Εκπαίδευση και νεολαία
Άνοιγμα σχολείων σημαίνει μικρότερα τμήματα

10/3/21 Aθήνα, Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Το Υπουργείο Παιδείας έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Τώρα λέει ότι επίκειται το άνοιγμα των σχολείων. Για εμάς τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά, το ανοίγουμε δεν ανοίγουμε που λέει κάθε τόσο το υπουργείο, είναι πλέον ανέκδοτο. Ένα ανέκδοτο όμως που δεν έχει καθόλου πλάκα. Πάνε να ανοίξουν τα σχολεία στη χειρότερη φάση της πανδημίας, χωρίς να αλλάξουν τίποτα. Δεν γίνεται σε αυτή τη φάση ειδικά, να επιστρέψουμε σε τμήματα με 25 παιδιά.

Πρόκειται για μια πολιτική που σε κανένα σημείο όλους αυτούς τους μήνες δεν την ενδιέφερε να διασφαλίσει το δικαίωμα των παιδιών στη μόρφωση αλλά και την υγεία τους. Τα παιδιά των λυκείων πήγαν ουσιαστικά σχολείο ενάμιση μήνα. Όλος ο υπόλοιπος χρόνος έγινε με τηλεκπαίδευση που σήμαινε αποκλεισμούς και χιλιάδες προβλήματα που φορτώθηκαν οι μαθητές/τριες και οι οικογένειές τους. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή οικογένειες που έχουν καταχρεωθεί για να πάρουν ότι χρειάζεται για την τηλεκπαίδευση. Και ταυτόχρονα σε αυτά τα παιδιά λένε ότι πρέπει να δώσουν πανελλήνιες. Ο μόνος που ωφελείται από αυτό είναι ένα σύστημα φροντιστηρίων και ιδιωτικής εκπαίδευσης. Μιλάμε για μια πραγματικά αποτυχημένη διαχείριση από τη μεριά της κυβέρνησης. Τα παιχνίδια με την υγεία, τη μόρφωση των παιδιών και τις δουλειές μας έχουν γεμίσει οργή τόσο τον μαθητικό κόσμο όσο και εμάς τους εκπαιδευτικούς.

Σαφέστατα και υποστηρίζουμε τα ανοιχτά σχολεία. Αλλά αυτό σημαίνει ανοιχτά σχολεία με τους όρους μας. Αυτό σημαίνει μικρότερα τμήματα, περισσότεροι καθηγητές, προσωπικό καθαριότητας, τάξεις κλπ. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί έχουν βγει στη σύνταξη αυτή τη χρονιά. Τα κενά ήταν ήδη μεγάλα κι έχουν διογκωθεί. Η Κεραμέως αντί να προσλάβει όλο το προσωπικό που χρειάζεται προτιμάει να τα δίνει στη cisco webex για να ταϊσει το φιάσκο της τηλεκπαίδευσης. Τώρα υπόσχονται υποτίθεται ατομικά τεστ που θα τα κάνει ο γονιός στο παιδί πριν πάει στο σχολείο. Είναι ξανά το παιχνίδι της ατομικής ευθύνης που παίζει η κυβέρνηση εδώ κι ένα χρόνο και μας έχει φέρει στο σημείο που είμαστε. Καμία μέριμνα από τη μεριά τους, όλη η ευθύνη στους από κάτω.

Η αγανάκτηση είναι διάχυτη στον κόσμο της εκπαίδευσης αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε αγωνιστικά τα αιτήματά μας για προσλήψεις και ασφαλές άνοιγμα. Αυτό σημαίνει απεργιακές κινητοποιήσεις από τα σωματεία μας μαζί με τους μαθητές και τις μαθήτριες και τους φοιτητικούς συλλόγους που βρίσκονται σε αναβρασμό. Τα συλλαλητήρια στη 1 Απρίλη χρειάζεται να είναι πανεκπαιδευτικά. Να συμμετέχουν και οι ομοσπονδίες μας με απεργία και όλοι μαζί να δώσουμε την απάντηση που χρειάζεται στο δρόμο.

Εύα Ηλιάδη,
εκπαιδευτικός Ε’ ΕΛΜΕ Αθήνας