Η συμμετοχή του Τσιτσιπά στον τελικό και της Σάκκαρη στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός στο Παρίσι, έδωσε την ευκαιρία στη κυβέρνηση και στα ΜΜΕ να ξεσαλώσουν για τα "δύο ελληνόπουλα που μας κάνανε περήφανους".
Ο Γιάννης Λαμπίρης στα ΝΕΑ αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το αφήγημα: "Δύο περήφανα Ελληνόπουλα που έκλεψαν καρδιές...κερδίζοντας απλόχερα το χειροκρότημα...Ο Στέφανος Τσιτσιπάς ως νέος Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ (στον ρόλο του Ρικ) θα μπορεί να αγκαλιάσει τη Μαρία Σάκκαρη ως νέα Ινγκριντ Μπέργκμαν (στον ρόλο της Ισλα) και να της πει την κλασική ατάκα της (βραβευμένης με Οσκαρ) ταινίας «Καζαμπλάνκα» που ξεστομίζει ο Μπόγκαρτ λέγοντας: «Θα έχουμε πάντα το Παρίσι»...Ομως πέρα από το αγωνιστικό τους μεγαλείο, είναι μεγάλοι και ως άνθρωποι και αυτό είναι το κυριότερο. Εχοντας πάρει την καλύτερη αγωγή από τους γονείς τους το βγάζουν στην καθημερινή τους συμπεριφορά και δεν είναι τυχαίο ότι λατρεύονται και από τους ξένους - είναι από τις πιο ωραίες ιστορίες όχι μόνο για τα ελληνικά αλλά και για τα ξένα ΜΜΕ...Εδώ κοντεύουν να κάνουν το τένις εθνικό άθλημα και να δημιουργούν πρότυπα στη νεολαία και να αποτελούν τα ινδάλματα νέων παιδιών και ενδεχομένως να μπαίνουν και ως αφίσες στα δωμάτια των νεαρών θαυμαστών τους.".
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Ότι τρίζουν τα κόκκαλα των Μπόγκαρτ και Μπέργκμαν με αυτή την σύγκριση; Το "μεγαλείο" του Τσιτσιπά; Η αγωνιστική του συμπεροφορά είναι γεμάτη σεξιστικά και ρατσιστικά μπινελίκια στους διαιτητές, τα "εξωαγωνιστικά" δε τουιτ του ξερνάνε σεξισμό («Άραγε, όσες παρκάρουν χάλια να έχουν άπλυτα πιάτα;») και ελιτισμό («Κάποιος πρέπει να χτίσει ένα κατάστημα Harrods στην Ελλάδα. Ήρθε η ώρα» και «ποια είναι η λύση σου για την κλιματική αλλαγή; Αλλάξτε το αυτοκίνητό σας με ένα Tesla»).
