Στη φετινή εργατική Πρωτομαγιά ξεχωριστή θέση είχε η πάλη των προσφύγων/προσφυγισσών και μεταναστών/τριών για μια αξιοπρεπή ζωή. Στη διαδήλωση της Αθήνας, εκατοντάδες μετανάστες/τριες διαδήλωσαν με τα μπλοκ των μεταναστευτικών κοινοτήτων ενώ μαζική ήταν και η συμμετοχή προσφύγων και προσφυγισσών με τις οικογένειές τους.
Το Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν, σε κοινό μπλοκ με την ΚΕΕΡΦΑ, βάδιζε διεκδικώντας τη δικαίωση του Ιμπραήμ Εργκιούν, του 24χρονου Κούρδου πρόσφυγα που αυτοκτόνησε, μετά από τρεις απόπειρες, στο ΠΡΟΚΕΚΑ της Κορίνθου, όταν του ανακοινώθηκε ότι παρατείνεται η αναίτια κράτησή του. Μαζικό ήταν και το μπλοκ των Αφρικανών: μετανάστες και μετανάστριες από το Καμερούν, τη Γουινέα κι αλλού διαδήλωσαν διεκδικώντας χαρτιά και μια αξιοπρεπή ζωή σαν εργάτες και εργάτριες που είναι. Όπώς είπε στην Εργατική Αλληλεγγύη ο Σιρίλ από το Καμερούν: “Θέλουμε ελευθερία και χαρτιά για τους πρόσφυγες. Ελευθερία οικουμενική, όπως για όλους τους πολίτες. Να ζούμε ήρεμα και να έχουμε δουλειά”.
Κεντρικό επίσης αίτημα των μεταναστών/τριών είναι να δικαιωθεί ο Μάκι Ντιαμπατέ, που αφέθηκε να πεθάνει μέσα σε φρικτούς πόνους στο ΠΡΟΚΕΚΑ της Κω. Με τα πανό της ΚΕΕΡΦΑ και των προσφύγων, που αναδεικνύουν το αίτημα “STOP στις δολοφονίες μεταναστών” και “Λευτεριά στους πρόσφυγες” βάδισε και ο Τάκης Ζώτος, συνήγορος των οικογενειών του Μ. Ντιαμπατέ και Ι. Εργκιούν, ο οποίος δήλωσε στην Εργατική Αλληλεγγύη: “Είναι σήμερα εδώ εκατοντάδες πρόσφυγες από τα στρατόπεδα στα οποία τους έχει κλείσει ο Μηταράκης. Είναι μεγάλη δύναμη για την εργατική τάξη και το εργατικό κίνημα. Σήμερα είναι η μέρα που όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζητάνε δικαιοσύνη για τα δυο τελευταία θύματα της ρατσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης, τον Ιμπραήμ Εργκιούν που αυτοκτόνησε στο κολαστήριο της Κορίνθου και τον Μάκι Ντιαμπατέ που ουσιαστικά δολοφονήθηκε στο ΠΡΟΚΕΚΑ της Κω από έλλειψη ιατρικής φροντίδας. Τον 21ο αιώνα πέθανε ένας άνθρωπος από ειλεό.
Αδιανόητα πράγματα που όμως συμβαίνουν γιατί υπάρχουν αυτά τα κολαστήρια που λέγονται στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεν υπάρχει καμία φροντίδα για τους μετανάστες. Είναι απάνθρωπες οι συνθήκες στις οποίες ζούνε. Αντίστοιχες συνθήκες υπάρχουν και στα καμπ. Οι διπλοί τοίχοι που χτίζονται στα καμπ αποσκοπούν στο να μην υπάρχει τελικά μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα κέντρα κράτησης και τα καμπ. Η έξοδος θα είναι η εξαίρεση και ο κανόνας θα είναι ο εγκλεισμός.
Είναι επιδίωξη της ρατσιστικής κυβέρνησης: Μητσοτάκης και Μηταράκης θέλουν να κάνουν τον βίο αβίωτο στους μετανάστες και στους πρόσφυγες για να είναι υποτίθεται αποτρεπτική δύναμη για τους άλλους που θέλουν να έρθουν. Όμως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι τα παιδιά της Αραβικής Άνοιξης και των εξεγέρσεων σε όλη τη Μέση Ανατολή. Είναι άνθρωποι με αγωνιστικές εμπειρίες, με εμπειρίες οργάνωσης και διαδήλωσης. Και γι' αυτό είναι μεγάλη δύναμη για το εργατικό κίνημα, είναι ταξικά μας αδέλφια. Μαζί τους θα σπάσουμε τη ρατσιστική κυβέρνηση”.
Ίσα δικαιώματα
Η μάχη για δικαίωση των δολοφονημένων από την ρατσιστική πολιτική της ΝΔ προσφύγων συμπυκνώνεται και στο αίτημα για να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να δοθεί άσυλο και στέγη μέσα στον αστικό ιστό σε όλες και όλους, να ανοίξουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία για όλους και όλες. Οι προσφύγισσες από τη δομή του Ρέντη που έφεραν τις οικογένειές τους στη διαδήλωση έδωσαν τον τόνο. “Είμαστε πρόσφυγες από το Αφγανιστάν και ζούμε σε κατάλυμα μισθωμένο από την Hopeland. Θέλουμε τα παιδιά μας να πηγαίνουν σχολείο και να έχουν πρόσβαση σε γιατρούς. Εγώ θέλω να έχω τη δυνατότητα να μάθω ελληνικά. Χρειαζόμαστε πρόσβαση στην Υγεία. Η κόρη μου είναι 15 μηνών και δεν έχει κάνει κανένα εμβόλιο ακόμα. Δεν έχουμε ημερομηνίες συνέντευξης για το άσυλο. Ελπίζω με αυτές τις διαδηλώσεις να μας ακούσει η κυβέρνηση”, τόνισε η Μιλούφαρ.
