Πλούσια ήταν η συζήτηση στη διαδικτυακή εκδήλωση που συνδιοργάνωσαν το απόγευμα της Κυριακής 11/4, το ΣΕΚ στις σχολές, το Δίκτυο Εκπαιδευτικών «Η Τάξη μας» και οι Μαθητές/τριες Anticapitalista.
Τίτλος της εκδήλωσης ήταν «Ανοιχτές σχολές και σχολεία με μέτρα προστασίας - Κάτω οι νόμοι Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη» και άνοιξαν όλα τα ζητήματα, από τις πτυχές της κυβερνητικής επίθεσης στην Παιδεία, μέχρι τα βήματα που χρειάζεται να γίνουν για τη συνέχεια της αντίστασης. Τη συζήτηση άνοιξαν οι Νίκος Γεροντής, φοιτητής στο ΠΑΔΑ, Ξένια Χρυσοχόου, πρόεδρος του Συλλόγου ΔΕΠ Παντείου, Σεραφείμ Ρίζος, δάσκαλος, μέλος του ΔΣ ΣΕΠΕ Χανίων και Πάνος Γκαργκάνας, διευθυντής της εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη. Βασικά σημεία των εισηγήσεων παρουσιάζουμε σε αυτό το δισέλιδο. Ακολούθησε πλήθος παρεμβάσεων από φοιτητές/τριες, μαθητές κι εκπαιδευτικούς. Μπορείτε να δείτε ολόκληρη τη συζήτηση εδώ: tinyurl.com/ekdilosi-ekpaidefsi.
Αυτό που βιώνουμε την τελευταία χρονιά είναι μια εκπαιδευτική και κοινωνική καταστροφή με σαφές ταξικό πρόσημο. Τις μεγαλύτερες συνέπειες της κατάστασης που βρισκόμαστε, τις πληρώνουν τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Από τις 38 εβδομάδες που διαρκεί μια σχολική χρονιά, οι 21 ήταν με κλειστά τα σχολεία σε πολλές περιοχές, χωρίς να υπολογίσουμε σε αυτά και τις 3.000 σχολικές μονάδες που έκλεισαν λόγω κρουσμάτων κατά την περίοδο που τα σχολεία ήταν ανοιχτά.
Είναι σε όλους γνωστές οι εικόνες των παιδιών στα καφενεία των χωριών να κάνουν τηλεκπαίδευση γύρω από ένα smartphone. Η τηλεκπαίδευση έχει δημιουργήσει μια κατάσταση αποκλεισμού χιλιάδων παιδιών από την εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι σαφές ότι τα παιδιά που την πληρώνουν είναι των φτωχών οικογενειών, παιδιά σε νησιά, σε χωριά, προσφυγόπουλα που έχουν σχεδόν ολοκληρωτικά αποκλειστεί, ρομά κλπ.
Σε αυτά έρχονται να προστεθούν μια σειρά μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση την τελευταία χρονιά, που εντείνει την κατάσταση, όπως η βάση του 10, η μείωση των εισακτέων στις σχολές, τα λύκεια που ανοίγουν αυτή τη στιγμή στον βωμό των πανελλαδικών εξετάσεων. Χρησιμοποιεί την πανδημία ως εργαλείο για να ιδιωτικοποιήσει τομείς της εκπαίδευσης, ή για να ανοίξει το δρόμο προς τους ιδιώτες.
Τα σχολεία μέσα από αυτή την κατάσταση, μετατρέπονται σε κέντρα υπερμετάδοσης της νόσου. Κυκλοφορούν γραφήματα που δείχνουν ότι ο ρυθμός μετάδοσης στα σχολεία ήταν πολλαπλάσιος από αυτόν στο γενικό πληθυσμό και οι εξάρσεις της πανδημίας στα σχολεία προηγούνταν κάθε φορά των μεγάλων εξάρσεων στην κοινωνία. Αυτό έχει αποκλειστικά έναν υπεύθυνο και λέγεται Υπουργείο Παιδείας και κυβέρνηση της ΝΔ.
