Εργατικό κίνημα
Αγώνας για διεθνιστική αλληλεγγύη

Μιλάνο, 10 Απρίλη

Ο Claudio Feliziani, ανεξάρτητος κινηματογραφιστής και η Κατερίνα Τσαποπούλου, δικηγόρος, μίλησαν στη Λένα Βερδέ
 
Μέσα από το βίντεο που δημιουργήσατε για τον Κώστα Καταραχιά, ο αγώνας ενάντια στην απόλυσή του έφτασε στην Ιταλία και τη Γερμανία. Μιλήστε μας για αυτή την πρωτοβουλία.
 
Claudio: Βίντεο σαν αυτό για τον Κώστα Καταραχιά είναι κάτι που κάνω εδώ και είκοσι χρόνια. Ρεπορτάζ μέσα στο κίνημα και για το κίνημα, δηλαδή. Τραβάω πλάνα, κάνω το μοντάζ και στη συνέχεια τα δημοσιεύω στο λογαριασμό μου στο vimeo. Όλες οι δουλειές μου είναι διαθέσιμες εκεί. Δεν είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος, ο στόχος μου είναι να αναδεικνύω αγώνες του κινήματος και να απλώνω το μήνυμά τους, όπως με τον Καταραχιά. Είμαι ένας ανεξάρτητος κινηματογραφιστής και μάλιστα υπερασπίζω αυτή την ανεξαρτησία μου με τη δουλειά στην οικοδομή -είμαι οικοδόμος.

Είναι μια ενασχόληση που ξεκίνησα στην Ιταλία ως μέλος ενός δικτύου street tv, πειρατικών τηλεοράσεων, οδών και γειτονιών, που εξαπλώθηκε σε όλη την Ιταλία ενάντια στη δικτατορία του Μπερλουσκόνι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μετά τη Γένοβα και τα κινήματα τότε. Ένα θέμα, για παράδειγμα, με το οποίο ασχολήθηκα στη Ρώμη όπου ήμουν, κάνοντας έρευνα για δυο χρόνια, ήταν οι αγώνες για το δικαίωμα των μεταναστών στη στέγαση. Από αυτό προέκυψε ένα ντοκιμαντέρ με τις δράσεις και τη σχέση μεταναστών και Ιταλών ακτιβιστών.

Μετά έγινα κι ο ίδιος μετανάστης, δώδεκα χρόνια στη Γερμανία πριν έρθω στην Ελλάδα. Εκεί συνέχισα την ίδια προσπάθεια. Ήμουν για παράδειγμα σε ένα αυτοοργανωμένο δίκτυο μεταναστών και έκανα πολλά βίντεο γύρω από τους αγώνες τους κατά της απομόνωσης και της απέλασης, για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μεγάλη πορεία, 500 χιλιόμετρα, από τη νότια στη βόρεια Γερμανία το 2012, με κατάληξη το Βερολίνο. Ήταν μια δράση ενός μήνα με συνεχή γυρίσματα. Όταν φτάσαμε στο Βερολίνο μας περίμεναν χιλιάδες άτομα. Ήταν φοβερό, όχι μόνο για μένα, για όλους.

Έτσι και στην Ελλάδα, τα τελευταία δυόμιση με τρία χρόνια που είμαι εδώ. Το σχέδιο πριν την πανδημία -γιατί τώρα είναι πιο δύσκολα- ήταν να σταθώ στο ζήτημα της Μανωλάδας, που ήταν εμβληματικό. Έχω κάνει συνεντεύξεις με εργάτες γης που είναι εκεί, που πυροβολήθηκαν το 2013, και είναι ένα πρότζεκτ που θα συνεχίσω. Για τον Καταραχιά, η Κατερίνα ήταν που με παρότρυνε, πήγαμε μαζί στη διαδήλωση κι έτσι ξεκίνησαν όλα.

