Καταστολή
Κράτος, πλούτος και δημοκρατία

7/3, Νέα Σμύρνη: Πορεία μετά την επίθεση της αστυνομίας στην πλατεία. Φωτό: Δημήτρης Δασκαλάκης

Mαζική συμμετοχή και πλούσια συζήτηση ήταν τα χαρακτηριστικά της διαδικτυακής εκδήλωσης με θέμα «Κράτος, πλούτος και δημοκρατία» που οργάνωσε το περασμένο Σάββατο το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω. 

Σε αυτό το δισέλιδο παρουσιάζουμε τα βασικά σημεία των εισηγήσεων -του Κώστα Καταραχιά, προέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων Αγίου Σάββα, του Ευκλείδη Μακρόγλου, δικηγόρου από την Θεσσαλονίκη και του Πάνου Γκαργκάνα, διευθυντή της Εργατικής Αλληλεγγύης- αλλά και των παρεμβάσεων που ακολούθησαν Η συζήτηση, την οποία συντόνισε η δικηγόρος Δήμητρα Λιναρδάκη, λίγες ώρες μετά την αντιρατσιστική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλ. Αμερικής, σημαδεύτηκε από τις παρεμβάσεις των συγγενών του αδικοχαμένου Ιμπραήμ Εργκιούν, των εκπροσώπων της κοινότητας Γουινέας, όπου γεννήθηκε ο Μάκι Ντιαμπατέ και του δικηγόρου Δημήτρη Ζώτου, που τους εκπροσωπεί.

 

2/3, Απεργιακή διαδήλωση στο υπ. Υγείας. Φωτό: Δημήτρης Δασκαλάκης

 

Πέμπτη 11/3, Συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Φωτό: Λουίζα Γουλιελμάκη

 

3/4, Πλατεία Αμερικής. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης


Αντιμετωπίζουμε ένα κύμα επιθέσεων κατασταλτικών και όχι μόνο που εξοργίζουν τον κόσμο. Κάθε καινούργια εξέλιξη υπογραμμίζει το μέγεθος αυτών των επιθέσεων - προφανώς τα πρόσφατα εγκλήματα που γίνονται στα στρατόπεδα προσφύγων - και η προσπάθεια να τα αποκρύψουν δείχνει την ένοχη στάση της κυβέρνησης και σε αυτό το κομμάτι. Ανοίγει η συζήτηση πώς παλεύουμε ενάντια σε αυτές τις επιθέσεις.

Αντιμετωπίζουμε μια κυβέρνηση σε κρίση και είναι ένα πρώτο σημαντικό κρατούμενο σε αυτή τη συζήτηση. Γιατί καθορίζει το αν πηγαίνουμε στην αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων με μια στάση αμυντική ή μια στάση επιθετική. Η εικόνα, μιας κυβέρνησης που χτυπάει στα τυφλά αλλά και μιας κυβέρνησης που παραπαίει, δείχνει ότι η αντιμετώπισή μας πρέπει να είναι επιθετική. Δεν βρισκόμαστε σε συνθήκες απόγνωσης και άμυνας. Ακόμη και οι φιλοκυβερνητικοί δημοσκόποι σχολιάζουν ότι η κατάσταση θυμίζει 2012 τότε που το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε. 

Από στρατηγικής άποψης, ξεκινάμε από μια αφετηρία ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε κρατικούς μηχανισμούς που δεν μεταρρυθμίζονται, μόνο ανατρέπονται. Υπάρχουν πολλές φωνές που το αμφισβητούν αυτό, όχι μόνο από τα τμήματα της Αριστεράς που πάντα είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων αλλά και από θεωρητικούς, που μέχρι πρόσφατα υποστήριζαν ότι βρισκόμαστε στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης κατά την οποία το εθνικό κράτος αποδυναμώνεται. Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε ανάγλυφα είναι τη μεγαλύτερη διαπλοκή του πλούτου με το κράτος, συνεχή φαινόμενα σκανδάλων σε διεθνές επίπεδο και αν μιλάμε για εδώ, η πολιτική ατζέντα της ΝΔ γράφεται στα γραφεία των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών. 

