Καταπίεση και απελευθέρωση
Aναπάντητα ερωτηματικά για έναν άδικο χαμό

"Νιώθεις άντρας ή γυναίκα; Γυναίκα και το όνομά μου είναι Δημήτρης". Mε αυτά τα λόγια είχε απαντήσει η Δημήτρης Καλογιάννης, η Δήμητρα της Λέσβου, στη μακροσκελή συνέντευξη που είχε δώσει στα τέλη του 2015 -τις μέρες που η Λέσβος αναδεικνύονταν σε παγκόσμιο σύμβολο αλληλεγγύης στους πρόσφυγες- στην Rory Aurora Richards και τον Torbjοrn Stenberg στην Συκαμιά στην οποία κοντά γεννήθηκε, και ζούσε τα τελευταία χρόνια.

Στις 14 Ιούνη η αστυνομία ανακοίνωσε ότι έγινε ταυτοποίηση των δακτυλικών αποτυπωμάτων της Δήμητρας που σκοτώθηκε, θύμα θανατηφόρου τροχαίου με εγκατάλειψη που έγινε στο Παλαιό Φάληρο στις 9 Απρίλη, τρεις μέρες μετά την ημερομηνία εξαφάνισής της από το ΨΝΑ Δρομοκαΐτειο στις 6 Απρίλη. Λίγους μήνες πριν τον περασμένο Δεκέμβρη είχε πέσει θύμα επίθεσης και δημόσιου εξευτελισμού από ανήλικους που της επιτέθηκαν μέσα στο σπίτι της στην Συκαμιά. 

Όμως χρειάστηκαν περίπου 45 μέρες από την εξαφάνισή της μέχρι, στις 26 Μαϊου, να ανέβει στο Silver Alert η αναζήτηση για την εξαφάνισή της. Όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της Όλγας Στέφου στο in.gr, μια μέρα μετά, στις 27 Μαϊου: «Μιλώντας με τον διοικητή της υπηρεσίας Silver Alert, κ. Γεράσιμο Κουρουκλή, το κουβάρι άρχισε να ξεδιπλώνεται. “Η υπηρεσία ενημερώθηκε από την πρώτη στιγμή και από τον αδερφό της και από το Δρομοκαΐτειο. Είχαμε κανονίσει να παραλάβουμε τα κατάλληλα έγγραφα, ώστε να δηλωθεί εξαφάνιση, αλλά η ΓΑΔΑ δεν επέτρεψε να προχωρήσει η διαδικασία, γιατί πρόκειται για δραπέτη από ψυχιατρικό ίδρυμα”. Επί ενάμιση μήνα, που έχει εξαφανιστεί η Δημήτρη, η υπηρεσία δεν είχε ενημέρωση από κανέναν, ούτε από το νοσοκομείο, ούτε από την αστυνομία, ούτε κι από την ΓΑΔΑ… “Είχε προηγηθεί περιστατικό με δραπέτη με ψυχιατρική εντολή κι επειδή επρόκειτο ξανά για δραπέτη, και όχι για ‘τυπική εξαφάνιση’ η ΓΑΔΑ καθυστερούσε τη διαδικασία”».

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι προφανή και αμείλικτα: Θα μπορούσε να είχε αναγνωριστεί, να έχει βρεθεί και να έχει σωθεί η Δήμητρα αν είχε εγκαίρως δηλωθεί η εξαφάνιση στις 6 Απριλίου; Θεωρείτο «επικίνδυνη» ή «δραπέτης» η Δήμητρα από την αστυνομία και αν ναι, για ποιο λόγο; Πως είναι δυνατόν να μη γίνεται καμιά απολύτως συσχέτιση και να παραμένει επί περίπου δύο μήνες στα «αζήτητα» του νεκροτομείου ένας νεκρός άνθρωπος, ίδιας ηλικίας, δύο μήνες μετά την ημερομηνία εξαφάνισης της Δήμητρας (για την οποία η αστυνομία είχε ενημερωθεί από την πρώτη στιγμή) αλλά και μια ολόκληρη εβδομάδα μετά την δημόσια ανακοίνωση της εξαφάνισης της; Και μάλιστα ενώ είχε ήδη σχηματιστεί δικογραφία για το θανατηφόρο τροχαίο στο Φάληρο; 

Επιπλέον ερωτήματα προκαλεί το γεγονός ότι «οι υπηρεσίες αρνούνται σθεναρά να δώσουν πρόσβαση στην οικογένεια για εξέταση DNA… Η σορός που ταυτοποιήθηκε, παραδόθηκε στο ιατροδικαστικό μέρες και ενώ είναι παγιωμένη πρακτική ότι σε κάθε περίπτωση κρατούν δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφίες και DNA, τώρα, παρά την παρέμβαση της δικηγόρου, αρνούνται να προχωρήσουν σε εξέταση του δείγματος σε συνεργασία με την οικογένεια», αναφέρει στο ρεπορτάζ της η Όλγα Στέφου.

«Τα παιδικά μας χρόνια ήταν πολύ φτωχά. Δεν είχαμε δικό μας σπίτι, μόνο μια βάρκα. Νοικιάζαμε δωμάτια, τα οποία με δυσκολία πληρώναμε. Ένα δωμάτιο με σκεπή χωμάτινη. Δεν είχε καν κεραμίδια» έλεγε η Δήμητρα στη συνέντευξη που την έκανε διεθνώς γνωστή το 2015. Η Δήμητρα που σε νεαρή ηλικία ήρθε αντιμέτωπη με τον εγκλεισμό στο ψυχιατρείο για να αντιμετωπιστεί η «αρρώστια». Που πιο μετά βρέθηκε άστεγη στους δρόμους της Αθήνας. Που δεν κατάφερε να κάνει ποτέ την εγχείρηση επιβεβαίωσης φύλου. Που έπαθε κατάθλιψη αλλά στάθηκε όρθια. Που δήλωνε το 2015: «Είμαι χαρούμενη. Έχω αγοράσει φορέματα με φωτεινά χρώματα. άσπρο, κόκκινο, κοραλί. Είμαι για πρώτη φορά ευτυχισμένος, γιατί πλέον έχω αποδεχθεί τον εαυτό μου». Η Δήμητρα της Λέσβου, που έφυγε άδικα αφήνοντας πίσω της αμέτρητα γιατί.