Ακόμα και αν ο ΓΑΠ καταφέρει τελικά να ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο στη Βουλή, αυτή η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει ποτέ να το εφαρμόσει στην πράξη. Η κρίση που επικρατεί αυτή τη στιγμή μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν έχει προηγούμενο και πρόκειται για κρίση και από τα πάνω και από τα κάτω.
Από τα πάνω, τρόικα και δανειστές πιέζουν την κυβέρνηση απαιτώντας πρώτα την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου χωρίς καν ακόμα να έχουν καταλήξει ούτε οι ίδιοι στο ύψος και τον τρόπο του νέου δανεισμού, γουρούνι στο σακί δηλαδή. Ακόμα και αν ο ΓΑΠ πείσει όλους τους βουλευτές του ότι τα νέα επαίσχυντα μέτρα είναι «κακά, αλλά αναγκαία», θα πρέπει να τους πείσει ότι είναι και «αποτελεσματικά» (έστω και για τη δική του νεοφιλελεύθερη λογική) και αξίζει να τρώνε γι’ αυτά γιαούρτια και γιουχαϊσματα κάθε φορά που κάνουν να ξεμυτίσουν από τις λιμουζίνες τους.
Οι τριάντα συνολικά ώρες εσωκομματικών και κυβερνητικών συνεδριάσεων των τελευταίων ημερών, οι απειλές παραιτήσεων βουλευτών και η απεγνωσμένη προσπάθεια του ΓΑΠ να κερδίσει, ενόψει της ψήφισης, τη συναίνεση του Σαμαρά δίπλα στο σταθερό του σύμμαχο Καρατζαφέρη, είναι ενδεικτικά παραδείγματα του αδιέξοδου στο οποίο έχει περιέλθει. Η επιλογή του νέου τηλεοπτικού σποτ για τις «επιτυχίες» του Μνημονίου δείχνει ότι «έχει χαθεί η επαφή με την πραγματικότητα», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Κουκουλόπουλος σε μια από τις δεκάδες τοποθετήσεις που έγιναν στην 12ωρη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ – δείχνει ότι έχει χαθεί η μπάλα, θα λέγαμε εμείς, πιο λαϊκά.
Αλλοι βουλευτές ζητάγανε ανασχηματισμό και την παραίτηση του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Αλλοι, να αντικαταστήσει τον Παπακωσταντίνου ο Παπαδήμος και να μπουν «τεχνοκράτες». Αλλοι, να γίνει δημοψήφισμα. Αλλοι, να γίνουν εκλογές. Αλλοι, να ψηφιστεί το μνημόνιο με 181 και όχι με 151 ψήφους. Βουλευτές, όπως ο Αθανασιάδης από Κοζάνη που πέρσι ψήφισε το μνημόνιο δηλώνοντας «πως αν δεν υπήρχε, τώρα θα ήμασταν στις σπηλιές» τώρα απειλεί να καταψηφίσει, δηλώνοντας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. «Σχοινοβατούμε και η κοινωνία κι εμείς χωρίς δίχτυ ασφαλείας και αυτό είναι όχι άλλα βάρη, όχι άλλες περικοπές, όχι περαιτέρω ακύρωση της αξιοπρέπειας του φτωχού, όχι άνιση κατανομή των βαρών», είπε ο Βούρος.
Η κρίση μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στο υπουργικό συμβούλιο, δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν υπήρχαν οι φοβερές αντιστάσεις της περασμένης χρονιάς ενάντια στην εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου: Αλλεπάλληλες πανεργατικές απεργίες, δύο διαδηλώσεις για κάθε μια μέρα του χρόνου στην Αθήνα, καταλήψεις, κλαδικές πολυήμερες απεργίες και ανταρσίες ενάντια σε κυβέρνηση και αφεντικά σε μια σειρά από χώρους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα έχουν επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις.
Αντιστάσεις
Αντιστάσεις, που τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, έχοντας στα πανιά τους τον αέρα της Ταχρίρ και της Πουέρτα ντελ Σολ, έχουν στρατοπεδεύσει καθημερινά στο Σύνταγμα που το πρωί πολιορκείται από τους απεργούς και το βράδυ από τους αγανακτισμένους – που πολλές φορές συμπίπτουν.