Πάμε λοιπόν, με μια αντιμετώπισή ότι πρώτον μας παίρνει και δεύτερο πάμε με μια αντιμετώπιση που δεν προσπαθεί να μπαλώσει καταστάσεις, να εξασφαλίσει δηλαδή θεσμικές αλλαγές οι οποίες θα κατοχυρώσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά επιδιώκει να προχωρήσει σε ορίζοντα πολύ μεγαλύτερο από αυτό, ότι πάμε με μια στρατηγική ανατρεπτική, ότι η κατάκτηση και η διεύρυνση της δημοκρατίας, η αντίσταση στις απόπειρες να συρρικνωθεί, σημαίνει μια στρατηγική προοπτική εργατικής δημοκρατίας. 

Έχοντας αυτά σαν αφετηρία έχουμε να κάνουμε μια ολόκληρη προσπάθεια να μεταφράσουμε αυτές τις βασικές εκτιμήσεις και την στρατηγική επιλογή σε συγκεκριμένες τακτικές, στο εδώ και τώρα.  Είναι το πιο δύσκολο κομμάτι και το πιο απαραίτητο. 

Το πρώτο κρατούμενο σε αυτήν την προσπάθεια είναι ότι η πάλη ενάντια στην καταστολή δεν μπορεί να αυτονομείται από τους υπόλοιπους αγώνες της εργατικής τάξης. Είναι ένα σημαντικό μέτωπο στους αγώνες της εργατικής τάξης αλλά δεν μπορεί να αναχθεί σε μοναδικό μέτωπο, ότι αυτή τη στιγμή προέχει να σώσουμε την δημοκρατία, να κατοχυρώσουμε τα δημοκρατικά δικαιώματα και όλα τ’ άλλα μπορούνε να πάνε λίγο παραπίσω. Αυτή τη συλλογιστική την απορρίπτουμε γιατί είναι συλλογιστική που απορρίπτει τη σύνδεση και το δυνάμωμα των αγώνων. Η δύναμη βρίσκεται στη αλληλοσύνδεση των αγώνων μεταξύ τους. 

Με εργατικούς όρους

Η απάντηση στις αυθαιρεσίες του Χρυσοχοΐδη και της αστυνομίας, ασφαλώς και είναι η σύγκρουση στους δρόμους όταν η αστυνομία προσπαθεί να εμποδίσει τον κόσμο να διαδηλώσει ελεύθερα. Αλλά η σύγκρουση με την καταστολή είναι άρρηκτα δεμένη με τους αγώνες που δίνει η εργατική τάξη για να εξασφαλίσει τα δικαιώματά της. Με τη σύγκρουση ενάντια στις απολύσεις που είναι δεμένη με την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών κατακτήσεων. Δεν διεκδικούμε αφηρημένα το δικαίωμα του συνδικαλίσεσθαι, το διεκδικούμε γιατί διεκδικούμε προσλήψεις στα νοσοκομεία, την ενίσχυση της Παιδείας αντί την ενίσχυση της αστυνομίας. Η γενίκευση αυτή επιτρέπει να αξιοποιηθεί η δύναμη της εργατικής τάξης.

Δεμένο με αυτό είναι ένα δεύτερο κρατούμενο σε σχέση με τις τακτικές. Ακριβώς γιατί έχουμε την εικόνα ότι το κράτος είναι δομημένο για την εξυπηρέτηση του καπιταλισμού, για εμάς προτεραιότητα έχουν οι εργατικές μορφές πάλης από οποιαδήποτε άλλη μορφή πάλης που είναι οι θεσμικές παρεμβάσεις στα πλαίσια που αφήνει η κοινοβουλευτική δημοκρατία. 

Δεν υποτιμούμε τις θεσμικές παρεμβάσεις, κάθε άλλο, τις αξιοποιούμε, έχουμε μια παράδοση σε αυτό με πιο πρόσφατη τη δίκη της Χ.Α. Είμαστε εκείνο το ρεύμα της Αριστεράς, που από την πρώτη στιγμή είπε και στα δικαστήρια θα δώσουμε τη μάχη ενάντια στους φασίστες. Χρησιμοποιούμε τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τη δύναμη της εργατικής τάξης αλλά δεν εγκαταλείπουμε το πεδίο της αστικής νομιμότητας. Το αξιοποιούμε αλλά δεν το ανάγουμε σαν βασικό πεδίο στο οποίο μπορεί να ξεδιπλωθεί αυτή η μάχη.

