Διεθνή
Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργατών στην Τουρκία

Κινητοποίηση υγειονομικών στην Τουρκία. Φωτό: DSiP

Η προπαγάνδα της ελληνικής κυβέρνησης ταλαντεύεται ανάμεσα στην εικόνα μιας Τουρκίας “νεο-οθωμανικής” που απειλεί τη σταθερότητα τριών ηπείρων και σε αυτή ενός Ερντογάν έτοιμου να καταρρεύσει.

Ο τουρκικός καπιταλισμός και η κυβέρνησή του όντως βρίσκονται κάτω από μεγάλη πίεση, μια πίεση που την πληρώνει ο απλός κόσμος. Μέσα στην τελευταία χρονιά η λίρα έχει χάσει το ένα πέμπτο της αξίας της έναντι του δολαρίου. Σε μια οικονομία που έχει εξαρτήσει την πορεία της τις τελευταίες δεκαετίες από τη γρήγορη είσοδο και έξοδο διεθνώς κεφαλαίων, η κατάσταση προκαλεί τριγμούς. Το έλλειμμα ξεπερνάει κάθε μήνα τις προβλέψεις και με τη λίρα να καταρρέει, η αναχρηματοδότηση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ο Ερντογάν απέλυσε ξαφνικά τον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας, όταν αυτός επιχείρησε να αυξήσει τα επιτόκια. Ο πληθωρισμός τρέχει με πάνω από 16% όταν επίσημα ο στόχος είναι το 5%. Τα συνδικάτα μιλάνε για πραγματικό πληθωρισμό 40% όσον αφορά το καλάθι της εργατικής οικογένειας.

Με αγώνες ανά εργοστάσιο, η εργατική τάξη προσπαθεί να κρατήσει τους μισθούς κοντά στις τιμές, ενώ η κυβέρνηση έχει αναγκαστεί να επιβάλει περιορισμούς στις εξαγωγές πατάτας και κρεμμυδιών για να μειώσει τις τιμές. Από πάνω ήρθε η ραγδαία πτώση του τουρισμού (65% πτώση εσόδων την περσινή χρονιά), το κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων, η μείωση όλων των εσόδων, ακόμη και η συσσώρευση αμέτρητων τόνων απούλητης πατάτας και κρεμμυδιών, μιας και ο μειωμένος τουρισμός οδήγησε σε πτώση της κατανάλωσης. Έτσι την πλήρωσε και η εργατική τάξη και οι αγρότες. Η ανεργία έχει φτάσει το 13,5%, παρόλο που η κυβέρνηση έχει επιβάλει κάποιους περιορισμούς στις απολύσεις λόγω της πανδημίας. Στη νεολαία η ανεργία έχει εκτοξευθεί σε διπλάσια ποσοστά, και ακόμη και στους απόφοιτους Πανεπιστήμιου έχει ξεπεράσει το 20%.

Πανδημία

Εν τω μεταξύ έφτασε το Ραμαζάνι, η περίοδος που παραδοσιακά αυξάνεται η κατανάλωση, και η Τουρκία μπήκε με τις χειρότερες τάσεις όσον αφορά την πανδημία, οδηγώντας σε παραπέρα περιορισμούς. Τα ημερήσια κρούσματα είναι σχεδόν διπλάσια από το κύμα του Δεκέμβρη, ενώ αυτές τις μέρες οι θάνατοι ξεπερνάνε καθημερινά τους 250, όσοι και στην κορύφωση του προηγούμενου κύματος. Η κυβέρνηση τα ρίχνει στο βρετανικό στέλεχος του ιού, και ενώ ετοιμαζόταν να διαφημίσει την Τουρκία σαν προορισμό Covid-free αναγκάστηκε να ανακοινώσει την ακύρωση μεγάλων τουριστικών συμφωνιών.

Η αβεβαιότητα αυξάνει τις εντάσεις κι άλλο μέσα στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης, που όπως ξέρουμε από το ηττημένο πραξικόπημα του 2016, κάθε άλλο παρά λίγες είναι. Ενώ η δίκη για το 2016 συνεχίζεται, ο Ερντογάν προχώρησε πρόσφατα σε ακόμη ένα ξεκαθάρισμα στην ηγεσία του στρατού. Και την περασμένη βδομάδα κατηγόρησε 100 απόστρατους ότι ετοιμάζουν “πολιτικό πραξικόπημα” επειδή έκαναν κριτική στο σχέδιο για άνοιγμα του “Κανάλ Ιστανμπούλ”, της διώρυγας που σχεδιάζεται για την επόμενη δεκαετία, με την οποία θα παρακαμφθούν τα στενά του Βοσπόρου για πρόσβαση προς τη Μαύρη Θάλασσα. Η κόντρα για τη διώρυγα έχει ανοίξει μια σειρά ζητήματα που φτάνουν ως τη Συνθήκη του Μοντρέ του 1936 (για το καθεστώς των Στενών) και τον κίνδυνο για ακόμη μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της Μαύρης Θάλασσας.

Όλα αυτά θα ήταν υπεραρκετά να έχουν ρίξει τον Ερντογάν από καιρό. Ο Ερντογάν όμως κυβερνάει εδώ και 20 χρόνια, και όχι επειδή είναι “δικτάτορας”. Αλλά επειδή η επίσημη αντιπολίτευση στην Τουρκία είναι χειρότερη και από την κυβέρνηση. Όταν δεν βάζει πλάτες στα μαγειρέματα του στρατού, κάνει κριτική στον Ερντογάν από τα δεξιά και σίγουρα δεν είναι δύναμη γύρω από την οποία δεν μπορεί να συγκροτηθεί κίνημα για τον κόσμο που πλήρωσε και την επέκταση του τουρκικού καπιταλισμού και που τώρα πληρώνει την κρίση. Μόνο το μέτωπο του κουρδικού κινήματος και η αντικαπιταλιστική Αριστερά προσπαθούν να δώσουν μορφή και συγκρότηση στην Αντίσταση. Στην προσπάθειά τους αυτή, το καθήκον του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι να σταθούμε αλληλέγγυοι. Να μη δώσουμε ούτε την παραμικρή στήριξη στις απειλές και τις πιέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, τους σχεδιασμούς γύρω από τις ΑΟΖ, τις αιματηρές συνεργασίες με τα καθεστώτα του Κόλπου και το Ισραήλ.