Η κυβέρνηση επέλεξε να βάλει κάθε τομέα της δημόσιας εκπαίδευσης, να λειτουργεί ως ιδιωτικός. Αναφέρομαι και στην προσπάθεια να περάσει την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και στη δημιουργία των πρότυπων και πειραματικών σχολείων σε όλη τη χώρα – που συνδέεται και με την αξιολόγηση. Είμαστε σε μια χρονιά που η ελαστική εργασία στην εκπαίδευση έχει αγγίξει ρυθμούς ρεκόρ. Για πρώτη φορά είχαμε τρίμηνες συμβάσεις που κάλυπταν πραγματικά μόνιμα κενά κι όχι κενά που δημιουργήθηκαν λόγω της πανδημίας.
Αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνει η κυβέρνηση στα σχολεία. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος παράγοντας που είναι καθοριστικός. Η αντίσταση. Από την πρώτη στιγμή, όταν η Κεραμέως οργάνωνε τα σκάνδαλα με τη cisco, πέρυσι τέτοιο καιρό, άρχισαν να υπάρχουν αντιστάσεις από τη μεριά των εκπαιδευτικών. Άρχισε να διαμορφώνεται μια εναλλακτική πρόταση από την πλευρά του κινήματος, για το τι σημαίνει ασφαλής λειτουργία των σχολείων, μέσα σε κατάσταση υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Δηλαδή τη δημιουργία περισσότερων τμημάτων με λιγότερα παιδιά στο καθένα – 15 – με παράλληλους μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών και βοηθητικού προσωπικού για να μπορεί να γίνει αυτό, σε συνδυασμό με μαζικά τεστ, εμβολιασμό κλπ.
Ήττα της κυβέρνησης
Δεν μείναμε μόνο στη διαμόρφωση εναλλακτικών προτάσεων. Είχαμε πολύ ηχηρά ραπίσματα στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Όπως όταν επιχείρησε να επιτεθεί κατά μέτωπο στα συνδικάτα, με τις ηλεκτρονικές εκλογές της 7 Νοέμβρη ή με την αξιολόγηση. Η αποχή των εκπαιδευτικών από αυτές τις διαδικασίες πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας, δημιουργώντας όρους συντριπτικής ήττας της κυβέρνησης.
Όλη αυτή η αντίσταση πατάει πάνω σε μια παράδοση αγώνων με κορυφαίες στιγμές το 2006, όταν μια δίμηνη απεργία των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας, συνέπεσε με την απεργία των συναδέλφων στη δευτεροβάθμια, και πολύ περισσότερο με τις φοιτητικές καταλήψεις. Ένα τεράστιο κίνημα που ανάγκασε την τότε κυβέρνηση του Καραμανλή να κάνει πίσω. Είναι φάρος εκείνο το κίνημα γιατί βοήθησε και στη δημιουργία μιας ισχυρής Αριστεράς στα συνδικάτα της εκπαίδευσης και στα πανεπιστήμια, που έδωσε μια σειρά μάχες στις οποίες πατήσαμε πολλές φορές αυτή τη δεκαπενταετία για να παλέψουμε.
Η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή το παίζει ανυποχώρητη αλλά δεν δείχνει δύναμη. Στην πραγματικότητα δεν έχει εναλλακτικές λύσεις. Αδυνατεί να πείσει ιδεολογικά τον κόσμο για τα μέτρα της και γι’ αυτό καταφεύγει στην καταστολή, στέλνοντας τους μπάτσους στα πανεπιστήμια κι όχι μόνο.
Χρειάζεται να ξεπεράσουμε την πολυδιάσπαση των αγώνων. Να υπάρξει ένα οργανωμένο απεργιακό κίνημα, κίνημα καταλήψεων, συντονισμένο από τα κάτω που θα μπορέσει να σπάσει αυτή την κυβερνητική πολιτική. Όλες οι αντιστάσεις αυτού το διαστήματος ξεκίνησαν από τα κάτω. Στο ζήτημα της αξιολόγησης για παράδειγμα η ΔΟΕ παζάρευε για δυο χρόνια το πώς θα τη δεχτεί. Ήταν η κίνηση του κόσμου από τα κάτω και της εκπαιδευτικής αριστεράς που οργάνωσε όλη τη μάχη σχολείο – σχολείο κι έτσι καταφέραμε να πετύχουμε νίκες. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να πετύχουμε απεργιακούς συντονισμούς και να συγκροτήσουμε απεργιακούς βηματισμούς που θα φέρουν νίκες απέναντι στην κυβέρνηση.