Πρωτοβουλίες

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί υπάρχουν πρωτοβουλίες, και είναι καλοδεχούμενες, για θεσμική παρέμβαση. Χαιρετίζουμε όταν τα κόμματα της Βουλής σπάνε τη σιωπή και δημοσιοποιούνε τον αυταρχισμό και τις αντιστάσεις από την πλευρά του κόσμου. Αντίστοιχα στον κόσμο των νομικών είναι καλοδεχούμενες οι πρωτοβουλίες που λένε ότι οι νομικοί αντιστέκονται στις αυθαιρεσίες που παραβιάζουν το νομικό πλαίσιο. 

Αλλά όμως δεν μένουμε εκεί, δεν λέμε ότι η δουλειά της εργατικής τάξης είναι να χειροκροτήσει τη διανόηση, τον πολιτικό και νομικό κόσμο, που μπαίνει σε τέτοιες αντιπαραθέσεις. Είναι καλές αλλά λίγες. Η δύναμη που μπορεί να αξιοποιήσει τέτοιου είδους κινήσεις είναι η εργατική τάξη που παλεύει με τους δικούς της τρόπους, στους δρόμους και κατεξοχήν στους εργατικούς χώρους. Η πάλη ενάντια στην καταστολή έχει τη δύναμή της όταν μπαίνει στους χώρους δουλειάς. 

Δεν υποτιμάμε τις εκρήξεις της αγανάκτησης, κάθε άλλο. Όταν η οργή έφυγε από το κέντρο της Αθήνας και μετά την Νέα Σμύρνη πήγε στις γειτονιές, ανάγκασε την κυβέρνηση να αναδιπλωθεί. Ήταν ένα καλό παράδειγμα ότι ο αγώνας μας δεν είναι αμυντικός. Αλλά δεν μένουμε σε αυτό, προσπαθούμε να το πάμε παρακάτω, να απλωθούμε στους εργατικούς χώρους και από τα συλλαλητήρια να πάμε στις απεργίες, στην ενίσχυση των σωματείων που η καταστολή τους είναι στην ατζέντα της κυβέρνησης. Η δύναμη για να φτάσουμε σε ανοικτά πανεπιστήμια είναι στη σύνδεση με την εργατική τάξη. Είναι θαυμάσιο ότι οι εργάτες τέχνης ή τα ανοργάνωτα κομμάτια του επισιτισμού βγαίνουν στους δρόμους αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι στρέφονται στα σωματεία τους.

Δεν πέφτουν από τον ουρανό αυτά, συνδέονται με τις επαναστατικές παραδόσεις του κινήματος. Είναι το τελευταίο κρατούμενο. Όπως θέλουμε όχι αυτονομία αλλά σύνδεση και γενίκευση των αγώνων -όχι με όρους αστικούς στους θεσμούς αλλά με όρους εργατικούς στους θεσμούς, στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς- έχουμε σαν τρίτο σκέλος την οικοδόμηση της επαναστατικής αριστεράς που στηρίζεται στην παράδοση της ρώσικης επανάστασης, την παράδοση του Μαρξ, του Λένιν, του Τρότσκι. Ο Λένιν και η ρώσικη επανάσταση απέδειξαν ότι η πάλη ενάντια στον Τσάρο είναι πάλη για το σοσιαλισμό. Η ρώσικη επανάσταση εξελίχθηκε από πάλη για την δημοκρατία σε πάλη για τον σοσιαλισμό και την εργατική δημοκρατία. Κομμάτι αυτής της παράδοσης ήταν και η μάχη που έδωσε ο Τρότσκι την δεκαετία του ’30, με το μεταβατικό πρόγραμμα. Η φωνή του Τρότσκι ήταν ότι το εργατικό κίνημα, η επαναστατική αριστερά φτιάχνει μεταβατικό πρόγραμμα που τσακίζει τις δυνάμεις της αντίδρασης και ανοίγει το δρόμο για την εργατική δημοκρατία, στα χειρότερα μεσάνυχτα της Ιστορίας.

