Η Αριστερά
ΣΥΡΙΖΑ – Μια αντιπολίτευση που σφυρίζει αδιάφορα

Επίσκεψη Τσίπρα στη ΓΑΔΑ, 2012. Φωτό: Eurokinissi

Στην πρόσφατη δημοσκόπηση του Δεκεμβρίου από την Αlco για το Open στο ερώτημα «είστε ικανοποιημένοι από τα μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της πανδημίας» το ΟΧΙ έχει εκτιναχτεί από το 15% που βρισκόταν τον Μάιο στο 54% ενώ το ΝΑΙ έχει κατρακυλήσει από το 84% στο 40%. Αλλά στην πρόθεση ψήφου, η ΝΔ βρίσκεται στο 38% λίγο πιο κάτω από το ποσοστό της στις εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ κολλημένος στο 22,6%.  

Από τον Οκτώβριο, σχολιάζοντας τα ευρήματα όλων των δημοσκοπήσεων σε ανάλυσή του, το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς διαπιστώνει ότι «η κυβέρνηση και ο Κ. Μητσοτάκης προσωπικά εμφανίζουν κάμψη σε όλους τους δείκτες. Ταυτόχρονα, τη φθορά αυτή δεν φαίνεται προς το παρόν να εισπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και ο Αλ. Τσίπρας προσωπικά. Για την αντιπολίτευση, το μεγάλο ερώτημα είναι αν μπορεί να ακούσει τη βουή της κοινωνίας…­­­».

Η βουή είναι πράγματι μεγάλη -  πολύ πιο μεγάλη από αυτήν που μπορούν να καταγράψουν οι ούτως ή άλλως «πειραγμένοι» σεισμογράφοι των δημοσκοπήσεων. 

Είναι παραπάνω από εμφανής στις εργατικές κινητοποιήσεις, που όλο το διάστημα της πανδημίας και σε συνθήκες καραντίνας συνεχίζονται ασταμάτητα: Στους δρόμους και στις πύλες των νοσοκομείων, στα σχολεία, στους Δήμους, στον επισιτισμό, στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, στις ταχυμεταφορές, στα ΜΜΜ, στα ΜΜΕ. Είναι εμφανής στις αναρίθμητες καταγγελίες συνδικάτων  ενάντια στην κυβέρνηση που χρησιμοποιεί την πανδημία σαν όχημα για να περάσει αντεργατικές και αντιλαϊκές επιθέσεις. 

Δεν χρειάζεται και πολύ για να αφουγκραστεί κανείς στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας το υπόκωφο βουητό μιας κοινωνίας που βράζει, μετρώντας εκατό νεκρούς την μέρα και εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους ή απλήρωτους εργαζόμενους.  Μιας κοινωνίας που ανά πάσα στιγμή απειλεί να εκραγεί, ιδιαίτερα όταν σε απόλυτη αντιπαράθεση με το καθημερινό της βίωμα, βλέπει τον κόσμο των αφεντικών να μπουκώνεται ασταμάτητα με επιχορηγήσεις και τον πολιτικό της εκφραστή να διαλαλεί την ανεμελιά της υπεροχής των αρίστων, βολτάροντας στην Πάρνηθα.

Η κατάσταση θέτει πλέον όλο και πιο πιεστικά το ερώτημα στον  ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν μπορεί να συνδεθεί με την οργή που έχει αρχίσει να σηκώνεται. Η πιο συνηθισμένη απάντηση που δίνεται από την ηγεσία και τα στελέχη του είναι η απόλυτη κυριαρχία της ΝΔ στα καλοταϊσμένα ΜΜΕ, που επιτίθονταν στον Τσίπρα για τους 100 νεκρούς στο Μάτι αλλά κάνουν γαργάρα τους 100 νεκρούς κάθε μέρα της πανδημίας. 

Αλήθεια είναι, αλλά πρόκειται για υπεκφυγή. Την περίοδο του δημοψηφίσματος το 2015, τα ΜΜΕ οργίασαν εναντίον όλης της Αριστεράς αλλά αυτό δεν είχε εμποδίσει εκείνο το 62% να τα γράψει στα παλιά του τα παπούτσια. Δεν είναι, ο τηλεοπτικός χρόνος του ΣΥΡΙΖΑ που ευθύνεται για το ότι δεν λέει να ξεκολλήσει στις δημοσκοπήσεις. Φταίει η πολιτική του γραμμή. Από την πρώτη μέρα κυβέρνησης Μητσοτάκη ο Αλέξης Τσίπρας διατυμπάνισε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι θα ασκήσει «υπεύθυνη αντιπολίτευση». 