Πιο πριν, πάλι στα ΝΕΑ, ο Βασίλης Κανέλλης, υπό τον ευφάνταστο τίτλο: "Χολή και απωθημένα: Τσιτσιπάς – Σάκκαρη εναντίον εθνικής μιζέριας, κομπλεξισμού και ιδεοληπτικής μετριότητας", κουνάει το δάκτυλο σε όσες και όσους δεν νοιώθουμε περηφάνεια και χαρά για τις επιτυχίες των Τσιτσιπά - Σάκκαρη: "Το τένις δαιμονοποιείται από εκείνους που μισούν την αριστεία...δαιμονοποιείται κατά κύριο λόγο από μίζερους ανθρώπους, συμπλεγματικές προσωπικότητες, ψευτοκουλτουριάρηδες της τελευταίας υποστάθμης...με την πρώτη μεγάλη επιτυχία εμφανίστηκε το ίδιον της ελληνικής φυλής. Μίσος και αλληλοσπαραγμός. Τοξικίλα, ιδεοληπτικές ανοησίες, ζήλεια πασπαλισμένη με δήθεν ιδεολογικό υπόβαθρο και ταξική μονομανία...Αυτό είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα. Κάποιοι δεν συγχωρούν αυτούς που ξεχωρίζουν, σε οποιοδήποτε επίπεδο, σε οποιαδήποτε δραστηριότητα. Ενδεχομένως να είναι κάποια παλαιολιθικά ψευτοκουτσαβάκια που δέρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους, καπνίζουν αρειμανίως όπου βρουν, ρυπαίνουν την παραλία που πηγαίνουν, βρίζουν τον γείτονα, μουτζώνουν τον πολιτικό αλλά και τον παρακαλάνε για ένα ρουσφέτι...Αντί να παίρνουμε παραδείγματα, αντί να δημιουργούμε πρότυπα και να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι από αυτά, βολευόμαστε με τη μιζέρια της μετριότητας. Φτάνει πια με τους τοξικούς, με τους φθονερούς. Ας βρούμε όλοι ό,τι μας ταιριάζει και ας προσπαθήσουμε όπως ο Στέφανος και η Μαρία, να φτάσουμε στην κορυφή. Να γίνουμε καλύτεροι κυρίως βγάζοντας από πάνω μας την αρρώστια της ζήλιας, του φθόνου, της κακομοιριάς και της μετριότητας. Και κυρίως ας σταματήσουμε να πολεμάμε ό,τι δεν μας αρέσει."
Ο Κανέλλης φαντασιώνεται τους "εχθρούς του τένις, του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη" για να κάνει μία συνολική ιδεολογική επίθεση στην εργατική τάξη, στη νεολαία και στην αριστερά. Δεν είναι τυχαίες οι συνεχείς αναφορές στην "ταξικότητα" και στην "ιδεολογία". Δεν προσπαθεί καν να κρύψει το μίσος του και η "δαιμονοποιήση" και για τους εργάτες και τη νεολαία. Αν παλεύεις, π.χ., για να μην περάσει ο νόμος Χατζηδάκη ή ο νόμος Κεραμέως είσαι "μίζερος, με συμπλεγματική προσωπικότητα και ψευτοκουλτουριάρης της τελευταίας υποστάθμης που δεν έχεις πρότυπα".
Κανένας δεν έχει πρόβλημα ούτε με το τένις, ούτε με τις "εθνικές επιτυχίες" των Τσιτσιπά - Σάκκαρη. Έχει πρόβλημα με την διαχείριση αυτών των επιτυχιών και με την απύθμενη υποκρισία των ΜΜΕ και της ΝΔ που τους δίνει γραμμή.
"Απλήρωτοι"
Το Απρίλιο, ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε (ένα ακόμα) χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής. Αναλογικά, η "επιτυχία" του ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή των Τσιτσιπά - Σάκκαρη αλλά ο Πετρούνιας έκανε το λάθος να είναι "μίζερος" και να δηλώσει στις κάμερες, μπροστά στον υφυπουργό Αυγενάκη, ότι «αυτοί οι αθλητές που βλέπετε είναι επτά μήνες απλήρωτοι, το ίδιο ισχύει και σε εμένα». Αν ζητάς τα δεδουλευμένα σου, σύμφωνα με τον Καννέλη, δεν "δημιουργείς πρότυπα".
Το ίδιο ισχύει και με το τένις. Όταν ο Κανέλλης γράφει ότι "το τένις δαιμονοποιείται από εκείνους που μισούν την αριστεία" θεωρεί ότι κάθε επιτυχία στο τένις είναι και μία επιτυχία της "κυβέρνησης των αρίστων". Ας του υπενθυμίσουμε, ότι η λέξη "αριστεία" στην Ελλάδα του Μητσοτάκη έχει καταντήσει μία βρισιά ταυτισμένη με τις λαμογιές και απατεωνίες αυτής της κυβέρνησης.
Το τένις (όπως και οποιοδήποτε άθλημα) δεν είναι από τη φύση του "ταξικό άθλημα". Έτσι το κάνανε.