Οι ανταρσίες αυτές έχουν μεταφερθεί και μέσα στην οργανωμένη βάση του ΠΑΣΟΚ στα συνδικάτα. Από τις αφίσες με το σύνθημα «ρε χοντρέ δεν τα φάγαμε μαζί τα λεφτά» τον περασμένο Σεπτέμβρη, η ΠΑΣΚΕ στους ΟΤΑ έφτασε το Μάη να αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ: «Διαπιστώνοντας πλέον αγεφύρωτο χάσμα πολιτικής αντίληψης, ιδεών και ιδανικών για τα οποία παλέψαμε και αγωνιστήκαμε, δηλώνουμε πως πλέον καμιά πολιτική συνάφεια δεν έχουμε με τον πολιτικό χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όπως αυτός εκφράζεται. Παραμένουμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα προκειμένου να καταργηθεί το βάρβαρο μνημόνιο και να ανατραπούν οι πολιτικές που το εκφράζουν». Αμέσως μετά, η ΠΑΣΚΕ ΠΕΤ-ΟΤΕ διαχώρισε και αυτή «κάθετα τη θέση της από την σημερινή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που άλλα μας έλεγε και άλλα κάνει», ζητώντας εθνικές εκλογές.
«Οι σύντροφοι και οι συναγωνιστές τελειώσανε» γράφουν σε επιστολή τους προς τους βουλευτές ΠΑΣΟΚ Κρήτης, οι εργαζόμενοι της ΠΑΣΚΕ της ΕΤΕ-ΔΕΗ στο νησί: «Να είστε σίγουροι ότι, αν εσείς ξεπουλήσατε τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ για την βουλευτική σας καρέκλα, εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε το ίδιο...Εμείς και ο απλός λαός είμαστε το ΠΑΣΟΚ. Δεν σας το εκχωρούμε, δεν σας το χαρίζουμε, δεν θα σας αφήσουμε να το διαλύσετε…». Είναι αυτές οι πιέσεις που έχουν οδηγήσει την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στη ΓΕΝΟΠ να εξαγγείλει τις 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες καλώντας και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες στις άλλες ΔΕΚΟ να κινηθούν ανάλογα.
Το μέγεθος της ανταρσίας της βάσης έχει αρχίσει να παίρνει τέτοιες διαστάσεις, ώστε στην Κρήτη, το «πράσινο νησί», το προπύργιο του ΠΑΣΟΚ, τα Εργατικά Κέντρα, αποφάσισαν από κοινού να μετατρέψουν την 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ στις 15 Ιούνη σε 48ωρη για τους τέσσερις νομούς του νησιού.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που έχει να κάνει με την πίεση που ασκεί πάνω στις συνδικαλιστικές ηγεσίες η μαζικότητα όλων των τελευταίων απεργιακών κινητοποιήσεων στο νησί από άκρη σε άκρη, ο πολύμηνος αγώνας των εργαζομένων και των κατοίκων στην Ιεράπετρα για την υπεράσπιση του νοσοκομείου της πόλης, οι κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των σχολείων.
Οι έντονες διαμαρτυρίες, όπου τολμάνε να εμφανίζονται δημόσια, είτε σε εκδηλώσεις είτε σε ταβέρνες οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, (αλλά και του ΛΑΟΣ και της ΝΔ) είναι ακόμα ένα στοιχείο της μαζικής ανυπακοής και της ολοένα και μεγαλύτερης αποξένωσης της βάσης του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση. Η προσπάθεια να χρεώσουν αυτές τις διαμαρτυρίες στο ΣΥΡΙΖΑ (Πεταλωτής) ή στο ΠΑΜΕ (Λοβέρδος) βάζοντας στο στόχαστρο την αριστερά τάχα για «αντιδημοκρατική συμπεριφορά», δεν μπορούν να κρύψουν αυτήν την εικόνα.
Μπορεί ο ΓΑΠ, στις 10/6 στη Βουλή, να είπε απευθυνόμενος στον Τσίπρα ότι «δεν θα αφήσουμε ομάδες που υποκινούνται από το δικό σας κόμμα, με βίαιο τρόπο να εμποδίζουν τον ελεύθερο λόγο δικών μας στελεχών», αλλά ο μόνος εγγυητής για αυτό το «δεν θα αφήσουμε» είναι η παρουσία των ΜΑΤ και οι φουσκωτοί της προστασίας των υπουργών. Τα μέλη του ΠΑΣΟΚ δεν πατάνε στις εκδηλώσεις, παρά μόνο για να διαμαρτυρηθούν. «Οι μισοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ είναι σε κατάθλιψη και οι άλλοι μισοί στις πλατείες», είπε χαρακτηριστικά ο Καρύδης στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, προσθέτοντας «φανταστείτε μισό εκατομμύριο στην πλατεία και εμείς να ψηφίζουμε αμέριμνοι».