Ας δούμε σε τι μεταφράστηκε αυτή η «υπεύθυνη αντιπολίτευση» του Τσίπρα στο διάστημα που μεσολάβησε: «Δεν θα ζητήσω εκλογές πέντε μήνες μετά την εκλογή σας» τον Ιούλη του 2019. «Θα βάλουμε πλάτη σε μια άλλη προσφυγική πολιτική» τον Φλεβάρη του 2020. «Θα λογαριαστούμε μετά», τον Απρίλη του 2020, μέσα στην καραντίνα. «Στις πιο κρίσιμες στιγμές για τη χώρα το ζήτημα πια δεν είναι ούτε η έλλειψη στρατηγικής, ούτε η έλλειψη συνεννόησης με την αντιπολίτευση» τον Σεπτέμβρη του 2020, για τα ελληνοτουρκικά.  Σε όλα τα μέτωπα, η αντιπολίτευση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είχε σαν βασικό επιχείρημα ότι εμείς επιδιώκουμε συναίνεση αλλά η ΝΔ δεν την θέλει. Οι τόνοι ανέβαιναν μόνο για τα ελληνοτουρκικά - και εκεί για να κάνουν «πατριωτική» αντιπολίτευση από τα δεξιά στη ΝΔ: Ζητώντας από τον Μητσοτάκη να αποτρέψει με το στόλο το Oruc Reis τον Ιούλη ή να «ασκήσει το κυριαρχικό δικαίωμα στα 12 μίλια» τον Οκτώβρη, ζητώντας πολεμική κλιμάκωση δηλαδή, και στηρίζοντας επανειλημμένα το αίτημα της κυβέρνησης στην ΕΕ για κυρώσεις στην Τουρκία.

Έπρεπε να έρθει η πλατιά δυσαρέσκεια για τη στάση της κυβέρνησης στο δεύτερο κύμα της πανδημίας και οι νέες επιθετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, μέσα στο φθινόπωρο, ώστε να ανέβουν οι τόνοι για τα ζητήματα που βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας των εργαζόμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων, της νεολαίας. 

Μια στο καρφί, μια στο πέταλο

Αλλά και εδώ ξανά, η γραμμή είναι αυτό που λένε «μια στο καρφί και μια στο πέταλο»: Καταγγελία της κυβέρνησης για την απαγόρευση της Πορείας του Πολυτεχνείου και υπογραφή του κοινού κειμένου ΣΥΡΙΖΑ-ΜέΡΑ25-ΚΚΕ αλλά δήλωση του Τσίπρα την παραμονή του Πολυτεχνείου προς τους πολίτες «να μη συμμετάσχουν σε μαζικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου φέτος». Καταγγελία της απαγόρευσης της συγκέντρωσης μνήμης του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη, αλλά καμιά απολύτως ενέργεια εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και συμβολική όπως στο ΕΑΤ-ΕΣΑ στις 17Ν, για να σπάσει η απαγόρευση. Καταγγελία και παρουσία βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο πλευρό των εκατοντάδων συλληφθέντων στις 6 Δεκέμβρη, αλλά κατάθεση της τροπολογίας στην Βουλή από τον Σπίρτζη δύο μέρες μετά με αίτημα 13ο μισθό μόνο στους μπάτσους! 

«Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ; Όχι στο όνομά μας…» έγραψε η Αννέτα Καββαδία πρώην βουλευτίνα, «και με τις μέλισσες και με τους λύκους δεν γίνεται…» έγραψε ο Πάνος Λάμπρου, μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ. «Μόνο ως (πικρό) ανέκδοτο μπορεί να αντιμετωπιστεί η τροπολογία που κατατέθηκε.. ούτε καν τη συγκυρία δεν διαβάζετε» έγραψε ο πρώην βουλευτής Χρήστος Καραγιαννίδης προσθέτοντας ότι «προσωπικά συνυπογράφει το σχετικό κείμενο του Κώστα Παπαδάκη και όχι την τροπολογία που κατατέθηκε χτες». Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε “κατάργηση των ομάδων ΔΕΛΤΑ και των ΜΑΤ- αφοπλισμό των δυνάμεων καταστολής στις διαδηλώσεις και κατάργηση του νόμου Χρυσοχοΐδη για την απαγόρευση των διαδηλώσεων». Κάτω από τις  αντιδράσεις, η Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ συνεδρίασε, απέσυρε την τροπολογία Σπίρτζη, αλλά επανήλθε με μια νέα, στην οποία δίπλα στους αστυνομικούς και τους ματατζήδες απλά προστέθηκαν οι υγειονομικοί και άλλοι εργαζόμενοι. 

Ακόμη και η ψήφιση του φετινού κρίσιμου προϋπολογισμού που μειώνει τις δαπάνες στην υγεία εν μέσω πανδημίας, εκεί που θα περίμενε κανείς  κάλεσμα σε λαϊκό ξεσηκωμό, πέρασε στο ντούκου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη χειρότερα ακούσαμε τον Κατρούγκαλο να λέει στην Βουλή ότι «δυστυχώς αυτά που έχω να προσάψω στην κυβέρνηση για την εξωτερική πολιτική ξεπερνούν κατά πολύ τα ατοπήματα του προϋπολογισμού» και να ξεσπαθώνει ξανά για τα ελληνοτουρκικά. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έβγαλαν καν μια απεργιακή κινητοποίηση ενόψει του προϋπολογισμού. 

Που λογοδοτεί  αυτή η καταστροφική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ; Η γραμμή της «υπεύθυνης» ή έστω «μισοϋπεύθυνης αντιπολίτευσης δεν κοιτάζει προς τον κόσμο του οποίου επιδιώκει την στήριξη. Η «υπεύθυνη αντιπολίτευση» περιμένει να φθαρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τον χρόνο. Όχι μόνο έχει βαρέσει σιωπητήριο σε όποια κινηματική διαδικασία, αλλά οι όποιες πρωτοβουλίες παίρνονται αφορούν ανοίγματα και διεμβολισμούς του «ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία» στην έτερη δύναμη της «δημοκρατικής παράταξης», το ΚΙΝΑΛ – και γιατί όχι, την παλιά, καλή καραμανλικής προέλευσης “κεντροδεξιά» - χωρίς αλήθεια την αναμενόμενη ανταπόκριση.

Βέβαια, κάτω από την πίεση του κόσμου αυτά τα ανοίγματα σπάνε, πχ στο νομοσχέδιο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων όπου η Γεννηματά ψήφισε υπέρ. Αλλά και στο κοινό κείμενο ΣΥΡΙΖΑ-ΜέΡΑ25-ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο που δεν υπέγραψε η Γεννηματά και για το οποίο ο Πέτσας κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ  για «αντικυβερνητικό μέτωπο με το ΚΚΕ, το Μέρα25 και εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της αριστεράς».

Πάρα πολύς κόσμος, όχι μόνο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλοι εκείνοι που βλέπουν την άμεση ανάγκη να φύγει από πάνω μας η κατάρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η καταστροφή που έχει αρχίσει να σπέρνει σε όλα τα μέτωπα, θα έβλεπε με πολύ καλό μάτι τη διαμόρφωση ενός αγωνιστικού μετώπου πάνω σε αυτό το αίτημα. Αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμάει καν να το διατυπώσει... 

Είναι καθήκον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να βάλει αυτό το μέτωπο στην ημερήσια διάταξη και να το επιβάλει, όχι φυσικά αναμένοντας τις εκλογές αλλά ξεσηκώνοντας και κλιμακώνοντας  ένα μαζικό απεργιακό κίνημα από τα κάτω στους εργατικούς χώρους, τους χώρους εκπαίδευσης, τις γειτονιές, για να μην περάσουν οι επιθέσεις, για να φύγει αυτή η κυβέρνηση μια ώρα αρχύτερα. Ανοίγοντας το δρόμο όχι σε μια ακόμη αποτυχημένη «διαχείριση» αλλά στη συνολική ρήξη με το σύστημα που γεννά πανδημίες, πόλεμους,  φτώχεια και ρατσισμό. Οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από πότε.

Γιώργος Πίττας