Πάνος Γκαργκάνας

Κ­αταστολή δεν είναι μόνο οι μπάτσοι στους δρόμους που δέρνουν αλλά και η επίθεση στην οργανωμένη εργατική τάξη που έχει δείξει ότι παρά την πανδημία και τις απαγορεύσεις συσπειρώνεται στα σωματεία και δυναμώνει τον συνδικαλισμό. Αυτό σηματοδοτεί και η απόλυσή μου, στα νοσοκομεία, σε ένα χώρο με ισχυρά σωματεία και μεγάλο παρελθόν κινητοποιήσεων, που μέσα στην πανδημία, παίξαμε καθοριστικό ρόλο να ξεδιπλωθεί η αντίσταση, χωρίς να λέμε «θα λογαριαστούμε μετά». 

Οργανώσαμε την πρώτη διαμαρτυρία της καραντίνας στις πύλες των νοσοκομείων στις 7 Απρίλη του 2020, ήμασταν εκεί στις 17 Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο, στις 15 Δεκέμβρη στην απεργία από τα κάτω για τον προϋπολογισμό. Η απόλυσή μου είναι μια μεθοδευμένη προσπάθεια να χτυπηθεί ένα δυνατό σημείο της αντίστασης της εργατικής τάξης καθώς μέσα στην πανδημία ανοίξαμε τα ζητήματα των μέτρων προστασίας και των προσλήψεων στο νοσοκομείο, είπαμε όχι στις ΕΔΕ που πήγαν να ρίξουν τις ευθύνες στους εργαζόμενους. 

Θέλουν να ανοίξουν το δρόμο χτυπώντας ένα πρωτοπόρο σωματείο γιατί αυτό που ακολουθεί είναι ο Χατζηδάκης και ο νόμος που έχει στο συρτάρι με στόχο τον συνδικαλισμό -γιατί αυτό που φοβίζει περισσότερο την κυβέρνηση είναι οι απεργιακοί αγώνες που μπορούν να πνίξουν όπως και στο παρελθόν αυτήν την βάρβαρη πολιτική. Αλλά αυτό μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ γιατί τα αντανακλαστικά της εργατικής τάξης είναι να υπερασπιστούν τα σωματεία. Και η ίδια η κυβέρνηση δεν είναι ισχυρή, η απομόνωσή της εξελίσσεται ραγδαία. 

Όσον αφορά στην απόλυσή μου το δικαστήριο σε πρώτη φάση υπέκυψε στην πίεση της κυβέρνησης να με διώξει και μπροστά μας έχουμε τώρα τις 25 Μάη τη μέρα εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων στην οποία θέλουμε να φτάσουμε με μια κλιμάκωση του απεργιακού κινήματος που θα αναγκάσει το δικαστήριο να αποφασίσει επαναπρόσληψη. Οι θεσμοί είναι συνήθως εχθρικοί και θα χρειαστεί να βάλει τη σφραγίδα του το εργατικό κίνημα για να αλλάξει αυτό. Μπορεί να έγιναν ερωτήσεις από όλες τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΜεΡΑ25 στην Βουλή αλλά τα πράγματα θα κριθούν στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στις απεργίες. Στα νοσοκομεία στις 7 του Απρίλη θα διαδηλώσουμε ξανά στις πύλες και στις 22 Απρίλη έχουμε πανυγειονομική απεργία. 

Κώστας Καταραχιάς
Το φάσμα των επιθέσεων σε δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες απλώνεται και μάλιστα σε συμπυκνωμένο χρόνο. Η αστυνομία κομπάζει για την ανανέωση του στόλου και τις προσλήψεις αστυνομικών την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία αφήνονται απροστάτευτα από έλλειψη εργαζόμενων και μέσων. 

Η κυβέρνηση δεν προχωράει σε καταστολή από θέση ισχύος. Η καταστολή διεθνώς επιστρατεύεται ακριβώς γιατί οι κυβερνήσεις εξαντλούν τα εργαλεία τους για να ελέγξουν την οργή του κόσμου που ξεσπά πλατιά, στις ΗΠΑ, τη Νιγηρία, τη Γαλλία - την Βρετανία αυτές τις μέρες. 

Οι κωλοτούμπες της κυβέρνησης ΝΔ, που σήμερα  υπόσχεται ΕΔΕ στην αστυνομία, έστω και αν είναι υποκριτικές, είναι ενδεικτικές του σε τι κατάσταση βρίσκεται και πως κάνει πίσω όταν αντιστρέφεται το κλίμα. Στην πραγματικότητα τρέμουν το μαζικό κίνημα και τους εργατικούς χώρους, που έχουν κάνει κουρελόχαρτο τις απαγορεύσεις τους και γι’ αυτό αντιδρούν με σπασμωδικές και επικίνδυνες κινήσεις.

