Καταπίεση και απελευθέρωση
Η πάλη των Γυναικών: Οργανώνουμε την απεργιακή 8 Μάρτη

Απεργιακή 8 Μάρτη 2020. Φωτό: Κυριάκος Μπάνος

Το ελληνικό #metoo συνεχίζεται, παρασέρνοντας όλο και περισσότερους κλάδους στη συζήτηση για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και επιθέσεις στους χώρους εργασίας. Οι χώροι του θεάματος και των ΜΜΕ βρίσκονται σε αναβρασμό και όλες και όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει κανένα σινικό τείχος που να τους χωρίζει από τους υπόλοιπους εργατικούς χώρους. Είναι εντυπωσιακό άλλωστε πως η συζήτηση αυτή παίρνει έντονα εργασιακές διαστάσεις, αφού στο κέντρο της βρίσκεται η δυνατότητα των εργοδοτών να παρενοχλούν και να εκβιάζουν, λόγω της επισφάλειας των εργαζόμενων. Αυτό δείχνει η εξέλιξη με τις καταγγελίες σε βάρος του Γ. Κιμούλη. Kαι αυτές οι καταγγελίες βγήκαν χάρη στη δύναμη που δίνει το κίνημα #metoo και το κοινό τους νήμα, την εργοδοτική ασυδοσία.

Στις 29 Γενάρη συνεδρίασε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών για να συζητήσει αυτές τις εξελίξεις. Αποφάσισε με ευρεία πλειοψηφία να καταγγείλει γραπτώς τον Γ. Κιμούλη και τον Κ. Σπυρόπουλο (που κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση), καθώς και να συσταθεί ομάδα εργασίας για στήριξη, συνδρομή και παροχή βοήθειας σε περιστατικά κάθε είδους βίας και προσβολής της αξιοπρέπειας. Τέλος, απάντησε στην σεξιστική και ομοφοβική δήλωση του προέδρου των Κορφιάτικων Βραβείων Δ. Μουζακίτη, ο οποίος είπε “πάψτε ατάλαντες και ατάλαντοι να παριστάνετε τους βιασμένους, δηλώστε ότι αρχίσατε πόλεμο κατά του αντρικού φύλου, οι λεσβίες θα είναι μαζί”. Το ΣΕΗ καλεί τους/τις ηθοποιούς να απέχουν από τη διοργάνωση αυτή και δεν αναγνωρίζει πλέον τα Κορφιάτικα Βραβεία.

Απέναντι σε όλες αυτές τις εξελίξεις, η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει τις σεξιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις. “Όλες οι επιστημονικές μελέτες κατατείνουν στο γεγονός ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη φυσική παρουσία και των δύο φύλων και των δύο γονέων είναι παιδιά με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα, είναι παιδιά με μικρότερες ή καθόλου παρεκκλίσεις, είναι παιδιά που προσαρμόζονται με μεγαλύτερη ευκολία στην σύγχρονη κοινωνία”, δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Κ. Τσιάρας, υπερασπιζόμενος το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας. Διέλυσε έτσι και τις τελευταίες αμφιβολίες, αν είχαν μείνει, ότι το νομοσχέδιο αυτό έχει με οποιονδήποτε τρόπο να κάνει με τις ανάγκες των παιδιών και των γονιών στην εργατική τάξη. Μονογονεϊκές οικογένειες, ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες, οικογένειες που οι ενήλικες δεν είναι ζευγάρι αλλά έχουν οποιαδήποτε άλλη σχέση, θεωρούνται “παρεκκλίνουσες” κατά τον υπουργό. Και η ίδια η έννοια της “παρέκκλισης” και της “προσαρμογής” έχει διαχρονικά σημάνει, και ιδιαίτερα σήμερα μέσα στη βαθιά κρίση σημαίνει, μια φοβερά απάνθρωπη αντιμετώπιση των παιδιών.