Κάθε άθλημα αναπτύσσεται ανάλογα με τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ανάλογα τα χαρακτηριστικά που δίνει η κάθε Ομοσπονδία που το καλλιεργεί και πως δίνει την δυνατότητα στα παιδιά να ασχοληθούν ή το περιορίζει και γίνεται προνόμιο. Σε αντιδιαστολή με το μπάσκετ ή την πυγμαχία στην Αμερική που βρίσκει διέξοδο η μαύρη νεολαία, (και) στην Ελλάδα το τένις αποτελεί προνόμιο των λίγων. Στις συνθήκες των ελληνικών σχολείων με τους περιορισμένους χώρους στα προαύλια μπορεί ένας μαθητής στην ώρα της φυσικής αγωγής να παίξει τένις; Όχι. Αναγκαστικά θα πρέπει να πάει ή σε ιδιωτικό σχολείο ή σε έναν ιδιωτικό όμιλο τένις. Έτσι είναι διαμορφωμένο το σύστημα στο άθλημα. Πόσες οικογένειες, όμως, μπορούν να το αντέξουν οικονομικά; Σημαντικός λόγος των "επιτυχιών" των Τσιτσιπά και η Σάκκαρη, πέρα από τις παικτικές ικανότητες τους, είναι κύρια συνδεδεμένος με τις οικογένειες τους που είχαν οικονομική δυνατότητα και ήταν "στο κλειστό κύκλωμα του ελληνικού τένις". Επιχειρηματίας ο πατέρας της Σάκκαρη και η πιο γνωστή τενίστρια στην εποχή της, η Αγγελική Κανελλοπούλου, η μητέρα της και οι γονείς του Τσιτσιπά ήταν επαγγελματίες τενίστες, ενώ η μητέρα του ήταν νούμερο 1 στην κατηγορία νέων και εκπροσώπησε την Σοβιετική Ένωση στο Φεντ Καπ.
Στην Ελλάδα, το κοινό που παρακολουθεί τένις είναι ελάχιστο, και θα μείνει ελάχιστο. Ο λόγος δεν κάποια ταξική αποστροφή στο άθλημα αλλά γιατί οι αγώνες είναι ελάχιστοι, τα εισητήρια πανάκριβα, τα γήπεδα ακόμα λιγότερα και κυρίως γιατί η Ομοσπονδία το είχε από την αρχή ως "κλειστό άθλημα" για τα μέλη των συλλόγων στη Φιλοθέη, στην Εκάλη, στη Γλυφάδα. Δείτε τους χορηγούς στο τένις. Όταν ο βασικός χορηγός είναι η Rolex μπορούμε να καταλάβουμε ποιο είναι και τι οικονομικές δυνατότητες έχει το κοινό στο οποίο (θέλει) να απευθύνεται το τένις.
Πάντως, το τένις μας χάρισε τις απίθανες μονομαχίες ανάμεσα στον Μπγιορν Μποργκ και στον Τζον Μάκενρο (δείτε την ταινία: Borg vs. McEnroe: Όλα για τη Δόξα που αναφέρεται στον αγώνα τους στον αξέχαστο τελικό του Γουίμπλεντον το 1980) και της (ακτιβίστριας των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων) Μαρτίνα Ναβρατίλοβα με την Κρις Εβερτ Λόιντ.
Ο Τστσιπάς και η Σάκκαρη είναι δύο επαγγελματίες αθλητές και τίποτα παραπάνω. Τα εμπόδια "για να βρούμε τι μας ταιριάζει" και πως θα "φτάσουμε στη κορυφή" δεν βρίσκονται "στο βόλεμα με τη μιζέρια της μετριότητας" αλλά στο ίδιο το σύστημα που, επειδή μας καταδικάζει στην εκμετάλευση και στη καταπίεση, δεν μας δίνει αυτή τη δυνατότητα.