Απέναντί μας έχουμε ένα κράτος που μπορεί να υπάρξει, στα λόγια, χωρίς νοσοκομεία αλλά δεν υπάρχει χωρίς αστυνομία. Πρέπει να γυρίσουμε στον Μαρξ και τον Ένγκελς που όταν μιλούσαν για κράτος μιλούσαν για ειδικούς σχηματισμούς ένοπλων ατόμων. Δεν μιλάμε για ένα κράτος ουδέτερο ρυθμιστή της κοινωνικής συμβίωσης. Και στην Ελλάδα και διεθνώς οι επιθέσεις καταστολής των κυβερνήσεων χρωματίζονται από τις ίδιες ταξικές επιλογές. Τι συμβαίνει με τον πόλεμο των εμβολίων, με τα δις που δόθηκαν και θα δοθούν από την FED και την ΕΚΤ, που θα πάνε όλα αυτά και πως ανοίγουν την ψαλίδα πλούσιων και φτωχών ενώ η οικονομία ασθμαίνει παγκοσμίως; Πως είναι δυνατόν οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες να παίρνουν δώρα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά να μην υπάρχουν «λεφτόδεντρα» τις συγκοινωνίες και τα νοσοκομεία;

Το κράτος επιβάλει την κυριαρχία είτε με τους μηχανισμούς καταστολής, είτε με τη συναίνεση που δεν έρχεται με τα γκλομπ αλλά μέσα από το σχολείο, την εκκλησία, τα ΜΜΕ κλπ. Αλλά τα ΜΜΕ ασθμαίνουν καθώς δεν μπόρεσαν να κρύψουν πχ το τι έκανε η αστυνομία στη Νέα Σμύρνη. Συνολικότερα, το πόσο δουλεύει το μείγμα καταστολής και ενσωμάτωσης έχει να κάνει με τον συσχετισμό των δυνάμεων και αυτός αυτή τη στιγμή αναδεικνύει αδυναμία των από πάνω. 

Πως απαντάμε στο ζήτημα του κράτους, της αστυνομίας; Χρειάζεται να θυμηθούμε τον Λένιν που έλεγε ότι το κράτος είναι όργανο της κυριαρχίας μιας τάξης πάνω σε μια άλλη. Γι’ αυτό και κάθε απόπειρα να εκδημοκρατιστεί η αστυνομία έχει αποτύχει οικτρά. Η ίδια η αιωνιότητα της δημοκρατίας στον καπιταλισμό, όπως έλεγε 100 χρόνια πριν ο Σεραφείμ Μάξιμος, είναι διαρκώς αμφίβολη. 

Ο τρόπος για να διασφαλίσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα σήμερα είναι πρώτον να τα ασκήσουμε και δεύτερον να συντονίσουμε τις μάχες για να ξεμπερδέψουμε με αυτήν την κυβέρνηση σαν πρώτο στόχο. Αλλά δεν σταματάμε εκεί. Συμπληρώνουμε φέτος 150 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα. Ήταν η έφοδος των εργατών στον ουρανό που απέδειξε ότι οι εργάτες δεν μπορούν να αναλάβουν την παλιά κρατική μηχανή αλλά πρέπει να την τσακίσουν και να την αντικαταστήσουνε με κάτι καινούργιο. Στο Παρίσι το 1871 η αστυνομία είχε αντικατασταθεί από την εργατική πολιτοφυλακή που εκλεγόταν δημοκρατικά. Και ταυτόχρονα η δημοκρατία είχε απλωθεί σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Είναι μια προοπτική για την οποία αξίζει να παλέψουμε.    