Απέναντι στον σεξισμό και την ομοφοβία της ΝΔ βρίσκεται η εργατική απάντηση της 8 Μάρτη. Ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης αφιέρωσε ξεχωριστή συζήτηση για την 8 Μάρτη στην ανοιχτή συνέλευση της 28/1. Μπορείτε να διαβάσετε τα βασικά σημεία της συζήτησης στις σελίδες αυτές. Στη συνέχεια, η Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη διοργανώνει ανοιχτή σύσκεψη – εκδήλωση για την οργάνωση της καμπάνιας και της απεργιακής κινητοποίησης για την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών. Η σύσκεψη θα γίνει διαδικτυακά στις 5 Φλεβάρη, 6μμ και θα μιλήσουν εργαζόμενες από τους χώρους που μπαίνουν δυναμικά στη μάχη αυτή: Αργυρή Ερωτοκρίτου, γιατρός, μέλος ΔΣ Γεννηματάς, Λήδα Καζαντζάκη, ιστορικός Τέχνης, Χαρά Μουτζούρη, σωματείο Επισιτισμού, Αναστασία Πουλουτίδου, δασκάλα, σύλλογος Θουκυδίδης, Μαρία Ρίζου, φοιτήτρια ΕΜΜΕ-ΕΚΠΑ, Άννα Τσινίκα, ΔΣ ΠΣΥΠΕΡΤ. 

Σύνδεσμος εκδήλωσης: tinyurl.com/y5bkuak4

Οι Financial Crimes οργανώνουν ανοιχτή διαδικτυακή εκδήλωση - συζήτηση “#Me(dia)Too - Σεξουαλικές παρενοχλήσεις και ΜΜΕ”, στις 19/2, 7:30μμ. Ομιλήτριες: Ιωάννα Ηλιάδη, δημοσιογράφος, Άννα Κωνσταντακάκη, δημοσιογράφος, Αργυρώ Γιαννουδάκη, δημοσιογράφος, Ειρήνη Γιανναρά, παραγωγός ΕΡΤ, Λένα Βερδέ, δημοσιογράφος, μέλος ΔΣ ΕΣΠΗΤ.  

Περισσότερες πληροφορίες: bit.ly/mediatoo


Οι καταγγελίες της Μπεκατώρου είναι συγκλονιστικές και άνοιξαν πολλά ζητήματα. Σίγουρα στον ίδιο τον επαγγελματικό αθλητισμό, αλλά αυτά που ακολούθησαν αποκαλύπτουν το βάθος και την έκταση της γυναικείας καταπίεσης το 2021. Έγινε μια έρευνα τον περασμένο Νοέμβρη για το κατά πόσο οι γυναίκες στους χώρους δουλειάς δέχονται σεξουαλική παρενόχληση, κακοποίηση, βία κλπ. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Το 85% των γυναικών που ρωτήθηκαν, σε δείγμα 2000, δήλωσαν ότι έχουν δεχτεί κάποια σεξουαλική παρενόχληση είτε λεκτική είτε σωματική.

Στον χώρο του τουρισμού-επισιτισμού και εστίασης τα ποσοστά σπάνε κόκκαλα: το 22% των εργαζομένων δέχτηκαν σεξουαλική βία. Είναι ο κλάδος με τα μεγαλύτερα ποσοστά αδήλωτης εργασίας. Το άλλο ποσοστό που έχει ενδιαφέρον είναι πόσοι φτάνουν να καταγγείλουν αυτά τα περιστατικά: μόνο 6%. Ένα συντριπτικό 86% δηλώνει ότι δεν πάει να καταγγείλει αυτά τα περιστατικά λόγω φόβου ότι θα χάσουν τη δουλειά τους. 

Αυτό μας φέρνει στο ερώτημα τι έχουμε να παλέψουμε. Έχουμε να παλέψουμε μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που, πέρα από το να σπέρνει τον θάνατο με την πανδημία και να φέρνει ιδιωτικοποιήσεις και λιτότητα, είναι υπεύθυνη για τον σεξισμό. Ο βιαστής της Μπεκατώρου ήταν στη ΝΔ και υπήρξε πλήρης συγκάλυψη σε αυτό. Αλλά είναι και μια κυβέρνηση που έχει πολλαπλασιάσει τις επιθέσεις που χειροτερεύουν τη θέση της γυναίκας στους χώρους δουλειάς και συνολικά μέσα στην κοινωνία. Αν στον ιδιωτικό τομέα ήταν εκτεταμένες οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να φέρει αυτό το καθεστώς μαζικά και μέσα στο δημόσιο. Τετράμηνοι εκπαιδευτικοί, ΟΑΕΔ στα νοσοκομεία, επικουρικοί και μια σειρά άλλες ελαστικές εργασιακές σχέσεις βλέπουμε να αυξάνονται.