Ο Ματζίτ, προσφυγόπουλο 6 ετών, που διαδήλωσε επίσης με το μπλοκ των προσφύγων από τον Ρέντη, μιλάει για τα αιτήματα των προσφύγων και των παιδιών: “Δεν πηγαίνω σχολείο. Έχουμε πολλά προβλήματα εδώ στην Ελλάδα. Τα χρήματα του επιδόματος δεν φτάνουν. Δεν κάνουμε εμβόλια. Δεν ανοίγουν τα σύνορα και δεν μας αφήνουν να πάμε στη Γερμανία. Είχαμε διαδηλώσει στις 20 Μάρτη και σήμερα ξανά διαδηλώνουμε για να ανοίξουν τα σύνορα”.
Σημαντική ήταν και η παρουσία της Κοινότητας Μπαγκλαντές. Οι Μπαγκλαντεσιανοί μετανάστες, που δουλεύουν σε σύγχρονα κάτεργα σε όλη την Ελλάδα, πρωταγωνιστούν στη μάχη για χαρτιά και εργατικά δικαιώματα. Με συνθήματα όπως “Τι θέλουμε; Χαρτιά! Τι θέλουμε; Δουλειά!” το μπλοκ βάδισε μαζί με τα άλλα μπλοκ προσφύγων και μεταναστών.
Ο πρόεδρος της Μπαγκλαντεσιανής Κοινότητας στην Ελλάδα, Αμπντούλ Κουντούς είπε στην Εργατική Αλληλεγγύη: “Η Μπαγκλαντεσιανή Κοινότητα στην Ελλάδα χαιρετίζει την Εργατική Πρωτομαγιά 2021 και όλες τις μεταναστευτικές κοινότητες και τους εργάτες που είναι σήμερα εδώ. Εμείς παλεύουμε και διεκδικούμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών εργατών και ίσα δικαιώματα για όλους. Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να ανοίξουν τα σύνορα, να δοθεί ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά που γεννιούνται εδώ. Γι' αυτό είμαστε στους δρόμους και διαδηλώνουμε”. Παρουσία είχαν και οι πρόσφυγες/ισσες από τα Διαβατά στην απεργιακή διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη.
Η Πρωτομαγιά ήταν μια σημαντική ημέρα ενότητας της εργατικής τάξης, κατά την οποία οι εργάτες και οι εργάτριες, ανεξαρτήτως καταγωγής, έδειξαν ότι κάθε αίτημα είναι υπόθεση όλων και ότι όλοι και όλες μαζί θα τσακίσουμε και τις προσπάθειες του Χατζηδάκη και την κυβέρνηση συνολικά.
20/3 Αθήνα, διεθνής ημέρα ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό.
Η Σορέλ, από το Καμερούν, περιγράφει: “Μας είπαν ότι θα μας κόψουν το επίδομα. Μητέρες ή έγκυες θα χάσουν τη στέγη τους. Ακόμη και η στέγη που μας προσφέρουν βέβαια είναι ανεπαρκής, βάζουν για παράδειγμα δυο οικογένειες μέσα σε ένα δωμάτιο. Τα χρήματα δεν είναι αρκετά, δυσκολευόμαστε να εξασφαλίσουμε ακόμα και τροφή. Κάποιος πρέπει να δει αυτές τις συνθήκες. Η πρόσβαση στα νοσοκομεία είναι ήδη δύσκολη. Δεν έχουμε τη φροντίδα που χρειαζόμαστε. Θέλουμε όλη αυτή η κατάσταση να αλλάξει και να νομιμοποιηθούμε. Ο νέος νόμος για την εργασία προβλέπει ότι θα δουλεύουμε 10 ώρες και δεν θα πληρωνόμαστε υπερωρίες. Είναι σκλαβιά αυτό.
Δεν είμαστε εδώ για να μας εκμεταλλεύονται. Είμαστε ανθρώπινα όντα. Μαύροι και λευκοί έχουμε το ίδιο αίμα. Θέλουμε να το καταλάβουνε αυτό και να μας βοηθήσουν. Υποφέρουμε αρκετά σε αυτόν τον τόπο. Έχουμε κάνει τα παιδιά μας εδώ και μας ζητάνε να φύγουμε. Πώς να φύγουμε, εδώ είναι η ζωή μας και οι οικογένειές μας. Αυτός ο νόμος πρέπει να καταργηθεί”, ενώ η Φρανσίν συμπληρώνει τονίζοντας πόσο δύσκολο είναι να εργαστεί μια μετανάστρια ή ένας μετανάστης ενώ ταυτόχρονα περιμένει τα έγγραφα ταυτοποίησής του για δυο και τρία ολόκληρα χρόνια, κάτι που, όπως λέει, θα χειροτερέψει με τον νέο εργατικό νόμο.