Η μακρόσυρτη και πολύπλευρη κρίση του καπιταλισμού δεν βρίσκει γιατρειά από τις κυβερνήσεις σε κανένα επίπεδο. Τα κριτήρια του κέρδους στέκονται εμπόδιο σε κάθε απόπειρα.
Πρώτο και τραγικό παράδειγμα η αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο κορονοϊός δεν γνωρίζει σύνορα, αλλά οι κυβερνήσεις των πλούσιων χωρών τσιγκουνεύονται την αποστολή εμβολίων στις πρώην αποικίες τους. Τα αποτελέσματα φαίνονται ήδη στην Αφρική και στη Νοτιοανατολική Ασία, όπου το νέο κύμα έξαρσης της πανδημίας βαδίζει προς κορύφωση θανάτων μεγαλύτερη από τα προηγούμενα.
Χωρίς παγκόσμιο τείχος ανοσίας καμιά χώρα δεν είναι ασφαλής, αλλά οι υπουργοί του Μητσοτάκη μας κοροϊδεύουν ότι ετοιμάζουν έναν «ασφαλή παράδεισο» για τους τουρίστες μοιράζοντας χάντρες στους ιθαγενείς: αφού έσπειραν αμφισβήτηση για τον εμβολιασμό με τις κόντρες ανάμεσα στις φαρμακευτικές βιομηχανίες, τώρα υπόσχονται φιλοδώρημα στους νέους για να επιταχυνθεί ο εμβολιασμός! Και ταυτόχρονα προχωράνε σε απολύσεις συμβασιούχων στα Νοσοκομεία σαν πρώτο βήμα για την λεηλασία του ΕΣΥ από τους εργολάβους και τους κλινικάρχες.
Αντιφάσεις
Τα ίδια ισχύουν στο επίπεδο της οικονομίας. Οι αντιφάσεις των «πακέτων στήριξης» εκδηλώνονται πριν ακόμη προχωρήσει η εφαρμογή τους. Οι ανησυχίες για έκρηξη πληθωρισμού εκδηλώνονται πριν ακόμη υλοποιηθούν οι προβλέψεις για ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας διεθνώς. Οι κεντρικοί τραπεζίτες βάζουν μπροστά την προοπτική αύξησης των επιτοκίων πριν ακόμη φτάσει έστω ένα ευρώ από το «Ταμείο Ανάκαμψης» σε οποιαδήποτε χώρα. Στις ΗΠΑ, τα αφεντικά φοβούνται ότι οι εργάτες αρχίζουν να διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς.
Εδώ, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τρέχει να χτυπήσει τα συνδικάτα και τις απεργίες πριν ξεσπάσει η διάψευση των χαζοχαρούμενων οικονομικών σενάριων. Αντί για νέες επενδύσεις έρχονται νέα οικονομικά κανόνια, όχι μόνο στον τουρισμό αλλά σε όλους τους κλάδους. Το «φάρμακο» του Μητσοτάκη είναι η επίθεση για να μειώσει το εργατικό κόστος για τους καπιταλιστές. Αμέσως μετά τις πανεργατικές απεργίες που προκάλεσε το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το υπουργείο του προωθεί το νομοσχέδιο που ιδιωτικοποιεί τις επικουρικές συντάξεις. Πάνε γυρεύοντας να γίνουν η πιο μισητή κυβέρνηση και το εργατικό κίνημα βάζει πλώρη για να γίνει πράξη αυτή η προοπτική.
Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία να ξεκαθαρίσει η Αριστερά πώς αντιμετωπίζει αυτήν την προοπτική. Έγινε ήδη το συνέδριο του ΚΚΕ, ακολουθεί η συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες δεν έχουν πάρει τις απαντήσεις που αναζητούν. Υπάρχει μεγάλη και πρόσφατη εμπειρία που δείχνει ότι δεν μπορούμε να αρκεστούμε σε προεκλογικές υποσχέσεις «προοδευτικών κυβερνήσεων». Μπαίνει στην ημερήσια διάταξη του κινήματος η ανάγκη να γίνει τόσο δυνατό ώστε να κάνει πράξη την εργατική εναλλακτική με τις δικές του δυνάμεις. Τα αιτήματα που αναδείχθηκαν μέσα στους αγώνες μας δείχνουν ποιο είναι το εργατικό εναλλακτικό πρόγραμμα πολύ χειροπιαστά.
Για να πάμε προς τα εκεί, δεν είναι αρκετή μια Αριστερά της «αντοχής». Χρειαζόμαστε μια Αριστερά της επαναστατικής ανατροπής, στηριγμένη στις καλύτερες παραδόσεις του Μαρξ και του Ένγκελς, του Λένιν και του Τρότσκι. Ελάτε στις εκδηλώσεις Μαρξισμός 2021 που οργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα για να βαδίσουμε μαζί προς τα εκεί.