Οι κινητοποιήσεις που ξεδιπλώθηκαν το τελευταίο διάστημα ενάντια στο νομοσχέδιο του Χατζηδάκη ανέδειξαν το εργατικό κίνημα σε ρυθμιστή των εξελίξεων προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτό ισχύει για το κυβερνητικό στρατόπεδο, που δεν κατάφερε να χτίσει καμία κοινωνική συναίνεση παρά την καλά ενορχηστρωμένη καμπάνια. Aκόμα και συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας δεν τόλμησαν να στηρίξουν το νομοσχέδιο κάτω από την εργατική έκρηξη. Η κυβέρνηση επισπεύδει την ψήφισή του για να προλάβει οποιαδήποτε απεργιακή κλιμάκωση, αλλά δεν τα κατάφερε. Η πανεργατική απεργία στις 16 Ιούνη είναι γεγονός.
Αυτή η απεργία δεν ήταν στα σχέδια της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ που την κάλεσαν. Το πλάνο στην αρχή ήταν απεργία πριν την ψήφιση και απογευματινό συλλαλητήριο -χωρίς απεργία- την ημέρα της ψήφισης. Το ότι ξεπεράστηκαν δισταγμοί και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες και προκήρυξαν 24ωρη απεργία ξανά στις 16/6 με διαδηλώσεις το πρωί και το απόγευμα, είναι αποτέλεσμα της πίεσης των εργαζόμενων που πλημμύρισαν τους δρόμους σε όλη την Ελλάδα στις 10 Ιούνη. Είχε προηγηθεί η μεγάλη πρωτομαγιάτικη πανεργατική απεργία στις 6 Μάη, που κόντραρε την αργία της κυβέρνησης και καθόρισε το κλίμα στη συνέχεια, αναγκάζοντας και τη ΓΣΕΕ να μπει στον χορό.
Αυτά τα προχωρήματα πατούν σε μια ολόκληρη προηγούμενη περίοδο που το εργατικό κίνημα βγήκε δυναμικά στη σύγκρουση με την κυβέρνηση. Εν μέσω πανδημίας η Νέα Δημοκρατία θεώρησε ότι βρήκε την ευκαιρία για να περάσει πιο εύκολα τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, αλλά της γύρισε μπούμερανγκ. Ο κόσμος συσπειρώθηκε στα σωματεία και έφτιαξε καινούργια, αγνόησε τις απαγορεύσεις, ανέτρεψε στην πράξη νόμους όπως αυτός για τις διαδηλώσεις, συγκρούστηκε με μαζικούς όρους με την αστυνομία και τσάκισε συνολικά την εικόνα της κυβέρνησης που δήθεν τα καταφέρνει με την πανδημία, αναδεικνύοντάς την ως κυβέρνηση της καταστολής και των παροχών στους πλούσιους, κόντρα στο δημόσιο συμφέρον. Όσοι μιλούσαν για απεργίες χωρίς απεργούς και για το τέλος του συνδικαλισμού και των σωματείων διαψεύστηκαν οικτρά. Ακόμα και η εμβληματική μάχη με τον σεξισμό και το #metoo στην Ελλάδα δόθηκε με κέντρο τα εργατικά σωματεία.
Η πίεση από τον κόσμο της Αριστεράς στους εργατικούς χώρους καθόρισε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβασε μαζικά μπλοκ στις 6 Μάη και στις 10 Ιούνη και μάλιστα παρουσία του ίδιου του Τσίπρα. Πρόκειται για μια στροφή 180 μοιρών. Όλο το προηγούμενο διάστημα, παρά τις δυνατότητες που άνοιγαν τα αίσχη της ΝΔ για κριτική από τα αριστερά, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε πολύ χαμηλούς τόνους και ποτέ επίσημα δεν υπήρχε κάλεσμα σε κινητοποίηση. Αντίστοιχα, το ΚΚΕ αναγκάστηκε αρκετές φορές να αφήσει τους σεχταρισμούς και να συνεργαστεί με τις δυνάμεις της υπόλοιπης Αριστεράς στο να βγει απόφαση για απεργίες.
Η κρίση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ανοίγει και τη συζήτηση για το ποια μπορεί να είναι η εναλλακτική. Η εμπειρία έχει δείξει ότι δεν είναι αρκετό να στηρίζουμε τις ελπίδες μας στην προοπτική μιας προοδευτικής κυβέρνησης που θα πάρει πίσω τον νόμο Χατζηδάκη και θα φέρει την εργατική τάξη σε καλύτερη θέση. Χρειαζόμαστε μια στρατηγική που προχωράει πιο πέρα σπάζοντας τα κριτήρια του κέρδους.
Ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων έχουν πρωτοστατήσει στο απεργιακό κίνημα οργανώνοντας χώρο το χώρο, με επιτροπές αγώνα από τα κάτω, μαζικοποιώντας τις απεργιακές κινητοποιήσεις και συντονίζοντας τους κλάδους και τις μάχες μεταξύ τους. Μπορούν και παίζουν αυτόν το ρόλο γιατί έχουν στις γραμμές τους αγωνιστές που παλεύουν για μια εργατική εναλλακτική. Εκεί είναι η δύναμη των εργατών και των εργατριών για να επιβάλουν τους δικούς τους όρους απέναντι στα αφεντικά.