Εκπαίδευση και νεολαία
Μαθητές Anticapitalista: Οι αγώνες μας έχουν παράδοση αλλά και μεγάλη προοπτική

Ενθουσιασμένοι από την πλούσια συζήτηση ήταν όσοι παρακολούθησαν την εκδήλωση των μαθητών/τριών Αnticapitalista “Από την πανδημία και τις καταλήψεις, για ποια Παιδεία παλεύουμε”, που έγινε στις 28/10.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Φίλιππος Κοντοδήμας μιλώντας για τους σημερινούς αγώνες:“ Απέναντι στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με την Κεραμέως να τρομοκρατεί με απουσίες και τηλεμαθήματα, την αστυνομία και μειοψηφίες τραμπούκων να προσπαθούν να κλείσουν τις καταλήψεις, μπορούσαμε να κρατήσουμε γιατί είχαμε  στο πλευρό μας καθηγητές και γονείς. Παλεύουμε για μια Παιδεία που μορφώνει, δεν εξοντώνει, και δεν λειτουργεί με τους νόμους της αγοράς”.

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Ορέστης Ηλίας θυμίζοντας προηγούμενες μάχες: “Το 2006-2007 η προσπάθεια για αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας ξεσήκωσε ένα μεγαλειώδες κίνημα φοιτητικών καταλήψεων, που έβγαλε μαθητές και εκπαιδευτικούς σε καταλήψεις και απεργίες και στο τέλος νικήσαμε. Το 2008, στις 6/12 με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου ξέσπασε μια τρομερή εξέγερση. Παίξαμε ρόλο τότε ως μαθητές “Anticapitalista” με το σύνθημα “Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων”, τις αντικαπιταλιστικές ιδέες που ανοίγαμε με το εφημεριδάκι που έβγαινε τακτικά και τις μαθητικές συζητήσεις, και έτσι μαζικοποιήσαμε το δίκτυό μας. Τα επόμενα χρόνια δώσαμε μάχη με την επίσημη ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης. Οργανώσαμε αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ για να αντικρούσουμε την προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να στρατολογήσει στα σχολεία το '12-'13”.

Η Σταυρούλα Πανίδου, εκπαιδευτικός, επισήμανε ότι οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα γίνονταν με βάση τις αλλαγές στις ανάγκες του καπιταλισμού σε κάθε περίοδο: “Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπάρχει τεράστια ανάγκη για μορφωμένους εργάτες με πανεπιστημιακή μόρφωση. Στην άνθηση της οικονομίας, ο καπιταλισμός “ανοίγει τις πύλες” στην εκπαίδευση για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των αγροτών. Όμως ουδέποτε η πρόσβαση δεν ήταν ελεύθερη και δωρεάν. Υπήρχαν φραγμοί με εξετάσεις, ακόμα και στο Λύκειο, έχοντας ανάγκη για εργάτες με τεχνικές μόνο γνώσεις.

Από τη δεκαετία του '90, το κίνημα πανεκπαιδευτικά αντιστέκεται απέναντι στην άρχουσα τάξη που μέσω των κυβερνήσεων και των νόμων, διαλύει τη δημόσια Παιδεία, αφήνοντας μεγάλα κενά για να τα καλύψει το ιδιωτικό κεφάλαιο. Το '90-'91, βγήκε ένα τεράστιο κίνημα καταλήψεων και η προσπάθεια να το σταματήσουν με τη βία έφτασε στη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα από τάγματα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ, της νεολαίας της ΝΔ, που ήταν κυβέρνηση τότε. Το '97, οι καθηγητές κάναμε 8 εβδομάδες απεργία και μαζί οι μαθητές έκαναν καταλήψεις. Οι διαρκείς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια είχαν αποτελέσματα, καθώς οι κυβερνήσεις έχουν καταφέρει να περάσουν ελάχιστα μέτρα από αυτά που ήθελαν. 

Παλεύουμε για μια Παιδεία που δεν θα εξυπηρετεί το κέρδος των λίγων, αλλά είναι προς όφελος όλης της κοινωνίας. 150 χρόνια πριν, στην Παρισινή Κομμούνα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο μπροστά από σήμερα. Η παιδεία βασιζόταν στη συνεργασία και την αλληλεγγύη, ήταν έξω κι όχι στους τέσσερις τοίχους, σε επαφή με την ίδια τη ζωή σε όλα τα επίπεδα, τις τεχνικές γνώσεις, τα πολικά και τα καλλιτεχνικά. Με βάση αυτά, κινήθηκε και το πρώτο εργατικό κράτος στη Ρωσία. Αντί για ιεραρχία, υπήρχαν ίσοι όροι σε συμβούλια από κοινού μαθητές, εκπαιδευτικοί και εργάτες. Δεν περιμένουμε να έρθει ο Σοσιαλισμός. Παλεύουμε στο σήμερα για να φτάσουμε εκεί”.