Κατερίνα: Εμένα το θέμα του Καταραχιά και γενικότερα της δίωξης των γιατρών με αγγίζει με μια τριπλή ιδιότητα. Η πρώτη είναι της αλληλέγγυας, θα κατέβαινα στο δρόμο όποιος κι αν ήταν στη θέση του. Η δεύτερη είναι της δικηγόρου, γιατί θεωρώ ότι η υγεία δεν είναι προνόμιο, αλλά θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Οπότε η στοχοποίηση των γιατρών μέσα στην πανδημία, προεξεχόντως της περίπτωσης Καταραχιά, με αφορά και στο πώς καταστρατηγούνται δικαιώματα των ασθενών και στο πώς αμφισβητούνται εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Η τρίτη ιδιότητα είναι ως πρώην καρκινοπαθής. Μπορώ να αντιληφτώ μέσα από την προσωπική μου εμπειρία πόσο σημαντική είναι η απρόσκοπτη πρόσβαση σε δημόσιες δομές Υγείας, η έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση, καθώς και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος συγκεκριμένα ενός ακτινολόγου στη διαδρομή του καρκίνου. Συζητώντας λοιπόν με τον Κλαούντιο, καταλήξαμε ότι είναι κάτι που θα μπορούσε να αγγίξει και τον κόσμο στις χώρες τις οποίες ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά.

Πώς το διακινήσατε;

Claudio: Γύρισα το βίντεο και μετά η Κατερίνα, κυριολεκτικά σε μια νύχτα, έκανε την απομαγνητοφώνηση για να μπορέσω να φτιάξω τους υπότιτλους στα ιταλικά. Στη συνέχεια το στείλαμε σε Ιταλούς συντρόφους και το δημοσιοποιήσαμε μαζί με ένα μικρό κείμενο στο dinamopress, μια κινηματική ιστοστελίδα και περιοδικό. Γνωρίζω ότι ένας σύντροφος από το Μιλάνο, από ένα συνδικάτο βάσης που οργάνωνε τη μέρα δράσης για την Υγεία στις 10 Απρίλη, το προώθησε εκεί κι έτσι έφτασε να υπάρχει το πανό στην κινητοποίηση. 

Επίσης έφτιαξα το βίντεο και με γερμανικούς υπότιτλους, κι ένα κείμενο που γράψαμε δημοσιεύτηκε στο labouet, ένα γερμανικό δίκτυο που μοιράζεται άρθρα και πληροφορίες από το εργατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Πιστεύω ότι υπάρχει ανάγκη για τέτοια ανταλλαγή πληροφοριών και σύνδεση των κινημάτων από τα κάτω. Μας είναι απαραίτητη μια διεθνιστική προσέγγιση γιατί τα προβλήματα είναι κοινά, στην υγεία και όλα τα θέματα. Το ίδιο σύστημα και τις ίδιες επιθέσεις έχουμε απέναντί μας, έστω και με διαφορετικές εκδοχές.

Κατερίνα: Πέρα από το πανό στο Μιλάνο, που ήταν ενδεικτικό για το πόση σημασία έχει η προσπάθεια που κάνει με αυτά τα βίντεο ο Κλαούντιο, ένα ακόμα παράδειγμα είναι το εξής. Μιλώντας πρόσφατα με ένα φίλο από τον Καναδά και ψάχνοντας το λινκ του βίντεο για να του το στείλω, είδα ότι το άρθρο από το labouet έχει κοινοποιηθεί από ένα σύλλογο ογκολόγων στη Γερμανία. Προφανώς το διάβασαν οι γιατροί της ειδικότητας αυτής και το αναπαρήγαγαν αμέσως για ενημέρωση.

Άρα με ένα τρόπο απλώθηκε σε πολύ περισσότερο κόσμο από τον “κλασικό” κινηματικό. Πιστεύω λοιπόν κι εγώ ότι χρειάζεται να προσπαθήσουμε να βγαίνουν τα θέματα εκτός των τειχών, εκτός Ελλάδας. Δεν υπάρχει αυτή η πληροφόρηση και σύνδεση και πρέπει να δημιουργήσουμε από τα κάτω τέτοιους τρόπους επικοινωνίας. Και γιατί όχι, να προσπαθήσουμε να οργανώσουμε και μια κοινή εκδήλωση με ομιλητές από διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Ποιες μάχες δίνει ο κόσμος στην Ιταλία;

Claudio: Το πρώτο κύμα της πανδημίας στην Ιταλία ήταν πολύ σκληρό. Το κίνημα εκεί αντέδρασε διαφορετικά από την Ελλάδα. Υπήρχε για παράδειγμα η ανάγκη να διεκδικήσει ο κόσμος να σταματήσει να πηγαίνει στη δουλειά. Γιατί υποτίθεται βρίσκονταν σε σκληρό λοκντάουν, αλλά τα συμφέροντα της βιομηχανίας υπαγόρευαν να συνεχίσει κανονικά η παραγωγή. Κι άρα έπρεπε να το παλέψει αυτό. Το πρόβλημα, κατά την άποψή μου, ήταν πως το κίνημα έκανε λίγο πίσω, περιορίστηκε στο διαδικτυακό κομμάτι, και δεν έκανε όπως εδώ την προσπάθεια να ξανακερδίσει τις πλατείες και το δρόμο. Τα συνδικάτα δεν κινήθηκαν σε αυτή την κατεύθυνση.