Ευκλείδης Μακρόγλου

«Στο πρώτο λοκντάουν η κυβέρνηση στοχοποίησε την μειονότητα στην ορεινή περιοχή της Ξάνθης ότι διασπείρει τον κορονοϊό. Γυναίκες με μαντήλες στοχοποιούνταν και πετάγονταν έξω από τα μαγαζιά, άνθρωποι από τον Εχίνο δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Αλλά πέρα από τον ρατσισμό αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει και λογοκρισία. Τον Μάρτιο στον Έβρο επειδή είχα κάνει κοινοποιήσεις για τα αίσχη που έκανε η αστυνομία ενάντια στους πρόσφυγες ξεκίνησαν να μου κάνουν ΕΔΕ και αντίστοιχες προσπάθειες έγιναν και ενάντια σε άλλους συντρόφους» τόνισε στην παρέμβασή του ο Τζεμαλί Μηλιαζήμ, εκπαιδευτικός Π.Ε από την Ξάνθη. «Μπήκαμε μπροστά με τα σωματεία μας, είχα μια τεράστια συμπαράσταση από τους εργαζόμενους και το εκπαιδευτικό κίνημα και αυτές οι απόπειρες απέτυχαν αλλά παρόλα αυτά συνεχίζουν την προσπάθεια να κουκουλώσουν τα αίσχη που συμβαίνουν στα στρατόπεδα. Από τη δική μας τη μεριά δεν πρόκειται να σταματήσουμε και θα τα καταφέρουμε γιατί η πλειοψηφία του κόσμου αυτή τη στιγμή κινείται αντικυβερνητικά».

«Είμαι πολύ χαρούμενος με την επιτυχία της συγκέντρωσης το πρωί στην πλ. Αμερικής χάρη στην βοήθεια της ΚΕΕΡΦΑ. Αυτές οι προσπάθειες που καταβάλετε είναι πολύ σημαντικές για να υπάρχει σεβασμός και εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η απουσία βοήθειας σε άνθρωπο που κινδυνεύει είναι ατιμία και πρέπει να τιμωρηθεί. Στο παρελθόν έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να αλλάζουμε την πορεία της ιστορίας και μπορούμε και τώρα»  είπε ο Σαφάγιε Ντιαλό, από την κοινότητα Γουινέας, μιλώντας για τον μαρτυρικό θάνατο του Μάκι Ντιαμπατέ από αποφρακτικό ειλεό στο στρατόπεδο στην Κω.«Δίπλα στην καταστολή στις πλατείες, τις διώξεις σε συνδικαλιστές και την βία που ασκείται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γίνεται η προσπάθεια από την πλευρά αυτής της κυβέρνησης να ελέγξει τον Τύπο και να λογοκρίνουν» τόνισε ο Στέλιος Μιχαηλίδης, δημοσιογράφος από την Εργατική Αλληλεγγύη. «Είδαμε την απόπειρα του Χρυσοχοΐδη να περιορίσει και νομικά την κίνηση των φωτορεπόρτερ που καλύπτουν τις διαδηλώσεις που δεν πέρασε για να ακολουθήσει η φυσική βία εναντίον τους στις διαδηλώσεις. Και φτάσαμε στην στοχοποίηση από τον ίδιο τον Μητσοτάκη μέσα στην Βουλή των σόσιαλ μίντια, είδαμε την λογοκρισία φωτορεπόρτερ που ανέβαζαν φωτογραφίες και τελευταίο κρούσμα είναι η λογοκρισία του πρωτοσέλιδου της Εργατικής Αλληλεγγύης επειδή ικανοποίησε το αίτημα των συγκρατούμενων και της οικογένειας του Ιμπραήμ Εργκιούν να δημοσιεύσει την εικόνα του απαγχονισμού του, την εικόνα μιας κρατικής δολοφονίας. 

Η Εργατική Αλληλεγγύη ακολουθώντας μια παράδοση δεκαετιών του ριζοσπαστικού τύπου -από τα λιντσαρίσματα των μαύρων στις ΗΠΑ την δεκαετία του ’50 και του ’60 και τις θηριωδίες στον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι την πρόσφατη δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ- έδωσε εικόνα σε αυτήν την κρατική δολοφονία επιδιώκοντας να μην περιοριστεί σε ακόμη μερικές γραμμές για ακόμη ένα τέτοιο έγκλημα. Οι ενώσεις πρέπει να πάρουν θέση και να παρέμβουν ενάντια στην λογοκρισία- η Μαρίνα Βήχου είναι σε απεργία έξω από την ΕΣΗΕΑ, διεκδικώντας αυτό ακριβώς- και σε αυτήν την κατεύθυνση η απάντηση είναι η οργάνωση των εργαζόμενων στα ΜΜΕ από τα κάτω μέσα σε κάθε μαγαζί».