Δεν ισχύει πια το “ίση αμοιβή για ίση εργασία”. Είναι μια συνθήκη που καθιστά τις γυναίκες πραγματικά ευάλωτες. Και, ειδικά μέσα στην πανδημία, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους έχει φορτώσει νέα βάρη στις πλάτες της εργατικής οικογένειας και πιο συγκεκριμένα των γυναικών μέσα σε αυτή. Στην απουσία βρεφονηπιακών σταθμών, Βοήθειας στο Σπίτι και γηροκομείων ήρθε και προστέθηκε το βάρος της εκπαίδευσης, με τα τηλεμαθήματα των παιδιών που στην πραγματικότητα επιφορτίζουνε τα σπίτια. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο που μέσα στην περίοδο της καραντίνας εκτινάχθηκε η ενδοοικογενειακή βία.

Τα βήματα που κάνει το εργατικό κίνημα και η νεολαία δένονται με τις διεκδικήσεις των γυναικών απέναντι στο σύστημα του σεξισμού. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να σταματήσουν οι επιθέσεις και η ανισότητα, από τα αιτήματα που ξεδιπλώνονται αυτή τη στιγμή: μονιμοποιήσεις, μαζικές προσλήψεις, στήριξη της Παιδείας και της Υγείας. Να βελτιώσουμε με έναν ουσιαστικό τρόπο τη θέση της γυναίκας.

Η επιθεώρηση εργασίας είναι ένας τρόπος να καταγγέλλουν οι γυναίκες τις επιθέσεις και την ανισότητα στην εργασία. Δεύτερος, τα ισχυρά συνδικάτα. Ένα δυνατό συνδικάτο στον χώρο δουλειάς μπορεί να στηρίξει την εργαζόμενη που κάνει καταγγελία για σεξιστικές επιθέσεις, είτε από προϊστάμενους είτε από άλλους. Οι φοιτήτριες του ΑΠΘ κατήγγειλαν τις επιθέσεις ενός καθηγητή και ξέρουμε ότι στα πανεπιστήμια οι φοιτήτριες και οι καθηγήτριες μπορούν να προχωρήσουν σε τέτοιες καταγγελίες επειδή έχουν δυνατούς φοιτητικούς συλλόγους και συνελεύσεις. Αν περάσουν τα σχέδια της Κεραμέως για την πανεπιστημιακή αστυνομία αυτά θα πάνε περίπατο, όσα δάκρυα και αν χύνει η κυβέρνηση του Μητσοτάκη για τη Μπεκατώρου.

Φέτος η 8 Μάρτη είναι εξαιρετικά σημαντική. Πατάμε πάνω σε γερές βάσεις με την εμπειρία των τελευταίων δύο χρόνων και τις απεργιακές κινητοποιήσεις για την ημέρα της γυναίκας. Φέτος μπορούμε να πάρουμε από τα σωματεία μας μαζικά αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα. Σήμερα στις πύλες των νοσοκομείων γίνονταν συγκεντρώσεις. Ήταν εντυπωσιακή η ανταπόκριση όλων στο νοσοκομείο Γεννηματάς όταν άνοιγε η συζήτηση για την 8 Μάρτη και η πρόταση να συγκροτηθεί ομάδα στο νοσοκομείο που θα την οργανώσει. Αυτά μπορούμε να τα κάνουμε σε όλους τους χώρους, εργασίας και σπουδών, αλλά και στις γειτονιές.

Αργυρή Ερωτοκρίτου
 

Στις 25 Νοέμβρη, μέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, μια συζήτηση που είχα με μια ομάδα μαθητών και μαθητριών, ήταν αποκαλυπτική: τα αγόρια έλεγαν “οι συμμαθήτριές μας θα φοράνε αυτά που θέλουν” και τα κορίτσια έλεγαν “θα εκφραζόμαστε όπως θέλουμε”. Αυτή είναι η αυτοπεποίθηση που μας έχει δώσει τα τελευταία χρόνια το γυναικείο κίνημα. Αυτή την αυτοπεποίθηση την είδαμε και σήμερα (28/1) με το σπάσιμο της απαγόρευσης από φοιτητές και φοιτήτριες.

