Το πρόγραμμα περιλάμβανε τρεις συζητήσεις. Η πρώτη συζήτηση είχε ως θέμα τις εξελίξεις στην Παλαιστίνη με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα σε σχέση με το Στόλο της Ελευθερίας με εισηγητές το Νίκο Λούντο από την εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη και τη Ράνια Κούτσικου, μαθήτρια από το 3ο Λύκειο Ζωγράφου.
Ο πρώτος εισηγητής υποστήριξε ότι η επίθεση που έγινε στα πλοία που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα ήταν πρωτοφανής και έχει ξανανοίξει η συζήτηση για το ρόλο του Ισραήλ. Συνέχισε εξηγώντας ότι δεν χρειάζεται να γυρίσουμε αιώνες πίσω για να βρούμε τι συμβαίνει αφού το κράτος των σιωνιστών φτιάχτηκε εξήντα χρόνια πριν για συγκεκριμένους λόγους. Είναι ένα κράτος εποίκων, «φυτευτό» στην περιοχή που δημιουργήθηκε για να είναι ο χωροφύλακας της περιοχής για χάρη των μεγάλων δυνάμεων και ειδικότερα των ΗΠΑ. Θύμισε ότι η σύντομη ιστορία του είναι γεμάτη από πολέμους απέναντι σε όλους τους γειτονικούς λαούς και ότι ο μόνος τρόπος για να έρθει ειρήνη είναι να διαλυθεί. Τέλος, εξήγησε γιατί η αντίσταση των Παλαιστίνιων είναι πολύτιμη αφού είναι παράδειγμα για όλους τους λαούς.
Η Ράνια Κούτσικου ξεκίνησε την εισήγησή της δίνοντας την εικόνα από τις κινητοποιήσεις που έγιναν σε όλο τον κόσμο έξω από τις ισραηλινές πρεσβείες μετά την επιδρομή του Ισραήλ. Έπειτα, έδωσε συγκεκριμένα παραδείγματα για να δείξει ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι συνένοχη αφού κάνει κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τους σιωνιστές και τους στηρίζει πολιτικά. Τέλος, τόνισε ότι το αντιπολεμικό κίνημα χρειάζεται να έχει ως κέντρο του την Παλαιστίνη και να συνδέσουμε αυτήν τη μάχη με τα υπόλοιπα κινήματα.
Στη συζήτηση που ακολούθησε μπήκαν ερωτήματα και απαντήσεις για το πως μπορούμε να αναδείξουμε τη σχέση του Ισραήλ με τις ΗΠΑ, τι μπορεί να γίνει μέσα στα σχολεία, πως μπορούμε να βοηθήσουμε το παλαιστινιακό κίνημα.
Συντονισμός
Η δεύτερη συζήτηση είχε θέμα «Εκπαίδευση και αγορά-όχι στο «νέο σχολείο» της Διαμαντοπούλου». Ο Ορέστης Ηλίας, μαθητής από το 1ο Λύκειο Βριλησσίων, άνοιξε τη συζήτηση και έβαλε την εικόνα ότι το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας περνάει μέτρα που θα γυρίσουν τα σχολεία πολλά χρόνια πίσω. Τόνισε ότι ο μοναδικός τρόπος για να απαντήσουμε είναι η συντονισμένη κινητοποίηση μαθητών, καθηγητών και εργαζόμενων όπως είχε γίνει και για το άρθρο 16.
Η Ντίνα Γκαρανέ, καθηγήτρια από την Γ´ ΕΛΜΕ, θύμισε τι ρόλο έπαιξαν οι εκπαιδευτικοί στο ξεδίπλωμα των εργατικών αντιστάσεων από το Δεκέμβρη και συνέχισε λέγοντας ότι η Διαμαντοπούλου θέλει να φτιάξει ένα σχολείο επιχείρηση. Εξήγησε ότι αν εφαρμοστούν αυτά τα μέτρα το σχολείο όχι απλώς δεν θα δίνει ούτε τις βασικές γνώσεις, αλλά πολλά σχολεία δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν λόγω των περικοπών και των ελλείψεων σε προσωπικό.
Ο Παντελής Παναγιωτακόπουλος από το ΣΕΚ αφού εξήγησε ότι η επίθεση στα σχολεία είναι παρόμοια με αυτήν που υπάρχει στα πανεπιστήμια θύμισε ότι δεν παλεύουμε απλώς για να σταματήσουμε τα μέτρα, αλλά για να ανατρέψουμε το σύστημα του κέρδους και να φτιάξουμε μια διαφορετική εκπαίδευση σε μια άλλη κοινωνία. Τόνισε ότι το καλύτερο ιστορικό παράδειγμα ήταν το εκπαιδευτικό μοντέλο της πολυτεχνικής εκπαίδευσης τα πρώτα χρόνια της ρώσικης επανάστασης.
Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν θυελλώδης. Έγιναν πάνω από 16 τοποθετήσεις, ενώ μπήκαν πολλά ερωτήματα προς τους εισηγητές. Γιατί στηρίζουμε την ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια, πως μπορούμε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε κομμάτια εργαζόμενων που παλεύουν, πως μπορούμε να κοντράρουμε το ρατσισμό στα σχολεία και πολλά άλλα.
Η τελευταία συζήτηση του μονοήμερου ήταν με θέμα «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Την κουβέντα άνοιξε ο Στάθης Κούνας από το 1ο ΕΠΑΛ Πετρούπολης. Ξεκίνησε λέγοντας ότι όλος ο κόσμος ψάχνει ποια θα είναι η διέξοδος από την κρίση. Επιχειρηματολόγησε ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη που μπορεί να ανατρέψει την μειοψηφία των καπιταλιστών που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει. Αναφέρθηκε στις επαναστατικές προσπάθειες της Κομμούνας του Παρισιού και του Οκτώβρη του 1917, ενώ υπενθύμισε τον κεντρικό ρόλο που έπαιξε το κόμμα των μπολσεβίκων στην επανάσταση.
Δεύτερος εισηγητής ήταν ο Νεκτάριος Δαργάκης από την Εργατική Αλληλεγγύη. Ξεκίνησε βάζοντας ότι η κρίση του καπιταλισμού δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική και ιδεολογική. Αυτό σημαίνει ότι όσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις είναι ανοιχτοί προς τις επαναστατικές ιδέες. Τόνισε ότι χρειάζεται να κερδίσουμε αυτόν τον κόσμο στην προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής αφού αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να φτάσουμε στην αλλαγή της κοινωνίας. Τέλος, εξήγησε γιατί είναι σημαντικό το επαναστατικό κόμμα σε αυτή την περίοδο. Στη συζήτηση που ακολούθησε έγιναν τοποθετήσεις για τη διαφορά του μαρξισμού με τον αναρχισμό, για το τι λένε τα ρεφορμιστικά κόμματα, ενώ μπήκαν ερωτήσεις για το πώς μπορούμε να αποφύγουμε ό,τι είχε συμβεί στη Ρωσία με το σταλινισμό και πως θα φτάσουμε στην αταξική κοινωνία.
Μετά το τέλος των συζητήσεων ακολούθησε συναυλία στα Προπύλαια με μαθητικά συγκροτήματα που κράτησε μέχρι αργά το βράδυ.