχα τη χαρά να γνωρίσω συντρόφους που είναι κυριολεκτικά οι καλύτεροι σύντροφοι στον κόσμο. Τα μέλη του ΣΕΚ έδωσαν τη μάχη ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό με επιμονή, με αισιοδοξία, με ανιδιοτέλεια, χωρίς φόβο παρόλες τις επιθέσεις που υπέστησαν. Η Εργατική Αλληλεγγύη ήταν η εφημερίδα που έφερνε σε κάθε απεργία, σε κάθε αγώνα, σε κάθε κινητοποίηση, τη μάχη ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Την περασμένη Τετάρτη, η φασιστοφυλλάδα του Μιχαλολιάκου που ξεκίνησε να εκδίδεται το 1993 διέκοψε την κυκλοφορία της. Η Εργατική Αλληλεγγύη που από το 1993 έγινε βδομαδιάτικη, θα συνεχίσει για πολλές Τετάρτες ακόμα, για πολλά χρόνια ακόμα, στις μάχες που είναι μπροστά μας.

Για να αναφερθώ ονομαστικά σε συντρόφους και συντρόφισσες όπως έκανα με την πολιτική αγωγή, θα έπρεπε να πω εκατοντάδες ονόματα. Γι' αυτό (και πάλι θα μου το επιτρέψετε) θα ξεχωρίσω τους συντρόφους μας στον Πειραιά, στις γειτονιές που οι φασίστες στοχοποίησαν και ξεδίπλωσαν τη δολοφονική τους δράση. Χρειάστηκε πολύ θάρρος και πολλή αποφασιστικότητα, για να δώσει κανείς αυτή την πολιτική μάχη στον δρόμο, έχοντας μπροστά του τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής με τα ρόπαλα και τα μαχαίρια. Αλλά αν είσαι η Κατερίνα, ο Αντώνης, ο Θανάσης, ο Μήτσος, η Μαρία, ο Γιάννης, η Τιάνα, ο Ασίφ, ο Μιχάλης, η Αμαλία, ο Λεωνίδας και όλοι οι άλλοι σύντροφοι και οι συντρόφισσες στον Πειραιά, τα κάνεις αυτά να φαίνονται εύκολα. Αυτές είναι οι σύντροφισσες και οι σύντροφοι που νίκησαν τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Τώρα που τελειώσαμε αυτή τη μάχη, κοιτάζουμε τον κόσμο γύρω μας και βλέπουμε πόσες μάχες ακόμα πρέπει να δώσουμε. Αλλά για να το πούμε και με στίχο: “εδώ που φτάσαμε, λίγο δεν είναι”. Γίναμε πιο έμπειροι, πιο δυνατοί. Αποδείξαμε ότι το αντιφασιστικό κίνημα και μέσα σ' αυτό η δική μας Αριστερά, η επαναστατική Αριστερά, μπορεί να μετράει νίκες στο σήμερα, μπορεί να είναι χρήσιμη στο σήμερα. Και έτσι, πιο έμπειροι και πιο μεγαλωμένοι, έχουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα στις μάχες που είναι μπροστά μας.

(τοποθετήσεις στη συνέλευση της ΚΕΕΡΦΑ 18/10)