Στο συλλαλητήριο αυτό ήταν και οι εκπαιδευτικοί, αναπληρώτριες, δασκάλες κλπ. Μιλάμε για έναν εργασιακό χώρο που η συντριπτική πλειοψηφία είναι γυναίκες. Το γενικό ποσοστό είναι της τάξης του 68%. Αλλά χρειάζεται να δούμε και πόσες γυναίκες είναι αναπληρώτριες, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να πηγαίνουν σε 3 ή σε 4 σχολεία, να συμπληρώνουν ωράριο, συν τα βάρη του σπιτιού. Ας φανταστούμε τι σημαίνει για μια αναπληρώτρια να μην έχει άδεια για ασθένεια, να έχει μόνο τις 15 μέρες, άρα τι θα γίνει αν υπάρχουν προβλήματα με την εγκυμοσύνη για παράδειγμα.

Είναι σημαντικό αυτό το κομμάτι να εκφραστεί στις 8 Μάρτη. Θέλουμε σχολείο με σταθερό προσωπικό και όχι κουκουλώματα και τρύπες που προσπαθούμε να καλύψουμε. Το συνδικάτο εκπαιδευτικών στο Λος Άντζελες απαρτίζεται κατά πλειοψηφία από γυναίκες μετανάστριες και έπαιξε κεντρικό ρόλο στην οργάνωση της 8 Μάρτη, στο πλαίσιο του #metoo. Κάποιες από τις διοργανώτριες έλεγαν “δεν πάμε σήμερα τα παιδιά μας σχολείο, στηρίζουμε την απεργία των εκπαιδευτικών γιατί στηρίζουν τη μάχη των γυναικών”.

Συζητάμε την 8 Μάρτη σε σχέση με τα σχολεία, άρα ένα ερώτημα είναι το αν “είναι θέμα παιδείας;” Η απάντηση είναι ότι ναι, προφανώς και είναι και θέμα παιδείας, θέλουμε σχολεία πολύχρωμα και πολυφωνικά, να μπορούμε να μιλάμε για τον σεξισμό και την ομοφοβία. Αλλά συζητάμε για την 8 Μάρτη στα σχολεία γιατί το μεγαλύτερο σχολείο και η μεγαλύτερη συνείδηση είναι αυτή που γεννιέται στον δρόμο, στις μάχες και τις απεργίες.

Στη σημερινή πανεκπαιδευτική διαδήλωση ήταν ανάμεσά μας και οι πρόσφυγες και οι προσφύγισσες. Οι προσφύγισσες, που ξέρουν τι σημαίνει σεξισμός και ρατσισμός γιατί είναι γυναίκες, μουσουλμάνες, μητέρες παιδιών που δεν πηγαίνουν σχολείο, φώναζαν “ανοιχτά σχολεία για τα παιδιά μας”. Το πανό των προσφύγων από τους Άγιους Θεόδωρους γράφει “δυο γυναίκες γέννησαν μόνες σε ένα καμπ” και νομίζω δε χρειάζεται παραπάνω σχόλια. Πάμε για τις 8 Μάρτη, τις 20 Μάρτη, όλες τις κινητοποιήσεις στις οποίες πρέπει να είναι μπροστά η εκπαίδευση.

Εύα Ηλιάδη
 

Είμαι σίγουρη ότι και αυτή η 8 Μάρτη θα μας βρει απεργούς στους δρόμους μαζικά. Με δυνατά απεργιακά ψηφίσματα από τους περισσότερους εργασιακούς χώρους. Ο αγώνας για εργασιακά δικαιώματα ήταν, είναι και θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την πάλη κατά της καταπίεσης των γυναικών και τον σεξισμό. 