Σεραφείμ Ρίζος, δάσκαλος, μέλος ΔΣ ΣΕΠΕ Χανίων
20 Μάρτη 2021, Χανιά. Φωτο: Σεραφείμ Ρίζος
Από την πρώτη στιγμή που κατατέθηκε το νομοσχέδιο μπήκαμε σε μια διαδικασία συντονισμού με άλλους συλλόγους μελών ΔΕΠ, γιατί θεωρούμε ότι αυτό ήταν το πρώτο ν/σ και θα υπάρξουν κι άλλα, που θα βάλλουν ενάντια στο δημόσιο χαρακτήρα των πανεπιστημίων. Συντονιστήκαμε έτσι με τους συλλόγους ΔΕΠ της Πάτρας, της Θεσσαλίας, των Ιωαννίνων, του ΠΑΔΑ, της ΑΣΚΤ, του ΕΜΠ κι άλλων σχολών της Αθήνας και ξεκινήσαμε να ενημερώνουμε γιατί αυτός ο νόμος δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Αυτός ο συντονισμός συνεχίζει να υπάρχει και προσπαθούμε μέσω αυτού να συντονίζουμε τις δράσεις μας καθώς η ομοσπονδία μας δεν ήταν αντίθετη με το νομοσχέδιο. Αντίστοιχα έχουμε έρθει σε συντονισμό και με τους συλλόγους των φοιτητών και των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια προσπαθώντας να οργανώσουμε την αντίσταση μέσα σε αυτά.
Η μη εφαρμογή του νόμου δεν είναι εύκολο πράγμα. Η διεκδίκηση να ανοίξουν τα πανεπιστήμια είναι και για να δημιουργηθεί ένας ζωτικός χώρος αλληλεπίδρασης. Ήδη, προκειμένου να δείξουμε τη θέλησή μας να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, σε συνεργασία με το φοιτητικό σύλλογο, διοργανώνονται μαθήματα στον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου, αλλά αυτό εναπόκειται στην καλή προαίρεση των διδασκόντων και των φοιτητών που έρχονται να τα παρακολουθήσουν. Δεν θα τα έλεγα ακριβώς αντιμαθήματα. Επιλέγουμε ο καθένας μαθήματα που ταιριάζουν στο θέμα που παλεύουμε καλούμε να έρθουν να τα παρακολουθήσουν.
Για να προχωρήσουμε από δω και πέρα χρειάζεται να κάνουμε εξώστρεφες δράσεις. Δράσεις που να αφορούν την ελληνική κοινωνία, να απευθύνονται σε αυτήν. Το ζήτημα των βάσεων εισαγωγής για παράδειγμα δεν είναι μικρό ζήτημα, όταν υπολογίζεται ότι περίπου 35.000 μαθητές θα μείνουν εκτός πανεπιστημίων και θα σπρώχνονται είτε σε ΙΕΚ, είτε να ξανακάνουν μηχανογραφικό, αφού θα έχουν τη δυνατότητα μόνο για τρεις επιλογές για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια. Ειδικά σε συνθήκες πανδημίας που τα σχολεία υπολειτουργούν καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό όσον αφορά την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε αυτό το πλαίσιο ήρθαμε και σε επικοινωνία με την ΟΛΜΕ που έδειξε θετική διάθεση συνεργασίας.
Χρειαζόμαστε δράσεις όπως αυτές της εποχής του άρθρου 16. Όταν απευθυνθήκαμε στην κοινωνία και γυρίσαμε όλα τα καφενεία, τα σχολεία και τις γειτονιές, εξηγώντας γιατί δεν έπρεπε να αναθεωρηθεί το άρθρο 16, πετυχαίνοντας τελικά τη μη αναθεώρησή του. Να μη στηριχτούμε στην ατομική προαίρεση της μη εφαρμογής του νόμου. Δεν θα είναι πολλοί αυτοί που ατομικά θα επιλέξουν να κάνουν παράβαση καθήκοντος και να μην εφαρμόσουν το νόμο.
