Οι υγειονομικοί έχουν δώσει σκληρούς αγώνες τα τελευταία χρόνια για να σώσουν το ΕΣΥ από τις επιθέσεις των κυβερνήσεων -και των κλινικαρχών που αυτές στήριζαν. Ενάντια σε μια πολιτική που ήταν πάντα στην κατεύθυνση της διάλυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας και της πριμοδότησης των αφεντικών της ιδιωτικής Υγείας, οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή για να μην επιτρέψουν την υλοποίησή της. Οι 24ωρες πανελλαδικές απεργίες τους ήταν κάθε φορά οι μεγάλοι σταθμοί σε αυτή τη μάχη.
Από τα πρώτα χρόνια των μνημονίων επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, οι υγειονομικοί είχαν έρθει αντιμέτωποι με επιλογές που έφερναν ακραία μείωση της χρηματοδότησης των νοσοκομείων, πλήρες πάγωμα των προσλήψεων, μόνιμες απλήρωτες εφημερίες, διόγκωση χρωστούμενων αδειών και ρεπό, ελαστικές σχέσεις εργασίας, συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων και κλινικών.
Απέναντι σε όλα αυτά, είχαν χρησιμοποιήσει κάθε αγωνιστικό μέσο στη διάθεσή τους: Επίσχεση εργασίας που δημιούργησε «εφημεριακό κραχ» τον Μάρτη του 2010. Πενθήμερη απεργία τον Ιούλη του 2010. Βδομάδα δωρεάν πρόσβασης στα νοσοκομεία με συγκεντρώσεις στις πύλες τον Νοέμβρη του 2010. Κατάληψη του Υπουργείου Υγείας το Φλεβάρη του 2011. Ανοιχτές τοπικές συγκεντρώσεις ενάντια στα κλεισίματα νοσοκομείων όπως το Γενικό Πατησίων τον Ιούλη του 2011. Όλα πλαισιωμένα από στάσεις εργασίας και 24ωρες απεργίες που σε πολλά νοσοκομεία γίνονταν υπόθεση συντονισμών βάσης, επιτροπών αγώνα και γενικών συνελεύσεων.
Η αντίσταση συνεχίστηκε με την ίδια ένταση τα επόμενα χρόνια επί κυβέρνησης Σαμαροβενιζέλων ενάντια στα σχέδια για κλεισίματα δεκάδων νοσοκομείων σε όλη τη χώρα και κύρια στις εργατογειτονιές. Το Συντονιστικό Νοσοκομείων που σήμερα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες τις μάχες και έχει κερδίσει την εκτίμηση όλου του υγειονομικού κινήματος για το ρόλο του, ήταν προϊόν εκείνων των αγώνων οργανώνοντάς τους από τα κάτω και πιέζοντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΟΕΔΗΝ και της ΟΕΝΓΕ να καλούν στάσεις εργασίας και 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις.
Οι μάχες δεν σταμάτησαν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που συνέχισε την ίδια πολιτική της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης. Τα «Καραβάνια για την Υγεία» που ξεκίνησαν το 2016 από τις διαδηλώσεις της ΔΕΘ και έκαναν με απεργιακές διαδηλώσεις το γύρο της χώρας είχαν στο κέντρο τους τα αιτήματα για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, για μονιμοποιήσεις όλων των συμβασιούχων, για να ανοίξουν τα κλειστά νοσοκομεία, για να φύγουν οι εργολάβοι, για ένταξη στα ΒΑΕ. Η πιο μαζική ήταν η απεργιακή κινητοποίηση της Αθήνας στις 6 Οκτώβρη του 2016.
Επιτυχίες
Αυτοί οι αγώνες είναι ο λόγος που οι χιλιάδες συμβασιούχοι της Υγείας συνεχίζουν να δουλεύουν στα νοσοκομεία μέχρι σήμερα και να μην βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας με ακόμα λιγότερο προσωπικό. Είναι αγώνες που κλιμακώθηκαν ιδιαίτερα από το φθινόπωρο του 2017. Η πρωτοβουλία του Συντονιστικού τότε να καλέσει συνέλευση συμβασιούχων από τα νοσοκομεία
-αλλά όχι μόνο- και να προχωρήσει σε απεργιακή κινητοποίηση στις 29 Νοέμβρη με αίτημα τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, έγινε πανυγειονομική και τελικά πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία που άνοιξε το δρόμο ώστε να κερδίσουν την πρώτη παράταση της σύμβασής τους.