Ο σεξισμός δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, ούτε ένα μεμονωμένο γεγονός, όπως θέλει η κυβέρνηση της ΝΔ να το παρουσιάσει με την καταγγελία της Μπεκατώρου και των άλλων γυναικών. Είναι μια εκκωφαντική πλευρά της εξουσίας της κυρίαρχης, της αστικής τάξης απέναντι στις εργάτριες και τους εργάτες όλων των χωρών. Το χτύπημα που επιχειρείται με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο κάνει τις γυναίκες πιο ευάλωτες, όχι μόνο εργασιακά, αλλά και απέναντι στις σεξιστικές επιθέσεις και καταπιέσεις εν γένει.

Όσον αφορά τον καλλιτεχνικό χώρο, στον οποίο δραστηριοποιούμαι, δεν είναι λίγες οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Η εργοδοσία προβαίνει στις παρενοχλήσεις που είτε προβάλουν έναν άμεσο εκβιασμό, είτε υποκρύπτουν έναν έμμεσο. Φυσικά ο εκβιασμός αυτός έχει να κάνει με τη διατήρηση της θέσης εργασίας. Απειλούμαστε δηλαδή και πάλι με ανεργία. Και εδώ η λύση και η απάντηση θα 'ρθει από την πάλη του εργατικού κινήματος, την πάλη για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την πάλη ενάντια στην ανεργία.

Η μαζικότητα των κινημάτων των καλλιτεχνών εν μέσω πανδημίας πέρσι αλλά και η μαζική συμμετοχή των ηθοποιών στις εκλογές του σωματείου μας τον περασμένο Ιούλιο μπορεί να πατάξει τις σεξιστικές φωνές και συμπεριφορές των εργοδοτών. Πάμε να οργανώσουμε μια δυνατή, εργατική απεργία στις 8 Μάρτη.

Πέρσα Κατσανούλη

Με τα συνδικάτα μπροστά

Μετά τις εισηγήσεις των ομιλητριών ακολούθησε πλούσια συζήτηση για τις εμπειρίες του κινήματος τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα το 2019 και 2020 που η 8 Μάρτη έχει οργανωθεί απεργιακά.

Η Μαρία Χαρχαρίδου, νοσηλεύτρια, τόνισε: “Αυτά τα δυο χρόνια έγινε μια φοβερή σύνδεση των αιτημάτων για μείωση των ανισοτήτων με τις εργατικές διεκδικήσεις. Μπήκε στην αντζέντα των συνδικάτων το σύνολο των θεμάτων που αφορούν τις γυναίκες. Ήταν μια κατάκτηση, συν το γεγονός ότι η 8 Μάρτη πέρσι ήταν η τελευταία μαζική ανοιχτή κινητοποίηση που έγινε πριν την καραντίνα. Πέρσι είχαμε και τη μεγάλη συμμετοχή προσφύγων και προσφυγισσών που προσέφεραν μια τεράστια δύναμη στην κινητοποίηση και μια σύνδεση με τις επόμενες μάχες που τις είδαμε να ξεδιπλώνονται τον Ιούνιο με το Black Lives Matter. Η πρώτη προκήρυξη για την απεργιακή 8 Μάρτη γίνεται ανάρπαστη στις γειτονιές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ταυτόχρονα υπάρχει μια φοβερή ιδεολογική επίθεση. Με τις αμβλώσεις βλέπουμε τι γίνεται στην Πολωνία, στην Αργεντινή, όπου έχουμε και μια μεγάλη νίκη. Η σύσκεψη της 5 Φλεβάρη χρειάζεται να ανοιχτεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους”.

Ο Αλέξανδρος Μαρτζούκος, ηθοποιός, συμπλήρωσε: “Στον χώρο των ηθοποιών το γυναικείο ζήτημα ανοίγει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Είναι ευκαιρία τώρα να μπει μπροστά και η ΑΣΗ και να παλέψουμε γι' αυτό. Έχουμε ήδη μια νίκη, και η παράταξή μας έπαιξε σπουδαίο ρόλο σε αυτή. Πιστεύω ότι θα κάνουμε μεγάλα πράγματα για τις 8 Μάρτη. Ο σεξισμός βρίσκεται στις απαρχές του θεάτρου, τα έργα είναι γραμμένα για άντρες, οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να παίζουν. Και σήμερα δεν μπορούν να ακολουθήσουν εύκολα αυτό το επάγγελμα, δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια, δεν μπορούν να πάνε περιοδείες γιατί πώς θα αφήσουν παιδιά, ηλικιωμένους πίσω;”