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Το φοιτητικό κίνημα είναι αυτό που θα καταφέρει να ανατρέψει την πορεία που έχει χαράξει η κυβέρνηση.
Ξένια Χρυσοχόου, πρόεδρος Συλλόγου ΔΕΠ Παντείου
Από τον Γενάρη το φοιτητικό κίνημα απάντησε κατευθείαν στο προκλητικό νομοσχέδιο της Κεραμέως και του Χρυσοχοΐδη με εβδομαδιαίες μαζικές διαδηλώσεις που έσπασαν τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης. Θέλουν την καταστολή μέσα στα πανεπιστήμια μαζί με μια σειρά διατάξεων που έρχονται να τσακίσουν τη δημόσια Παιδεία και να σπρώξουν του νυν και μελλοντικούς φοιτητές/
τριες στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τα κολλέγια.
Την ίδια στιγμή που δίνουμε τη μάχη ενάντια στον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, δίνουμε και τη μάχη για να ανοίξουν οι σχολές. Είναι μια μάχη καθημερινή που έχει να κάνει με το γεγονός ότι εδώ και πάνω από έναν χρόνο τα πανεπιστήμια είναι κλειστά και δεν πάει άλλο με το αποτυχημένο μέτρο της τηλεκπαίδευσης. Προσωπική εμπειρία από το τμήμα του ΠΑΔΑ που σπουδάζω είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε π.χ. τα εργαστηριακά μαθήματα πίσω από μια οθόνη.
Διεκδικούμε να ανοίξουν οι σχολές με μέτρα προστασίας. Τα 30 εκατομμύρια που επιλέγει να δώσει η κυβέρνηση για την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, διεκδικούμε να δοθούν για προσλήψεις καθηγητών, προσωπικού καθαριότητας, για απόκτηση περισσότερου χώρου προκειμένου να γίνονται τα μαθήματα με ασφάλεια.
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι που χρειάζεται να συνεχίσουμε ακόμα πιο μαζικά τις διαδηλώσεις, τα αντιμαθήματα, τις συνελεύσεις. Θέλουμε να κάνουμε τα πανεπιστήμια κέντρο αγώνα για να συγκρουστούμε μετωπικά με το νόμο και την κυβέρνηση.
Εγώ μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις ριζοσπαστικοποιήθηκα και οργανώθηκα στο ΣΕΚ στις σχολές, προκειμένου να βοηθήσω στην οργάνωση των αγώνων. Χρειάζεται να προχωρήσουμε σε καταλήψεις όπως το 2006-2007, που έδειξε το δρόμο για το πώς το φοιτητικό κίνημα μπορεί να ανατρέψει μια ολόκληρη επίθεση της κυβέρνησης. Έτσι θα ανοίξουμε τα πανεπιστήμια με τους δικούς μας όρους.
Καθοριστική είναι η σύνδεση των αγώνων για να νικήσουμε. Οι φοιτητές πρέπει να συνδεθούν με τους εργαζόμενους και να παλέψουμε μαζί. Είδαμε τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στα νοσοκομεία που παλεύουν για προσλήψεις, επίταξη της ιδ.Υγείας, για να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι επειδή δεν έχουν ΜΕΘ, για να μην απολυθεί ο Καταραχιάς. Είδαμε τις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστολή στη Νέα Σμύρνη και αλλού. Οι φοιτητικοί σύλλογοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις κάνοντας πράξη το σύνθημα «φοιτητές – εργατιά μια φωνή και μια γροθιά».
Μαζί το φοιτητικό κίνημα και το εργατικό κίνημα, παλεύοντας ενωτικά κι οργανωμένα μπορούν να διεκδικήσουν τα πάντα. Όπως το κάναμε στις 8 Μάρτη, μια μεγάλη κεντρική απεργιακή κινητοποίηση που ήρθε πάνω στην κατάλληλη στιγμή, όταν γίνονταν οι αποκαλύψεις του ελληνικού #metoo και στις 20 Μάρτη όπου, φοιτητές/τριες μαζί με τα εργατικά σωματεία, τις κοινότητες μεταναστών και τους πρόσφυγες διαδηλώσαμε ενάντια στην κυβέρνηση του ρατσισμού.