Ωστόσο υπάρχουν αγώνες και συζητήσεις που ανοίγουν, πχ για την Υγεία. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει χτυπήσει το σύστημα Υγείας και στην Ιταλία. Όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια έχουν μειώσει τις δαπάνες για την Υγεία, έχουν ιδιωτικοποιήσει κομμάτια της, έχουν προωθήσει ένα μοντέλο λειτουργίας των υγειονομικών μονάδων σαν επιχειρήσεις. Και έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση που αν κάποιος θέλει περίθαλψη, ειδικά επείγουσα, πρέπει να πάει στο ιδιωτικό νοσοκομείο. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα και μέτωπο για τον κόσμο, που συνειδητοποιεί περισσότερο από ποτέ ότι είναι μια επίθεση που ξεκινά από το κράτος και την κυβέρνηση, κι ότι είναι σημείο καμπής για μια κοινωνία φροντίδας κι όχι μια κοινωνία με βάση το κέρδος.

Κατερίνα: Στην Ιταλία η πανδημία ανέδειξε τις συνέπειες και τις ανισότητες ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο. Στο πρώτο κύμα της πανδημίας για παράδειγμα δημιουργήθηκε μια φοβερή οργάνωση και πολλά κινήματα για να στηρίξουν τον κόσμο που ήταν κλεισμένος στα σπίτια, τους ηλικιωμένους κλπ, με τρόφιμα, φάρμακα και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Τέτοιες πρωτοβουλίες εμφανίστηκαν από το Βορρά, τη Λομβαρδία μέχρι τη Σικελία. 

Claudio: Υπάρχουν επίσης συνδικάτα που οργανώνουν μετανάστες εργάτες, για παράδειγμα σε τομείς που δουλεύουν πολλοί ή και αποκλειστικά μετανάστες, με μειωμένα ή χωρίς δικαιώματα, όπως στην γεωργία και στην αλυσίδα εφοδιασμού (αποθήκες). Υπάρχουν κινητοποιήσεις σε τέτοιους τομείς, καταλήψεις, στάσεις εργασίας. Δεν είναι πανεθνικές δράσεις, είναι κατά τόπους, αλλά γίνονται.

Ένα κίνημα που επίσης αναγεννάται αυτή την περίοδο είναι το NΟ TAV για την προστασία των δασών από τη δημιουργία τρένων υπερυψηλής ταχύτητας. Είναι ένα κίνημα που ξεκίνησε τοπικά και έγινε πανιταλικό τα προηγούμενα χρόνια και έχει δώσει μεγάλους αγώνες. Είναι ένα σχέδιο που όλες οι κυβερνήσεις το προωθούσαν και θέτει πολύ σημαντικά περιβαλλοντικά ζητήματα. Μιλάμε για την ισοπέδωση μιας από τις πιο όμορφες κοιλάδες της χώρας για να φτιάξουν υπερσύγχρονα και γρήγορα τρένα που να συνδέουν τη χώρα με τη Γαλλία, χωρίς κανένα αντίκρυσμα στην ιταλική κοινωνία. Είναι μεγάλα έργα, που ανταποκρίνονται στη λογική των πλούσιων και μόνο. Να φτάνει κανείς δηλαδή στο Παρίσι μέσα σε λίγες ώρες, αλλά για τα τρένα που χρησιμοποιούν οι εργάτες για την καθημερινή τους μετακίνηση στη δουλειά κλπ, που το τρένο είναι πολύ βασικό μέσο στην Ιταλία, υπάρχει μείωση κονδυλίων. Κι αυτό γιατί δεν είναι κερδοφόρα.

Δείτε το βίντεο του Claudio Feliziani, ενάντια στην απόλυση του Κ. Καταραχιά εδώ.