“Στον χώρο των ΜΜΕ όπως και σε όλους τους χώρους τα ζητήματα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων, της κακοποίησης και των σεξιστικών διακρίσεων είναι πάρα πολύ έντονα”, υπογράμμισε η δημοσιογράφος Φύλλια Πολίτη. “Οι Financial Crimes οργανώνουν διαδικτυακή εκδήλωση στις 19/2 για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον χώρο των ΜΜΕ, το #me(dia)too όπως το λέμε. Ανάμεσα στις ομιλήτριες είναι η Ιωάννα Ηλιάδη, η πρώτη δημοσιογράφος που βγήκε δημόσια και κατήγγειλε σεξουαλική παρενόχληση όταν ήταν νεαρή συντάκτρια και είχε πάει στο υπουργείο Άμυνας για να πάρει συνέντευξη από τον υφυπουργό ο οποίος άρχισε να την κυνηγάει μέσα στο γραφείο. Οι εκδηλώσεις σε χώρους αυτή τη στιγμή μπορούν να συσπειρώσουν πάρα πολύ κόσμο και να βοηθήσουν στην οργάνωση της 8 Μάρτη”, σημείωσε.

Η Μαρία Ντάσιου, γιατρός στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, άνοιξε το ζήτημα των μεταναστριών που κρατούνται σε κλειστά στρατόπεδα όπως της Αμυγδαλέζας: “Είναι κυρίως γυναίκες που βρέθηκαν εκεί λόγω έλλειψης χαρτιών. Έχουν επανειλημμένα καταγγείλει βιασμούς από τους φύλακες και βίαιη συμπεριφορά. Ζουν κάτω από τον φόβο και όταν τολμούν να μιλήσουν μετακινούνται αλλού σε χειρότερες συνθήκες. Χρειάζεται να τις πλησιάσουμε και να τις έχουμε κοντά μας στις 8 Μάρτη. Είναι πάρα πολύ σημαντικό κάθε γυναίκα να μπορέσει να έχει φωνή, ακόμη και σε χώρους που οι ίδιες δεν έχουν τη δυνατότητα να πιστέψουν ότι μπορεί η φωνή τους να γίνει δύναμη και να τις βγάλει από τον βάλτο”.

“Στον χώρο του επισιτισμού συνδυάζονται οι επιθέσεις σεξιστικού τύπου με την υποασφαλισμένη εργασία, ιδιαίτερα στο σέρβις”, υπογράμμισε ο Βασίλης Μυρσινιάς, εργαζόμενος στον επισιτισμό. “Όλες οι περιπτώσεις που έχουν βρει τον δρόμο στα συνδικάτα, την επιθεώρηση εργασίας και γενικά σε συλλογικές αντιμετωπίσεις έχουν αποφέρει κέρδος για όλη την εργατική τάξη και όχι μόνο για συγκεκριμένους χώρους δουλειάς”, τόνισε.

Η Σταυρούλα Πανίδου, εκπαιδευτικός, μίλησε για την επίθεση που συνιστά το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας: “Πολύς κόσμος έχει μπέρδεμα με αυτό. Θεωρεί ότι έρχεται να επιλύσει ένα ζήτημα ισότητας ανδρών και γυναικών ως προς τα παιδιά τους, ή ότι με αυτόν τον τρόπο υποχρεώνονται οι άντρες να βοηθάνε στο μεγάλωμα των παιδιών. Στην πραγματικότητα η αστική τάξη θέλει να ξεζουμίσει την οικογένεια, παντρεμένη ή χωρισμένη. Εγκλωβίζει ένα ολόκληρο κομμάτι γυναικών στο να διστάζει να χωρίσει γιατί θα αναγκαστεί να συνεργαστεί με έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν μπορούσε να ζήσει για διάφορους λόγους, που συχνά είναι και λόγοι βίας. Τέτοιου τύπου νομοσχέδια μας πάνε πολύ πίσω. Σε μια εποχή που το οικογενειακό δίκαιο ήταν κομμένο και ραμμένο για τη λειτουργία της οικογένειας όπως τη θέλει η αστική τάξη”.

Αφροδίτη Φράγκου