Αυτοί οι αγώνες μας ανοίγουν την προοπτική, όχι μόνο της σύγκρουσης με τον αντιεκπαιδευτικό νόμο και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά να τα αλλάξουμε όλα και να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα λειτουργεί για τις ανάγκες του λαού, μακριά από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Νίκος Γεροντής, φοιτητής ΠΑΔΑ
Οι σημερινοί αγώνες ενάντια στις επιθέσεις Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη συνεχίζουν μια μεγάλη παράδοση σύγκρουσης του φοιτητικού κινήματος, των εκπαιδευτικών και των μαθητών με τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία.
Στη σημερινή συγκυρία αυτό που προσπαθεί η κυβέρνηση είναι να μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε φυτώρια startup επιχειρήσεων. Νέων επιχειρήσεων δηλαδή που στηρίζονται στην αξιοποίηση της έρευνας που γίνεται στα πανεπιστήμια κι αυτή την περίοδο είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο διεθνώς.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα έρχεται από την υπόθεση των εμβολιασμών. Η Astra Zeneca έχει αξιοποιήσει μια έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Η ερευνητική ομάδα δημιούργησε μια καινούργια εταιρία –μια startup– η οποία είχε την πατέντα. Αυτή τη στιγμή η εταιρία ετοιμάζεται να εισαχθεί στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και η πρώτη εκτίμηση για την αξία των μετοχών της είναι γύρω στα 400 εκατομμύρια ευρώ. Τέτοια πρότυπα έχουν δημιουργηθεί σε πανεπιστήμια άλλων χωρών που τρέχει τώρα να μιμηθεί η Κεραμέως και η κυβέρνηση.
Ένα άλλο παράδειγμα: Το ποιος διοικεί τα πανεπιστήμια είναι βασικός παράγοντας για το αν δημιουργείται ένα πλαίσιο ευνοϊκό για τέτοιες εξελίξεις. Τα μεταπτυχιακά π.χ, ποιοι φτάνουν σε αυτά και αφού φτάσουν, τί δεσμεύσεις έχουν μαζί με το πανεπιστήμιο και τί φιλοδοξίες έχουν ότι αυτό που θα κάνουν στη συνέχεια δεν είναι η έρευνα στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, αλλά να κερδοσκοπήσουν χοντράμέσω μιας εταιρίας βασιζόμενοι στην όποια ευρεσιτεχνία. Για να γίνονται τέτοια πράγματα ο έλεγχος πρέπει να είναι στα κατάλληλα χέρια. Στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης που προβάλλεται ως πρότυπο, Πρύτανης είναι ένα στέλεχος του Συντηρητικού Κόμματος, που στο παρελθόν ήταν ο αποικιακός διοικητής του Χονγκ Κονγκ όταν αυτό ήταν βρετανική αποικία.
Γι’ αυτό τα νομοσχέδια δεν περιορίζονται στο αν θα μπει η αστυνομία στα πανεπιστήμια. Θέλουν την αστυνομία στα πανεπιστήμια γιατί προφανώς προεξοφλούν τις αντιδράσεις. Αλλά οι αλλαγές αφορούν συνολικά ολόκληρη την εκπαιδευτική πυραμίδα από πάνω μέχρι κάτω. Από την ανάδειξη της διοίκησης, που από τη δεκαετία του ’80 γίνεται μέσω εκλογών και πλέον οδεύει προς κατάργηση, μέχρι την προσαρμογή του προσανατολισμού των μεταπτυχιακών σπουδών και του στενέματος της πρόσβασης με τη μείωση των εισακτέων.