Συγκρίνουν
«Δεν ισχύουν βέβαια αυτά τα αστεία, ότι πίσω από όλα κρύβεται ο ΣΥΡΙΖΑ», μας λέει η Ράνια εργαζόμενη στο Δήμο του Γαλατσίου. «Στις διαμαρτυρίες έξω από τη Βουλή, συμμετέχει ένα μεγάλο κομμάτι αυτού που λέγεται βάση του ΠΑΣΟΚ. Ανθρωποι που ήταν στο Σύνταγμα στην προεκλογική συγκέντρωση του 1981 και ήταν εκεί ξανά την περασμένη Κυριακή, άνθρωποι που τριάντα χρόνια μετά θυμούνται και συγκρίνουν».
«Παρ’ ότι άργησα να πάω στην εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ με τον Πεταλωτή στο ΚΑΠΗ της Αργυρούπολης, όταν έφτασα διαπίστωσα ότι είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και ο περισσότερος ήταν κόσμος του ΠΑΣΟΚ», μας λέει ο Αρης Κρουστάλλης, συνταξιούχος. «Ετσι και αλλιώς, το κάλεσμα είχε γίνει μέσω μηνυμάτων σε κινητά τηλέφωνα, αρχικά μάλιστα ήταν να είναι ομιλητής ο Ευθυμίου, αλλά στη θέση του ήρθε ο Πεταλωτής. Νομίζουν ότι ο κόσμος είναι αρνιά, δεν περίμεναν αυτήν την αντίδραση, σκέφτηκαν ότι, αφού, καλούν στελέχη που θεωρούν δεδομένα, δεν θα υπάρχει αντίδραση. Αλλά τελικά τους γύρισε μπούμεραγκ. Υπήρχε αγανάκτηση, μια γνωστή μου μπήκε μέσα, τη σπρώξανε, έφυγε. Πιστεύουν ότι είναι εθνοσωτήρες, ενώ την ίδια στιγμή υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενιών. Τους φτύνουν και νομίζουν ότι ψιχαλίζει. Δεν είναι θέμα ΣΥΝ, απλά οι πασόκοι, όπως όλοι, έχουν αγανακτήσει και εκφράζουν την αντίθεση στα μέτρα».
Μπροστά στη βαρβαρότητα που πάνε να επιβάλλουν κυβέρνηση και τρόικα πάνω στο λαό, η απόφαση όσων βουλευτών τολμήσουν να αφήσουν τα λόγια και καταψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τους νόμους που το ακολουθούν είναι ευπρόσδεκτη. Κάθε κοινοβουλευτική ανταρσία που μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση αυτής της αδίστακτης αλλά ετοιμόρροπης κυβέρνησης είναι ευπρόσδεκτη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα έχει επιβληθεί από τα κάτω και με αυτήν την έννοια θα είναι ένα μεγάλο αγκάθι για την οποιαδήποτε διάδοχη κατάσταση.
Σε κάθε περίπτωση, τον αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις θα έχει το εργατικό κίνημα. Ένα κοινό απεργιακό μέτωπο διαρκείας στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα ΕΛΤΑ, τους ΟΤΑ, τα ΤΤ σε συνδυασμό με τις Πανεργατικές απεργίες και τους χιλιάδες διαδηλωτές του Συντάγματος αποτελεί ένα άμεσο και θανατηφόρο μείγμα για την κυβέρνηση και την τρόικα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που δηλώνουν με κάθε δυνατό τρόπο την αντίθεσή τους με την κυβέρνηση, οφείλουν τώρα να περάσουν από τα μεγάλα λόγια στις πράξεις.
Αυτό σημαίνει, όχι απλά την κήρυξη δυναμικών απεργιών, αλλά την οργάνωσή τους για να νικήσουν: Με απεργιακές φρουρές, οργάνωση της συμπαράστασης, απεργιακό ταμείο, απεργιακές επιτροπές και γενικές συνελεύσεις που θα υλοποιήσουν από τα κάτω τον αγώνα. Απεργίες που κηρύσσονται αλλά δεν υλοποιούνται, απεργίες που δεν οργανώνονται και στη συνέχεια αναστέλλονται, καθιστούν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες συνένοχες στο έγκλημα του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου.
Μια τέτοια ανταρσία δεν είναι χωρίς προοπτική. Σε τέτοιες συνθήκες, με χιλιάδες εργαζόμενους και νέους να απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, είναι ιστορικό καθήκον της Αριστεράς να κερδίσει τα πιο μαχητικά κομμάτια αυτού του κόσμου σε μια εναλλακτική ανατρεπτική κατεύθυνση. Η στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο και η έξοδος από την ΟΝΕ, η απαγόρευση των απολύσεων - όλα τα αιτήματα που προβάλλει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης που υποστηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΕΚ μπορούν να αποτελέσουν μια σταθερή και ρεαλιστική βάση για μια τέτοια εξέλιξη.