«Σας χαιρετώ όλες και όλους. Είμαστε όλοι πολύ στεναχωρημένοι. Σας ευχαριστούμε πολύ, όλη η οικογένειά μας, που σήμερα οργανώσατε αυτή τη συγκέντρωση και πορεία, ευχαριστούμε  όσους έχουν ασχοληθεί με το θέμα» είπε ο Φεϊζί Εργκιούν αδελφός του Ιμπραήμ που μίλησε από την Γαλλία. «Εμείς ξέρουμε ότι στην Ελλάδα γεννήθηκε η δημοκρατία. Είναι δυνατόν σε ένα δημοκρατικό κράτος να γίνεται ένα τέτοιο έγκλημα, να μην μας λένε τίποτα; Έχει σημασία η προσπάθεια που κάνατε για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, να μην έχουμε άλλους νεκρούς Ιμπραήμ, άλλους νεκρούς πρόσφυγες. Τον Ιμπραήμ 17 μήνες τώρα γιατί τον κρατούσαν; Για την αυτοκτονία του Ιμπράημ ενώ είναι κρατούμενος υπεύθυνο είναι το κράτος, είναι υποχρέωση κάθε κράτους να παρέχει ασφάλεια, είναι αυτό υπεύθυνο για τη ζωή τους. Ο Ιμπραήμ μπορεί να αυτοκτόνησε αλλά είναι υπεύθυνη γι’ αυτό η στάση του κράτους. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα τα σωματεία που υπάρχουν και οι δημοσιογράφοι θα μας βοηθήσουν να βρούμε δικαιοσύνη. Εμείς θα διεκδικήσουμε δικαιοσύνη και ελπίζουμε, γιατί το ελληνικό κράτος έχει υπογράψει τη Σύμβαση της Γενεύης να προστατεύει τη ζωή όλων των προσφύγων που ζουν εκεί. Ευχαριστούμε ξανά όσους μας στηρίζετε, εμείς με τους δικηγόρους δεν θα αφήσουμε έτσι αυτό το θέμα, θα κάνουμε μήνυση, θα απαιτήσουμε δικαιοσύνη». Στη συζήτηση συμμετείχε και ο Μαζλούμ Εργκιούν που βρίσκεται στην Ελλάδα ενώ την μετάφραση έκανε ο  Γιούσουφ Οζντεμίρ.

Ανισότητα

«Καταρχήν θέλω να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του Ιμπραήμ Εργκιούν και την οικογένεια του Μάκι Ντιαμπατέ» τόνισε ξεκινώντας την παρέμβασή του, ο Δημήτρης Ζώτος, δικηγόρος και συνήγορος πολιτικής αγωγής των δύο οικογενειών. «Η συγκέντρωση σήμερα στην πλ. Αμερικής ήταν συγκλονιστική, ήταν εκεί οι κοινότητες των μεταναστών και γονατίσαμε όλοι μαζί, όπως κάνει το Black Lives Matter στις ΗΠΑ, για να πούμε ότι οι ζωές των Μαύρων οι ζωές των Προσφύγων μετράνε, όπως και η ζωή του Τζορτζ Φλόυντ που αυτές τις μέρες δικάζονται οι δολοφόνοι του. Οι διακηρύξεις των κρατών μας λένε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα. Όμως στην πράξη όλοι οι φτωχοί άνθρωποι ξέρουν ότι τα δικαιώματα εξαρτώνται από τον πλούτο και την πολιτική ισχύ που έχει κανείς και αυτό ισχύει περισσότερο από κάθε άλλον για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Για να σταματήσουμε τους θανάτους στα στρατόπεδα προσφύγων λύση δεν είναι ένας υπουργός “κοινής αποδοχής” αλλά η κατάργηση των στρατοπέδων».  