Αυτή η επιτυχία απλώθηκε στη συνέχεια και στους επικουρικούς γιατρούς. Το 2018 σημαδεύτηκε από μεγάλες πανυγειονομικές απεργίες το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και το χειμώνα εκείνου του χρόνου για την παραμονή τους στη δουλειά, με κορυφαία την απεργία στις 10 Οκτώβρη. Το αποτέλεσμα ήταν η ανανέωση όλων, συμβασιούχων εργαζόμενων και επικουρικών γιατρών, ξανά και ξανά.
Με την ίδια δύναμη ήρθε αντιμέτωπος ο Κικίλιας από τους πρώτες μήνες διακυβέρνησης της ΝΔ. Παρόλο που ως αντιπολίτευση τα προηγούμενα χρόνια κατηγορούσε το ΣΥΡΙΖΑ ότι υποχωρεί στις πιέσεις των συνδικαλιστών και δεν προχωρά στις απολύσεις, μπροστά στην πανυγειονομική απεργία στις 23 Οκτώβρη του 2019 ο Κικίλιας θα αναγκαζόταν κι αυτός να ανανεώσει τις συμβάσεις όλων. Λίγο μετά οι εργαζόμενοι του Άγιου Σάββα θα ξήλωναν και τον διοικητή του νοσοκομείου τους, που ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να απολύσει τον πρόεδρο του Συλλόγου τους Κώστα Καταραχιά.
Η εμπειρία αυτών των μαχών και των νικών που τις συνόδευαν ήταν πολύτιμη τη χρονιά της πανδημίας, μέχρι και σήμερα. Αυτή η εμπειρία έδωσε την αυτοπεποίθηση στους υγειονομικούς να ανοίξουν πρώτοι την κόντρα με την κυβέρνηση και την εγκληματική πολιτική της. Χωρίς τις δεκάδες κινητοποιήσεις τους τους τελευταίους μήνες, τις συγκεντρώσεις στις πύλες, τις διαμαρτυρίες στο Υπουργείο Υγείας, τις «υποδοχές» του Μητσοτάκη, του Κικίλια και όλων των κυβερνητικών όπου τολμούσαν να πατήσουν το πόδι τους, το ΕΣΥ θα είχε ολοκληρωτικά καταρρεύσει. Μόνο η δική τους πίεση εξασφάλιζε την ανανέωση όσων συμβάσεων έληγαν ανά νοσοκομείο, την πρόσληψη έστω κι αυτού του ελάχιστου προσωπικού που μπήκε στα νοσοκομεία, τη χορήγηση μέσων ατομικής προστασίας, την αποκάλυψη των ΕΔΕ και όλων των διώξεων που τους στοχοποιούσαν για τους θανάτους και τη διασπορά του ιού.
Η πανυγειονομική απεργία και το πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα στις 16 του περασμένου Ιούνη ήταν η κορυφαία στιγμή αυτής της πορείας. Όταν οι δρόμοι πλημμύρισαν από υγειονομικούς από όλη τη χώρα, αλλά και από συμπαραστάτες και συμπαραστάτριες από δεκάδες χώρους και γειτονιές. Εκεί συμπυκνώθηκε όλη η οργή αλλά και όλη η ελπίδα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, προβάλλοντας τα πραγματικά μέτρα προστασίας απέναντι στην «ατομική ευθύνη», τις απαγορεύσεις και την καταστολή. Τον ίδιο ρόλο θα παίξει η νέα πανυγειονομική απεργία στις 23 Φλεβάρη εν μέσω του τρίτου ακόμα πιο δύσκολου κύματος. Τα αιτήματα των υγειονομικών πρέπει να γίνουν πράξη τώρα. Αξίζει να τους στηρίξουμε ξανά με όλες μας τις δυνάμεις.