Ταξικό κόσκινο
Oι αλλαγές ξεκινάνε από την κορυφή της πυραμίδας και μεταφέρονται προς τα κάτω, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ξαφνικά ανοίγει η συζήτηση για πρότυπα σχολεία στη δευτεροβάθμια. Ένα μοντέλο που ανήκε σε προηγούμενη εποχή, υπήρξε αλλαγή στην κατεύθυνση ότι δεν υπάρχουν σχολεία ελίτ και τώρα γίνεται η προσπάθεια να επανέλθουν, ακριβώς για να λειτουργήσουν ως άλλο ένα ταξικό κόσκινο από τα πολλά, που προσαρμόζουν το ποιοι θα φτάσουν στις παραπάνω βαθμίδες.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια ριζική αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Δεν είναι η πρώτη φορά. Για την άρχουσα τάξη ποτέ οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις δεν έχουν σαν στόχο την προσφορά του εκπαιδευτικού συστήματος στο κοινωνικό σύνολο – τις μορφωτικές ανάγκες δηλαδή των παιδιών και των οικογενειών τους. Πάντα ήταν προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Αυτό χρειάζεται να το έχουμε στο μυαλό μας και γιατί δίνει προσανατολισμό στο πώς μπορούν να δοθούν οι μάχες και ποιες είναι οι συμμαχίες που μπορεί να προχωρήσει το κίνημα που αντιστέκεται στις επιθέσεις της Κεραμέως. Αλλά και στο τι προοπτική ανοίγει ένα τέτοιο κίνημα, γιατί η προοπτική του είναι αντικαπιταλιστική κι ανατρεπτική.
Είμαστε στο σημείο που για άλλη μια φορά το φοιτητικό κίνημα παίζει πρωτοπόρο ρόλο στο να ανοίξει τα μέτωπα της αντίστασης στην αντιεκπαιδευτική επίθεση. Είναι μεγάλη εξέλιξη γιατί όλο το τελευταίο διάστημα έχουμε μαζικά φοιτητικά συλλαλητήρια που συσπειρώνουν μεγάλο κομμάτι των φοιτητών. Έχουν γίνει πολιτικό γεγονός. Είναι μαζικό κίνημα. Το ζήτημα που ανοίγει είναι πως θα πάει παρακάτω. Υπάρχουν δύο απαραίτητα βήματα:
Το πρώτο είναι να ξανακατακτήσει τη συλλογικότητα της σχολής. Η προσπάθεια για αντιμαθήματα δεν είναι για να αντικαταστήσουν τα κανονικά μαθήματα. Αλλά για την αποκατάσταση της συλλογικότητας των φοιτητών που έχουν χάσει τη δυνατότητα να βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο. Οι φοιτητές σπάνε τις απαγορεύσεις που γίνονται όλο και πιο παράλογες. Είμαστε στο σημείο που ανοίγουν όλες οι δραστηριότητες αλλά οι σχολές παραμένουν κλειστές, προφανώς για πολιτικούς λόγους. Είναι στόχος να μπορέσουν ξανά οι φοιτητές να λειτουργούν με μαζικές συνελεύσεις στο φυσικό τους χώρο για να οργανώνουν τα βήματά τους με συγκροτημένο τρόπο. Συγκροτημένος τρόπος είναι η σύνδεση με τους αγώνες των υπόλοιπων κλάδων της εκπαίδευσης δηλαδή τις απεργίες των εκπαιδευτικών.
Φτάνοντας σε αυτά τα βήματα θα δούμε ότι η αστυνόμευση δεν μπορεί να σταματήσει το κίνημα. Είναι μάχη να μην υπάρξουν οι επιτροπές ασφάλειας στα πανεπστήμια. Αλλά στην πράξη σημαίνει τη σύνδεση των φοιτητικών κινητοποιήσεων με τις απεργίες των εκπαιδευτικών κι αυτό έχει βήματα από αυτή τη βδομάδα. Το απόγευμα της Τετάρτης υπάρχει συλλαλητήριο της ΟΛΜΕ και το μεσημέρι της Πέμπτης συλλαλητήριο των φοιτητικών συλλόγων. Θα αξιοποιήσουμε όλη τη δύναμη αυτού του κινήματος και θα τσακίσουμε την αντιμεταρρύθμιση της Κεραμέως.
Πάνος Γκαργκάνας, διευθυντής “Εργατική Αλληλεγγύη”