«Κλείσαμε ένα χρόνο και όλες οι διαδηλώσεις που έχουν γίνει στον κλάδο από το συνδικάτο της Αττικής δεν κατάφεραν να φτάσουν ποτέ στον υπουργό - ενδεικτικό του πως βλέπει την δημοκρατία η κυβέρνηση. Αλλά το χαρτί της καταστολής δεν τους εξασφαλίζει. Κόντρα σε όλες τις απαγορεύσεις, οι εργαζόμενοι με τις διαδηλώσεις και τις απεργίες τους ανοίγουν δρόμους και για την υπεράσπιση της δημοκρατίας αλλά και για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους» τόνισε ο Βασίλης Μυρσινιάς, εργαζόμενος στον επισιτισμό από το δίκτυο “Καμαριέρα”. «Η σημερινή πορεία ενάντια στα στρατόπεδα του θανάτου διαδήλωσε στην Πατησίων περνώντας μπροστά από το Α.Τ της περιοχής απαιτώντας δικαιοσύνη για τους νεκρούς, να κλείσουν τα κολαστήρια. Δεν ήταν η πρώτη που έγινε στην πλ. Αμερικής. Συζητάμε σήμερα για το κράτος, την δημοκρατία, την καταστολή αλλά αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να απαντήσει στο ζήτημα του πολέμου που έχει κηρύξει η κυβέρνηση ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Το δόγμα νόμος και τάξη πηγαίνει χέρι-χέρι με τον ρατσισμό» τόνισε η Φύλλια Πολίτη από την τοπική επιτροπή της ΚΕΕΡΦΑ Κυψέλης-Γαλατσίου-Πατησίων.

«Οι φοιτητές έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή των επιθέσεων καταστολής της ΝΔ από τις πρώτες μέρες της κυβέρνησης όταν κατέθεσε το νομοσχέδιο ενάντια στο άσυλο. Μέσα στην πανδημία έχει κρατήσει κλειστές τις σχολές επιδιώκοντας να μας απομονώσει και να σπάσει τη συλλογικότητα ενώ έβαλε τα ΜΑΤ μέσα στις σχολές, στη ΣΦΕΠΑ και στο ΑΠΘ στις 6 το πρωί, αλλά όχι μόνο δεν κατάφεραν να τρομοκρατήσουν αλλά τροφοδότησαν περισσότερες αντιστάσεις. Παλεύουμε για ανοιχτές σχολές με γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις και αντιμαθήματα, να ανοίξουμε τις σχολές μας, να τους δώσουμε ζωή είναι ο τρόπος που σταματάει η καταστολή, δίπλα και μαζί με τους αγώνες που δίνει η εργατική τάξη» τόνισε η Εύα Ντόκου, φοιτήτρια στο ΠΑΔΑ.

«Η υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου όπου έξι αστυνομικοί συνέχισαν το έργο των δύο μαγαζατόρων που τον έσπασαν στο ξύλο νωρίτερα, είναι εμβληματική για το ρόλο του κράτους. Όχι μόνο για το τι έκαναν στο σημείο αλλά και για το τι ακολούθησε, την προσπάθεια δηλαδή να κουκουλώσουν αυτό το έγκλημα διαρρέοντας “πληροφορίες” από αστυνομικές πήγες για να ενοχοποιήσουν τον Ζακ και λέγοντας διάφορα ψέματα. Το ότι αυτά συνέβαιναν ενώ ακόμη είχαμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζουν και σήμερα με τον Πλεύρη να απομακρύνει την δίκη ένα ακόμη χρόνο από την δολοφονία, αναδεικνύουν όχι μόνο το ρόλο αλλά και την συνέχεια του κράτους», είπε η Αφροδίτη Φράγκου μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ LGBTQ. 

«Κανένας αγώνας δεν είναι ξέχωρος, οι αγώνες που δίνουμε για να κλείσουν τα στρατόπεδα και για δωρεάν υγεία συνδέονται. Η Υγεία δεν θα έπρεπε να ξεχωρίζει πρόσφυγες, μετανάστες, έλληνες, ασφαλισμένους ανασφάλιστους. Θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τους δύο θανάτους. Ο νεαρός Κούρδος που ήταν σε μετεφηβική ηλικία είχε κάνει ήδη δύο απόπειρες. Εάν υπήρχε μια καλή δομή Υγείας η οποία θα επέβλεπε και θα επίσειε ποινές στα κεφάλια των κρατούντων δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον είχε βγάλει από την Κόρινθο. Το ίδιο θα είχε συμβεί και με τον άλλο θανόντα. Εάν υπήρχε κεντρικό πρωτοβάθμιο τμήμα που θα έλεγχε στα ανοιχτά ή στα κλειστά στρατόπεδα, οι θάνατοι θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί» τόνισε η Μαρία Ντάσιου, γιατρός  στο Κέντρο Υγείας Ν. Ιωνίας.